“Die Heilige Nagmaal - 03” (Selfondersoek) [1]
Indien u hierdie Boodskap wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. SKRIFLESING:
1Kor.11:23b-34 ~ Die Here Jesus het in die nag waarin Hy oorgelewer is, brood geneem 24 en, nadat Hy God daarvoor gedank het, het Hy dit gebreek en gesê: “Dit is my liggaam; dit is vir júlle. Gebruik dit tot my gedagtenis.” 25 Net so ook het Hy ná die maaltyd die beker geneem en gesê: “Hierdie beker is die nuwe verbond, wat deur my bloed beseël is. Gebruik dit, elke keer as julle daaruit drink, tot my gedagtenis.” 26 Elke keer as julle van hierdie brood eet en uit die beker drink, verkondig julle die dood van die Here totdat Hy kom. 27 Elkeen wat op ’n ongepaste wyse van die brood eet of uit die beker van die Here drink, sal skuldig wees aan sonde teen die liggaam en die bloed van die Here. 28 Maar elkeen moet eers homself ondersoek voor hy van die brood eet en uit die beker drink, 29 want hy wat eet en drink sonder om te besef dat dit die liggaam van die Here is, bring daardeur ’n oordeel oor homself. 30 Daarom is daar baie swakkes en sieklikes onder julle en sterf daar baie van julle. 31 As ons onsself vooraf reg ondersoek het, sou ons nie onder die oordeel gekom het nie. 32 Maar nou word ons deur die Here geoordeel en getugtig, sodat ons nie saam met die wêreld veroordeel sal word nie. 33 Daarom, my broers, as julle saamkom om die nagmaal te vier, wag vir mekaar. 34 As een van julle honger is, moet hy liewer by die huis eet, sodat julle nie ’n oordeel oor julle bring as julle bymekaarkom nie. Die ander sake sal ek reël wanneer ek daar kom.
2. TEKSVERS:
1Kor.11:28 ~ Maar elkeen moet eers homself ondersoek voor hy van die brood eet en uit die beker drink.
3. INLEIDING:
Die Woord van die Here leer ons ondubbelsinnig dat slegs belyde Christene uitgenooi word na die Nagmaaltafel, inteendeel, ons moet eerder sê dat slégs belyde Christene (hulle weet dat hulle wederbaar is) opdrag ontvang om na die Nagmaaltafel te gaan – met die klem op die woord “opdrag”.
Hierdie opdrag impliseer dus dat persone wie deelneem aan die Nagmaal, reeds hulle geloof bely het en dat hulle geloofsverklaring goedgekeur is deur die gemeente waar hulle lidmate is en dat hierdie geloofsverklaring en bevestiging deur ’n gemeente, weerspieël word in en deur die gelowige wat aansit aan die Nagmaaltafel se lewenswandel – sy daaglikse lewe dus.
Tweedens moet ons ook besef dat Jesus Christus, geestelik teenwoordig is by die Nagmaal, ten einde o.a. die getroue en gelowige deelnemers aan die Nagmaal, te seën.
Derdens verstaan gelowiges wat deelneem aan die Nagmaal, die betekenis van hierdie sakrament en deur die gebruik daarvan, bely hulle opnuut weer hul geloof in Jesus Christus.
Dit is egter een ding om te sê dat slegs gelowiges na die Nagmaaltafel mag kom, maar die vraag is: Wat van die deelnemers aan hierdie maaltyd se gesindheid? Wat moet die toestand van ons hart en siel wees, wanneer ons na die Nagmaaltafel kom?
Baie van die gemeentelede in Korinte het die Nagmaal op onwaardige wyse gebruik – hoor net wat skryf Paulus aan hulle in 1Kor.11:20-21~ As julle dan as gemeente saamkom, is dit nie meer die nagmaal van die Here wat julle vier nie, 21 want by die gemeenskaplike maaltyd eet elkeen gou sy eie eetgoed, met die gevolg dat party honger bly en party te veel drink. Hierdie optrede van die Korintiërs dui dus op flagrante minagting van wie Christus is en van Sy heiligheid en ’n algehele ontkenning van die feit dat Christus die Nagmaal ingestel het.
Paulus wil dus in ons teksvers, ons aanspreek en aanmoedig om met die regte gesindheid na die Nagmaaltafel te kom, daarom dat hy sê dat ons onsself eers moet ondersoek voor ons van die brood eet en van die beker drink. Niemand kan hierdie selfondersoek vir ons doen nie en niemand kan onderskei of diegene wat deelneem aan die Nagmaal, waardig is om dit te doen, of kwalifiseer om daaraan deel te neem nie. Nee, ons moet onsself ondersoek en afvra of ons kwalifiseer om deel te neem aan hierdie maal waarheen Christus ons uitnooi – of wat Hy opdrag gee aan ons om aan deel te neem.
Ten einde ons te bemoedig in hierdie proses van selfondersoek, verduidelik Paulus vir ons die noodsaaklikheid, die fokus en die gevolg, of resultaat van so ’n selfondersoek.
4. DIE NOODSAAK AAN SELFONDERSOEK:
Kom ons kyk dan eerstens na die noodsaak aan so ’n selfondersoek. Ons het gesien dat ons teksvers sê ~ Maar elkeen moet eers homself ondersoek.... (1Kor.11:28). Hierdie woorde van Paulus, is nie ’n versoek of ’n uitnodiging nie, maar ’n baie besliste opdrag ~ Elkeen móét.... Dit impliseer dus, dat indien ons onsself nié eers ondersoek alvorens ons deelneem aan die Nagmaal, ons in sonde is.
· ’n Opdrag om na te kom:
Ons het dus hier te doen met ’n opdrag wat ons móét nakom. Selfondersoek is dus ’n noodsaaklike en voortdurende proses waaraan elke gelowige homself moet onderwerp en veral, alvorens hy “aansit aan die Nagmaaltafel”. Ons vind hierdie opdrag ook elders in die Skrif – bv. 2Kor.13:5 ~ Stel julleself op die proef en ondersoek julleself of julle in die geloof lewe. Besef julle dan nie self dat Christus Jesus in julle is nie? So nie, het julle die toets nie deurstaan nie. Die klem hier, net soos in 1Kor.11:28, val nie op die vraag of ons gelowiges is al dan nie, maar die klem val op die vraag of ons aktiewe, en lewende gelowiges is wat in hart en siel en daad Christene is. Met ander woorde, dit gaan nie oor geloofsekerheid nie, maar oor ’n lewende en praktiese geloof. Of anders gestel: Die vraag is nie óf ek ’n gelowige is nie, maar eerder kan ek geïdentifiseer word as ’n gelowige?
Daarom moet ons, onsself afvra: Wat is die toestand van my siel? Indien ek en jy bely dat ons gelowiges is, moet ons onsself ’n paar vrae afvra:
- Hoe vind my liefde vir Christus, uiting in die praktyk van die lewe?
- Hoe konsekwent is ek in die uitlewing van my geestelike lewe?
- Staan ek altyd op die waarheid van die Woord?
- Is ek toegewyd?
- Groei ek in genade?
- Het ek my naaste lief?
- Verheug ek my altyddeur in die Here? Ens.
· ’n Waarskuwing om in gedagte te hou:
Ons moet egter onmiddellik ’n ernstige waarskuwing hier ter harte neem en dit is dat ons as mense, baie dikwels en baie maklik sonde in ons lewe afmaak, as nie so erg nie. Ons moet egter die woorde van 1Kor.11:27 en 29 ter harte neem ~ Elkeen wat op ’n ongepaste wyse van die brood eet of uit die beker van die Here drink, sal skuldig wees aan sonde teen die liggaam en die bloed van die Here. ..., want hy wat eet en drink sonder om te besef dat dit die liggaam van die Here is, bring daardeur ’n oordeel oor homself. Ons moet Hebr.10:31 dus ernstig opneem, nl. ~ Dit is verskriklik om in die hande van die lewende God te val. Hab.1:13a sê dat God se ~ ...oë te rein (is) om toe te kyk terwyl daar verkeerd gedoen word.... God het dus ’n geweldige afkeur in sonde.
Ons moet onthou dat sonde nie net ’n klomp arbitrêre reëls is nie, m.a.w. ’n klomp “moets” en “moenies” wat nagekom moet word, net omdat God dit as sonde klassifiseer nie. Nee, sonde is ten diepste ’n ontkenning en verloëning van die heiligheid van God en van Sy karakter. Maar ja, dit is ook só dat sonde ’n gebrek is aan konformering, of onderwerping aan die Wet van God. Johannes sê in 1Joh.3:4 ~ Elkeen wat sonde doen, oortree die wet van God. Sonde is immers oortreding van die wet van God. Dit is waarom God ’n regverdige Regter is en dit is waarom Hy elke dag toornig (kwaad) is oor die goddeloses en hul sonde (Ps.7:11). God is gesteld op heilige lewens en is daarom “pynlik” bewus van sonde in die mensdom. Hy is dus baie ernstig oor sonde.
Wanneer ons daaraan dink dat Hy Sy enigste Seun, Jesus Christus gegee het as offer in ons plek, dan kan geen mens wat in sonde volhard en derhalwe God die Vader se soenoffer ignoreer, genade van God verwag nie. Ons moet dus in ooreenstemming met 2Kor.5:17 leef ~ Iemand wat aan Christus behoort, is ’n nuwe mens. Die oue is verby, die nuwe het gekom.
Met dit in gedagte, kan ons nie anders as om selfondersoek en sondebelydenis as ’n saak van lewe en dood te beskou en hanteer nie. Ons moet die Nagmaaltafel dus met die uiterste omsigtigheid benader. Thomas Doolittle het op ’n keer gesê dat iemand wat deelneem aan die Nagmaal, sy deelname in dieselfde erns sal bejeën as iemand wat gereed maak om die graf binne te gaan.
· Seën Volg op Selfondersoek:
Sommige mense wil hulleself nie graag onderwerp aan selfondersoek nie – die probleem is dat hulle nie te veel van die sondige waarheid kan hanteer waarmee hulle gekonfronteer mag word nie. Selfondersoek hoef en behoort egter nie vir die gelowige ’n morbiede saak te wees nie, want selfondersoek is nie selfverwyt nie – in elk geval moet selfondersoek by gelowiges nie hierdie roete volg nie, want selfondersoek moet eerder vir die gelowige lei tot ’n hernude gehoorsaamheid aan Christus.
Ek moet jou egter ook verder waarsku en daarop wys dat so ’n proses van selfondersoek voor die Here, baie gou en maklik kan lei tot ’n situasie van oordrewe skuld en selfoordeel, as ons nie God se Woord volkome in gedagte hou nie. Ons as gelowiges het die wonderlike versekering vanuit die Woord van God, dat ons sonde vergewe word as ons dit teenoor die Vader en in die Naam van Jesus Christus bely – 1Joh.1:9 ~ Maar as ons ons sondes bely-Hy is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid.
Daar volg dus wonderlike seën op selfondersoek. En hierdie seën word telkens bevestig, nadat ons, ons sonde voor die Here bely het en ons na die Tafel van die Here kom.
5. DIE FOKUS VAN SELFONDERSOEK:
Paulus se woord in 1Kor.12:28b, nl. ~ ...voor hy van die brood eet en uit die beker drink..., dui daarop dat Paulus se uiteindelike doel met die skryf van hierdie gedeelte , juis is dat ons ná selfondersoek, wél by die Tafel van die Here sal aansit. Eers selfondersoek en dan eet en drink. Die fokus van hierdie selfondersoek is dus uiteindelik deelname. Die Nagmaal is dus nie ingestel om gelowiges daarvan weg te hou nie, maar om ons juis daartoe te dring om na Jesus Christus te vlug en skuiling by Hom te soek, deur belydenis van sonde en ons lewe opnuut weer aan Hom toe te wy.
· Gelowiges móét na die Tafel kom:
Ten spyte dus van ons onwaardigheid, wat ons ná selfondersoek bely en om vergifnis voor gevra het, word ons deur Christus genooi om na die Tafel te kom – nee, Hy gee opdrag aan ons om na die Tafel te kom, want Christus belowe Sy seën aan elkeen wat op waardige wyse aan die Nagmaal deelneem, omdat ons dit in die geloof en uit genade doen. In Christus en in geloof, kan ons dus waardig voor God wandel en met vrymoedigheid aan die Nagmaal deelneem. Ons waardigheid kom nie uit onsself nie, maar dit kom van die Here – dit is ’n genade gawe wat Hy aan elkeen van ons skenk wie ons sonde in opregtheid in Jesus se Naam bely. Die Nagmaal is dus slegs vir gelowiges
Net so terloops – Wanneer neem iemand op onwaardige wyse deel aan die Nagmaal? In die eerste plek wanneer jy ’n ongelowige is, m.a.w. wanneer jy nie waardig verklaar is deur Jesus Christus se wederbarende optrede en genadegawe in jou lewe nie. Onwaardige deelname kan egter tweedens plaasvind, deur gelowiges wie waardig in Christus is deur hulle regverdigmakende geloof, maar wat op die dag van die Nagmaal nie waardig optree nie – onwaardig omdat hy op die dag van die Nagmaal onverskillig, onbedagsaam, en/of oneerbiedig deelneem aan die Nagmaal.
Die Nagmaal is vir gelowiges – vir sondige gelowiges, maar nié vir onbekeerde sondige gelowiges wat vasgevang is in onbelyde en onbekeerde sonde nie.
· Selfondersoek – Geen maatstok:
Dit is baie belangrik om te besef dat selfondersoek nie ’n poging is om onsself waardig te verklaar nie en daardeur aan die Here te wys dat ons goed genoeg is om deel te neem aan die Nagmaal nie.
Selfondersoek is dus nie ’n maatstok om ons eie waardigheid te bepaal nie. Om goed genoeg te wees is nie die punt nie – ons sal nooit goed genoeg wees nie. Om in Christus te glo; om op Jesus Christus te vertrou; om in gehoorsaamheid en geloof na Jesus Christus te kom en in gehoorsaamheid aan Hom te leef – dít is die saak!
· Nederige onderwerping aan Christus:
Ons moet verder besef sat Christelike selfondersoek voor die Nagmaal, op die kwaliteit en die konsekwentheid van ons Christelike wandel konsentreer. Die doel met selfondersoek is dat ons in nederigheid; in dankbaarheid; in gebed en met vreugde na Christus sal kom, ten einde ons opnuut in nederigheid aan Hom te onderwerp, sodat ons opnuut weer versterk kan word vir die dae wat voorlê en sodat ons Sy Naam kan proklameer as dié Een in wie ons glo en ons vertroue plaas vir tyd en ewigheid.
Aan die eenkant help selfondersoek ons om die neiging tot nominalisme (m.a.w. om die naam van Christen gelowige te dra, maar dit nie werklik is nie) wat ons op ’n punt bring waar ons selfgenoegsaam is en dink dat alles wel is met ons geestelike lewe, te ontbloot. Vir té veel mense is die Nagmaal maar net nóg ’n godsdienstige gebeurtenis op die Christelike kalander en het dit geen werklike impak op hul lewens nie.
Aan die anderkant lei selfondersoek mense baie keer na ’n punt waar hulle so onwaardig voel oor hulle sonde dat hulle liewer wegbly van die Nagmaal.
Nee, selfondersoek en die Nagmaal moet juis vir ons sê: Kom en vertrou Jesus; bely jou sonde en jy sál Sy genade ontvang – Huil en treur oor jou sonde, ja, maar kom en glo en vertrou en bely en ontvang Sy seën.
6. DIE RESULTAAT VAN SELFONDERSOEK:
Kom ons kyk ten slotte na die resultaat van selfondersoek. En daarvoor vind ons ook die antwoord in ons teksvers ~ ... (eet) van die brood en (drink) uit die beker (1Kor.11:28).
· Kom na die Here:
Ek het al vanoggend herhaaldelik gesê dat die doel met selfondersoek, nié is om te sien of ons goed genoeg is nie, daarvoor is 1Joh.1:8 té duidelik ~ As ons beweer dat ons nie sonde het nie, bedrieg ons onsself en is die waarheid nie in ons nie. Hierdie teksvers is waar van almal van ons, solank ons aan hierdie kant van die graf is. Die vraag is eerder hoe ek myself sien as ek my in die Woord spieël?
En daarom moet ek na die Here kom en in die woorde van Ps.139:23-24a vir Hom sê ~ Deurgrond my, o God, deurgrond my hart, ondersoek my, sien tog my onrus raak. 24 Kyk of ek nie op die verkeerde pad is nie.... En as ek dan my sonde en korruptheid raaksien? Dan is vers 24b vir my die antwoord ...en lei my op die beproefde pad!.
Die eindresultaat van selfondersoek is dus juis om na die Here toe te kom.
· Christus voed gelowiges:
Ten slotte sien ons dat die eindresultaat van selfondersoek is dat Christus ons as gelowiges voed, want ons raak meer en meer bewus van ons eie onwaardigheid, maar aan die anderkant raak ons ook meer en meer oortuig van die waarheid van die Woord, dat wanneer ons, ons sonde bely, Hy ons vergewe (1Joh.1:9) en kan ons saam met die tollenaar in Luk.18:13 uitroep ~ O God, wees my, sondaar, genadig. Ons kan egter ook saam met Petrus in Handelinge 5:31 getuig ~ God het Hom verhoog tot Leidsman en Verlosser aan sy regterhand, sodat Hy Israel tot bekering kan bring en hulle sondes kan vergewe. Deur ons deelname aan die brood en wyn, kom Christus dus en Hy voed ons met Sy genade en liefde.
7. AFSLUITING:
Wanneer ons dan die brood en die wyn in geloof neem, moet ons ook terselfdertyd kyk na die genoegsaamheid van Christus se dood aan die kruis, want selfondersoek in die lewe van ’n gelowige, kan hom maar net na die kruis op Golgota lei, want dit is by die kruis waar ons, ons Redder Jesus Christus se genade ontvang – Hy wat in my en jou plek gesterf het, ten einde versoening tussen ons en God te bewerkstellig en sodoende vergifnis vir al ons sonde te skenk, asook die ewige lewe in die hiernamaals.
In hierdie Lig – die Lig van die kruis sien ons tydens selfondersoek, die donker hoeke van ons eie lewens raak en word dit blootgestel aan die lig wat daar in Christus is en kan dit met Sy genade gekonfronteer word.
Daarom geliefdes, moet elkeen van ons, onsself eers ondersoek voor ons van die brood eet en uit die beker drink, want dit bring ons juis nader aan Christus Jesus.
[1] Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) op 28 Junie 2009
Monday, June 29, 2009
Tuesday, June 23, 2009
Bybelstudie oor Openbaring deur Kobus van der Walt - 21 Junie 2009
“Openbaring Ontsluit - 05” (Briewe aan Sewe Gemeentes ~ Smirna)
Indien u hierdie Bybelstudie wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING:
Ons het die vorige keer gesien dat al die briewe aan die sewe gemeentes in Klein-Asië, oor dieselfde struktuur beskik, nl.:
- Die Geadresseerde Gemeente
- Beeld of Beskrywing van Christus
- Christus se Aanprysing
- Christus se Bestraffing
- Christus se Raad
- Christus se Belofte
Die uitsondering is egter met twee gemeentes, nl. dié in Smirna en dié in Filadelfia – beide hierdie gemeentes het geen teregwysing, of bestraffing van Christus ontvang nie.
2. DIE GEMEENTE IN EFESE (2:1-7):
• Die Geadresseerde Gemeente:
Openb.2:8a ~ Skrywe aan die leraar van die gemeente in Smirna. Hierdie gemeente in Smirna, was in baie opsigte net so ’n betekenisvolle stad as die van Efese en in baie opsigte was hierdie stad in kompetisie met Efese, t.o.v. belangrikheid wat handelstatus ens. behels.
Die stad het baie en waarskynlik oorwegend, Joodse inwoners gehad wat sterk in die handelswêreld betrokke was en soos gewoonlik het sakelui baie nou saam gewerk met die owerhede en hierdie entrepreneurs het die owerhede uitgebuit en misbruik om op te tree teen die Christen gelowiges in Smirna.
Dit is nie baie duidelik wie die kerk in Smirna gestig het nie, maar omdat Paulus op se derde sendingreis, deur die hele Klien-Asië gestrek het (Hand.19:10), is die kanse goed dit die stigter van hierdie gemeente dan Paulus was. Hierdie reis het tussen 53-56 n.C. plaasgevind.
• Die Beeld van Christus:
Ons sien in Openb. 2:8b, dat Christus Homself as volg voorstel ~ So sê die Eerste en die Laaste, wat dood was en weer lewend geword het. Jesus stel Homself dus voor as die ewige, of ewig lewende Een en Oorwinnaar oor die dood . Hy stel Homself verder ook voor as dié Een op wie die Kerk moet staatmaak, omdat, soos Fil.1:6 tereg sê, Hy die Een is ...wat die goeie werk in julle begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom. Alle dinge is dus van Hom, deur Hom en vir Hom. En omdat Hy die enigste Een is wat die dood kon oorwin, kan Hy tereg sê dat Hy simpatie kan hê met die ergste vorme van beproewing wat enige gelowige denkbaar kan ervaar.
Hierdie gemeente in Smirna het geweldig swaar gekry en het erge vervolging gely, net omdat hulle getrou en gehoorsaam was aan Christus en die Waarheid en daarom kon hierdie bekendstelling van Christus as die “dood-oorwinnende-Christus” nie op ’n meer geleë tyd gekom het nie.
• Christus se Aanprysing:
Ons lees in Openb.2:9 die volgende woorde ~ Ek ken julle verdrukking en julle armoede, en tog is julle ryk. Ek weet ook van die kwaadstokery van die mense wat daarop aanspraak maak dat hulle Jode is, en dit nie is nie, maar tot die sinagoge van die Satan behoort. Die gemeente in Smirna het vir net drie dinge bekend gestaan. Die eerste uitstaande kenmerk van hierdie gemeente, was die feit dat hulle volhard en uitgehou het te midde van fel vervolging. Presies watter vorm hierdie vervolging aangeneem het, is nie heeltemal seker nie, maar hoogs waarskynlik het dit die vorm van fisiese mishandeling behels, wat uiteindelik tot die dood kon lei. Sulke vervolging is waarskynlik die ergste vorm van vervolging wat ’n gelowige kan ervaar.
Tweedens het die gemeente ook geweldige armoede ervaar. Vir ’n gemeente om te midde van rykdom rondom hulle, bekend te staan as ’n armoedige gemeente, moes
geweldig vernederend gewees het. Hierdie armoede het waarskynlik voort gespruit uit die feit dat die gelowiges ontneem is van besigheidsgeleenthede ens. en dit was hoogs waarskynlik, o.a. omdat hulle nie toegegee het aan allerlei onwettige en onbybelse praktyke ten einde hulself te verryk en om besigheid te kon kry nie (vergelykbaar met hedendaagse praktyke van bedrog en omkopery?). Bevordering in die werksomgewing was hulle waarskynlik nie beskore nie en onregmatige afdankings en vervolging in die werk was waarskynlik aan die orde van die dag. Elke moontlike poging is waarskynlik aangewend om materiële verlies vir die gelowiges te verseker. Verskriklike ostrasisme (verbanning en uitsluiting uit die gemeenskap) is dus toegepas op hierdie groepie gelowiges.
En tog, wanneer hierdie uiterste vorme van vervolging ons tref, verseker Christus ons, dat dit bloot uiterlik is en dat wonderlike vergoeding en eer en rykdom op diegene wag wat ly t.w.v. hulle gehoorsaamheid aan Christus en hierdie vergoeding en eer en rykdom sal ’n ewigheid duur!
Derdens het die gemeente smaad en laster en beswaddering en kwaadsprekery ervaar. Hulle is volgens oorlewering beskuldig van talle onwaarhede en hulle is geïmpliseer by allerlei skandale. Kan julle dink hoe dit sou gevoel en gewees het, as koerante en die internet toe al bestaan het!
Die mees pynlike van dit alles, was die feit dat hierdie smaad en belastering, ens. deur sg. gelowiges teen hierdie Christene geloods was. Ons moet in gedagte hou dat die heidense wêreld, die Jode gesien het as gelowiges en daarom was hierdie fel aanvalle deur gelowiges, geloods deur Jode, of deur “gelowiges” van ander denominasies wat nie waarlik die getuienis van ’n godvrugtige lewe uitgeleef het nie, of hulle kon dalk ook “gelowiges” gewees het, wat openlik gekant was teen ’n godvrugtige lewe, maar wat die etiket van ’n Christen wou dra. Hierdie sg. gelowiges is deur Christus as “behorende tot die sinagoge van satan” genoem, want hulle was direkte instrumente in die hande van die bose. Dit is algemene kennis dat die mees flagrante en aakligste vervolging op gelowiges, juis geskied het deur mense wat hulleself gelowiges genoem het – daarom is die Engelse spreuk so waar ~ More deeply felt is the stab of a brother than that of a stranger.
En in die lig van wat ek so pas gesê het, moet ons as gemeente ook weet en onthou, dat ons ook vervolging sal ervaar wanneer ons gehoorsaam is aan Christus en die Waarheid van die Woord, maar wat ’n vertroosting vind ons nie ook in hierdie bemoedigende woorde van Christus aan die gemeente in Smirna – laat ons dit altyd in gedagte hou!
• Christus se Bestraffing:
Soos reeds gesê, het hierdie gemeente in Smirna, tesame met die gemeente in Filadelfia, geen bestraffing van Christus ontvang nie – dit opsigself is waarskynlik die hoogste vorm van lof wat ’n gemeente kan ontvang, nl. Geen bestraffing!
• Christus se Raad:
Openb.2:10 ~ Moenie bang wees vir wat julle alles gaan ly nie. Kyk, die duiwel gaan party van julle in die tronk laat gooi, sodat julle in beproewing sal kom, en julle sal tien dae lank baie swaar kry. Bly getrou tot die dood toe, en Ek sal julle die lewe as kroon gee. Sommige vorme van lyding is baie moeilik hanteerbaar en dit is ewe moeilik om mense wat gebuk gaan onder lyding werklik te vertroos en te bemoedig – veral sekere soorte lyding. En dit is baie dikwels net die sekuriteit en vertroosting wat God voorsien, wat regtig vertroos. En dit is so dat God op die regte tyd sulke sekuriteit en vertroosting skenk.
Dit is egter baie interessant om te sien dat Christus hierdie groepie mense in Smirna eers waarsku, alvorens Hy hulle vertroos. Waarom doen Hy dit? Omdat dit baie dikwels ’n natuurlike gevolg en optrede by mense wat ly, tot gevolg het, nl. om te vrees. Die probleem met vrees, is dat dit baie dikwels ’n mens se emosies lam lê. Die teenoorgestelde van hierdie verlammende vrees, is moedige en dapper hoop. Die antwoord dus op vrees en wanneer jy onder aanvalle verkeer, is om daardie aanvalle teen te staan en te beveg en dan sal jy die vervolging en vrees die hoof kan bied.
Tweedens waarsku Christus teen hoop wat ongegrond en “self opgeklits” is. Hoop m.a.w. wat nie gegrond is op die Woord van God nie en hoop wat onrealisties is. Sulke hoop lei gewoonlik na ontnugtering. Die hoop wat Christus egter bied, is realisties en eerlik en staar realiteite in die gesig – dit bied dus nie vals hoop nie. Dit is waarom Hy nie vir die gemeente in Smirna sê: Moenie bang wees nie, hierdie swaarkry van julle sal binnekort verby wees. Nee, Hy weet wat vir hulle voorlê en deel van die hoop wat Hy hulle bied, is om hulle voor te berei op wat wag, daarom dat Hy sê ~ Kyk, die duiwel gaan party van julle in die tronk laat gooi, sodat julle in beproewing sal kom, en julle sal tien dae lank baie swaar kry.
Hy sê dus op die oog af vir hulle dat dit wat hulle tot dusver ervaar het, ’n vulletjie gaan wees, in vergelyking met dit wat nog gaan kom. Dit klink nie regtig na bemoediging nie! En nog minder sal sulke tipe bemoediging in ons moderne era “afgaan”.
Hoe ongevoelig dit ook al mag klink – harde en ongenaakbare feite en waarheid, bemagtig en staal gelowige “soldate” baie beter as vals beelde van oorwinning wat nie ’n realiteit is nie.
Baie belangrike waarhede spruit voort uit hierdie somber waarskuwing wat Christus maak:
– Soms kan gelowiges se beproewing onverbiddelik voort duur.
– Agter elke stukkie vervolging wat oor die pad van ’n gelowige kom, sit die bose – Hy was ’n “mense moordenaar” van die eerste dag af. Hoor wat sê Joh.8:44 van mense wat folteraars is ~ Julle is kinders van die duiwel; hy is julle vader, en julle wil doen wat julle vader wil hê julle moet doen. Hy was van die begin af ’n moordenaar. En hy staan nie aan die kant van die waarheid nie, omdat daar geen waarheid in hom is nie. Wanneer hy leuentaal praat, is dit volgens sy aard, want hy is ’n leuenaar en die vader van die leun.
– Ons moet besef dat geen beproewing om dowe neute plaasvind nie. Vir die gelowige is dit ’n herinnering aan die aakligheid van die sondige aard waarin ons almal nog steeds vasgevang is en fokus dit opnuut ons gedagtes op God se genade vir ons as sondaars – Hoe nodig het ons nie Sy genade nie! Vir die gelowige is beproewing, ’n “eksamen”. Indien hy die “eksamen” slaag, word sy karakter gebrei en word daar bygevoeg by sy hemelse beloning.
– Ons moet besef dat geen beproewing vir altyd aanhou nie – nog net “tien dae”. Die getal tien kan hier ook ’n volheidsgetal simboliseer – bedoelende dat hierdie beproewing deur God in Sy soewereiniteit verordineer is en nie deur die satan nie.
Derdens doen Christus ’n ernstige beroep op die Kerk om getrou te bly. Wat meer is, hierdie getrouheid moet nie tot ’n einde kom wanneer die beproewing of vervolging afneem of verby is nie – dit is ’n roeping tot die dood toe! Dit impliseer dus dat vervolging deurgemaak en deurgestaan moet word sonder ’n gekla en gebrom of om die egtheid van jou geloof te kompromitteer, of om jou liefde vir God in die proses te verloor, of om jou vertroue in Sy getrouheid te verloor. Hierdie getrouheid word natuurlik met die kroon van die lewe vergoed in die hiernamaals – Jak.1:12 ~ Gelukkig is die mens wat in versoeking standvastig bly. As hy die toets deurstaan het, sal hy as oorwinningsprys die lewe ontvang wat die Here belowe het aan dié wat Hom liefhet. ’n Kroon is natuurlik tekenend van koningskap en hierdie kroon wat elke getroue volgeling van Jesus Christus gaan ontvang, se glinstering gaan afhang van die dimensie van die draer se aardse arbeid, gehoorsaamheid en getrouheid. In 2Tim4:8 lees ons van die “oorwinnaarskroon” ~ Nou wag die oorwinnaarskroon vir my, die lewe by God. Op die dag dat Hy weer kom, sal die Here, die regverdige Regter, dit vir my gee, en nie net vir my nie, maar ook vir almal wat met verlange uitsien na sy koms. Elkeen wat versoeking en vervolging suksesvol deurstaan sal die kroon van die lewe ontvang ~ Gelukkig is die mens wat in versoeking standvastig bly. As hy die toets deurstaan het, sal hy as oorwinningsprys die lewe ontvang wat die Here belowe het aan dié wat Hom liefhet (Jak.1:12). So sal die “sielewenner” bv. ’n kroon van blydskap ontvang ~ Wie anders tog as julle is ons hoop en ons blydskap, die kroon op ons werk waarop ons trots sal wees wanneer ons met sy wederkoms voor die Here Jesus sal verskyn? 20 Júlle is immers ons trots en ons blydskap! (1Tes.2:19-20). ’n Kroon van heerlikheid sal gegee word vir geestelike leiers wat getrou na die kudde omgesien het (1Pet.5:5). Al hierdie krone en ander belonings sal gegee word deur die genadige hand van Jesus die Christus wie al hierdie gawes en dienswerk aan Sy kinders geskenk het, want uit onsself is ons in elk geval nie tot hierdie goeie dade in staat nie.
• Christus se Belofte:
Openb.2:11 ~ Elkeen wat kan hoor, moet luister na wat die Gees vir die gemeentes sê. Dié wat die oorwinning behaal, sal beslis nie deur die tweede dood getref word nie. Weereens word hier ’n beroep gedoen op gemeentes wat in die Gees wandel, om aandag te skenk aan wát die Gees sê. En in hierdie boodskap lê daar ’n wonderlike belofte opgesluit vir die diegene wat oorwin, m.a.w. vir diegene wat tot aan die einde van hul dienswerk en lewe hier op aarde, volhard in hul geloof en gehoorsaamheid en getrouheid aan Jesus Christus. En wat behels hierdie belofte?
– Dit behels ewige immuniteit teen die “tweede dood”, m.a.w. die “triomfeerders” word gespaar van ’n ewige lyding in die hel en wat meer is, volgens Paulus in 2Tim.2:12, sal ... ons (wie) in die geloof volhard, saam met Hom regeer....
Die eerste dood is die fisiese dood waar die liggaam afsterwe en dit opsigself is pynlik vir die gelowige, maar genadiglik (prys die Here!), nie die tweede dood nie. Dit word ondubbelsinnig in Openb.20:6 vir ons gesê ~ Geseënd en heilig is dié wat aan die eerste opstanding deel het. Oor hulle het die tweede dood geen mag nie, maar hulle sal priesters van God en van Christus wees en sal saam met Hom die duisend jaar lank regeer (Die getal 1 000: Lang tydperk of groot hoeveel). En wat is die tweede dood? Openb.20:14 ~ Toe is die dood en die doderyk in die vuurpoel gegooi. Dit is die tweede dood, die vuurpoel. En wie gaan die tweede dood ervaar – Openb.21:8 ~ Maar dié wat bang en ontrou geword het, die losbandiges, moordenaars en onsedelikes, bedrieërs en afgodsdienaars en al die leuenaars, hulle lot is die poel wat met vuur en swael brand, dit is die tweede dood.
’n Gemeente wat deur die beproewing gaan waardeur die gemeente in Smirna gegaan het, het hierdie tipe van bemoediging absoluut nodig gehad. En baie gepas besoek Christus die “Eerste en die Laaste”, wie dood was en nou lewend, dié Een wie deur soortgelyke beproewing as dié van die gemeente in Smirna gegaan het en veel, veel meer as dit – Hy het oor die dood getriomfeer – Hy kom nou en Hy vertroos en bemoedig die gemeente in Smirna. Hy vertroos hulle met realistiese en opregte hoop – hoop op ’n wonderlike triomferende en ewige lewe in die hiernamaals!
Indien u hierdie Bybelstudie wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING:
Ons het die vorige keer gesien dat al die briewe aan die sewe gemeentes in Klein-Asië, oor dieselfde struktuur beskik, nl.:
- Die Geadresseerde Gemeente
- Beeld of Beskrywing van Christus
- Christus se Aanprysing
- Christus se Bestraffing
- Christus se Raad
- Christus se Belofte
Die uitsondering is egter met twee gemeentes, nl. dié in Smirna en dié in Filadelfia – beide hierdie gemeentes het geen teregwysing, of bestraffing van Christus ontvang nie.
2. DIE GEMEENTE IN EFESE (2:1-7):
• Die Geadresseerde Gemeente:
Openb.2:8a ~ Skrywe aan die leraar van die gemeente in Smirna. Hierdie gemeente in Smirna, was in baie opsigte net so ’n betekenisvolle stad as die van Efese en in baie opsigte was hierdie stad in kompetisie met Efese, t.o.v. belangrikheid wat handelstatus ens. behels.
Die stad het baie en waarskynlik oorwegend, Joodse inwoners gehad wat sterk in die handelswêreld betrokke was en soos gewoonlik het sakelui baie nou saam gewerk met die owerhede en hierdie entrepreneurs het die owerhede uitgebuit en misbruik om op te tree teen die Christen gelowiges in Smirna.
Dit is nie baie duidelik wie die kerk in Smirna gestig het nie, maar omdat Paulus op se derde sendingreis, deur die hele Klien-Asië gestrek het (Hand.19:10), is die kanse goed dit die stigter van hierdie gemeente dan Paulus was. Hierdie reis het tussen 53-56 n.C. plaasgevind.
• Die Beeld van Christus:
Ons sien in Openb. 2:8b, dat Christus Homself as volg voorstel ~ So sê die Eerste en die Laaste, wat dood was en weer lewend geword het. Jesus stel Homself dus voor as die ewige, of ewig lewende Een en Oorwinnaar oor die dood . Hy stel Homself verder ook voor as dié Een op wie die Kerk moet staatmaak, omdat, soos Fil.1:6 tereg sê, Hy die Een is ...wat die goeie werk in julle begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom. Alle dinge is dus van Hom, deur Hom en vir Hom. En omdat Hy die enigste Een is wat die dood kon oorwin, kan Hy tereg sê dat Hy simpatie kan hê met die ergste vorme van beproewing wat enige gelowige denkbaar kan ervaar.
Hierdie gemeente in Smirna het geweldig swaar gekry en het erge vervolging gely, net omdat hulle getrou en gehoorsaam was aan Christus en die Waarheid en daarom kon hierdie bekendstelling van Christus as die “dood-oorwinnende-Christus” nie op ’n meer geleë tyd gekom het nie.
• Christus se Aanprysing:
Ons lees in Openb.2:9 die volgende woorde ~ Ek ken julle verdrukking en julle armoede, en tog is julle ryk. Ek weet ook van die kwaadstokery van die mense wat daarop aanspraak maak dat hulle Jode is, en dit nie is nie, maar tot die sinagoge van die Satan behoort. Die gemeente in Smirna het vir net drie dinge bekend gestaan. Die eerste uitstaande kenmerk van hierdie gemeente, was die feit dat hulle volhard en uitgehou het te midde van fel vervolging. Presies watter vorm hierdie vervolging aangeneem het, is nie heeltemal seker nie, maar hoogs waarskynlik het dit die vorm van fisiese mishandeling behels, wat uiteindelik tot die dood kon lei. Sulke vervolging is waarskynlik die ergste vorm van vervolging wat ’n gelowige kan ervaar.
Tweedens het die gemeente ook geweldige armoede ervaar. Vir ’n gemeente om te midde van rykdom rondom hulle, bekend te staan as ’n armoedige gemeente, moes
geweldig vernederend gewees het. Hierdie armoede het waarskynlik voort gespruit uit die feit dat die gelowiges ontneem is van besigheidsgeleenthede ens. en dit was hoogs waarskynlik, o.a. omdat hulle nie toegegee het aan allerlei onwettige en onbybelse praktyke ten einde hulself te verryk en om besigheid te kon kry nie (vergelykbaar met hedendaagse praktyke van bedrog en omkopery?). Bevordering in die werksomgewing was hulle waarskynlik nie beskore nie en onregmatige afdankings en vervolging in die werk was waarskynlik aan die orde van die dag. Elke moontlike poging is waarskynlik aangewend om materiële verlies vir die gelowiges te verseker. Verskriklike ostrasisme (verbanning en uitsluiting uit die gemeenskap) is dus toegepas op hierdie groepie gelowiges.
En tog, wanneer hierdie uiterste vorme van vervolging ons tref, verseker Christus ons, dat dit bloot uiterlik is en dat wonderlike vergoeding en eer en rykdom op diegene wag wat ly t.w.v. hulle gehoorsaamheid aan Christus en hierdie vergoeding en eer en rykdom sal ’n ewigheid duur!
Derdens het die gemeente smaad en laster en beswaddering en kwaadsprekery ervaar. Hulle is volgens oorlewering beskuldig van talle onwaarhede en hulle is geïmpliseer by allerlei skandale. Kan julle dink hoe dit sou gevoel en gewees het, as koerante en die internet toe al bestaan het!
Die mees pynlike van dit alles, was die feit dat hierdie smaad en belastering, ens. deur sg. gelowiges teen hierdie Christene geloods was. Ons moet in gedagte hou dat die heidense wêreld, die Jode gesien het as gelowiges en daarom was hierdie fel aanvalle deur gelowiges, geloods deur Jode, of deur “gelowiges” van ander denominasies wat nie waarlik die getuienis van ’n godvrugtige lewe uitgeleef het nie, of hulle kon dalk ook “gelowiges” gewees het, wat openlik gekant was teen ’n godvrugtige lewe, maar wat die etiket van ’n Christen wou dra. Hierdie sg. gelowiges is deur Christus as “behorende tot die sinagoge van satan” genoem, want hulle was direkte instrumente in die hande van die bose. Dit is algemene kennis dat die mees flagrante en aakligste vervolging op gelowiges, juis geskied het deur mense wat hulleself gelowiges genoem het – daarom is die Engelse spreuk so waar ~ More deeply felt is the stab of a brother than that of a stranger.
En in die lig van wat ek so pas gesê het, moet ons as gemeente ook weet en onthou, dat ons ook vervolging sal ervaar wanneer ons gehoorsaam is aan Christus en die Waarheid van die Woord, maar wat ’n vertroosting vind ons nie ook in hierdie bemoedigende woorde van Christus aan die gemeente in Smirna – laat ons dit altyd in gedagte hou!
• Christus se Bestraffing:
Soos reeds gesê, het hierdie gemeente in Smirna, tesame met die gemeente in Filadelfia, geen bestraffing van Christus ontvang nie – dit opsigself is waarskynlik die hoogste vorm van lof wat ’n gemeente kan ontvang, nl. Geen bestraffing!
• Christus se Raad:
Openb.2:10 ~ Moenie bang wees vir wat julle alles gaan ly nie. Kyk, die duiwel gaan party van julle in die tronk laat gooi, sodat julle in beproewing sal kom, en julle sal tien dae lank baie swaar kry. Bly getrou tot die dood toe, en Ek sal julle die lewe as kroon gee. Sommige vorme van lyding is baie moeilik hanteerbaar en dit is ewe moeilik om mense wat gebuk gaan onder lyding werklik te vertroos en te bemoedig – veral sekere soorte lyding. En dit is baie dikwels net die sekuriteit en vertroosting wat God voorsien, wat regtig vertroos. En dit is so dat God op die regte tyd sulke sekuriteit en vertroosting skenk.
Dit is egter baie interessant om te sien dat Christus hierdie groepie mense in Smirna eers waarsku, alvorens Hy hulle vertroos. Waarom doen Hy dit? Omdat dit baie dikwels ’n natuurlike gevolg en optrede by mense wat ly, tot gevolg het, nl. om te vrees. Die probleem met vrees, is dat dit baie dikwels ’n mens se emosies lam lê. Die teenoorgestelde van hierdie verlammende vrees, is moedige en dapper hoop. Die antwoord dus op vrees en wanneer jy onder aanvalle verkeer, is om daardie aanvalle teen te staan en te beveg en dan sal jy die vervolging en vrees die hoof kan bied.
Tweedens waarsku Christus teen hoop wat ongegrond en “self opgeklits” is. Hoop m.a.w. wat nie gegrond is op die Woord van God nie en hoop wat onrealisties is. Sulke hoop lei gewoonlik na ontnugtering. Die hoop wat Christus egter bied, is realisties en eerlik en staar realiteite in die gesig – dit bied dus nie vals hoop nie. Dit is waarom Hy nie vir die gemeente in Smirna sê: Moenie bang wees nie, hierdie swaarkry van julle sal binnekort verby wees. Nee, Hy weet wat vir hulle voorlê en deel van die hoop wat Hy hulle bied, is om hulle voor te berei op wat wag, daarom dat Hy sê ~ Kyk, die duiwel gaan party van julle in die tronk laat gooi, sodat julle in beproewing sal kom, en julle sal tien dae lank baie swaar kry.
Hy sê dus op die oog af vir hulle dat dit wat hulle tot dusver ervaar het, ’n vulletjie gaan wees, in vergelyking met dit wat nog gaan kom. Dit klink nie regtig na bemoediging nie! En nog minder sal sulke tipe bemoediging in ons moderne era “afgaan”.
Hoe ongevoelig dit ook al mag klink – harde en ongenaakbare feite en waarheid, bemagtig en staal gelowige “soldate” baie beter as vals beelde van oorwinning wat nie ’n realiteit is nie.
Baie belangrike waarhede spruit voort uit hierdie somber waarskuwing wat Christus maak:
– Soms kan gelowiges se beproewing onverbiddelik voort duur.
– Agter elke stukkie vervolging wat oor die pad van ’n gelowige kom, sit die bose – Hy was ’n “mense moordenaar” van die eerste dag af. Hoor wat sê Joh.8:44 van mense wat folteraars is ~ Julle is kinders van die duiwel; hy is julle vader, en julle wil doen wat julle vader wil hê julle moet doen. Hy was van die begin af ’n moordenaar. En hy staan nie aan die kant van die waarheid nie, omdat daar geen waarheid in hom is nie. Wanneer hy leuentaal praat, is dit volgens sy aard, want hy is ’n leuenaar en die vader van die leun.
– Ons moet besef dat geen beproewing om dowe neute plaasvind nie. Vir die gelowige is dit ’n herinnering aan die aakligheid van die sondige aard waarin ons almal nog steeds vasgevang is en fokus dit opnuut ons gedagtes op God se genade vir ons as sondaars – Hoe nodig het ons nie Sy genade nie! Vir die gelowige is beproewing, ’n “eksamen”. Indien hy die “eksamen” slaag, word sy karakter gebrei en word daar bygevoeg by sy hemelse beloning.
– Ons moet besef dat geen beproewing vir altyd aanhou nie – nog net “tien dae”. Die getal tien kan hier ook ’n volheidsgetal simboliseer – bedoelende dat hierdie beproewing deur God in Sy soewereiniteit verordineer is en nie deur die satan nie.
Derdens doen Christus ’n ernstige beroep op die Kerk om getrou te bly. Wat meer is, hierdie getrouheid moet nie tot ’n einde kom wanneer die beproewing of vervolging afneem of verby is nie – dit is ’n roeping tot die dood toe! Dit impliseer dus dat vervolging deurgemaak en deurgestaan moet word sonder ’n gekla en gebrom of om die egtheid van jou geloof te kompromitteer, of om jou liefde vir God in die proses te verloor, of om jou vertroue in Sy getrouheid te verloor. Hierdie getrouheid word natuurlik met die kroon van die lewe vergoed in die hiernamaals – Jak.1:12 ~ Gelukkig is die mens wat in versoeking standvastig bly. As hy die toets deurstaan het, sal hy as oorwinningsprys die lewe ontvang wat die Here belowe het aan dié wat Hom liefhet. ’n Kroon is natuurlik tekenend van koningskap en hierdie kroon wat elke getroue volgeling van Jesus Christus gaan ontvang, se glinstering gaan afhang van die dimensie van die draer se aardse arbeid, gehoorsaamheid en getrouheid. In 2Tim4:8 lees ons van die “oorwinnaarskroon” ~ Nou wag die oorwinnaarskroon vir my, die lewe by God. Op die dag dat Hy weer kom, sal die Here, die regverdige Regter, dit vir my gee, en nie net vir my nie, maar ook vir almal wat met verlange uitsien na sy koms. Elkeen wat versoeking en vervolging suksesvol deurstaan sal die kroon van die lewe ontvang ~ Gelukkig is die mens wat in versoeking standvastig bly. As hy die toets deurstaan het, sal hy as oorwinningsprys die lewe ontvang wat die Here belowe het aan dié wat Hom liefhet (Jak.1:12). So sal die “sielewenner” bv. ’n kroon van blydskap ontvang ~ Wie anders tog as julle is ons hoop en ons blydskap, die kroon op ons werk waarop ons trots sal wees wanneer ons met sy wederkoms voor die Here Jesus sal verskyn? 20 Júlle is immers ons trots en ons blydskap! (1Tes.2:19-20). ’n Kroon van heerlikheid sal gegee word vir geestelike leiers wat getrou na die kudde omgesien het (1Pet.5:5). Al hierdie krone en ander belonings sal gegee word deur die genadige hand van Jesus die Christus wie al hierdie gawes en dienswerk aan Sy kinders geskenk het, want uit onsself is ons in elk geval nie tot hierdie goeie dade in staat nie.
• Christus se Belofte:
Openb.2:11 ~ Elkeen wat kan hoor, moet luister na wat die Gees vir die gemeentes sê. Dié wat die oorwinning behaal, sal beslis nie deur die tweede dood getref word nie. Weereens word hier ’n beroep gedoen op gemeentes wat in die Gees wandel, om aandag te skenk aan wát die Gees sê. En in hierdie boodskap lê daar ’n wonderlike belofte opgesluit vir die diegene wat oorwin, m.a.w. vir diegene wat tot aan die einde van hul dienswerk en lewe hier op aarde, volhard in hul geloof en gehoorsaamheid en getrouheid aan Jesus Christus. En wat behels hierdie belofte?
– Dit behels ewige immuniteit teen die “tweede dood”, m.a.w. die “triomfeerders” word gespaar van ’n ewige lyding in die hel en wat meer is, volgens Paulus in 2Tim.2:12, sal ... ons (wie) in die geloof volhard, saam met Hom regeer....
Die eerste dood is die fisiese dood waar die liggaam afsterwe en dit opsigself is pynlik vir die gelowige, maar genadiglik (prys die Here!), nie die tweede dood nie. Dit word ondubbelsinnig in Openb.20:6 vir ons gesê ~ Geseënd en heilig is dié wat aan die eerste opstanding deel het. Oor hulle het die tweede dood geen mag nie, maar hulle sal priesters van God en van Christus wees en sal saam met Hom die duisend jaar lank regeer (Die getal 1 000: Lang tydperk of groot hoeveel). En wat is die tweede dood? Openb.20:14 ~ Toe is die dood en die doderyk in die vuurpoel gegooi. Dit is die tweede dood, die vuurpoel. En wie gaan die tweede dood ervaar – Openb.21:8 ~ Maar dié wat bang en ontrou geword het, die losbandiges, moordenaars en onsedelikes, bedrieërs en afgodsdienaars en al die leuenaars, hulle lot is die poel wat met vuur en swael brand, dit is die tweede dood.
’n Gemeente wat deur die beproewing gaan waardeur die gemeente in Smirna gegaan het, het hierdie tipe van bemoediging absoluut nodig gehad. En baie gepas besoek Christus die “Eerste en die Laaste”, wie dood was en nou lewend, dié Een wie deur soortgelyke beproewing as dié van die gemeente in Smirna gegaan het en veel, veel meer as dit – Hy het oor die dood getriomfeer – Hy kom nou en Hy vertroos en bemoedig die gemeente in Smirna. Hy vertroos hulle met realistiese en opregte hoop – hoop op ’n wonderlike triomferende en ewige lewe in die hiernamaals!
Monday, June 22, 2009
Boodskap deur Kobus van der Walt (21 Junie 2009)
“Die Boodskap van die Kruis en van Redding - 06” (In Christus Uitverkies)
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING:
Aan die begin van hierdie reeks oor die Kruis en van Redding, het ons gesien dat die mens ’n desperate behoefte het aan redding, omdat ons dood is a.g.v. die erfsonde en daarom skuldig staan voor God en ons derhalwe onder die toorn van God verkeer en geen mens dus ongestraf kan bly nie. Ons het ook gekyk wat die mens nodig het om gered te word
Daarna het ons die vraag gevra of die mens homself kan red en ons het gesien dat daar hoegenaamd geen moontlikheid bestaan dat die mens homself kan red nie. Toe het ons gekyk na die voorafskaduwing van die kruis soos deur die gebeure rondom Abraham en Isak en die afgelope twee weke het ons gekyk na die Joodse Paasfees en die Groot Versoendag en ons kon reeds die begin sien van die noodsaak aan ’n volmaakte offer wat gebring moet word en die rol wat die bloed van die offerdier in die vergifnis van die volk gespeel het.
Die plek waar ons vandag moet begin, is die plek waar Efesiërs begin, nl. by die begin – die begin waar geen enkele mens nog gebore was nie – inteendeel, nog voor God die hemel en die aarde geskape het – op daardie plek waar God reeds in Sy alwysheid gesien en geweet het dat die mens wat Hy nog sou skep, gaan afdwaal en Hom die rug keer en daarom het hulle toe reeds redding nodig gehad en het Hy Sy reddingsplan in werking gestel.
2. SKRIFLESING:
Ef.1:1-14 ~ Van Paulus, ’n apostel van Christus Jesus deur die wil van God. Aan almal in Efese wat aan God behoorten in Christus Jesus glo. 2 Genade en vrede vir julle van God ons Vader en die Here Jesus Christus! 3 Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom al die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al die seëninge van die Gees wat daar in die hemel is. 4 So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees. 5 In sy liefde het Hy ons, volgens sy genadige beskikking, toe ook al daarvoor bestem om deur Jesus Christus sy kinders te wees. 6 Daarom moet ons God prys vir sy wonderlike genade wat Hy in die Geliefde vrylik aan ons geskenk het. 7 Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe kragtens die ryke genade van God 8 wat Hy in al sy wysheid en insig so oorvloedig aan ons geskenk het. 9 Hy het kragtens sy besluit en voorneme die geheimenis van sy wil aan ons bekend gemaak 10 en dit deur Christus tot uitvoering gebring op die tyd wat Hy daarvoor bepaal het. Sy bedoeling was om alles wat in die hemel en alles wat op die aarde is, onder een hoof te verenig, naamlik onder Christus. 11 Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het. So het Hy Hom dit voorgeneem, Hy wat alles laat gebeur volgens sy raadsbesluit. 12 Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. 13 Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. In Christus het die Heilige Gees wat deur God belowe is, julle as die eiendom van God beseël. 14 Die Heilige Gees is die waarborg dat ons ook verder sal ontvang wat God belowe het, wanneer Hy almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons sy grootheid prys.
Wanneer ons praat oor die uitverkiesing, is dit ’n onderwerp wat baie dikwels en baie maklik diepgaande verskille tussen Christene tot gevolg het, omdat baie gelowiges en selfs gelowiges wat hulle self gereformeerd noem, in hul diepste wese, Arminianisties in hul oortuiging is. Baie dikwels word hierdie oortuigings ook maar baie wollerig gegrond op allerlei sentimente en sg. Christelikeliefde – in kort, is dit niks anders as ’n mens-gesentreerde evangelie nie!
Wanneer ons dan praat oor God se Uitverkiesende Genade, móét ons heeltyd in gedagte hou dat God ’n soewereine-, maar ook ’n genadige God is – m.a.w. ons moet na die uitverkiesingsleer kyk, teen die agtergrond van God se soewereiniteit én Sy genade, maar ook Sy voorverordenering.
3. WOORDVERKLARING:
Dit het tot gevolg dat ons net eers kortliks sal kyk na wat beteken die uitdrukkings “God se soewereiniteit”, “God se genade”, “voorverordenering” asook “onvoorwaardelik verkiesing”:
• God se Soewereiniteit dan:
Ons lees in Dan.4:25 die volgende ~ U sal uit die menslike samelewing uitgestoot word en saam met die wilde diere moet leef. U sal moet gras eet soos beeste en u sal snags deur die dou natgemaak word. Dit sal sewe tydperke lank oor u kom. Dan sal u moet erken dat die Allerhoogste mag het oor al die koninkryke op aarde en dit gee aan wie Hy wil.
As ons dus ’n kort definisie van God se soewereiniteit kan gee, is dit, dat dit God se absolute reg is om alles te doen volgens Sy wil en keuse, t.w.v. Sy eie eer en plesier (Dan.4:25,35; Rom.9:15–23; 1Tim.6:15; Openb.4:11). God is dus van geen mens afhanklik nie, én Hy is aan geen mens enige verantwoording verskuldig nie. God is dus vry om te red. En Hy is vry om nié te red nie.
• God se Genade:
Ons lees in Ef.1:6 ~ Daarom moet ons God prys vir sy wonderlike genade wat Hy in die Geliefde vrylik aan ons geskenk het. En in Rom.5:21 ~ Die doel was dat, soos die sonde deur die dood heerskappy gevoer het, die genade deur die vryspraak ook heerskappy kan voer en tot die ewige lewe kan lei deur Jesus Christus ons Here.
Wanneer ons dus vra wat God se genade is, kan ons dit as volg antwoord: God se genade bestaan daarin, dat Hy vanuit Sy soewereiniteit, gratis en ongedwonge, Sy liefdesguns in die gawe van lewe aan skuldige sondaars verleen – sondaars wat hierdie gawe van lewe, hoegenaamd nie verdien nie, inteendeel hulle verdien presies die teenoorgestelde, nl. die ewige oordeel.
• Voorverordenering:
Ef.1:11 gee aan ons ’n baie goeie voorbeeld van “voorverordenering” ~ Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het. So het Hy Hom dit voorgeneem, Hy wat alles laat gebeur volgens sy raadsbesluit. En dit is presies wat God se voorverordenring is – Niks in hierdie wêreld gebeur per toeval nie. God “sit” agter alles. Hy besluit oor alles en Hy laat alles gebeur. Hy sit nie, in piëteit gesê, op die kantlyn en hou alles maar net dop nie. Nee, Hy het reeds lank voor die skepping besluit, hoe alles presies en haarfyn gaan verloop en in mekaar steek – ja selfs die beweging van jou vinger en die klop van jou hart. Ons lees in Gen.45:7-8a, die bekende gedeelte waar Josef aan die woord is teenoor sy broers ~ God het my voor julle uit gestuur om vir julle ’n oorblyfsel in hierdie land te laat oorbly, om julle aan die lewe te hou en sodat baie aan die dood sal ontkom. 8 Dis nie julle wat my hierheen gestuur het nie, maar God. Asook Hand.4:27-28 ~ Dit is wat werklik in hierdie stad gebeur het. Herodes en Pontius Pilatus het met heidennasies en die volk Israel saamgespan teen u heilige Dienaar, Jesus, wat deur U gesalf is, en hulle het alles gedoen wat U vooruit beskik en besluit het.
• Onvoorwaardelike Verkiesing:
Ten einde Onvoorwaardelike Uitverkiesing te verstaan, moet ons na die betekenis van hierdie twee woorde kyk:
- Verkiesing: Ons ken almal hierdie uitdrukking – om te kies of te verkies, beteken om uit te soek of om op iets of iemand te besluit.
- Onvoorwaardelik: Wanneer politieke verkiesings plaasvind, word ’n kandidaat verkies omdat hy bepaalde beloftes gemaak het aan die kieserskorps en kies die mense hom op voorwaarde dat hy sal bly by sy verkiesingsbeloftes – daarom is alle menslike verkiesings, voorwaardelik. Maar, Goddelike verkiesing werk net andersom. God kies nooit op grond van wat die méns belowe, of doen, of besluit nie – ook nie of hy (die mens), Christus as Verlosser aanneem nie. Nee, God kies onvoorwaardelik (“no strings attached”). Waarom en op watter gronde Hy dit doen, weet ons nie.
Is dit nie ’n bevrydende gedagte nie! Ons hoef niks te doen nie! Dink net daaraan – As ons verkies moes word op grond van dit wat ons doen, sou nie een van ons verkies word nie, juis omdat almal van ons dood is in die sonde. Paulus sê in Rom.3:12 ~ Almal het afgedwaal, almal het ontaard. Daar is nie een wat goed doen nie, selfs nie een nie.
Nou ja, met hierdie lang agtergrond moet ons na die Bybelse basis vir Onvoorwaardelike Uitverkiesing gaan kyk.
4. GOD SE UITVERKIESENDE GENADE:
Ek het aan die begin gesê dat daar Christene is wat baie moeilik sluk aan hierdie leerstuk van Onvoorwaardelike Uitverkiesing en kan hulle nie glo dat God by sommige mense kan “verbyloop” en andere verkies nie. En tog het hierdie Christene geen probleem om te aanvaar dat Abraham tussen al die heidene in Ur van die Galdeërs gekies is om die vader van die Verbondsvolk te word nie (Gen.15:7; Neh.9:7). Ook het hulle geen probleem om te glo dat Israel, God se uitverkore volk was nie. Hoor wat sê Rom.9:11-13 t.o.v. Jakob ~ Toe haar kinders nog nie gebore was nie en ook nog niks goeds of kwaads gedoen het nie, toe is al vir haar gesê: “Die oudste sal die jongste dien.” Daar staan ook geskrywe: “Vir Jakob het Ek liefgehad, maar vir Esau het Ek gehaat.” Die besluit van God is gegrond op uitverkiesing; dit hang dus nie af van wat ’n mens doen nie, maar van Hom wat jou roep. En in Deut.7:7 lees ons meer van die verkiesing van Israel ~ Die Here het jou nie liefgekry en gekies omdat jy groter was as die ander volke nie, jy was die kleinste van almal.
Verskeie teksverse verwys ondubbelsinnig na Onvoorwaardelike Uitverkiesing en indien enige ongelowige steeds, na die lees van hierdie teksverse sê, dat uitverkiesing nié van God is nie, verwerp hy/sy die Woord van God:
- Joh.15:16a ~ Julle het My nie uitgekies nie, maar Ek het julle uitgekies en julle aangestel om uit te gaan en vrugte te dra, vrugte wat sal hou.
- Rom.9:21 ~ Het die pottebakker nie die reg om uit dieselfde klomp klei iets besonders én iets alledaags te maak nie?
- Rom.9:15 ~ Vir Moses het Hy gesê: “Ek sal barmhartig wees oor wie Ek barmhartig wil wees, en Ek sal My ontferm oor wie Ek My wil ontferm.
- Ef.1:4-5 ~ So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees. In sy liefde het Hy ons, volgens sy genadige beskikking, toe ook al daarvoor bestem om deur Jesus Christus sy kinders te wees.
- Matt.22:14 ~ Baie is immers geroep, maar min is uitverkies (Daar is verskeie ander teksverse wat ook nageslaan kan word, bv.: Eks.33:19; Deut.7:6; 10:14-15; 1Kon.19:10,18; 1Kron.29:10-12; Job 42:1-2; Ps.33:12; 65:4, 106:5; 115:3; 135:6; Jes.14:24,27; 46:9-11; 55:11; Jer.32:17; Dan.4:35; Hag.2:23; Matt.11:27; 19:26; 20:15; 24:22,24,31; Mark.13:20; Luk.18:7; Hand.13:48, 18:27; Rom.11:4-6, 33-36; 16:7; 8:28-30; 8:33; 9:11-13, 16, 10:20, 11:7, 28; Kor.1:27-29; Ef.2:10; Fil.1:29, 2:12-13; Kol.3:12; 1Tes.1:4-5, 5:9; 2Tes.2:13-14; 2Tim.1:9; Titus 1:1; Jak.2:5; 1Pet.1:1-2; 2:8-9; 2Pet.1:5-11; Openb.13:8, 17:8,14 ens.).
Iets wat ons ook baie duidelik moet verstaan, is dat uitverkiesing, redding voorafgaan, of anders gestel, uitverkiesing is nié redding nie, maar dit het redding tot gevolg. ’n President is nog nie die president nadat hy verkies is nie, hy word dit eers nadat hy ingehuldig is.
Daarom is diegene wat uitverkies is om gered te word, nog nie gered totdat hy weergebore word deur die Heilige Gees en geregverdig word deur sy geloof in Christus Jesus. 2Tim.2:10 spreek hierdie saak baie mooi aan ~ Daarom verdra ek alles ter wille van die uitverkorenes, sodat ook hulle die verlossing, wat daar in Christus Jesus is, en die ewige heerlikheid kan ontvang.
5. AFSLUITING :
Kom ons som op ek kyk wat is tot nou toe gesê:
• Daar is drie soorte mense in die wêreld (regdeur die eeue heen), nl. diegene wat deur ’n ware geloof, reddend met Christus verenig is en tweedens, diegene wat uitverkies is, maar nog in hul sonde is en dus nog nie wederbaar is nie en laastens, diegene wat nie uitverkies is nie en dus verlore is. Wat staan ons as gelowiges te doen?
- Eersgenoemdes se harte is tot oorlopens toe vol van dankbaarheid vir God se genade in hul lewens, deurdat hulle versoen is met Christus en hulle demonstreer hulle dankbaarheid voortdurend deur self ’n betoner van genade te wees vir almal met wie hulle te doen kry.
- Die tweede groep moet weet dat die God van genade ’n vreugde daarin het om mense te red. God se Woord leer tog immers dat Hy geen behae in die dood van sondaars het nie. Hy wil hê dat elke sondaar hom moet bekeer – hier is Eseg.18:23 en 30-32 vir ons ’n baie goeie riglyn ~ Dit is beslis nie my wil dat die goddelose moet sterf nie, sê die Here my God, dit is my wil dat hy hom bekeer van sy verkeerde dade en dat hy bly lewe. 30 “Ek gaan julle oordeel, Israel, elkeen volgens sy eie optrede,” sê die Here my God. “Bekeer julle, bekeer julle van al julle oortredings, sodat die sonde nie julle val bewerk nie. 31 Laat vaar al julle oortredings en kry ’n nuwe gesindheid, ’n nuwe gees. Waarom wil julle sterf, Israel? 32 Dit is nie my wil dat die mens moet sterf nie,” sê die Here my God, “maar dat hy hom bekeer en bly lewe” (O.A.V.).
Op grond van hierdie Skrif kan en mag ons dus nie agteroor sit en sê dat God uitverkies wie Hy wil en daarom hoef ék nie uit te reik na sondaars nie – ons weet nie wie God se uitverkorenes is nie en daarom moét ons die Blye Boodskap van Jesus Christus uitdra. En daarom mag diegene wat nog nie gered is en wat “stoei” met die Heilige Gees, ook nie in moedeloosheid uitroep – Ag ek is dan seker tog maar nie uitverkies nie!, want ons lees in Joh.6:37 hierdie wonderlike woorde ~ Elkeen wat die Vader vir My gee, sal na My toe kom; en Ek sal hom wat na My toe kom, nooit verwerp nie. In die Grieks staan daar eintlik Ek sal hom wat na my toe kom, nooit, maar nooit as te nimmer, verwerp nie.
Ons kan nie in God se hart sien nie en daarom weet ons nie waarom God so met die mens handel nie. Al wat Hy deur Sy Woord aan ons bekend gemaak het, is dat Hy red wie Hy wil en wanneer en hoe Hy wil en dat diegene wat gered word, geensins op enige reaksie van hulle kant, of op grond van enige verdienste aan hulle kant, gered word nie – nee, die uitverkorenes se redding berus enkel en alleen op God se liefdevolle welbehae en soewereine wil en Hy bring hierdie soewereine wil ten uitvoer, deur Sy Seun, Jesus Christus, se soendood aan die kruis en die werking van die Heilige Gees.
Geen mens kan of mag sê, dat God ’n onregverdige God is nie, want daar is niks onregverdigs in die uitverkiesing nie. Dit spreek geensins van onregverdigheid aan God se kant nie, inteendeel, dit spreek juis van God se oneindige genade en liefde.
Iemand het eenkeer hierdie volgende sprokie vertel: Eendag, lank, lank gelede, het ’n prins se goue koets die mees afgeleë en agterlikeste gehuggie van sy vader se koninkryk binnegery. Toe hy stilhou en uitklim, het ’n swetterjoel jong mense en kindertjies wat vuil en in vodde was, na die prins gestaar. Hy het reguit na die vuilste en die lelikste jong meisie gestap, haar aan die hand gevat en in haar oor gefluister: “Ek het jou as my bruid gekies!”
Wat het sy beslis nié gesê nie? Sy het nié gesê: “Dit is onregverdig u majesteit! Wat van Suzie en Desiré en Elsa en .....? Nee, sy sal uit haar vel wees en ek glo ook die ander omstanders, want hulle sal so bly wees vir hierdie lelike eendjie se onthalwe. En wie mag in elk geval die koning se seun se besluit in twyfel trek!
Ek wil ten slotte net drie sake aanraak en die eerste is dat onvoorwaardelike uitverkiesing die basis vorm vir opregte geestelike nederigheid. Baie opponente van hierdie leer sê dat uitverkiesing die aanhangers daarvan, arrogant maak. Die punt is egter dat wanneer hierdie leer reg verstaan word, dit juis op ons algehele verlorenheid dui en dat ons as mense absoluut niks aan ons verlore toestand kan doen nie. Daarom, indien God kies om ons te red, is dit uitsluitlik omdat Hy Sy onverdiende guns op my en jou uitstort. Die oomblik dat Hy ons red, is daar niks oor om op te roem nie.
Tweedens – wanneer ons uitverkiesing reg verstaan, lei dit tot gehoorsaamheid, want hoe is dit moontlik dat enige iemand wat God se genade reg verstaan, ooit Sy rug op God kan draai in ongehoorsaamheid! Hoor net wat sê Ef.1:4 ~ So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees. God het ons dus juis uitverkies om heilige lewens in gehoorsaamheid aan Sy Woord te leef.
Laastens ’n vraag: Waarom moet ons die leer van die uitverkiesing verdedig? Daar is basies drie redes hiervoor:
• Eerstens is dit ’n Bybelse dogma of leerstelling en omdat dit Bybels is verdien dit om verdedig te word.
• Nog ’n rede is omdat die leer van die uitverkiesing vir ons die basis lê vir ons redding en ons saligheid. Dit is belangrik om te besef dat indien ons die boodskap van redding en saligheid wil verstaan, ons die leer van die uitverkiesing moet verstaan – daarom moet ons dit ook
aan mense wie ons evangeliseer, verduidelik – hierdie is dus ’n uiters belangrik leerstuk wat ons móét verstaan en ken.
• Maar, die heel belangrikste rede waarom ons die leer van die uitverkiesing moet verdedig, is omdat hierdie leerstuk al die fokus van die mens se eie verdienste wegtrek en vierkantig op God vestig en Hy dus daardeur verheerlik word. Die eer van God is die begin en die einde van ons verlossing. Ons word gered t.w.v. God se eer en die heerlikheid van redding begin juis by God se uitverkiesende genade.
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING:
Aan die begin van hierdie reeks oor die Kruis en van Redding, het ons gesien dat die mens ’n desperate behoefte het aan redding, omdat ons dood is a.g.v. die erfsonde en daarom skuldig staan voor God en ons derhalwe onder die toorn van God verkeer en geen mens dus ongestraf kan bly nie. Ons het ook gekyk wat die mens nodig het om gered te word
Daarna het ons die vraag gevra of die mens homself kan red en ons het gesien dat daar hoegenaamd geen moontlikheid bestaan dat die mens homself kan red nie. Toe het ons gekyk na die voorafskaduwing van die kruis soos deur die gebeure rondom Abraham en Isak en die afgelope twee weke het ons gekyk na die Joodse Paasfees en die Groot Versoendag en ons kon reeds die begin sien van die noodsaak aan ’n volmaakte offer wat gebring moet word en die rol wat die bloed van die offerdier in die vergifnis van die volk gespeel het.
Die plek waar ons vandag moet begin, is die plek waar Efesiërs begin, nl. by die begin – die begin waar geen enkele mens nog gebore was nie – inteendeel, nog voor God die hemel en die aarde geskape het – op daardie plek waar God reeds in Sy alwysheid gesien en geweet het dat die mens wat Hy nog sou skep, gaan afdwaal en Hom die rug keer en daarom het hulle toe reeds redding nodig gehad en het Hy Sy reddingsplan in werking gestel.
2. SKRIFLESING:
Ef.1:1-14 ~ Van Paulus, ’n apostel van Christus Jesus deur die wil van God. Aan almal in Efese wat aan God behoorten in Christus Jesus glo. 2 Genade en vrede vir julle van God ons Vader en die Here Jesus Christus! 3 Aan God, die Vader van ons Here Jesus Christus, kom al die lof toe! Hy het ons in Christus geseën met al die seëninge van die Gees wat daar in die hemel is. 4 So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees. 5 In sy liefde het Hy ons, volgens sy genadige beskikking, toe ook al daarvoor bestem om deur Jesus Christus sy kinders te wees. 6 Daarom moet ons God prys vir sy wonderlike genade wat Hy in die Geliefde vrylik aan ons geskenk het. 7 Deur die bloed van sy Seun is ons verlos en is ons oortredinge vergewe kragtens die ryke genade van God 8 wat Hy in al sy wysheid en insig so oorvloedig aan ons geskenk het. 9 Hy het kragtens sy besluit en voorneme die geheimenis van sy wil aan ons bekend gemaak 10 en dit deur Christus tot uitvoering gebring op die tyd wat Hy daarvoor bepaal het. Sy bedoeling was om alles wat in die hemel en alles wat op die aarde is, onder een hoof te verenig, naamlik onder Christus. 11 Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het. So het Hy Hom dit voorgeneem, Hy wat alles laat gebeur volgens sy raadsbesluit. 12 Daarom moet ons, die eerstes wat ons hoop op Christus gestel het, die grootheid van God prys. 13 Deur Christus het ook julle deel geword van die volk van God toe julle die waarheid wat aan julle verkondig is, die evangelie van julle verlossing, gehoor en tot geloof gekom het. In Christus het die Heilige Gees wat deur God belowe is, julle as die eiendom van God beseël. 14 Die Heilige Gees is die waarborg dat ons ook verder sal ontvang wat God belowe het, wanneer Hy almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos. Daarom moet ons sy grootheid prys.
Wanneer ons praat oor die uitverkiesing, is dit ’n onderwerp wat baie dikwels en baie maklik diepgaande verskille tussen Christene tot gevolg het, omdat baie gelowiges en selfs gelowiges wat hulle self gereformeerd noem, in hul diepste wese, Arminianisties in hul oortuiging is. Baie dikwels word hierdie oortuigings ook maar baie wollerig gegrond op allerlei sentimente en sg. Christelikeliefde – in kort, is dit niks anders as ’n mens-gesentreerde evangelie nie!
Wanneer ons dan praat oor God se Uitverkiesende Genade, móét ons heeltyd in gedagte hou dat God ’n soewereine-, maar ook ’n genadige God is – m.a.w. ons moet na die uitverkiesingsleer kyk, teen die agtergrond van God se soewereiniteit én Sy genade, maar ook Sy voorverordenering.
3. WOORDVERKLARING:
Dit het tot gevolg dat ons net eers kortliks sal kyk na wat beteken die uitdrukkings “God se soewereiniteit”, “God se genade”, “voorverordenering” asook “onvoorwaardelik verkiesing”:
• God se Soewereiniteit dan:
Ons lees in Dan.4:25 die volgende ~ U sal uit die menslike samelewing uitgestoot word en saam met die wilde diere moet leef. U sal moet gras eet soos beeste en u sal snags deur die dou natgemaak word. Dit sal sewe tydperke lank oor u kom. Dan sal u moet erken dat die Allerhoogste mag het oor al die koninkryke op aarde en dit gee aan wie Hy wil.
As ons dus ’n kort definisie van God se soewereiniteit kan gee, is dit, dat dit God se absolute reg is om alles te doen volgens Sy wil en keuse, t.w.v. Sy eie eer en plesier (Dan.4:25,35; Rom.9:15–23; 1Tim.6:15; Openb.4:11). God is dus van geen mens afhanklik nie, én Hy is aan geen mens enige verantwoording verskuldig nie. God is dus vry om te red. En Hy is vry om nié te red nie.
• God se Genade:
Ons lees in Ef.1:6 ~ Daarom moet ons God prys vir sy wonderlike genade wat Hy in die Geliefde vrylik aan ons geskenk het. En in Rom.5:21 ~ Die doel was dat, soos die sonde deur die dood heerskappy gevoer het, die genade deur die vryspraak ook heerskappy kan voer en tot die ewige lewe kan lei deur Jesus Christus ons Here.
Wanneer ons dus vra wat God se genade is, kan ons dit as volg antwoord: God se genade bestaan daarin, dat Hy vanuit Sy soewereiniteit, gratis en ongedwonge, Sy liefdesguns in die gawe van lewe aan skuldige sondaars verleen – sondaars wat hierdie gawe van lewe, hoegenaamd nie verdien nie, inteendeel hulle verdien presies die teenoorgestelde, nl. die ewige oordeel.
• Voorverordenering:
Ef.1:11 gee aan ons ’n baie goeie voorbeeld van “voorverordenering” ~ Deur Christus het ons deel geword van die volk van God soos Hy dit vooruit al bestem het. So het Hy Hom dit voorgeneem, Hy wat alles laat gebeur volgens sy raadsbesluit. En dit is presies wat God se voorverordenring is – Niks in hierdie wêreld gebeur per toeval nie. God “sit” agter alles. Hy besluit oor alles en Hy laat alles gebeur. Hy sit nie, in piëteit gesê, op die kantlyn en hou alles maar net dop nie. Nee, Hy het reeds lank voor die skepping besluit, hoe alles presies en haarfyn gaan verloop en in mekaar steek – ja selfs die beweging van jou vinger en die klop van jou hart. Ons lees in Gen.45:7-8a, die bekende gedeelte waar Josef aan die woord is teenoor sy broers ~ God het my voor julle uit gestuur om vir julle ’n oorblyfsel in hierdie land te laat oorbly, om julle aan die lewe te hou en sodat baie aan die dood sal ontkom. 8 Dis nie julle wat my hierheen gestuur het nie, maar God. Asook Hand.4:27-28 ~ Dit is wat werklik in hierdie stad gebeur het. Herodes en Pontius Pilatus het met heidennasies en die volk Israel saamgespan teen u heilige Dienaar, Jesus, wat deur U gesalf is, en hulle het alles gedoen wat U vooruit beskik en besluit het.
• Onvoorwaardelike Verkiesing:
Ten einde Onvoorwaardelike Uitverkiesing te verstaan, moet ons na die betekenis van hierdie twee woorde kyk:
- Verkiesing: Ons ken almal hierdie uitdrukking – om te kies of te verkies, beteken om uit te soek of om op iets of iemand te besluit.
- Onvoorwaardelik: Wanneer politieke verkiesings plaasvind, word ’n kandidaat verkies omdat hy bepaalde beloftes gemaak het aan die kieserskorps en kies die mense hom op voorwaarde dat hy sal bly by sy verkiesingsbeloftes – daarom is alle menslike verkiesings, voorwaardelik. Maar, Goddelike verkiesing werk net andersom. God kies nooit op grond van wat die méns belowe, of doen, of besluit nie – ook nie of hy (die mens), Christus as Verlosser aanneem nie. Nee, God kies onvoorwaardelik (“no strings attached”). Waarom en op watter gronde Hy dit doen, weet ons nie.
Is dit nie ’n bevrydende gedagte nie! Ons hoef niks te doen nie! Dink net daaraan – As ons verkies moes word op grond van dit wat ons doen, sou nie een van ons verkies word nie, juis omdat almal van ons dood is in die sonde. Paulus sê in Rom.3:12 ~ Almal het afgedwaal, almal het ontaard. Daar is nie een wat goed doen nie, selfs nie een nie.
Nou ja, met hierdie lang agtergrond moet ons na die Bybelse basis vir Onvoorwaardelike Uitverkiesing gaan kyk.
4. GOD SE UITVERKIESENDE GENADE:
Ek het aan die begin gesê dat daar Christene is wat baie moeilik sluk aan hierdie leerstuk van Onvoorwaardelike Uitverkiesing en kan hulle nie glo dat God by sommige mense kan “verbyloop” en andere verkies nie. En tog het hierdie Christene geen probleem om te aanvaar dat Abraham tussen al die heidene in Ur van die Galdeërs gekies is om die vader van die Verbondsvolk te word nie (Gen.15:7; Neh.9:7). Ook het hulle geen probleem om te glo dat Israel, God se uitverkore volk was nie. Hoor wat sê Rom.9:11-13 t.o.v. Jakob ~ Toe haar kinders nog nie gebore was nie en ook nog niks goeds of kwaads gedoen het nie, toe is al vir haar gesê: “Die oudste sal die jongste dien.” Daar staan ook geskrywe: “Vir Jakob het Ek liefgehad, maar vir Esau het Ek gehaat.” Die besluit van God is gegrond op uitverkiesing; dit hang dus nie af van wat ’n mens doen nie, maar van Hom wat jou roep. En in Deut.7:7 lees ons meer van die verkiesing van Israel ~ Die Here het jou nie liefgekry en gekies omdat jy groter was as die ander volke nie, jy was die kleinste van almal.
Verskeie teksverse verwys ondubbelsinnig na Onvoorwaardelike Uitverkiesing en indien enige ongelowige steeds, na die lees van hierdie teksverse sê, dat uitverkiesing nié van God is nie, verwerp hy/sy die Woord van God:
- Joh.15:16a ~ Julle het My nie uitgekies nie, maar Ek het julle uitgekies en julle aangestel om uit te gaan en vrugte te dra, vrugte wat sal hou.
- Rom.9:21 ~ Het die pottebakker nie die reg om uit dieselfde klomp klei iets besonders én iets alledaags te maak nie?
- Rom.9:15 ~ Vir Moses het Hy gesê: “Ek sal barmhartig wees oor wie Ek barmhartig wil wees, en Ek sal My ontferm oor wie Ek My wil ontferm.
- Ef.1:4-5 ~ So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees. In sy liefde het Hy ons, volgens sy genadige beskikking, toe ook al daarvoor bestem om deur Jesus Christus sy kinders te wees.
- Matt.22:14 ~ Baie is immers geroep, maar min is uitverkies (Daar is verskeie ander teksverse wat ook nageslaan kan word, bv.: Eks.33:19; Deut.7:6; 10:14-15; 1Kon.19:10,18; 1Kron.29:10-12; Job 42:1-2; Ps.33:12; 65:4, 106:5; 115:3; 135:6; Jes.14:24,27; 46:9-11; 55:11; Jer.32:17; Dan.4:35; Hag.2:23; Matt.11:27; 19:26; 20:15; 24:22,24,31; Mark.13:20; Luk.18:7; Hand.13:48, 18:27; Rom.11:4-6, 33-36; 16:7; 8:28-30; 8:33; 9:11-13, 16, 10:20, 11:7, 28; Kor.1:27-29; Ef.2:10; Fil.1:29, 2:12-13; Kol.3:12; 1Tes.1:4-5, 5:9; 2Tes.2:13-14; 2Tim.1:9; Titus 1:1; Jak.2:5; 1Pet.1:1-2; 2:8-9; 2Pet.1:5-11; Openb.13:8, 17:8,14 ens.).
Iets wat ons ook baie duidelik moet verstaan, is dat uitverkiesing, redding voorafgaan, of anders gestel, uitverkiesing is nié redding nie, maar dit het redding tot gevolg. ’n President is nog nie die president nadat hy verkies is nie, hy word dit eers nadat hy ingehuldig is.
Daarom is diegene wat uitverkies is om gered te word, nog nie gered totdat hy weergebore word deur die Heilige Gees en geregverdig word deur sy geloof in Christus Jesus. 2Tim.2:10 spreek hierdie saak baie mooi aan ~ Daarom verdra ek alles ter wille van die uitverkorenes, sodat ook hulle die verlossing, wat daar in Christus Jesus is, en die ewige heerlikheid kan ontvang.
5. AFSLUITING :
Kom ons som op ek kyk wat is tot nou toe gesê:
• Daar is drie soorte mense in die wêreld (regdeur die eeue heen), nl. diegene wat deur ’n ware geloof, reddend met Christus verenig is en tweedens, diegene wat uitverkies is, maar nog in hul sonde is en dus nog nie wederbaar is nie en laastens, diegene wat nie uitverkies is nie en dus verlore is. Wat staan ons as gelowiges te doen?
- Eersgenoemdes se harte is tot oorlopens toe vol van dankbaarheid vir God se genade in hul lewens, deurdat hulle versoen is met Christus en hulle demonstreer hulle dankbaarheid voortdurend deur self ’n betoner van genade te wees vir almal met wie hulle te doen kry.
- Die tweede groep moet weet dat die God van genade ’n vreugde daarin het om mense te red. God se Woord leer tog immers dat Hy geen behae in die dood van sondaars het nie. Hy wil hê dat elke sondaar hom moet bekeer – hier is Eseg.18:23 en 30-32 vir ons ’n baie goeie riglyn ~ Dit is beslis nie my wil dat die goddelose moet sterf nie, sê die Here my God, dit is my wil dat hy hom bekeer van sy verkeerde dade en dat hy bly lewe. 30 “Ek gaan julle oordeel, Israel, elkeen volgens sy eie optrede,” sê die Here my God. “Bekeer julle, bekeer julle van al julle oortredings, sodat die sonde nie julle val bewerk nie. 31 Laat vaar al julle oortredings en kry ’n nuwe gesindheid, ’n nuwe gees. Waarom wil julle sterf, Israel? 32 Dit is nie my wil dat die mens moet sterf nie,” sê die Here my God, “maar dat hy hom bekeer en bly lewe” (O.A.V.).
Op grond van hierdie Skrif kan en mag ons dus nie agteroor sit en sê dat God uitverkies wie Hy wil en daarom hoef ék nie uit te reik na sondaars nie – ons weet nie wie God se uitverkorenes is nie en daarom moét ons die Blye Boodskap van Jesus Christus uitdra. En daarom mag diegene wat nog nie gered is en wat “stoei” met die Heilige Gees, ook nie in moedeloosheid uitroep – Ag ek is dan seker tog maar nie uitverkies nie!, want ons lees in Joh.6:37 hierdie wonderlike woorde ~ Elkeen wat die Vader vir My gee, sal na My toe kom; en Ek sal hom wat na My toe kom, nooit verwerp nie. In die Grieks staan daar eintlik Ek sal hom wat na my toe kom, nooit, maar nooit as te nimmer, verwerp nie.
Ons kan nie in God se hart sien nie en daarom weet ons nie waarom God so met die mens handel nie. Al wat Hy deur Sy Woord aan ons bekend gemaak het, is dat Hy red wie Hy wil en wanneer en hoe Hy wil en dat diegene wat gered word, geensins op enige reaksie van hulle kant, of op grond van enige verdienste aan hulle kant, gered word nie – nee, die uitverkorenes se redding berus enkel en alleen op God se liefdevolle welbehae en soewereine wil en Hy bring hierdie soewereine wil ten uitvoer, deur Sy Seun, Jesus Christus, se soendood aan die kruis en die werking van die Heilige Gees.
Geen mens kan of mag sê, dat God ’n onregverdige God is nie, want daar is niks onregverdigs in die uitverkiesing nie. Dit spreek geensins van onregverdigheid aan God se kant nie, inteendeel, dit spreek juis van God se oneindige genade en liefde.
Iemand het eenkeer hierdie volgende sprokie vertel: Eendag, lank, lank gelede, het ’n prins se goue koets die mees afgeleë en agterlikeste gehuggie van sy vader se koninkryk binnegery. Toe hy stilhou en uitklim, het ’n swetterjoel jong mense en kindertjies wat vuil en in vodde was, na die prins gestaar. Hy het reguit na die vuilste en die lelikste jong meisie gestap, haar aan die hand gevat en in haar oor gefluister: “Ek het jou as my bruid gekies!”
Wat het sy beslis nié gesê nie? Sy het nié gesê: “Dit is onregverdig u majesteit! Wat van Suzie en Desiré en Elsa en .....? Nee, sy sal uit haar vel wees en ek glo ook die ander omstanders, want hulle sal so bly wees vir hierdie lelike eendjie se onthalwe. En wie mag in elk geval die koning se seun se besluit in twyfel trek!
Ek wil ten slotte net drie sake aanraak en die eerste is dat onvoorwaardelike uitverkiesing die basis vorm vir opregte geestelike nederigheid. Baie opponente van hierdie leer sê dat uitverkiesing die aanhangers daarvan, arrogant maak. Die punt is egter dat wanneer hierdie leer reg verstaan word, dit juis op ons algehele verlorenheid dui en dat ons as mense absoluut niks aan ons verlore toestand kan doen nie. Daarom, indien God kies om ons te red, is dit uitsluitlik omdat Hy Sy onverdiende guns op my en jou uitstort. Die oomblik dat Hy ons red, is daar niks oor om op te roem nie.
Tweedens – wanneer ons uitverkiesing reg verstaan, lei dit tot gehoorsaamheid, want hoe is dit moontlik dat enige iemand wat God se genade reg verstaan, ooit Sy rug op God kan draai in ongehoorsaamheid! Hoor net wat sê Ef.1:4 ~ So het Hy, nog voordat die wêreld geskep is, ons in Christus uitverkies om heilig en onberispelik voor Hom te wees. God het ons dus juis uitverkies om heilige lewens in gehoorsaamheid aan Sy Woord te leef.
Laastens ’n vraag: Waarom moet ons die leer van die uitverkiesing verdedig? Daar is basies drie redes hiervoor:
• Eerstens is dit ’n Bybelse dogma of leerstelling en omdat dit Bybels is verdien dit om verdedig te word.
• Nog ’n rede is omdat die leer van die uitverkiesing vir ons die basis lê vir ons redding en ons saligheid. Dit is belangrik om te besef dat indien ons die boodskap van redding en saligheid wil verstaan, ons die leer van die uitverkiesing moet verstaan – daarom moet ons dit ook
aan mense wie ons evangeliseer, verduidelik – hierdie is dus ’n uiters belangrik leerstuk wat ons móét verstaan en ken.
• Maar, die heel belangrikste rede waarom ons die leer van die uitverkiesing moet verdedig, is omdat hierdie leerstuk al die fokus van die mens se eie verdienste wegtrek en vierkantig op God vestig en Hy dus daardeur verheerlik word. Die eer van God is die begin en die einde van ons verlossing. Ons word gered t.w.v. God se eer en die heerlikheid van redding begin juis by God se uitverkiesende genade.
Monday, June 15, 2009
Bybelstudie oor Openbaring deur Kobus van der Walt - 14 Junie 2009
“Openbaring Ontsluit - 04” (Briewe aan Sewe Gemeentes - Efese) [1]
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING:
In hoofstukke 2 en 3 vind ons briewe wat Johannes aan sewe gemeentes in Klein-Asië geskryf het, nadat Jesus Christus dit aan hom gedikteer het. Hierdie gemeentes aan wie Johannes sy groetewoord rig, was Efese (2:1-7), Smirna (2:8-11), Pergamum (2:12-17), Tiatira (2:18-29), Sardis (3:1-6), Filadelfia (3:7-13) en Laodisea (3:14-22). Hierdie was werklike gemeentes wat bestaan het in die tyd wat Johannes hierdie apokalips ontvang het. Ook het die toestande t.o.v. van die gemeentes, soos beskryf in Openbaring, werklik in daardie spesifieke gemeentes geheers.
Hierdie toestande wat geheers het in hierdie sewe gemeentes, is dan ook realiteite wat in die kerk in die breë vandag nog voorkom. Elke gemeente ervaar dus op een of ander stadium van haar lewe, een of meer van hierdie toestande. Elke gemeente ervaar dus van tyd tot tyd (oor korter en soms langer stadiums) dinge wat prysenswaardig is; of afkeurenswaardig is; of dinge wat verbetering en/of verandering benodig.
Al was hierdie briewe dus oorspronklik vir sewe spesifieke gemeentes bedoel, dien dit vandag nog as bloudruk vir die kerk van ons dag, waaraan ons onsself moet meet. Ons as gemeente en die kerk in die algemeen moet haarself dus voortdurend aan al sewe hierdie briewe meet.
Ons vind ’n algemene patroon in die struktuur van elk van hierdie sewe briewe:
· Elke brief is deur Christus aan ’n spesifieke gemeente gerig.
· Elke brief stel die Hoof van die plaaslike gemeente (Christus) voor as ’n spesifieke karakter, of beeld.
· Elke brief onthul ondubbelsinnig dat Christus oor volkome kennis beskik t.o.v. die toestand van daardie spesifieke gemeente.
· Met die uitsondering van een gemeente, ontvang elke gemeente een of meer lofuitinge.
· Met die uitsondering van twee gemeentes, ontvang elke gemeentekritiek oor een of meer situasie(s) wat in die gemeente bestaan.
· Elke gemeente ontvang ten minste ’n vermaning.
· Elke gemeente ontvang een of ander belofte t.o.v. getrouheid.
Kom ons kyk net eers na ’n kort opsomming van die struktuur van die briewe wat na die sewe gemeentes gestuur is - l.w.: elkeen van hierdie sewe briewe het oor presies dieselfde struktuur beskik - hierna sal ons na elkeen van die sewe gemeentes, individueel kyk:
DIE SEWE GEMEENTES IN KLEIN-ASIË
Die Geadresseerde Gemeente
Beeld van Christus
Christus se Aanprysing
Christus se Bestraffing
Christus se Raad
Christus se Belofte
2. DIE GEMEENTE IN EFESE (2:1-7):
· Die Geadresseerde Gemeente:
Openb.2:1a (O.A.V.) ~ Skryf aan die engel van die gemeente in Efese, of volgens die N.A.V. ~ Skrywe aan die leraar van die gemeente in Efese. Hierdie brief word direk gerig aan die engel of die leraar van die gemeente in Efese.
Hierdie gemeente is in ongeveer 60-63 n.C. deur Paulus gestig en “gevoed” (Hand.18:19-21; 19:1; 20:16-38). Hierdie brief uit Patmos word dus so kort as 35 jaar na die stigting van die gemeente aan hulle gestuur.
Hierdie was ’n gemeente wat in ’n uiters bevoorregte posisie verkeer het – die “grootte Apostel Paulus” het hierdie gemeente begin en die eerste groep gemeentelede het aan Paulus se voete gesit! Voorgangers van statuur het daar bedien en gedien en gehelp om die fondasie van hierdie gemeente te lê – mense soos Akwila (Hand.18:19,26), Apollos (18:24-28) en Timoteus (1Tim.1:3) – Dink jou in: Jy sit aan hierdie formidabele manne se voete om van die Woord te leer! En asof dit nie genoeg is nie, ontvang hierdie gemeente ook nog Paulus se eerste brief wat hy vanuit die tronk geskryf het (ongeveer 60 n.C. - Ef.1:1).
Ons het dus hier te doen met ’n gemeente waarvan die fondasies baie deeglik in die Woord gelê is. Dit is verder ’n gemeente wat in ’n ryk, bekende en vooruitstrewende stad geleë was – ’n stad wat bekend was vir sy handel, maar ook vir die Tempel van Diana (Hand.19:23-27). Met soveel weelde en oorvloed is korrupsie en sonde, natuurlik ook dikwels die natuurlike gevolg.
· Die Beeld van Christus:
Openb.2:1b ~ So sê Hy wat die sewe sterre in sy regterhand vashou en wat tussen die sewe goue lampe rondgaan. Hier word twee dinge t.o.v. Christus gesê. Eerstens word gesê dat Hy “die sewe sterre in Sy regterhand vashou” Met hierdie bekendstelling, onthul Christus Homself as die Hoof van die Kerk en as Hoof resorteer die beheer en regering van die Kerk onder Hom. Die sterre of die Kerkleiers staan dus onder Sy leiding en beheer. Kerkleiers moet altyd hiervan bewus wees, want heeltemal te veel kerkleiers tree deesdae op, asof gemeentes onder hulle direkte beheer staan – so asof hulle die soewereine leiers van die gemeente is. Hulle gebruik en misbruik die finansies van die gemeente asof dit hulle s’n is en selfs gemeentes wat onder sy bediening geplant word, bly staan onder sy diktatuur. Niemand mag sy optrede in twyfel trek nie, want hy is nie verantwoording verskuldig aan enige iemand nie.
Die regterhand word gewoonlik beskou as ’n hand van krag ~ Moenie bang wees nie, Ek is by jou, moenie bekommerd wees nie, Ek is jou God. Ek versterk jou, Ek help jou, Ek hou jou vas, met my eie hand red Ek jou (Jes.41:10). Die Here Jesus regeer dus Sy kerk met ’n ferm hand. Hy gee dan ook aan die Kerk ’n vaste fondasie in die vorm van die Woord van God. Aan die hand van hierdie fondasie moet die Kerk dan ook regeer word en daarom het geen leier absolute mag of beheer oor die gemeente nie en geeneen het die reg om die Kerk buite die mandaat van die Woord te lei nie. Alle leiers en lidmate staan dus onder die leiding van Jesus Christus – Hy is die Opperherder.
Voorgangers van gemeentes word derhalwe deur Christus geroep, toegerus en gestuur. Voorgangers staan dus onder Christus se gesag en leiding. Die Kerk moet voorgangers dus sien as sondige mense, maar toegerus, geroep en verhef bo die ander lidmate in die gemeente en wel op grond van die feit dat hulle in Sy regterhand vashou.
Tweedens, Christus gaan rond tussen die sewe goue lampe – dit beteken dus dat Christus intens betrokke is by al (sewe) Sy gemeentes (Openb.1:20) – selfs by die gemeentes se alledaagse doen en late. Waar Sy kinders ook al byeen is, is Hy teenwoordig – daarom dat daar in Matt.18:20 staan ~ ...want waar twee of drie in my Naam saam is, daar is Ek by hulle. Waarom is Hy so intens teenwoordig en betrokke? Om Sy kinders te lei en te seën. Christus is dus voorwaar alomteenwoordig en almagtig en daarom ontglip geen enkele aktiwiteit of motief, Sy aandag nie. Hierdie wete laat ’n mens sidder en noop ’n mens dus om toe te sien dat jou leer (“doctrine”) en optrede altyd sal getuig van suiwerheid en gehoorsaamheid aan die Woord. Aan die anderkant egter, behoort dit alle gelowiges wat in die Waarheid wandel, te bemoedig en te vertroos, omdat hulle weet dat die Trooster altyd in hulle midde is.
· Christus se Aanprysing:
Openb.2:2-3 ~ Ek weet alles wat julle doen. Ek ken julle onvermoeide arbeid en julle volharding. Julle kan nie slegte mense verdra nie. Julle het ondersoek ingestel na die mense wat voorgee dat hulle apostels is, en dit nie is nie, en gevind dat hulle leuenaars is. 3 Verder volhard julle ook; julle het baie vir my Naam verduur, en julle het nie moeg geword nie. Verskeie dinge in die gemeente in Efese was prysenswaardig in die oë van die Here. Eerstens, was hulle ywer. Hierdie was nie ’n gemeente vol luiaards en toeskouers, wat alles aan die ouderlinge en diakens of leierskap oorgelaat het om te doen nie. Elkeen het presies geweet wat van hom of haar verwag is en watter rol hulle moes vervul en hulle het dit ook met ywer gedoen en waarskynlik met die minimum toesig. Hierdie was ’n deug wat baie tyd en energie gevra het en die alwyse Christus het dit raakgesien, soos wat Hy ook al ons deugde (of passiwiteit?) raaksien.
Tweedens het Christus hulle geprys vir die feit dat hulle stewig gegrond was in die Woord en hulle leer (“doctrine”) en die feit dit hulle gedissiplineerd was. Hierdie eienskappe was gekenmerk deur hulle onverdraagsaamheid jeens boosaards, slegte mense en bedrieërs. Dit is interessant om te sien en te besef dat elke era, sy eie kwota bedrieërs en dwaalleraars oplewer, maar tydens elkeen van hierdie eras, is daar nie baie gelowiges wat hierdie boosaards ontbloot en teëstaan nie. Die vraag is waarom die ander ses gemeentes, maar ook mense in ons tyd, nie altyd kans sien om boosaards te ontbloot en teë te staan nie? Waarskynlik die grootste en belangrikste rede hiervoor, is ’n vrees vir mense en wanneer jy mense vrees, vrees jy God baie minder en dit is sonde. Tot sy krediet, het die gemeente in Efese God meer gevrees as mense en daarom het hulle opgetree teen hierdie boosaards.
Hierdie gemeente in Efese het leerstellig korrek opgetree en het vals leer geïdentifiseer en het geweier om gemeenskap met mense te hê wat immoreel was – ons sien dit in hulle afsku wat hulle in die Nikolaïete gehad het (2:6). Dit is dus duidelik dat die lering wat die grondleggers van die gemeente gelê het, ter harte geneem is deur die lidmate en dat hulle dit nie net by kop kennis laat bly het nie, maar dat hulle dit in die praktyk toe gepas het.
Derdens, was Christus ook beïndruk met die gemeente se geduld. Ons het hier te doen met ’n gemeente wat oënskynlik alles denkbaar beleef het, wat ’n gemeente maar kon beleef, en nogtans was hulle geduldig. Te midde van teëkanting en vervolging en verguising en blootstelling aan vals leer, was hulle nogtans geduldig. En hierdie geduld, onder hierdie omstandighede was welgevallig in die oë van die Here.
· Christus se Bestraffing:
Openb.2:4 ~ Maar Ek het dít teen julle: julle het My nie meer so lief soos in die begin nie. Hier vind ons ongelukkig ’n hartseer kant by die suksesverhaal van die gemeente in Efese – hulle het Christus nie meer so lief soos in die begin nie! Dit is dus amper so asof die Efesiërs al die regte dinge gedoen het, soos wat hulle geleer is, maar hulle harte was nie meer daar in nie – hulle harte het koud geword.
Wat was die redes hiervoor? Was dit die gejaagdheid in hierdie belangrike handelstad? Wat die rede(s) ook al hiervoor was, daar is altyd bepaalde tekens wat daarop dui dat ons liefde vir Christus getaan het:
- Minder aandag en tyd word spandeer aan oordenking van God en Sy Woord.
- Minder vervulling word geput uit God se Woord; die prediking; gebed; die Nagmaal; evangelisasie; Christus gefokusde gemeenskap met ander heiliges; die gee van “tiendes” en ander offergawes.
- Gewilligheid om betrokke te wees by teregwysing van andere oor sonde in hul lewe, of ’n gebrek aan gewilligheid om te getuig.
- Gee nie om as verhoudinge taan nie en het ook nie motivering om versoening na te jaag nie.
- Jy weerstaan die oortuigingswerk van die Heilige Gees as jy gesondig het en/of jy onderdruk enige skuldgevoelens oor sonde.
- Jy put meer geluk by die wêreld en uit wêreldse geluk, as uit die geestelike.
- Die leiding van die Heilige Gees maak al minder en minder sin vir jou en jy sukkel al meer en meer om God se wil in en vir jou lewe raak te sien.
- Jou begeerte om God te verheerlik in en deur jou ganse lewe, is nie meer ’n prioriteit nie.
Die gevaar is dat ons baie toegewyd in ons godsdienstige lewe en diensbaarheid kan wees, maar dit gepaard kan gaan met al minder en minder liefde vir God – Hy teenoor en aan wie hierdie toewyding en diensbaarheid gemaak en gerig moet word – daarom kan selfs leerstellig korrekte gemeentes louwarm en selfs koud wees, want leerstellinge, konstitusies ens. alleen, verskaf nie immuniteit teen ’n verval in ons liefde vir Christus nie.
Geestelike veiligheid en stabiliteit lê opgesluit in ’n Bybelse en stewige teologie wat gegrondves is in ’n opregte liefde vir Christus. Leerstellinge en Godsvrug ontspring dus uit ’n diep en opregte liefde vir Christus Jesus.
En wat waar is van individue, is net so waar van die Liggaam van Christus – die plaaslike gemeente. Een van die grootste redes wat lei tot ’n gemeente se afname in haar liefde vir Christus, is o.a. wanneer die prediking nie meer sonde aanspreek nie en wanneer sonde onder lidmate nie meer aangespreek word nie – en lg. is nie net die werk van die leierskap nie, maar elke lidmaat het ’n verantwoordelikheid wat dit aan betref.
’n Gemeente moet veral ook bedag wees op hulle liefde vir Christus, wanneer daar baie wisseling in lidmate plaasvind, want so ’n metamorfose het tot gevolg dat nuwe lidmate baie maklik nie dieselfde getrouheid en toewyding en liefde teenoor Christus openbaar en uitleef nie en daarom moet hulle deeglik deur medelidmate en die leierskap begelei word wat hierdie fasette betref.
· Christus se Raad:
Openb.2:5-6 ~ Dink daaraan hoe ver julle al agteruitgegaan het. Bekeer julle en doen weer wat julle in die begin gedoen het. Anders, as julle julle nie bekeer nie, kom Ek na julle toe en sal Ek julle lamp van sy plek af wegvat! 6 Maar dít het julle darem in julle guns: julle verafsku wat die Nikolaïete doen, net soos Ek dit ook verafsku.
Hierdie verse verskaf soveel sekuriteit aan ons as gelowiges, want hier kan ons weereens sien dat God ons nooit alleen laat met ons tekortkominge en ons probleme nie. Drie geneesmiddele of oplossings word vir die Efesiërs voorgeskryf, nl.: Oordenking; Berou en Belydenis en Bekering.
Oordenking gaan daaroor dat ons dit wat goed was en dit waaroor ons beskik het, weer in herinnering sal roep. Berou beteken om die wortel van ons louheid te identifiseer en dit te bely as sonde en dit neer te lê. En bekering beteken om alles weer in die stryd te werp om my liefde vir Christus te herstel – en hoe doen ek dit? Deur bg. lys van agt dinge om te skakel in positiewes, m.a.w. om byvoorbeeld weer my volle toewyding en aandag te skenk aan my “stiltetyd” (sien probleem # 1 hierbo), ens.
Christus waarsku ons dat indien daar nie berou en bekering is nie, word die voortbestaan van die gemeente bedreig. Enige vorm van sonde (hoe gering ook al) moet dus met wortel en tak uitgeroei word – indien die gemeente dus vir jou belangrik is, sál jy alles in die stryd werp om sonde onder gemeentelede (beginnende by jouself natuurlik) met wortel en tak uit te roei.
· Christus se Belofte:
Openb.2:7 ~ Elkeen wat kan hoor, moet luister na wat die Gees vir die gemeentes sê. Aan elkeen wat die oorwinning behaal, sal Ek te ete gee van die boom van die lewe, wat in die paradys van God is. 1Kor.2:14 sê ~ Die mens wat nie die Gees van God het nie, aanvaar nie die dinge van die Gees van God nie. Indien die geadresseerdes (en onthou dit sluit ons in) dan wederbaar is, het die Gees van God en daarom moet ons luister na die teregwysing deur die Gees t.o.v. ons liefde (individueel en korporatief) vir Christus.
Die hoop op oorwinning oor hierdie probleem lê vir ons opgesluit in die woorde van 1Joh.5:4-5 sê ~ ...want enigeen wat ’n kind van God is, kan die sondige wêreld oorwin. En die oorwinning wat ons oor die wêreld behaal het, is deur ons geloof. 5 Wie anders is dit wat die wêreld oorwin as hy wat glo dat Jesus die Seun van God is? As ons dus gehoorsaam is en oorwinning behaal, sal ons te ete (kry) van die boom van die lewe, wat in die paradys van God is.
[1] Bybelstudiereeks deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) Sondagaand 14 Junie 2009
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING:
In hoofstukke 2 en 3 vind ons briewe wat Johannes aan sewe gemeentes in Klein-Asië geskryf het, nadat Jesus Christus dit aan hom gedikteer het. Hierdie gemeentes aan wie Johannes sy groetewoord rig, was Efese (2:1-7), Smirna (2:8-11), Pergamum (2:12-17), Tiatira (2:18-29), Sardis (3:1-6), Filadelfia (3:7-13) en Laodisea (3:14-22). Hierdie was werklike gemeentes wat bestaan het in die tyd wat Johannes hierdie apokalips ontvang het. Ook het die toestande t.o.v. van die gemeentes, soos beskryf in Openbaring, werklik in daardie spesifieke gemeentes geheers.
Hierdie toestande wat geheers het in hierdie sewe gemeentes, is dan ook realiteite wat in die kerk in die breë vandag nog voorkom. Elke gemeente ervaar dus op een of ander stadium van haar lewe, een of meer van hierdie toestande. Elke gemeente ervaar dus van tyd tot tyd (oor korter en soms langer stadiums) dinge wat prysenswaardig is; of afkeurenswaardig is; of dinge wat verbetering en/of verandering benodig.
Al was hierdie briewe dus oorspronklik vir sewe spesifieke gemeentes bedoel, dien dit vandag nog as bloudruk vir die kerk van ons dag, waaraan ons onsself moet meet. Ons as gemeente en die kerk in die algemeen moet haarself dus voortdurend aan al sewe hierdie briewe meet.
Ons vind ’n algemene patroon in die struktuur van elk van hierdie sewe briewe:
· Elke brief is deur Christus aan ’n spesifieke gemeente gerig.
· Elke brief stel die Hoof van die plaaslike gemeente (Christus) voor as ’n spesifieke karakter, of beeld.
· Elke brief onthul ondubbelsinnig dat Christus oor volkome kennis beskik t.o.v. die toestand van daardie spesifieke gemeente.
· Met die uitsondering van een gemeente, ontvang elke gemeente een of meer lofuitinge.
· Met die uitsondering van twee gemeentes, ontvang elke gemeentekritiek oor een of meer situasie(s) wat in die gemeente bestaan.
· Elke gemeente ontvang ten minste ’n vermaning.
· Elke gemeente ontvang een of ander belofte t.o.v. getrouheid.
Kom ons kyk net eers na ’n kort opsomming van die struktuur van die briewe wat na die sewe gemeentes gestuur is - l.w.: elkeen van hierdie sewe briewe het oor presies dieselfde struktuur beskik - hierna sal ons na elkeen van die sewe gemeentes, individueel kyk:
DIE SEWE GEMEENTES IN KLEIN-ASIË
Die Geadresseerde Gemeente
Beeld van Christus
Christus se Aanprysing
Christus se Bestraffing
Christus se Raad
Christus se Belofte
2. DIE GEMEENTE IN EFESE (2:1-7):
· Die Geadresseerde Gemeente:
Openb.2:1a (O.A.V.) ~ Skryf aan die engel van die gemeente in Efese, of volgens die N.A.V. ~ Skrywe aan die leraar van die gemeente in Efese. Hierdie brief word direk gerig aan die engel of die leraar van die gemeente in Efese.
Hierdie gemeente is in ongeveer 60-63 n.C. deur Paulus gestig en “gevoed” (Hand.18:19-21; 19:1; 20:16-38). Hierdie brief uit Patmos word dus so kort as 35 jaar na die stigting van die gemeente aan hulle gestuur.
Hierdie was ’n gemeente wat in ’n uiters bevoorregte posisie verkeer het – die “grootte Apostel Paulus” het hierdie gemeente begin en die eerste groep gemeentelede het aan Paulus se voete gesit! Voorgangers van statuur het daar bedien en gedien en gehelp om die fondasie van hierdie gemeente te lê – mense soos Akwila (Hand.18:19,26), Apollos (18:24-28) en Timoteus (1Tim.1:3) – Dink jou in: Jy sit aan hierdie formidabele manne se voete om van die Woord te leer! En asof dit nie genoeg is nie, ontvang hierdie gemeente ook nog Paulus se eerste brief wat hy vanuit die tronk geskryf het (ongeveer 60 n.C. - Ef.1:1).
Ons het dus hier te doen met ’n gemeente waarvan die fondasies baie deeglik in die Woord gelê is. Dit is verder ’n gemeente wat in ’n ryk, bekende en vooruitstrewende stad geleë was – ’n stad wat bekend was vir sy handel, maar ook vir die Tempel van Diana (Hand.19:23-27). Met soveel weelde en oorvloed is korrupsie en sonde, natuurlik ook dikwels die natuurlike gevolg.
· Die Beeld van Christus:
Openb.2:1b ~ So sê Hy wat die sewe sterre in sy regterhand vashou en wat tussen die sewe goue lampe rondgaan. Hier word twee dinge t.o.v. Christus gesê. Eerstens word gesê dat Hy “die sewe sterre in Sy regterhand vashou” Met hierdie bekendstelling, onthul Christus Homself as die Hoof van die Kerk en as Hoof resorteer die beheer en regering van die Kerk onder Hom. Die sterre of die Kerkleiers staan dus onder Sy leiding en beheer. Kerkleiers moet altyd hiervan bewus wees, want heeltemal te veel kerkleiers tree deesdae op, asof gemeentes onder hulle direkte beheer staan – so asof hulle die soewereine leiers van die gemeente is. Hulle gebruik en misbruik die finansies van die gemeente asof dit hulle s’n is en selfs gemeentes wat onder sy bediening geplant word, bly staan onder sy diktatuur. Niemand mag sy optrede in twyfel trek nie, want hy is nie verantwoording verskuldig aan enige iemand nie.
Die regterhand word gewoonlik beskou as ’n hand van krag ~ Moenie bang wees nie, Ek is by jou, moenie bekommerd wees nie, Ek is jou God. Ek versterk jou, Ek help jou, Ek hou jou vas, met my eie hand red Ek jou (Jes.41:10). Die Here Jesus regeer dus Sy kerk met ’n ferm hand. Hy gee dan ook aan die Kerk ’n vaste fondasie in die vorm van die Woord van God. Aan die hand van hierdie fondasie moet die Kerk dan ook regeer word en daarom het geen leier absolute mag of beheer oor die gemeente nie en geeneen het die reg om die Kerk buite die mandaat van die Woord te lei nie. Alle leiers en lidmate staan dus onder die leiding van Jesus Christus – Hy is die Opperherder.
Voorgangers van gemeentes word derhalwe deur Christus geroep, toegerus en gestuur. Voorgangers staan dus onder Christus se gesag en leiding. Die Kerk moet voorgangers dus sien as sondige mense, maar toegerus, geroep en verhef bo die ander lidmate in die gemeente en wel op grond van die feit dat hulle in Sy regterhand vashou.
Tweedens, Christus gaan rond tussen die sewe goue lampe – dit beteken dus dat Christus intens betrokke is by al (sewe) Sy gemeentes (Openb.1:20) – selfs by die gemeentes se alledaagse doen en late. Waar Sy kinders ook al byeen is, is Hy teenwoordig – daarom dat daar in Matt.18:20 staan ~ ...want waar twee of drie in my Naam saam is, daar is Ek by hulle. Waarom is Hy so intens teenwoordig en betrokke? Om Sy kinders te lei en te seën. Christus is dus voorwaar alomteenwoordig en almagtig en daarom ontglip geen enkele aktiwiteit of motief, Sy aandag nie. Hierdie wete laat ’n mens sidder en noop ’n mens dus om toe te sien dat jou leer (“doctrine”) en optrede altyd sal getuig van suiwerheid en gehoorsaamheid aan die Woord. Aan die anderkant egter, behoort dit alle gelowiges wat in die Waarheid wandel, te bemoedig en te vertroos, omdat hulle weet dat die Trooster altyd in hulle midde is.
· Christus se Aanprysing:
Openb.2:2-3 ~ Ek weet alles wat julle doen. Ek ken julle onvermoeide arbeid en julle volharding. Julle kan nie slegte mense verdra nie. Julle het ondersoek ingestel na die mense wat voorgee dat hulle apostels is, en dit nie is nie, en gevind dat hulle leuenaars is. 3 Verder volhard julle ook; julle het baie vir my Naam verduur, en julle het nie moeg geword nie. Verskeie dinge in die gemeente in Efese was prysenswaardig in die oë van die Here. Eerstens, was hulle ywer. Hierdie was nie ’n gemeente vol luiaards en toeskouers, wat alles aan die ouderlinge en diakens of leierskap oorgelaat het om te doen nie. Elkeen het presies geweet wat van hom of haar verwag is en watter rol hulle moes vervul en hulle het dit ook met ywer gedoen en waarskynlik met die minimum toesig. Hierdie was ’n deug wat baie tyd en energie gevra het en die alwyse Christus het dit raakgesien, soos wat Hy ook al ons deugde (of passiwiteit?) raaksien.
Tweedens het Christus hulle geprys vir die feit dat hulle stewig gegrond was in die Woord en hulle leer (“doctrine”) en die feit dit hulle gedissiplineerd was. Hierdie eienskappe was gekenmerk deur hulle onverdraagsaamheid jeens boosaards, slegte mense en bedrieërs. Dit is interessant om te sien en te besef dat elke era, sy eie kwota bedrieërs en dwaalleraars oplewer, maar tydens elkeen van hierdie eras, is daar nie baie gelowiges wat hierdie boosaards ontbloot en teëstaan nie. Die vraag is waarom die ander ses gemeentes, maar ook mense in ons tyd, nie altyd kans sien om boosaards te ontbloot en teë te staan nie? Waarskynlik die grootste en belangrikste rede hiervoor, is ’n vrees vir mense en wanneer jy mense vrees, vrees jy God baie minder en dit is sonde. Tot sy krediet, het die gemeente in Efese God meer gevrees as mense en daarom het hulle opgetree teen hierdie boosaards.
Hierdie gemeente in Efese het leerstellig korrek opgetree en het vals leer geïdentifiseer en het geweier om gemeenskap met mense te hê wat immoreel was – ons sien dit in hulle afsku wat hulle in die Nikolaïete gehad het (2:6). Dit is dus duidelik dat die lering wat die grondleggers van die gemeente gelê het, ter harte geneem is deur die lidmate en dat hulle dit nie net by kop kennis laat bly het nie, maar dat hulle dit in die praktyk toe gepas het.
Derdens, was Christus ook beïndruk met die gemeente se geduld. Ons het hier te doen met ’n gemeente wat oënskynlik alles denkbaar beleef het, wat ’n gemeente maar kon beleef, en nogtans was hulle geduldig. Te midde van teëkanting en vervolging en verguising en blootstelling aan vals leer, was hulle nogtans geduldig. En hierdie geduld, onder hierdie omstandighede was welgevallig in die oë van die Here.
· Christus se Bestraffing:
Openb.2:4 ~ Maar Ek het dít teen julle: julle het My nie meer so lief soos in die begin nie. Hier vind ons ongelukkig ’n hartseer kant by die suksesverhaal van die gemeente in Efese – hulle het Christus nie meer so lief soos in die begin nie! Dit is dus amper so asof die Efesiërs al die regte dinge gedoen het, soos wat hulle geleer is, maar hulle harte was nie meer daar in nie – hulle harte het koud geword.
Wat was die redes hiervoor? Was dit die gejaagdheid in hierdie belangrike handelstad? Wat die rede(s) ook al hiervoor was, daar is altyd bepaalde tekens wat daarop dui dat ons liefde vir Christus getaan het:
- Minder aandag en tyd word spandeer aan oordenking van God en Sy Woord.
- Minder vervulling word geput uit God se Woord; die prediking; gebed; die Nagmaal; evangelisasie; Christus gefokusde gemeenskap met ander heiliges; die gee van “tiendes” en ander offergawes.
- Gewilligheid om betrokke te wees by teregwysing van andere oor sonde in hul lewe, of ’n gebrek aan gewilligheid om te getuig.
- Gee nie om as verhoudinge taan nie en het ook nie motivering om versoening na te jaag nie.
- Jy weerstaan die oortuigingswerk van die Heilige Gees as jy gesondig het en/of jy onderdruk enige skuldgevoelens oor sonde.
- Jy put meer geluk by die wêreld en uit wêreldse geluk, as uit die geestelike.
- Die leiding van die Heilige Gees maak al minder en minder sin vir jou en jy sukkel al meer en meer om God se wil in en vir jou lewe raak te sien.
- Jou begeerte om God te verheerlik in en deur jou ganse lewe, is nie meer ’n prioriteit nie.
Die gevaar is dat ons baie toegewyd in ons godsdienstige lewe en diensbaarheid kan wees, maar dit gepaard kan gaan met al minder en minder liefde vir God – Hy teenoor en aan wie hierdie toewyding en diensbaarheid gemaak en gerig moet word – daarom kan selfs leerstellig korrekte gemeentes louwarm en selfs koud wees, want leerstellinge, konstitusies ens. alleen, verskaf nie immuniteit teen ’n verval in ons liefde vir Christus nie.
Geestelike veiligheid en stabiliteit lê opgesluit in ’n Bybelse en stewige teologie wat gegrondves is in ’n opregte liefde vir Christus. Leerstellinge en Godsvrug ontspring dus uit ’n diep en opregte liefde vir Christus Jesus.
En wat waar is van individue, is net so waar van die Liggaam van Christus – die plaaslike gemeente. Een van die grootste redes wat lei tot ’n gemeente se afname in haar liefde vir Christus, is o.a. wanneer die prediking nie meer sonde aanspreek nie en wanneer sonde onder lidmate nie meer aangespreek word nie – en lg. is nie net die werk van die leierskap nie, maar elke lidmaat het ’n verantwoordelikheid wat dit aan betref.
’n Gemeente moet veral ook bedag wees op hulle liefde vir Christus, wanneer daar baie wisseling in lidmate plaasvind, want so ’n metamorfose het tot gevolg dat nuwe lidmate baie maklik nie dieselfde getrouheid en toewyding en liefde teenoor Christus openbaar en uitleef nie en daarom moet hulle deeglik deur medelidmate en die leierskap begelei word wat hierdie fasette betref.
· Christus se Raad:
Openb.2:5-6 ~ Dink daaraan hoe ver julle al agteruitgegaan het. Bekeer julle en doen weer wat julle in die begin gedoen het. Anders, as julle julle nie bekeer nie, kom Ek na julle toe en sal Ek julle lamp van sy plek af wegvat! 6 Maar dít het julle darem in julle guns: julle verafsku wat die Nikolaïete doen, net soos Ek dit ook verafsku.
Hierdie verse verskaf soveel sekuriteit aan ons as gelowiges, want hier kan ons weereens sien dat God ons nooit alleen laat met ons tekortkominge en ons probleme nie. Drie geneesmiddele of oplossings word vir die Efesiërs voorgeskryf, nl.: Oordenking; Berou en Belydenis en Bekering.
Oordenking gaan daaroor dat ons dit wat goed was en dit waaroor ons beskik het, weer in herinnering sal roep. Berou beteken om die wortel van ons louheid te identifiseer en dit te bely as sonde en dit neer te lê. En bekering beteken om alles weer in die stryd te werp om my liefde vir Christus te herstel – en hoe doen ek dit? Deur bg. lys van agt dinge om te skakel in positiewes, m.a.w. om byvoorbeeld weer my volle toewyding en aandag te skenk aan my “stiltetyd” (sien probleem # 1 hierbo), ens.
Christus waarsku ons dat indien daar nie berou en bekering is nie, word die voortbestaan van die gemeente bedreig. Enige vorm van sonde (hoe gering ook al) moet dus met wortel en tak uitgeroei word – indien die gemeente dus vir jou belangrik is, sál jy alles in die stryd werp om sonde onder gemeentelede (beginnende by jouself natuurlik) met wortel en tak uit te roei.
· Christus se Belofte:
Openb.2:7 ~ Elkeen wat kan hoor, moet luister na wat die Gees vir die gemeentes sê. Aan elkeen wat die oorwinning behaal, sal Ek te ete gee van die boom van die lewe, wat in die paradys van God is. 1Kor.2:14 sê ~ Die mens wat nie die Gees van God het nie, aanvaar nie die dinge van die Gees van God nie. Indien die geadresseerdes (en onthou dit sluit ons in) dan wederbaar is, het die Gees van God en daarom moet ons luister na die teregwysing deur die Gees t.o.v. ons liefde (individueel en korporatief) vir Christus.
Die hoop op oorwinning oor hierdie probleem lê vir ons opgesluit in die woorde van 1Joh.5:4-5 sê ~ ...want enigeen wat ’n kind van God is, kan die sondige wêreld oorwin. En die oorwinning wat ons oor die wêreld behaal het, is deur ons geloof. 5 Wie anders is dit wat die wêreld oorwin as hy wat glo dat Jesus die Seun van God is? As ons dus gehoorsaam is en oorwinning behaal, sal ons te ete (kry) van die boom van die lewe, wat in die paradys van God is.
[1] Bybelstudiereeks deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) Sondagaand 14 Junie 2009
Boodskap deur Kobus van der Walt (14 Junie 2009)
“Die Boodskap van die Kruis en van Redding - 05” (Die Groot Versoendag) [1]
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. SKRIFLESING:
Lev.16:1-34 ~ Aäron se twee seuns het gesterf toe hulle ’n offer aan die Here wou bring, en na aanleiding daarvan het die Here vir Moses ’n opdrag gegee. 2 Hy het vir Moses gesê: “Sê vir jou broer Aäron hy mag nooit sommer in die heiligdom agter die voorhangsel ingaan na die deksel van die verbondsark toe nie. Ek verskyn telkens in ’n wolk bokant die deksel van die ark en as Aäron sommer ingaan, sal hy sterwe. 3 Voordat hy in die Allerheiligste ingaan, moet hy ’n jong bul as sondeoffer bring en ’n ram as brandoffer. 4 Verder moet hy die gewyde klere van ’n gewone priester aanhê oor ’n broek en hy moet ’n serp om sy lyf en ’n tulband op sy kop hê. Dit moet alles gewyde linneklere wees. Hy moet hom was voor hy dit aantrek. 5Van die gemeente Israel moet hy twee bokramme as sondeoffer kry en een skaapram as brandoffer. 6 Hy offer dan eers die bul wat vir homself bedoel is as sondeoffer, sodat hy versoening kan doen vir homself en al die priesters. 7 Daarna bring hy die twee bokke na die ingang van die tent van ontmoeting toe in die teenwoordigheid van die Here. 8 Hier moet Aäron lootjies trek oor die bokke. Die een lootjie moet gemerk wees ‘vir die Here’ en die ander een ‘vir Asasel’. 9 Aäron moet die bok wat vir die Here geloot word, as ’n sondeoffer offer. 10 Die bok wat vir Asasel geloot is, moet bly lewe. Die bok moet in die teenwoordigheid van die Here bly staan sodat Aäron die versoeningshandeling daarop kan verrig, en daarna moet die bok die woestyn in gestuur word vir Asasel. 11 “Wanneer Aäron die sondeofferbul offer wat vir homself bedoel is en waarmee hy vir hom en al die priesters versoening doen, moet hy die bul slag 12 en moet hy ’n vuurpan vol maak met gloeiende kole van die altaar af wat in die teenwoordigheid van die Here staan. Aäron moet ook ’n dubbele handvol fyngestampte wierook vat en daarmee agter die voorhangsel ingaan. 13 Daar in die teenwoordigheid van die Here moet hy dan die wierook op die kole gooi sodat dit ’n rookwolk maak wat die deksel van die ark bedek waarin die getuienis is. Dan sal hy nie sterf nie. 14 Hy moet daarna van die bloed van die bul met sy vinger sprinkel op die deksel se voorkant en dan ook nog sewe maal op die grond voor die deksel. 15 Wanneer Aäron die bokram slag wat as sondeoffer vir die volk bedoel is, moet hy met die bloed agter die voorhangsel ingaan en daarmee doen soos hy gedoen het met die bul se bloed. Hy moet dit sprinkel op die deksel en voor die deksel. 16 So moet hy die Allerheiligste reinig van die onreinhede van die Israeliete, van hulle oortredinge en al hulle sondes. Hy moet die tent van ontmoeting ook op dieselfde manier reinig, want dit staan by die volk met al hulle onreinheid. 17 Niemand anders mag in die tent van ontmoeting wees vandat Aäron ingaan om in die heiligdom versoening te doen totdat hy uitgaan nie: hy doen versoening vir homself, die priesters en die hele gemeente Israel. 18 Daarna moet Aäron uitgaan na die altaar toe in die teenwoordigheid van die Here en dit reinig: hy moet van die bloed van die bul en die bokram rondom al die horings van die altaar smeer 19 en met sy vinger van die bloed sewe keer op die altaar sprinkel. So moet hy die altaar reinig van die onreinheid van die Israeliete en dit wy. 20 “Nadat Aäron die Allerheiligste, die tent van ontmoeting en die altaar gereinig het, moet hy die lewende bok nader bring. 21 Terwyl hy dan sy twee hande op die kop van die bok lê, moet hy ál die oortredinge en opstandigheid, al die sondes van die Israeliete daar bo-oor die bok bely. Sodoende sal hy die sonde op die kop van die bok oordra. Iemand wat beskikbaar is, moet dan die bok die woestyn injaag. 22 So sal die bok al hulle sonde met hom saamdra na ’n onherbergsame streek toe en daar in die woestyn moet hy agtergelaat word. 23 “Aäron moet dan in die tent van ontmoeting ingaan en sy linneklere waarmee hy in die Allerheiligste ingegaan het, uittrek en dit daar neersit. 24 Hy moet hom op ’n gewyde plek gaan was en sy hoëpriesterlike klere aantrek. Dan moet hy uitgaan en die brandoffer vir die versoening van sy eie sonde bring, asook die brandoffer vir die versoening van die sonde van die volk. 25 Hy moet ook die vet van die sondeoffer op die altaar verbrand. 26 Die man wat die bok na Asasel toe gejaag het, moet sy klere en homself was voordat hy na die kamp toe terugkom. 27 Die sondeofferbul en die sondeofferbok waarvan die bloed gebruik is om versoening te doen in die Allerheiligste, moet buite die kampplek verbrand word, velle, vleis, pensmis en al. 28 Die man wat dit verbrand het, moet eers sy klere en homself was voordat hy na die kamp toe terugkom. 29 Julle moet dit as ’n vaste instelling handhaaf dat julle almal, die gebore Israeliete en die vreemdelinge wat by julle woon, moet vas en alle werk moet staak op die tiende dag van die sewende maand, 30 want op dié dag moet daar vir julle versoening gedoen word sodat julle rein kan wees. Julle moet in die teenwoordigheid van die Here gereinig word van al julle sonde. 31 Dit moet ’n plegtige rusdag wees, ’n dag waarop julle vas, ’n vaste instelling. 32 Die priester wat gesalf is en in die plek van sy vader as hoëpriester georden is, moet die versoening doen. Hy moet die gewyde linneklere aantrek, 33 die Allerheiligste, die tent van ontmoeting en die altaar reinig en versoening doen vir die priesters en die hele gemeente. 34 Die versoening vir die sonde van die Israeliete moet ’n vaste instelling wees. Dit moet elke jaar plaasvind.” Aäron het toe gedoen wat die Here vir Moses beveel het.
2. INLEIDING:
Ons lees hier van die instelling van die Groot Versoendag – daardie dag waarop die Hoë Priester versoening bewerkstellig het tussen die heilige God en die sondige volk Israel. Hierdie was dan ook ’n dag van geweldige belang vir die volk en dit het een keer per jaar plaasgevind en wel op die tiende dag van die sewende maand.
Die Hoë Priester het op hierdie dag spesiale klere aangetrek en het baie deeglik voorbereidings getref vir die gebeure van die dag – dit alles dui dus op die geweldige belangrikheid van hierdie dag – die Groot Versoendag. Die hele gemeenskap moes hierdie dag gedenk, deur o.a. te vas en nie te werk nie.
Hier in Lev.16 word die besonderhede van hierdie dag in fyn besonderhede aan die Hoë Priester, sowel as die volk deurgegee. In verse 1-2 begin die voorskrifte met ’n plegtige en eerbiedwekkende waarskuwing. In verse 3-5 word gedetailleerde opdragte aan die Hoë Priester gegee. In verse 6-10 ’n bondige opsomming van die prosedure en in verse 11-28 word daar uitgebreide besonderhede gegee t.o.v. die seremonie self en in verse 29-34 word opdragte aan die volk gegee.
3. DIE HEILIGHEID VAN GOD:
Reg uit die staanspoor van Levitikus, word die Israeliete daarop gewys dat God ’n heilige God is en dat die offerandes met die uiterste omsigtigheid hanteer moet word. Elke element en faset van hierdie dag met al sy rituele, dui daarop dat Israel hier te doen het met ’n ontsagwekkende- en heilige God. Sy teenwoordigheid (in die vorm van die verbondsark) moet met uitermatige versigtigheid genader word en daar moet heel eerste, nadat daar in Sy teenwoordigheid gekom is, versoening vir
die Hoë Priester en die ander priesters se sonde gedoen word, bloot net omdat hulle sondige teenwoordigheid, God besoedel het.
· Om die volk deeglik bewus te maak van God se heiligheid, waarsku Hy die volk, deurdat Aäron se twee seuns, Nadab en Abihu sterf, omdat hulle op onwaardige wyse offers aan God gebring het. Lev.10:1-2 beskryf dit ~ Nadab en Abihu, seuns van Aäron, het elkeen sy vuurpan gevat en gloeiende kole daarin gesit. Hulle het wierook daaroor gegooi en dit vir die Here aangebied. Dit was egter ongeoorloofde vuur omdat dit teen die bevel van die Here was. 2 ’n Vuur wat van die Here af gekom het, het hulle verteer, en hulle het gesterf in die teenwoordigheid van die Here.
· Aäron word ook deeglik ingelig oor hoe hy homself moet voorberei vir hierdie belangrike taak as Hoë Priester en hy kon onder geen omstandighede op ’n ander wyse in die teenwoordigheid van God gekom het nie – Hy moes dus hierdie voorskrifte, nougeset nakom, anders kon dieselfde lot wat sy twee seuns getref het, hom ook tref. Op hierdie Groot Versoendag moes hy sy pragtige Hoë Priesterlike drag (soos beskryf in Eks.28), verruil vir ’n eenvoudige linne uitrusting (v.4). Die doel met hierdie eenvoudige uitrusting was juis om die Hoë Priester se nederigheid voor ’n heilige God te beklemtoon – die belangrike Hoë Priester is dus NIKS wanneer Hy in die teenwoordigheid van God verskyn.
Dit is verder interessant om in die Rabbynse geskrifte te sien, dat die Hoë Priester hierdie geleentheid waarop hy in die teenwoordigheid van God verskyn het, so belangrik geag het, dat hy vyf keer bad en sy hande en voete tien keer was, voor hy hierdie wit linnekleed aantrek. Algehele fisiese reinheid was dus vereis, voordat die Hoë Priester in die teenwoordigheid van die heilige God kon verskyn – op hierdie manier demonstreer die Hoë Priester, algehele innerlike reinheid, alvorens algehele geestelike reiniging vir die volk, by God verkry kon word.
Voor die Hoë Priester in die Allerheiligste kon ingaan, moes hy eers ’n sondeoffer (bring), sodat hy versoening (kon) doen vir homself en al die priesters. Aäron moes dus spesiale maatreëls tref, alvorens hy God in die Allerheiligste ontmoet het, want die God wie hy in die Allerheiligste sou moes ontmoet, is ’n God van absolute heiligheid en reinheid.
· Aäron moes homself voorberei vir die ontmoeting, maar hy moes ook al die items voorberei, wat nodig was vir die seremonie. So het hy bv. ’n bul nodig gehad vir ’n offer vir sy eie sonde ens. (sien v.5-24). En die klimaks van hierdie offerandes, was die vrylating van die “sondebok” in die woestyn, nadat die Hoë Priester die sonde van die volk, simbolies op die kop van hierdie “sondebok” geplaas het.
· Steeds was die seremonie nie oor nie, want Aäron moes nog in die Allerheiligste ingaan (slegs hierdie een keer per jaar). Die Hoë Priester moes hierdie plek, waar God gekies het om teenwoordig te wees, met die uiterste versigtigheid en eerbied binnegaan en daarom moes hy ’n vuurpan vol maak met gloeiende kole van die altaar af wat in die teenwoordigheid van die Here staan. (En hy moes) ook ’n dubbele handvol fyngestampte wierook op die kole gooi sodat dit ’n rookwolk maak wat die deksel van die ark bedek (v.12-13). Hierdie rookwolk was nodig ten einde die Hoë Priester te beskerm, omdat die Israeliete geweet het dat hulle God nooit van aangesig tot aangesig mag sien nie. Hierdie rook het dus verseker dat God se heiligheid draaglik kon wees vir ’n sondige Hoë Priester. Weereens kry ons ’n baie duidelike indruk van die heiligheid van God.
Die volk het begin besef dat hierdie beskerming teen God, nodig was omdat hulle hierdie heilige God deur hulle sondige optrede, ernstig aanstoot gegee het en dat hierdie sonde van hulle nie maar net geïgnoreer kan word nie, omdat dit nog verder aanstoot sou gee teen God se karakter en daarom moes die oortredinge verwyder word. Dit sal nie maar sommer net verdwyn nie – dit moet verwýder word. Maar wat was hierdie oortredinge wat op hierdie Groot Versoendag, deur hierdie spesiale seremonies verwyder moes word?
4. DIE VERWYDERENDE AARD VAN SONDE:
Ons moet besef dat sonde baie kompleks is en dat geen enkele woord, die volle omvang daarvan kan beskryf nie. In Lev.16 word daar vier woorde gebruik om die mens se oortredings teen God te beskryf, nl.: onreinheid (Lev.16:16); rebellie (Lev.16:16, 21); boosheid (Lev.16:21-22) en ongeregtigheid (Lev.16:16,21,30,34). Kom ons kyk net kortliks na elkeen van hierdie beskrywings:
· Sonde is Geestelike Besoedeling en Onreinheid: Deur die volk se sonde het hulle God se woonplek en Sy teenwoordigheid besoedel en daarom onrein gemaak – daarom moes die Hoë Priester die Allerheiligste, woonplek van God, eers reinig – ons sien dit in vers 16 ~ So moet hy die Allerheiligste reinig van die onreinhede van die Israeliete, van hulle oortredinge en al hulle sondes. Hy moet die tent van ontmoeting ook op dieselfde manier reinig, want dit staan by die volk met al hulle onreinheid.
· Sonde is Openlike Rebellie: Sonde is baie dikwels die optrede van mense wanneer hulle weet dat dit wat hulle doen verkeerd is en dít is niks anders as rebellie nie. Die volk Israel het wette gehad en hulle het dus elke keer geweet wanneer hulle die wette oortree – dit was dus openlike rebellie van hulle kant teen die God van die wet. Rebellie het dus tot gevolg dat die oortreders, willens en wetens en per keuse, skeiding bring tussen hulleself en God en derhalwe God se toorn (woede) teen hulle ontketen.
· Sonde is Bewustelike Boosheid: ’n Verdere beskrywing van sonde word vir ons in verse 21-22 gegee, nl. “boosheid” (N.A.V.= “ongeregtighede” – Hebreeus= “aw-vone'”) en hierdie booshede word bewustelik gepleeg.
· Sonde is alle vorme van Ongeregtighede: Hierdie sonde is alle vorme van verkeerde optredes wat skeiding tussen God en mens bring.
Uit hierdie beskrywings van sonde is dit dus baie duidelik, dat sonde, niks anders is as geestelike besoedeling wat reiniging nodig het, ten einde weer enigsins in ’n verhouding met God te kan staan en dit bring ons by die noodsaak van versoening; van reiniging; van vergifnis.
5. KENMERKE VAN VERSOENING:
Dit is dus duidelik dat daar skeiding gekom het tussen God en Sy volk, omdat die volk self gekies het om in rebellie teen God te staan, deurdat hulle, hulself oorgegee het aan allerlei onreinhede, booshede en ongeregtighede. MAAR, weereens is God ’n genadige God en kom die inisiatief om versoening tussen Hom en die volk te bewerkstellig, van Sy kant. Hy beveel Moses om opdrag aan die Priesters te gee oor hoe daar versoening bewerkstellig kan word tussen Hom en hulle.
· Offerandes moes gebring word: Op hierdie stadium in die geskiedenis van Israel was daar vyf tipes offers gebring, nl. “Brandoffers” (Lev.1:1-17; 6:8-13) wat deel uitgemaak het van die volk se algemene aanbidding. Dan was daar die “Graanoffers” (Lev.2:1-16; 6:14-23) wat ’n uitdrukking van die verbondsooreenkoms tussen God en die volk was. Derdens het hulle die “Maaltyd- of vredeoffer” gehad (Lev.3:1-17; 6:11-21). Vierdens was daar die “sonde- of reinigingsoffers” (Lev.4:1-5; 6:24-30) wat gehandel het oor die volk se onopsetlike sonde. En laastens het hulle die “skuld- of voldoeningsoffers” gehad (Lev.5:14-6:7; 7:1-10).
Met die uitsondering van die Graanoffers, het al die ander offerandes, die slag van ’n dier en die rituele hantering van die bloed behels. Wat gewoonlik gebeur het, is dat die persoon of persone wat die offer bring, gewoonlik die tempel of die plek van aanbidding, genader het met die offerdier. Hierna het hulle hul hande op die dier se kop geplaas en hom dan geslag, waarna die Priester die bloed uitgegooi het of op allerlei voorwerpe gesprinkel het. Hierna is die offerdier voorberei en gebrand op die altaar, geëet en die oorblyfsel vernietig.
Presies net so moes die Hoë Priester op die Groot Versoendag doen, behalwe dat die Hoë Priester op hierdie dag, twee bokke moes kies vir die volk se sondeoffers. Net een moes geslag om geoffer te word, terwyl die ander een vrygelaat moes word in die woestyn, nadat die volk se sonde seremonieel op sy kop geplaas is.
Met hierdie offerandes is daar dus bloed gestort ten einde ’n einde te bring aan die volk se vleeslike lewe – bloed was dus die prys wat betaal moes word indien reiniging en vergifnis verkry moes word. Hier val die primêre fokus dus op die offerdier en sy bloed, eerder as op die persoon of persone wie vergewe word.
· Dit is Plaasvervangend van aard: Die doel met die bring van offerandes was dus om versoening te bewerkstellig vir dié een wat die offer bring. Die offerdier neem dus die plek van die sondige aanbidder en sterf as sy of haar plaasvervanger. Die persoon wat die offer bring moes dus sy hande op die kop van die offerdier lê voor die dier geslag word, ten einde sy sonde op simboliese wyse “oor te plaas” op die offerdier – op hierdie wyse word die offerdier die plaasvervanger en dra hy al die sonde en skuld van die persoon wat die offer gebring het – lg. staan dus skotvry voor God se oordele.
· Dit is Versoenend van aard: Ons sien dus dat die offerande wat die persoon bring, versoening tot gevolg het. U mag dalk die vraag vra: Wat is die werklike betekenis van versoening? Die woord versoening kom van die Hebreeuse woord "kaw-far" en daar lê drie betekenisse aan die wortel van hierdie woord. Eerstens is dit, “om iets te bedek”. Tweedens: “om iets af te koop" en derdens “om iets weg te vee” of “te reinig”. U sal saamstem dat enige een van hierdie drie, ’n aanvaarbare
vertaling sou kon wees, maar dit is waarskynlik die derde wat die mees waarskynlike is, nl. “om iets weg te vee” of “om iets te reinig”. Wanneer ons dus sê dat die offerande, versoenend van aard is, sê ons dus dat die offer wat gebring word, versoening en reiniging tot gevolg het vir die persoon wat die offer bring.
· Dit is Allesomvattend:
In die vierde plek is die offerande, allesomvattend. Die unieke ding t.o.v. die Groot Versoendag, was die ritueel rondom die “sondebok”. Ons lees in v.7 ~ Daarna bring hy die twee bokke na die ingang van die tent van ontmoeting toe in die teenwoordigheid van die Here. Met hierdie aksie is daar niks vreemds te vinde nie, maar wat hierop volg is geheel en al nuut en vreemd aan die Ou Testament tot dusver – v.8-10 ~ Hier moet Aäron lootjies trek oor die bokke. Die een lootjie moet gemerk wees ‘vir die Here’ en die ander een ‘vir Asasel’ (Net so terloops – Dit is glad nie seker wie of wat Asasel is nie – moontlik die satan self). 9 Aäron moet die bok wat vir die Here geloot word, as ’n sondeoffer offer. 10 Die bok wat vir Asasel geloot is, moet bly lewe. Die bok moet in die teenwoordigheid van die Here bly staan sodat Aäron die versoeningshandeling daarop kan verrig, en daarna moet die bok die woestyn in gestuur word vir Asasel. Ek dink dat u met my sal saamstem, dat die simboliek rondom hierdie gebeure glashelder is. Die allerheiligste is gereinig van die volk se sonde en die volk se sonde word nou deur die “sondebok” weggedra en wel so ver as moontlik van die kampplek van die Verbondsvolk van God, nl. die Israeliete en dit dra dus sonde terug na die wildernis wat gesien is as die blyplek van die demone.
Hierdie gebeure, is ’n pragtige teken van God se onmeetlike genade. Ps.103:11-12 is dan ook ’n weerspieëling van wat hier gebeur ~ ...want so groot as die afstand tussen hemel en aarde is, so groot is sy liefde vir dié wat Hom dien. 12 So ver as die ooste van die weste af is, so ver verwyder Hy ons oortredinge van ons af. Iemand het eenkeer gesê dat God met hierdie handeling rondom die “sondebok”, vir die satan sê: Hier is al die sonde wat jy gefabriseer het. Jy kan dit weer kry, want dit het geen mag meer oor ons nie.
6. DIE EWIGE VERHEWENHEID VAN CHRISTUS:
Die rituele van die Groot Versoendag, het ’n volkome versoening vir die volk tot gevolg gehad, maar dit is slegs ’n skaduwee van die versoeningsdaad wat nog in die toekoms sou plaasvind.
Hierdie offerandes het heengewys na Een wat die volmaakte Hoë Priester sou word en wat in staat sou wees om ’n volmaakte offer vir almal te bring – Hy sou terselfdertyd die Lam vir die sondeoffer word, maar ook die “sondebok” wat die sonde van almal wat in Hom glo, weg sou neem en sodoende volmaakte en volkome versoening bring tussen God en mens en wel tot so ’n mate dat God die sondesmet van die mens vir die wie offer gebring is, nie meer raaksien nie. Natuurlik is hierdie volmaakte Hoë Priester en volmaakte Offerlam, Jesus Christus die Verlosser.
Jesus se bloed was dus ook gestort as soenoffer, net soos die sondeoffer van destyds, ten einde diegene wat in Hom glo se sonde “weg te vee” en te “reinig” (nes die “sondebok”). En soos die “sondebok”, het ook Jesus se kruisiging alle gelowiges se sonde weggeneem, dit is waarom 2Kor.5:21 sê ~ Christus was sonder sonde, maar God het Hom in ons plek as sondaar behandel sodat ons, deur ons eenheid met Christus, deur God vrygespreek kan wees. En in die woorde van 1Pet.2:24 ~ Hy het self ons sondes in sy liggaam aan die kruis gedra. Daardeur is ons vir die sondes dood en kan ons lewe in gehoorsaamheid aan die wil van God. Deur sy wonde is julle genees. En Hebr.9:28 ~ So is Christus ook net een maal geoffer om die sondes van baie weg te neem. As Hy die tweede keer verskyn, kom Hy nie in verband met sonde nie, maar om verlossing te bring vir dié wat Hom verwag. Hebr.13:12 sinspeel ook vir ons pragtig op die “sondebok” ~ Daarom het Jesus ook buitekant die stadspoort gely om die volk deur sy eie bloed van hulle sonde te reinig.
7. AFSLUITING:
Alhoewel hierdie ooreenkomste met die Groot Versoendag, vir ons help om die dood van Christus as soenoffer te verduidelik, is dit die kontras met die vroeëre offerandes wat vir ons die grootsheid van Christus beklemtoon. Waarom sê ek dit? Die Hoë Priester van destyds was steeds ’n sondige mens wat offerandes vir sy eie sonde moes bring, terwyl Jesus, vlekloos in sy volmaaktheid is en het daarom geen eie sondeoffer nodig gehad nie. Die ou offerstelsel kon mense dus seremonieel uiterlik gereinig het, maar kon niks doen aan hulle gewete nie, terwyl Christus se offer ook ons as sondaars se gewete reinig – Hebr.9:13-14 ~ Dit alles wys vooruit na die huidige tyd waarin offergawes en diereoffers gebring word wat nie vir dié een wat dit bring, ’n volkome skoon gewete kan gee nie. Wanneer die bloed van bokke en bulle en die as van ’n vers op die onreines gesprinkel word, maak dit hulle uiterlik rein. 14 Hoeveel te meer sal die bloed van Christus ons gewete bevry van die las van dade wat tot die dood lei, sodat ons die lewende God kan dien! Hiervoor het Christus immers Homself as volkome offer deur die ewige Gees aan God geoffer (sien ook Hebr.9:9).
Die feit dat ons gewetens nou ook gereinig is, het tot gevolg dat ons self, keer op keer, met vrymoedigheid tot God in die Allerheiligste kan gaan in gebed.
Die Groot Versoendag het die Israeliete gereinig van hul sonde – tot die volgende jaar, wanneer hulle sonde opnuut weer met die volgende Groot Versoendag, bely en hulle reiniging moes ontvang. Terwyl in en deur Jesus Christus is ons sonde eens en vir altyd weggeneem en is ons eens en vir altyd gereinig, omdat Jesus die volmaakte Offerlam was wat God die Vader se eis om reiniging en bekering volkome bevredig het – wat ’n wonderlike vrymakende feit!
[1]Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) op 14 Junie 2009
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. SKRIFLESING:
Lev.16:1-34 ~ Aäron se twee seuns het gesterf toe hulle ’n offer aan die Here wou bring, en na aanleiding daarvan het die Here vir Moses ’n opdrag gegee. 2 Hy het vir Moses gesê: “Sê vir jou broer Aäron hy mag nooit sommer in die heiligdom agter die voorhangsel ingaan na die deksel van die verbondsark toe nie. Ek verskyn telkens in ’n wolk bokant die deksel van die ark en as Aäron sommer ingaan, sal hy sterwe. 3 Voordat hy in die Allerheiligste ingaan, moet hy ’n jong bul as sondeoffer bring en ’n ram as brandoffer. 4 Verder moet hy die gewyde klere van ’n gewone priester aanhê oor ’n broek en hy moet ’n serp om sy lyf en ’n tulband op sy kop hê. Dit moet alles gewyde linneklere wees. Hy moet hom was voor hy dit aantrek. 5Van die gemeente Israel moet hy twee bokramme as sondeoffer kry en een skaapram as brandoffer. 6 Hy offer dan eers die bul wat vir homself bedoel is as sondeoffer, sodat hy versoening kan doen vir homself en al die priesters. 7 Daarna bring hy die twee bokke na die ingang van die tent van ontmoeting toe in die teenwoordigheid van die Here. 8 Hier moet Aäron lootjies trek oor die bokke. Die een lootjie moet gemerk wees ‘vir die Here’ en die ander een ‘vir Asasel’. 9 Aäron moet die bok wat vir die Here geloot word, as ’n sondeoffer offer. 10 Die bok wat vir Asasel geloot is, moet bly lewe. Die bok moet in die teenwoordigheid van die Here bly staan sodat Aäron die versoeningshandeling daarop kan verrig, en daarna moet die bok die woestyn in gestuur word vir Asasel. 11 “Wanneer Aäron die sondeofferbul offer wat vir homself bedoel is en waarmee hy vir hom en al die priesters versoening doen, moet hy die bul slag 12 en moet hy ’n vuurpan vol maak met gloeiende kole van die altaar af wat in die teenwoordigheid van die Here staan. Aäron moet ook ’n dubbele handvol fyngestampte wierook vat en daarmee agter die voorhangsel ingaan. 13 Daar in die teenwoordigheid van die Here moet hy dan die wierook op die kole gooi sodat dit ’n rookwolk maak wat die deksel van die ark bedek waarin die getuienis is. Dan sal hy nie sterf nie. 14 Hy moet daarna van die bloed van die bul met sy vinger sprinkel op die deksel se voorkant en dan ook nog sewe maal op die grond voor die deksel. 15 Wanneer Aäron die bokram slag wat as sondeoffer vir die volk bedoel is, moet hy met die bloed agter die voorhangsel ingaan en daarmee doen soos hy gedoen het met die bul se bloed. Hy moet dit sprinkel op die deksel en voor die deksel. 16 So moet hy die Allerheiligste reinig van die onreinhede van die Israeliete, van hulle oortredinge en al hulle sondes. Hy moet die tent van ontmoeting ook op dieselfde manier reinig, want dit staan by die volk met al hulle onreinheid. 17 Niemand anders mag in die tent van ontmoeting wees vandat Aäron ingaan om in die heiligdom versoening te doen totdat hy uitgaan nie: hy doen versoening vir homself, die priesters en die hele gemeente Israel. 18 Daarna moet Aäron uitgaan na die altaar toe in die teenwoordigheid van die Here en dit reinig: hy moet van die bloed van die bul en die bokram rondom al die horings van die altaar smeer 19 en met sy vinger van die bloed sewe keer op die altaar sprinkel. So moet hy die altaar reinig van die onreinheid van die Israeliete en dit wy. 20 “Nadat Aäron die Allerheiligste, die tent van ontmoeting en die altaar gereinig het, moet hy die lewende bok nader bring. 21 Terwyl hy dan sy twee hande op die kop van die bok lê, moet hy ál die oortredinge en opstandigheid, al die sondes van die Israeliete daar bo-oor die bok bely. Sodoende sal hy die sonde op die kop van die bok oordra. Iemand wat beskikbaar is, moet dan die bok die woestyn injaag. 22 So sal die bok al hulle sonde met hom saamdra na ’n onherbergsame streek toe en daar in die woestyn moet hy agtergelaat word. 23 “Aäron moet dan in die tent van ontmoeting ingaan en sy linneklere waarmee hy in die Allerheiligste ingegaan het, uittrek en dit daar neersit. 24 Hy moet hom op ’n gewyde plek gaan was en sy hoëpriesterlike klere aantrek. Dan moet hy uitgaan en die brandoffer vir die versoening van sy eie sonde bring, asook die brandoffer vir die versoening van die sonde van die volk. 25 Hy moet ook die vet van die sondeoffer op die altaar verbrand. 26 Die man wat die bok na Asasel toe gejaag het, moet sy klere en homself was voordat hy na die kamp toe terugkom. 27 Die sondeofferbul en die sondeofferbok waarvan die bloed gebruik is om versoening te doen in die Allerheiligste, moet buite die kampplek verbrand word, velle, vleis, pensmis en al. 28 Die man wat dit verbrand het, moet eers sy klere en homself was voordat hy na die kamp toe terugkom. 29 Julle moet dit as ’n vaste instelling handhaaf dat julle almal, die gebore Israeliete en die vreemdelinge wat by julle woon, moet vas en alle werk moet staak op die tiende dag van die sewende maand, 30 want op dié dag moet daar vir julle versoening gedoen word sodat julle rein kan wees. Julle moet in die teenwoordigheid van die Here gereinig word van al julle sonde. 31 Dit moet ’n plegtige rusdag wees, ’n dag waarop julle vas, ’n vaste instelling. 32 Die priester wat gesalf is en in die plek van sy vader as hoëpriester georden is, moet die versoening doen. Hy moet die gewyde linneklere aantrek, 33 die Allerheiligste, die tent van ontmoeting en die altaar reinig en versoening doen vir die priesters en die hele gemeente. 34 Die versoening vir die sonde van die Israeliete moet ’n vaste instelling wees. Dit moet elke jaar plaasvind.” Aäron het toe gedoen wat die Here vir Moses beveel het.
2. INLEIDING:
Ons lees hier van die instelling van die Groot Versoendag – daardie dag waarop die Hoë Priester versoening bewerkstellig het tussen die heilige God en die sondige volk Israel. Hierdie was dan ook ’n dag van geweldige belang vir die volk en dit het een keer per jaar plaasgevind en wel op die tiende dag van die sewende maand.
Die Hoë Priester het op hierdie dag spesiale klere aangetrek en het baie deeglik voorbereidings getref vir die gebeure van die dag – dit alles dui dus op die geweldige belangrikheid van hierdie dag – die Groot Versoendag. Die hele gemeenskap moes hierdie dag gedenk, deur o.a. te vas en nie te werk nie.
Hier in Lev.16 word die besonderhede van hierdie dag in fyn besonderhede aan die Hoë Priester, sowel as die volk deurgegee. In verse 1-2 begin die voorskrifte met ’n plegtige en eerbiedwekkende waarskuwing. In verse 3-5 word gedetailleerde opdragte aan die Hoë Priester gegee. In verse 6-10 ’n bondige opsomming van die prosedure en in verse 11-28 word daar uitgebreide besonderhede gegee t.o.v. die seremonie self en in verse 29-34 word opdragte aan die volk gegee.
3. DIE HEILIGHEID VAN GOD:
Reg uit die staanspoor van Levitikus, word die Israeliete daarop gewys dat God ’n heilige God is en dat die offerandes met die uiterste omsigtigheid hanteer moet word. Elke element en faset van hierdie dag met al sy rituele, dui daarop dat Israel hier te doen het met ’n ontsagwekkende- en heilige God. Sy teenwoordigheid (in die vorm van die verbondsark) moet met uitermatige versigtigheid genader word en daar moet heel eerste, nadat daar in Sy teenwoordigheid gekom is, versoening vir
die Hoë Priester en die ander priesters se sonde gedoen word, bloot net omdat hulle sondige teenwoordigheid, God besoedel het.
· Om die volk deeglik bewus te maak van God se heiligheid, waarsku Hy die volk, deurdat Aäron se twee seuns, Nadab en Abihu sterf, omdat hulle op onwaardige wyse offers aan God gebring het. Lev.10:1-2 beskryf dit ~ Nadab en Abihu, seuns van Aäron, het elkeen sy vuurpan gevat en gloeiende kole daarin gesit. Hulle het wierook daaroor gegooi en dit vir die Here aangebied. Dit was egter ongeoorloofde vuur omdat dit teen die bevel van die Here was. 2 ’n Vuur wat van die Here af gekom het, het hulle verteer, en hulle het gesterf in die teenwoordigheid van die Here.
· Aäron word ook deeglik ingelig oor hoe hy homself moet voorberei vir hierdie belangrike taak as Hoë Priester en hy kon onder geen omstandighede op ’n ander wyse in die teenwoordigheid van God gekom het nie – Hy moes dus hierdie voorskrifte, nougeset nakom, anders kon dieselfde lot wat sy twee seuns getref het, hom ook tref. Op hierdie Groot Versoendag moes hy sy pragtige Hoë Priesterlike drag (soos beskryf in Eks.28), verruil vir ’n eenvoudige linne uitrusting (v.4). Die doel met hierdie eenvoudige uitrusting was juis om die Hoë Priester se nederigheid voor ’n heilige God te beklemtoon – die belangrike Hoë Priester is dus NIKS wanneer Hy in die teenwoordigheid van God verskyn.
Dit is verder interessant om in die Rabbynse geskrifte te sien, dat die Hoë Priester hierdie geleentheid waarop hy in die teenwoordigheid van God verskyn het, so belangrik geag het, dat hy vyf keer bad en sy hande en voete tien keer was, voor hy hierdie wit linnekleed aantrek. Algehele fisiese reinheid was dus vereis, voordat die Hoë Priester in die teenwoordigheid van die heilige God kon verskyn – op hierdie manier demonstreer die Hoë Priester, algehele innerlike reinheid, alvorens algehele geestelike reiniging vir die volk, by God verkry kon word.
Voor die Hoë Priester in die Allerheiligste kon ingaan, moes hy eers ’n sondeoffer (bring), sodat hy versoening (kon) doen vir homself en al die priesters. Aäron moes dus spesiale maatreëls tref, alvorens hy God in die Allerheiligste ontmoet het, want die God wie hy in die Allerheiligste sou moes ontmoet, is ’n God van absolute heiligheid en reinheid.
· Aäron moes homself voorberei vir die ontmoeting, maar hy moes ook al die items voorberei, wat nodig was vir die seremonie. So het hy bv. ’n bul nodig gehad vir ’n offer vir sy eie sonde ens. (sien v.5-24). En die klimaks van hierdie offerandes, was die vrylating van die “sondebok” in die woestyn, nadat die Hoë Priester die sonde van die volk, simbolies op die kop van hierdie “sondebok” geplaas het.
· Steeds was die seremonie nie oor nie, want Aäron moes nog in die Allerheiligste ingaan (slegs hierdie een keer per jaar). Die Hoë Priester moes hierdie plek, waar God gekies het om teenwoordig te wees, met die uiterste versigtigheid en eerbied binnegaan en daarom moes hy ’n vuurpan vol maak met gloeiende kole van die altaar af wat in die teenwoordigheid van die Here staan. (En hy moes) ook ’n dubbele handvol fyngestampte wierook op die kole gooi sodat dit ’n rookwolk maak wat die deksel van die ark bedek (v.12-13). Hierdie rookwolk was nodig ten einde die Hoë Priester te beskerm, omdat die Israeliete geweet het dat hulle God nooit van aangesig tot aangesig mag sien nie. Hierdie rook het dus verseker dat God se heiligheid draaglik kon wees vir ’n sondige Hoë Priester. Weereens kry ons ’n baie duidelike indruk van die heiligheid van God.
Die volk het begin besef dat hierdie beskerming teen God, nodig was omdat hulle hierdie heilige God deur hulle sondige optrede, ernstig aanstoot gegee het en dat hierdie sonde van hulle nie maar net geïgnoreer kan word nie, omdat dit nog verder aanstoot sou gee teen God se karakter en daarom moes die oortredinge verwyder word. Dit sal nie maar sommer net verdwyn nie – dit moet verwýder word. Maar wat was hierdie oortredinge wat op hierdie Groot Versoendag, deur hierdie spesiale seremonies verwyder moes word?
4. DIE VERWYDERENDE AARD VAN SONDE:
Ons moet besef dat sonde baie kompleks is en dat geen enkele woord, die volle omvang daarvan kan beskryf nie. In Lev.16 word daar vier woorde gebruik om die mens se oortredings teen God te beskryf, nl.: onreinheid (Lev.16:16); rebellie (Lev.16:16, 21); boosheid (Lev.16:21-22) en ongeregtigheid (Lev.16:16,21,30,34). Kom ons kyk net kortliks na elkeen van hierdie beskrywings:
· Sonde is Geestelike Besoedeling en Onreinheid: Deur die volk se sonde het hulle God se woonplek en Sy teenwoordigheid besoedel en daarom onrein gemaak – daarom moes die Hoë Priester die Allerheiligste, woonplek van God, eers reinig – ons sien dit in vers 16 ~ So moet hy die Allerheiligste reinig van die onreinhede van die Israeliete, van hulle oortredinge en al hulle sondes. Hy moet die tent van ontmoeting ook op dieselfde manier reinig, want dit staan by die volk met al hulle onreinheid.
· Sonde is Openlike Rebellie: Sonde is baie dikwels die optrede van mense wanneer hulle weet dat dit wat hulle doen verkeerd is en dít is niks anders as rebellie nie. Die volk Israel het wette gehad en hulle het dus elke keer geweet wanneer hulle die wette oortree – dit was dus openlike rebellie van hulle kant teen die God van die wet. Rebellie het dus tot gevolg dat die oortreders, willens en wetens en per keuse, skeiding bring tussen hulleself en God en derhalwe God se toorn (woede) teen hulle ontketen.
· Sonde is Bewustelike Boosheid: ’n Verdere beskrywing van sonde word vir ons in verse 21-22 gegee, nl. “boosheid” (N.A.V.= “ongeregtighede” – Hebreeus= “aw-vone'”) en hierdie booshede word bewustelik gepleeg.
· Sonde is alle vorme van Ongeregtighede: Hierdie sonde is alle vorme van verkeerde optredes wat skeiding tussen God en mens bring.
Uit hierdie beskrywings van sonde is dit dus baie duidelik, dat sonde, niks anders is as geestelike besoedeling wat reiniging nodig het, ten einde weer enigsins in ’n verhouding met God te kan staan en dit bring ons by die noodsaak van versoening; van reiniging; van vergifnis.
5. KENMERKE VAN VERSOENING:
Dit is dus duidelik dat daar skeiding gekom het tussen God en Sy volk, omdat die volk self gekies het om in rebellie teen God te staan, deurdat hulle, hulself oorgegee het aan allerlei onreinhede, booshede en ongeregtighede. MAAR, weereens is God ’n genadige God en kom die inisiatief om versoening tussen Hom en die volk te bewerkstellig, van Sy kant. Hy beveel Moses om opdrag aan die Priesters te gee oor hoe daar versoening bewerkstellig kan word tussen Hom en hulle.
· Offerandes moes gebring word: Op hierdie stadium in die geskiedenis van Israel was daar vyf tipes offers gebring, nl. “Brandoffers” (Lev.1:1-17; 6:8-13) wat deel uitgemaak het van die volk se algemene aanbidding. Dan was daar die “Graanoffers” (Lev.2:1-16; 6:14-23) wat ’n uitdrukking van die verbondsooreenkoms tussen God en die volk was. Derdens het hulle die “Maaltyd- of vredeoffer” gehad (Lev.3:1-17; 6:11-21). Vierdens was daar die “sonde- of reinigingsoffers” (Lev.4:1-5; 6:24-30) wat gehandel het oor die volk se onopsetlike sonde. En laastens het hulle die “skuld- of voldoeningsoffers” gehad (Lev.5:14-6:7; 7:1-10).
Met die uitsondering van die Graanoffers, het al die ander offerandes, die slag van ’n dier en die rituele hantering van die bloed behels. Wat gewoonlik gebeur het, is dat die persoon of persone wat die offer bring, gewoonlik die tempel of die plek van aanbidding, genader het met die offerdier. Hierna het hulle hul hande op die dier se kop geplaas en hom dan geslag, waarna die Priester die bloed uitgegooi het of op allerlei voorwerpe gesprinkel het. Hierna is die offerdier voorberei en gebrand op die altaar, geëet en die oorblyfsel vernietig.
Presies net so moes die Hoë Priester op die Groot Versoendag doen, behalwe dat die Hoë Priester op hierdie dag, twee bokke moes kies vir die volk se sondeoffers. Net een moes geslag om geoffer te word, terwyl die ander een vrygelaat moes word in die woestyn, nadat die volk se sonde seremonieel op sy kop geplaas is.
Met hierdie offerandes is daar dus bloed gestort ten einde ’n einde te bring aan die volk se vleeslike lewe – bloed was dus die prys wat betaal moes word indien reiniging en vergifnis verkry moes word. Hier val die primêre fokus dus op die offerdier en sy bloed, eerder as op die persoon of persone wie vergewe word.
· Dit is Plaasvervangend van aard: Die doel met die bring van offerandes was dus om versoening te bewerkstellig vir dié een wat die offer bring. Die offerdier neem dus die plek van die sondige aanbidder en sterf as sy of haar plaasvervanger. Die persoon wat die offer bring moes dus sy hande op die kop van die offerdier lê voor die dier geslag word, ten einde sy sonde op simboliese wyse “oor te plaas” op die offerdier – op hierdie wyse word die offerdier die plaasvervanger en dra hy al die sonde en skuld van die persoon wat die offer gebring het – lg. staan dus skotvry voor God se oordele.
· Dit is Versoenend van aard: Ons sien dus dat die offerande wat die persoon bring, versoening tot gevolg het. U mag dalk die vraag vra: Wat is die werklike betekenis van versoening? Die woord versoening kom van die Hebreeuse woord "kaw-far" en daar lê drie betekenisse aan die wortel van hierdie woord. Eerstens is dit, “om iets te bedek”. Tweedens: “om iets af te koop" en derdens “om iets weg te vee” of “te reinig”. U sal saamstem dat enige een van hierdie drie, ’n aanvaarbare
vertaling sou kon wees, maar dit is waarskynlik die derde wat die mees waarskynlike is, nl. “om iets weg te vee” of “om iets te reinig”. Wanneer ons dus sê dat die offerande, versoenend van aard is, sê ons dus dat die offer wat gebring word, versoening en reiniging tot gevolg het vir die persoon wat die offer bring.
· Dit is Allesomvattend:
In die vierde plek is die offerande, allesomvattend. Die unieke ding t.o.v. die Groot Versoendag, was die ritueel rondom die “sondebok”. Ons lees in v.7 ~ Daarna bring hy die twee bokke na die ingang van die tent van ontmoeting toe in die teenwoordigheid van die Here. Met hierdie aksie is daar niks vreemds te vinde nie, maar wat hierop volg is geheel en al nuut en vreemd aan die Ou Testament tot dusver – v.8-10 ~ Hier moet Aäron lootjies trek oor die bokke. Die een lootjie moet gemerk wees ‘vir die Here’ en die ander een ‘vir Asasel’ (Net so terloops – Dit is glad nie seker wie of wat Asasel is nie – moontlik die satan self). 9 Aäron moet die bok wat vir die Here geloot word, as ’n sondeoffer offer. 10 Die bok wat vir Asasel geloot is, moet bly lewe. Die bok moet in die teenwoordigheid van die Here bly staan sodat Aäron die versoeningshandeling daarop kan verrig, en daarna moet die bok die woestyn in gestuur word vir Asasel. Ek dink dat u met my sal saamstem, dat die simboliek rondom hierdie gebeure glashelder is. Die allerheiligste is gereinig van die volk se sonde en die volk se sonde word nou deur die “sondebok” weggedra en wel so ver as moontlik van die kampplek van die Verbondsvolk van God, nl. die Israeliete en dit dra dus sonde terug na die wildernis wat gesien is as die blyplek van die demone.
Hierdie gebeure, is ’n pragtige teken van God se onmeetlike genade. Ps.103:11-12 is dan ook ’n weerspieëling van wat hier gebeur ~ ...want so groot as die afstand tussen hemel en aarde is, so groot is sy liefde vir dié wat Hom dien. 12 So ver as die ooste van die weste af is, so ver verwyder Hy ons oortredinge van ons af. Iemand het eenkeer gesê dat God met hierdie handeling rondom die “sondebok”, vir die satan sê: Hier is al die sonde wat jy gefabriseer het. Jy kan dit weer kry, want dit het geen mag meer oor ons nie.
6. DIE EWIGE VERHEWENHEID VAN CHRISTUS:
Die rituele van die Groot Versoendag, het ’n volkome versoening vir die volk tot gevolg gehad, maar dit is slegs ’n skaduwee van die versoeningsdaad wat nog in die toekoms sou plaasvind.
Hierdie offerandes het heengewys na Een wat die volmaakte Hoë Priester sou word en wat in staat sou wees om ’n volmaakte offer vir almal te bring – Hy sou terselfdertyd die Lam vir die sondeoffer word, maar ook die “sondebok” wat die sonde van almal wat in Hom glo, weg sou neem en sodoende volmaakte en volkome versoening bring tussen God en mens en wel tot so ’n mate dat God die sondesmet van die mens vir die wie offer gebring is, nie meer raaksien nie. Natuurlik is hierdie volmaakte Hoë Priester en volmaakte Offerlam, Jesus Christus die Verlosser.
Jesus se bloed was dus ook gestort as soenoffer, net soos die sondeoffer van destyds, ten einde diegene wat in Hom glo se sonde “weg te vee” en te “reinig” (nes die “sondebok”). En soos die “sondebok”, het ook Jesus se kruisiging alle gelowiges se sonde weggeneem, dit is waarom 2Kor.5:21 sê ~ Christus was sonder sonde, maar God het Hom in ons plek as sondaar behandel sodat ons, deur ons eenheid met Christus, deur God vrygespreek kan wees. En in die woorde van 1Pet.2:24 ~ Hy het self ons sondes in sy liggaam aan die kruis gedra. Daardeur is ons vir die sondes dood en kan ons lewe in gehoorsaamheid aan die wil van God. Deur sy wonde is julle genees. En Hebr.9:28 ~ So is Christus ook net een maal geoffer om die sondes van baie weg te neem. As Hy die tweede keer verskyn, kom Hy nie in verband met sonde nie, maar om verlossing te bring vir dié wat Hom verwag. Hebr.13:12 sinspeel ook vir ons pragtig op die “sondebok” ~ Daarom het Jesus ook buitekant die stadspoort gely om die volk deur sy eie bloed van hulle sonde te reinig.
7. AFSLUITING:
Alhoewel hierdie ooreenkomste met die Groot Versoendag, vir ons help om die dood van Christus as soenoffer te verduidelik, is dit die kontras met die vroeëre offerandes wat vir ons die grootsheid van Christus beklemtoon. Waarom sê ek dit? Die Hoë Priester van destyds was steeds ’n sondige mens wat offerandes vir sy eie sonde moes bring, terwyl Jesus, vlekloos in sy volmaaktheid is en het daarom geen eie sondeoffer nodig gehad nie. Die ou offerstelsel kon mense dus seremonieel uiterlik gereinig het, maar kon niks doen aan hulle gewete nie, terwyl Christus se offer ook ons as sondaars se gewete reinig – Hebr.9:13-14 ~ Dit alles wys vooruit na die huidige tyd waarin offergawes en diereoffers gebring word wat nie vir dié een wat dit bring, ’n volkome skoon gewete kan gee nie. Wanneer die bloed van bokke en bulle en die as van ’n vers op die onreines gesprinkel word, maak dit hulle uiterlik rein. 14 Hoeveel te meer sal die bloed van Christus ons gewete bevry van die las van dade wat tot die dood lei, sodat ons die lewende God kan dien! Hiervoor het Christus immers Homself as volkome offer deur die ewige Gees aan God geoffer (sien ook Hebr.9:9).
Die feit dat ons gewetens nou ook gereinig is, het tot gevolg dat ons self, keer op keer, met vrymoedigheid tot God in die Allerheiligste kan gaan in gebed.
Die Groot Versoendag het die Israeliete gereinig van hul sonde – tot die volgende jaar, wanneer hulle sonde opnuut weer met die volgende Groot Versoendag, bely en hulle reiniging moes ontvang. Terwyl in en deur Jesus Christus is ons sonde eens en vir altyd weggeneem en is ons eens en vir altyd gereinig, omdat Jesus die volmaakte Offerlam was wat God die Vader se eis om reiniging en bekering volkome bevredig het – wat ’n wonderlike vrymakende feit!
[1]Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) op 14 Junie 2009
Monday, June 8, 2009
Bybelstudie oor Openbaring deur Kobus van der Walt - 07 Junie 2009
“Openbaring Ontsluit - 03” (Christus se Visie) [1]
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING TOT DIE ONTVANGS VAN DIE BRIEF:
Ons gaan nou kyk na die volgende perikoop, nl. Open.1:9-20. Vers 9 ~ Ek, Johannes, is julle medegelowige, en deur ons verbondenheid met Jesus het ek saam met julle deel aan die verdrukking en aan die koninkryk en aan die volharding. Ek was op die eiland Patmos, waarheen ek verban was omdat ek die woord van God en die getuienis van Jesus verkondig het.
Die doel met hierdie sinsnede is dat Johannes sy lesers in Klein-Asië wil verseker dat hy met hulle en hul omstandighede identifiseer, daarom dat hy homself ook beskryf as beide hulle geestelike broer, maar ook vennoot in hul lyding om Christus se ontwil. Hy voeg by dat hy ook, nes hulle, in geloof tot die koninkryk van Christus behoort en dat hy nes hulle in afwagting uitsien na Christus se wederkoms (deel ...aan die volharding).
Hy vertel ook vir sy lesers van waar hy die brief skryf, nl. van Patmos, ’n eiland suidwes van Efese, wat geleë is in die Egeïese See. Johannes was natuurlik na hierdie eiland verban, omdat hy ’n dissipel van Jesus was en omdat hy die Evangelie vreesloos gepreek het – hy was dus vervolg vir sy geloof (Openb.19:10).
2. DIE WYSE WAAROP DIE VISIE ONTVANG IS:
Vers 10a ~ Op die dag van die Here is ek deur die Gees meegevoer. Johannes onvang hierdie visie / openbaring / apokalips, op die herdenkingsdag van Jesus se opstanding (Joh.20:1). Hierdie dag is dan ook deur die vroeë kerk en tot vandag toe, op ’n Sondag gevier (Hand.20:7; 1Kor.16:2).
Johannes sê dat hy deur die Gees meegevoer was – hy was dus nie besig om te droom nie en hy het ook nie ’n visioen gekry soos die normale nie. Wat hier gebeur het, is dat sy verstand geheel en al vasgevang was by dit wat God besig was om aan hom te openbaar, of anders gestel, sy gedagtes was vasgevang in ’n geestelike dimensie, m.a.w. daar was geen plek op daardie oomblik vir ander gedagtes nie en in hierdie toestand het hy ’n ekstase ervaar wat nie gepaard gegaan het met die normale visioene wat mense gedurende die Apostoliese tyd ontvang het nie.
3. DIE STEM IN DIE VISIOEN:
Vers 10b-11 ~ ...en ek het agter my, so hard soos die geluid van ’n trompet, ’n stem hoor. Ek wil egter ook v.11 lees, maar wel uit die O.A.V., en let op na die verskil tussen die Ou- en die Nuwe Vertaling ~ Ek is die Alfa en die Omega, die eerste en die laaste, en skryf wat jy sien in ’n boek en stuur dit na die sewe gemeentes wat in Asië is: na Efese en Smirna en Pergamum en Tiatira en Sardis en Filadelfia en Laodisea. Bykans alles in hierdie visioen was uitsonderlik. Eerder as om gewone beelde te sien, soos wat ’n mens sou verwag, hoor Johannes eerstens ’n harde stem soos ’n trompet. Die betekenis hiervan is duidelik, nl. dat die aandag dringend getrek word op iets of iemand – dit is tog die funksie van ’n trompet fanfare (toe-toe-te-toe!). Hierdie “iets” of “iemand” is dan die Outeur van die visioen, nl. Jesus Christus – Hy wat die ewige Een is, deur wie en vir wie alles geskape is – die Begin en die Einde.
Daar bestaan geen twyfel dat wanneer iemand so ’n stem met so ’n aankondiging hoor, jy AL jou aandag sal skenk aan daardie Stem (stel jouself in hierdie posisie voor)! Hierdie aankondiging fokus dus die aandag op Christus en berei Johannes terselfdertyd voor vir die res van die visioen.
Daar word egter opdrag aan Johannes gegee oor wat om met hierdie visioen te doen, nl. dat hy dit in ’n boek moes neerskryf en dit daarna aan spesifieke gemeentes stuur, om gelees te word. Die blote feit dat hierdie brief of boek vandag nog bestaan en gelees en daaroor geleer word, is bewys dat Johannes noukeurig aandag aan hierdie opdrag gegee het.
4. DIE LAMPSTAANDERS :
Vers 12 ~ Ek het omgedraai om te sien wie dit is wat met my praat. En toe ek omgedraai het, het ek sewe goue staanlampe gesien. Johannes het die trompetgeskal gehoor, maar nou word sy oë ook “betrek” by hierdie visioen. Toe hy die stem hoor, het hy dalk omgedraai om te sien wie met hom op so ’n grootse wyse praat en dalk was hy teleurgesteld, want hy sien niemand nie, behalwe sewe goue staanlampe. Hoe dit ook al sy, ons sien in vers 20 dat hierdie staanlampe spesifiek verwys na die sewe gemeentes aan wie hierdie brief of boek gestuur moet word.
Die lampstaander is van goud, omdat hierdie lampstaander baie kosbaar was in die oë van God. En daar is SEWE van hulle, wat die volmaakte en voltallige eenheid verteenwoordig – hierdie sewe gemeentes word dus gesien as die universele kerk van Jesus Christus. Hierdie lampstaanders vorm dus ’n volmaakte beeld van een kosbare universele kerk van die Here Jesus Christus.
5. CHRISTUS SE VERSKYNING:
Uiteindelik sien Johannes in vers 13, die Een wie met hom praat ~ ...en tussen die lampe Iemand soos... (nie net alleen mens nie, maar ook Goddelik – Dan.7:13 ~ My nagtelike visioen het voortgeduur: daar het in die wolke iemand aangekom, iemand soos ’n menslike wese. Hy het na Hom toe gegaan wat ewig lewe en is voor Hom gebring) ...die Seun van die mens... (die mens Jesus Christus – Hand.7:55-56 ~ Maar Stefanus, vol van die Heilige Gees, het opgekyk na die hemel en die heerlikheid van God gesien en Jesus wat aan die regterhand van God staan. 56 “Kyk,” het hy gesê, “ek sien die hemel geopen en die Seun van die mens wat aan die regterhand van God staan) ... Hy het ’n lang kleed aangehad en ’n goue band om sy bors gedra (Hy was dus geklee met eer en Hy was aan diens – ’n uitsonderlike en waardevolle dienswerk – Eks.28:40 ~ Vir elkeen van sy (Aäron se..) seuns moet jy ’n stel priesterklere en ’n serp maak. Jy moet vir hulle kopdoeke maak wat waardig en mooi is).
Vers 14 ~ ... Die hare op sy kop was wit soos wit wol, soos sneeu... (hierdie sal u onthou, dui op die wysheid van die bejaardes – Dan.7:9 ~ Terwyl ek kyk, is daar trone reggesit, en Hy wat ewig lewe, het op sy troon gaan sit. Sy klere was so wit soos sneeu, sy hare soos skoon wol. Sy troon was van vuurvlamme met wiele van vuur. En dit wys verder ook op innerlike of ingeskape en onmeedeelbare heiligheid ), ... en sy oë het soos vuur gevlam (die Alsiende Regter).
Vers 15 ~ ... Sy voete was soos geelkoper wat in ’n smeltoond gloei... (sterk en onaantasbaar – 1Sam.17:5-6 ~ Daar was ’n bronshelm op sy kop, en hy het ’n harnas met skubbe aangehad. Die gewig van die harnas was sewe en vyftig kilogram. 6 Daar was bronsskerms voor sy bene en tussen sy wapens was daar ’n bronsswaard) ... en sy stem soos die gedruis van ’n groot watermassa (vol gesag).
Vers 16 ~ ... In sy regterhand... (die regterkant dui op veiligheid en krag – Ef.1:20-22 ~ ...wat Hy uitgeoefen het toe Hy Christus uit die dood opgewek en Hom in die hemel aan sy regterhand laat sit het: 21 hoog bo elke mag en gesag, elke krag en heerskappy, en wat daar ook al sprake van mag wees, nie net in hierdie bedeling nie, maar ook in die bedeling wat kom. 22 Ja, aan Hom het God alles onderwerp, Hom bo alles verhef en Hom aangestel as hoof van die kerk) ... het Hy sewe sterre gehad (die dui op al die getroue predikers wat op die waarheid van die Evangelie staan – Openb.1:20 ~ En dit is die verborge betekenis van die sewe sterre wat jy in my regterhand gesien het, en van die sewe goue lampe: die sewe sterre is die leraars van die sewe gemeentes...), ... en ’n skerp swaard met twee snykante het uit sy mond uit gekom (Sy kragtige en onfeilbare Woord – Ef.6:17 ~ ... en vat die swaard van die Gees, dit is die woord van God). ... Sy hele voorkoms was soos die son wat op sy helderste skyn (vol van heerlikheid en eer – Matt.17:2 ~ Daar het sy voorkoms voor hulle oë verander: sy gesig het begin straal soos die son, en sy klere het wit geword soos die lig).
Hieruit blyk dit dus baie duidelik dat Christus die Almagtige Seun van God, hier tussen Sy kinders op aarde is. Die feit dat Hy opgevaar het na die hemel beteken nie dat Sy teenwoordigheid en invloed in elkeen van Sy ware gemeentes, verdwyn het nie. Vir Hom is Sy Liggaam (die kerk) net so kosbaar as wat goud vir die mens is. Sy bediening onder Sy kinders is opsigself, onberekenbaar kosbaar. Hy lei Sy Bruid (die kerk), met volmaakte wysheid, heiligheid, kennis, krag, gesag, heerlikheid en d.m.v. Sy Woord. En in hierdie geval, funksioneer Hy deur die voorgangers van hierdie gemeentes.
Hoe bevoorreg moet ons as lidmate nie wees, om te weet dat Christus die Hoof van Sy kerk is nie – die Kerk wat die plek vir persoonlike en intieme gemeenskap met Hom is. Van al die menslike instellings, is dit die kerk waarop die Skepper baie besonderse eer en seën uitstort. Lede van Sy Kerk is dus nie sommer sulke mense nie!
6. DIE IMPAK OP JOHANNES:
Vers 17-18 ~ Toe ek Hom sien, het ek by sy voete neergeval en bly lê soos een wat dood is. Hy het toe met sy regterhand aan my gevat en vir my gesê: “Moenie bang wees nie, dit is Ek, die Eerste en die Laaste. 18 die Lewende. Ek was dood en, kyk, Ek lewe tot in alle ewigheid; en Ek het die sleutels van die dood en die doderyk. Vir Johannes was dit té oorweldigend om Sy Meester so van aangesig tot aangesig te sien. Dit het hom geheel en al oorweldig. En asof dood, het hy aan die voete van Jesus geval. Dit wil amper voorkom asof hou flou neergeval het, totdat Christus hom aanraak. Hoeveel sekuriteit moes Jesus se woorde nie vir Johannes ingehou het, toe Jesus vir hom sê: Moenie bang wees nie. En hierdie gerusstellende woorde word opgevolg met, dit is Ek, die Eerste en die Laaste, die ewige en lewende God dus.
Christus sê ook vir Johannes ~ Ek het die sleutels van die dood en die doderyk – Hoe vrymakend en opbouend is dit nie om te weet dat Christus krag en mag oor dood en lewe beskik en dít vir iemand wat die dood in die gesig staar soos Johannes. Is dit nie skokkend dat daar steeds mense is wat nie hul vertroue wil plaas in dié Een wat liggaam en siel na die dood kan herenig nie!
Behalwe dat hierdie verskyning van Christus aan Johannes, opbouend was, was dit ook noodsaaklik ten einde hom te motiveer en te verseker dat hy alles wat Christus aan hom gaan openbaar, akkuraat en volledig sal neerskryf en dat Christus die heel tyd in die middelpunt van die skrywe sal figureer. Slegs ’n vaste wete dat Christus ewig en onveranderlik heilig is, sal dit verseker.
7. CHRISTUS SE OPDRAG AAN JOHANNES:
Vers 19 ~ Skrywe nou op wat jy gesien het, wat nou daar is en wat hierna gaan gebeur. Johannes het opdrag gekry om drie dinge neer te skryf:
- Eerstens was dit die dinge wat hy so bevoorreg was om te kon sien. Hierdie dinge het dan o.a. die verheerlikte Christus ingesluit.
- Tweedens moes hy oor dinge skryf soos wat dit in sy tyd daar uitgesien het – bv. die toestand in die sewe kerke aan wie hy hierdie skrywe moes rig.
- Derdens moes hy alles neerskryf van wat nog sou gebeur, voor Christus se tweede koms en ook wat daarna gaan gebeur.
Hy moes hierdie dinge neerskryf in die vorm soos wat dit hierna aan hom geopenbaar sou word.
N.a.v. hierdie drievoudige opdrag is daar baie mense wat die boek in drie dele wil verdeel, maar daar bestaan nie so ’n drieledige en kunsmatige indeling van die boek Openbaring nie. Die sentrale figuur in hierdie boek, nl. Christus Jesus, asook die situasie van die kerk, kom verspreid voor vanaf die eerste tot die laaste hoofstuk van die boek. Dieselfde geld vir die dinge wat gedurende Johannes se lewe en daarna sou plaasvind. Om dus te sê ~ Skrywe nou op wat jy gesien het, wat nou daar is en wat hierna gaan gebeur, beteken dus, dat nie alle dinge histories van aard is nie, maar ook nie net tot die hede hoort nie, of dit is ook nie net eskatologies van aard nie (die leer van die laaste dinge). Dit gaan dus hier oor die Hoof van die Kerk oor alle eeue heen en daarom is die boodskap aan die sewe gemeentes in Klein-Asië, net so van toepassing op ons in hierdie dae!
8. CHRISTUS SE VERKLARING VAN DIE SIMBOLE:
Vers 20 ~ En dit is die verborge betekenis van die sewe sterre wat jy in my regterhand gesien het, en van die sewe goue lampe: die sewe sterre is die leraars van die sewe gemeentes, en die sewe lampe is die sewe gemeentes.” Die Here Jesus maak dit van die begin af duidelik dat baie van dit wat Johannes gaan sien, figuurlik gesien moet word, daarom beelde soos die “sewe goue staanlampe”, of die “sewe sterre”, ens. Maar terselfdertyd gee Christus vir Johannes die beginsels deur, waarvolgens die simbole verklaar moet word. Die basiese beginsel is dat elke simbool se betekenis afgelei moet word van sy eie intrinsieke, of wesenlike en uitstaande karaktereienskappe.
In hierdie geval is daar bv. die sterre en die Lampstaanders. Daar is bv. bepaalde uitstaande kenmerke wat eerder gekoppel kan word aan ’n ster as aan enige iets anders. Anders gestel, dit is tog ondenkbaar om eienskappe soos dood en allerlei afskuwelikhede toe te dig aan ’n helder flikkerende ster in die hemel – ’n draak is tog sekerlik ’n beter illustrasie of simbool vir afskuwelikhede. Net so is dit ondenkbaar dat ’n goue lampstaander, tekenend van ’n demoon sal wees.
Ons moet egter ook daarop let dat die intrinsieke en uitstaande karaktereienskappe van ’n bepaalde simbool, ook nie alleen die enigste verklaringsmodel is nie. Daar moet ook gekyk word na die bepaalde Bybelse betekenis van die simbool of objek. Daar moet dus ook na die Bybelse konteks gekyk word waarin die simbool voorkom – die Woord verklaar m.a.w. die Woord. Die Openbaring boek moet dus ook vergelyk word met die res van die Woord ten einde verklarings vir bepaalde simbole te kry. Wanneer ons dus Skrifverklaring doen (en dit sluit Openbaring in), moet ons die totale panorama van die Woord van God gebruik om die Woord te verklaar.
Daarom gebruik Christus simbole wat nie vreemd aan die Woord is nie. Om by die voorbeelde van die Sterre en die Lampstaanders te bly – Dieselfde betekenis word bv. in Dan.12:3 verleen aan die simbool van die sterre ~ Die verstandige leiers sal skitter met die glans van die hemel self, en dié wat baie mense op die regte pad gelei het, sal vir altyd skitter soos die sterre. Dieselfde betekenis wat ons in Openbaring aan die Lampstaanders verleen, word in Matt.5:14-16 daaraan verleen ~ Julle is die lig vir die wêreld. ’n Stad wat op ’n berg lê, kan nie weggesteek word nie; 15 ook steek ’n mens nie ’n lamp op en sit dit onder ’n emmer nie maar op ’n lampstaander, en dit gee lig vir almal in die huis. 16 Laat julle lig so voor die mense skyn, dat hulle julle goeie werke kan sien en julle Vader wat in die hemel is, verheerlik (sien ook Sag.4:2).
10 TEN SLOTTE:
Ten slotte moet ons net kortliks kyk na die implikasies en betekenis van hierdie bepaalde “sterre” en “Engele” in Openbaring 1. Is hierdie Engele hemelse wesens, of is dit mense? Het elke gemeente ’n bepaalde beskermengel? Wat is die werklike betekenis van hierdie Engele?
Die eenvoudige feit dat hierdie briewe aan gemeentes gerig is en dat die boodskap deur “engele” oorgedra moes word, sluit die moontlikheid van hemelse engele dus uit, want dit is tog onlogies dat die Here Jesus die boodskap aan Johannes gee, om net weer terug te gee aan Engele om dit weer aan mense te gee. Hierdie “Engele” moet dus mense wees.
En wie is hierdie mense? Hierdie mense is die onderskeie “Boodskappers van God”, of die voorgangers van die gemeentes en dit is in ooreenstemming met bv. Luk.7:24; 9:52 en Jak.2:25 waar die Griekse woord vir die menslike boodskappers, “ang'-el-os”, of “ang-el-loi” is, wat dieselfde woord vir die hemelwesens is. Hierdie spesifieke “engele” is dan daardie gekose voorgangers, wat onder Christus se heerskappy staan en wat met Christus se gesag en waardigheid toegerus is, ten einde Sy opdragte uit te voer en daarom behoort voorgangers se boodskappe, asook hul persoon, met die nodige respek, aanvaarding, onderwerping en ondersteuning bejeën te word – ook dít is in ooreenstemming met Hebr.13:17, nl. ~ Julle voorgangers hou wag oor julle lewe en moet aan God rekenskap gee. Wees gehoorsaam en onderdanig aan hulle, want dan sal hulle hulle werk met vreugde kan doen en nie kla nie; anders het dit vir julle geen nut nie.
[1] Bybelstudiereeks deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) Sondagaand 07 Junie 2009
Indien u hierdie preek wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.
1. INLEIDING TOT DIE ONTVANGS VAN DIE BRIEF:
Ons gaan nou kyk na die volgende perikoop, nl. Open.1:9-20. Vers 9 ~ Ek, Johannes, is julle medegelowige, en deur ons verbondenheid met Jesus het ek saam met julle deel aan die verdrukking en aan die koninkryk en aan die volharding. Ek was op die eiland Patmos, waarheen ek verban was omdat ek die woord van God en die getuienis van Jesus verkondig het.
Die doel met hierdie sinsnede is dat Johannes sy lesers in Klein-Asië wil verseker dat hy met hulle en hul omstandighede identifiseer, daarom dat hy homself ook beskryf as beide hulle geestelike broer, maar ook vennoot in hul lyding om Christus se ontwil. Hy voeg by dat hy ook, nes hulle, in geloof tot die koninkryk van Christus behoort en dat hy nes hulle in afwagting uitsien na Christus se wederkoms (deel ...aan die volharding).
Hy vertel ook vir sy lesers van waar hy die brief skryf, nl. van Patmos, ’n eiland suidwes van Efese, wat geleë is in die Egeïese See. Johannes was natuurlik na hierdie eiland verban, omdat hy ’n dissipel van Jesus was en omdat hy die Evangelie vreesloos gepreek het – hy was dus vervolg vir sy geloof (Openb.19:10).
2. DIE WYSE WAAROP DIE VISIE ONTVANG IS:
Vers 10a ~ Op die dag van die Here is ek deur die Gees meegevoer. Johannes onvang hierdie visie / openbaring / apokalips, op die herdenkingsdag van Jesus se opstanding (Joh.20:1). Hierdie dag is dan ook deur die vroeë kerk en tot vandag toe, op ’n Sondag gevier (Hand.20:7; 1Kor.16:2).
Johannes sê dat hy deur die Gees meegevoer was – hy was dus nie besig om te droom nie en hy het ook nie ’n visioen gekry soos die normale nie. Wat hier gebeur het, is dat sy verstand geheel en al vasgevang was by dit wat God besig was om aan hom te openbaar, of anders gestel, sy gedagtes was vasgevang in ’n geestelike dimensie, m.a.w. daar was geen plek op daardie oomblik vir ander gedagtes nie en in hierdie toestand het hy ’n ekstase ervaar wat nie gepaard gegaan het met die normale visioene wat mense gedurende die Apostoliese tyd ontvang het nie.
3. DIE STEM IN DIE VISIOEN:
Vers 10b-11 ~ ...en ek het agter my, so hard soos die geluid van ’n trompet, ’n stem hoor. Ek wil egter ook v.11 lees, maar wel uit die O.A.V., en let op na die verskil tussen die Ou- en die Nuwe Vertaling ~ Ek is die Alfa en die Omega, die eerste en die laaste, en skryf wat jy sien in ’n boek en stuur dit na die sewe gemeentes wat in Asië is: na Efese en Smirna en Pergamum en Tiatira en Sardis en Filadelfia en Laodisea. Bykans alles in hierdie visioen was uitsonderlik. Eerder as om gewone beelde te sien, soos wat ’n mens sou verwag, hoor Johannes eerstens ’n harde stem soos ’n trompet. Die betekenis hiervan is duidelik, nl. dat die aandag dringend getrek word op iets of iemand – dit is tog die funksie van ’n trompet fanfare (toe-toe-te-toe!). Hierdie “iets” of “iemand” is dan die Outeur van die visioen, nl. Jesus Christus – Hy wat die ewige Een is, deur wie en vir wie alles geskape is – die Begin en die Einde.
Daar bestaan geen twyfel dat wanneer iemand so ’n stem met so ’n aankondiging hoor, jy AL jou aandag sal skenk aan daardie Stem (stel jouself in hierdie posisie voor)! Hierdie aankondiging fokus dus die aandag op Christus en berei Johannes terselfdertyd voor vir die res van die visioen.
Daar word egter opdrag aan Johannes gegee oor wat om met hierdie visioen te doen, nl. dat hy dit in ’n boek moes neerskryf en dit daarna aan spesifieke gemeentes stuur, om gelees te word. Die blote feit dat hierdie brief of boek vandag nog bestaan en gelees en daaroor geleer word, is bewys dat Johannes noukeurig aandag aan hierdie opdrag gegee het.
4. DIE LAMPSTAANDERS :
Vers 12 ~ Ek het omgedraai om te sien wie dit is wat met my praat. En toe ek omgedraai het, het ek sewe goue staanlampe gesien. Johannes het die trompetgeskal gehoor, maar nou word sy oë ook “betrek” by hierdie visioen. Toe hy die stem hoor, het hy dalk omgedraai om te sien wie met hom op so ’n grootse wyse praat en dalk was hy teleurgesteld, want hy sien niemand nie, behalwe sewe goue staanlampe. Hoe dit ook al sy, ons sien in vers 20 dat hierdie staanlampe spesifiek verwys na die sewe gemeentes aan wie hierdie brief of boek gestuur moet word.
Die lampstaander is van goud, omdat hierdie lampstaander baie kosbaar was in die oë van God. En daar is SEWE van hulle, wat die volmaakte en voltallige eenheid verteenwoordig – hierdie sewe gemeentes word dus gesien as die universele kerk van Jesus Christus. Hierdie lampstaanders vorm dus ’n volmaakte beeld van een kosbare universele kerk van die Here Jesus Christus.
5. CHRISTUS SE VERSKYNING:
Uiteindelik sien Johannes in vers 13, die Een wie met hom praat ~ ...en tussen die lampe Iemand soos... (nie net alleen mens nie, maar ook Goddelik – Dan.7:13 ~ My nagtelike visioen het voortgeduur: daar het in die wolke iemand aangekom, iemand soos ’n menslike wese. Hy het na Hom toe gegaan wat ewig lewe en is voor Hom gebring) ...die Seun van die mens... (die mens Jesus Christus – Hand.7:55-56 ~ Maar Stefanus, vol van die Heilige Gees, het opgekyk na die hemel en die heerlikheid van God gesien en Jesus wat aan die regterhand van God staan. 56 “Kyk,” het hy gesê, “ek sien die hemel geopen en die Seun van die mens wat aan die regterhand van God staan) ... Hy het ’n lang kleed aangehad en ’n goue band om sy bors gedra (Hy was dus geklee met eer en Hy was aan diens – ’n uitsonderlike en waardevolle dienswerk – Eks.28:40 ~ Vir elkeen van sy (Aäron se..) seuns moet jy ’n stel priesterklere en ’n serp maak. Jy moet vir hulle kopdoeke maak wat waardig en mooi is).
Vers 14 ~ ... Die hare op sy kop was wit soos wit wol, soos sneeu... (hierdie sal u onthou, dui op die wysheid van die bejaardes – Dan.7:9 ~ Terwyl ek kyk, is daar trone reggesit, en Hy wat ewig lewe, het op sy troon gaan sit. Sy klere was so wit soos sneeu, sy hare soos skoon wol. Sy troon was van vuurvlamme met wiele van vuur. En dit wys verder ook op innerlike of ingeskape en onmeedeelbare heiligheid ), ... en sy oë het soos vuur gevlam (die Alsiende Regter).
Vers 15 ~ ... Sy voete was soos geelkoper wat in ’n smeltoond gloei... (sterk en onaantasbaar – 1Sam.17:5-6 ~ Daar was ’n bronshelm op sy kop, en hy het ’n harnas met skubbe aangehad. Die gewig van die harnas was sewe en vyftig kilogram. 6 Daar was bronsskerms voor sy bene en tussen sy wapens was daar ’n bronsswaard) ... en sy stem soos die gedruis van ’n groot watermassa (vol gesag).
Vers 16 ~ ... In sy regterhand... (die regterkant dui op veiligheid en krag – Ef.1:20-22 ~ ...wat Hy uitgeoefen het toe Hy Christus uit die dood opgewek en Hom in die hemel aan sy regterhand laat sit het: 21 hoog bo elke mag en gesag, elke krag en heerskappy, en wat daar ook al sprake van mag wees, nie net in hierdie bedeling nie, maar ook in die bedeling wat kom. 22 Ja, aan Hom het God alles onderwerp, Hom bo alles verhef en Hom aangestel as hoof van die kerk) ... het Hy sewe sterre gehad (die dui op al die getroue predikers wat op die waarheid van die Evangelie staan – Openb.1:20 ~ En dit is die verborge betekenis van die sewe sterre wat jy in my regterhand gesien het, en van die sewe goue lampe: die sewe sterre is die leraars van die sewe gemeentes...), ... en ’n skerp swaard met twee snykante het uit sy mond uit gekom (Sy kragtige en onfeilbare Woord – Ef.6:17 ~ ... en vat die swaard van die Gees, dit is die woord van God). ... Sy hele voorkoms was soos die son wat op sy helderste skyn (vol van heerlikheid en eer – Matt.17:2 ~ Daar het sy voorkoms voor hulle oë verander: sy gesig het begin straal soos die son, en sy klere het wit geword soos die lig).
Hieruit blyk dit dus baie duidelik dat Christus die Almagtige Seun van God, hier tussen Sy kinders op aarde is. Die feit dat Hy opgevaar het na die hemel beteken nie dat Sy teenwoordigheid en invloed in elkeen van Sy ware gemeentes, verdwyn het nie. Vir Hom is Sy Liggaam (die kerk) net so kosbaar as wat goud vir die mens is. Sy bediening onder Sy kinders is opsigself, onberekenbaar kosbaar. Hy lei Sy Bruid (die kerk), met volmaakte wysheid, heiligheid, kennis, krag, gesag, heerlikheid en d.m.v. Sy Woord. En in hierdie geval, funksioneer Hy deur die voorgangers van hierdie gemeentes.
Hoe bevoorreg moet ons as lidmate nie wees, om te weet dat Christus die Hoof van Sy kerk is nie – die Kerk wat die plek vir persoonlike en intieme gemeenskap met Hom is. Van al die menslike instellings, is dit die kerk waarop die Skepper baie besonderse eer en seën uitstort. Lede van Sy Kerk is dus nie sommer sulke mense nie!
6. DIE IMPAK OP JOHANNES:
Vers 17-18 ~ Toe ek Hom sien, het ek by sy voete neergeval en bly lê soos een wat dood is. Hy het toe met sy regterhand aan my gevat en vir my gesê: “Moenie bang wees nie, dit is Ek, die Eerste en die Laaste. 18 die Lewende. Ek was dood en, kyk, Ek lewe tot in alle ewigheid; en Ek het die sleutels van die dood en die doderyk. Vir Johannes was dit té oorweldigend om Sy Meester so van aangesig tot aangesig te sien. Dit het hom geheel en al oorweldig. En asof dood, het hy aan die voete van Jesus geval. Dit wil amper voorkom asof hou flou neergeval het, totdat Christus hom aanraak. Hoeveel sekuriteit moes Jesus se woorde nie vir Johannes ingehou het, toe Jesus vir hom sê: Moenie bang wees nie. En hierdie gerusstellende woorde word opgevolg met, dit is Ek, die Eerste en die Laaste, die ewige en lewende God dus.
Christus sê ook vir Johannes ~ Ek het die sleutels van die dood en die doderyk – Hoe vrymakend en opbouend is dit nie om te weet dat Christus krag en mag oor dood en lewe beskik en dít vir iemand wat die dood in die gesig staar soos Johannes. Is dit nie skokkend dat daar steeds mense is wat nie hul vertroue wil plaas in dié Een wat liggaam en siel na die dood kan herenig nie!
Behalwe dat hierdie verskyning van Christus aan Johannes, opbouend was, was dit ook noodsaaklik ten einde hom te motiveer en te verseker dat hy alles wat Christus aan hom gaan openbaar, akkuraat en volledig sal neerskryf en dat Christus die heel tyd in die middelpunt van die skrywe sal figureer. Slegs ’n vaste wete dat Christus ewig en onveranderlik heilig is, sal dit verseker.
7. CHRISTUS SE OPDRAG AAN JOHANNES:
Vers 19 ~ Skrywe nou op wat jy gesien het, wat nou daar is en wat hierna gaan gebeur. Johannes het opdrag gekry om drie dinge neer te skryf:
- Eerstens was dit die dinge wat hy so bevoorreg was om te kon sien. Hierdie dinge het dan o.a. die verheerlikte Christus ingesluit.
- Tweedens moes hy oor dinge skryf soos wat dit in sy tyd daar uitgesien het – bv. die toestand in die sewe kerke aan wie hy hierdie skrywe moes rig.
- Derdens moes hy alles neerskryf van wat nog sou gebeur, voor Christus se tweede koms en ook wat daarna gaan gebeur.
Hy moes hierdie dinge neerskryf in die vorm soos wat dit hierna aan hom geopenbaar sou word.
N.a.v. hierdie drievoudige opdrag is daar baie mense wat die boek in drie dele wil verdeel, maar daar bestaan nie so ’n drieledige en kunsmatige indeling van die boek Openbaring nie. Die sentrale figuur in hierdie boek, nl. Christus Jesus, asook die situasie van die kerk, kom verspreid voor vanaf die eerste tot die laaste hoofstuk van die boek. Dieselfde geld vir die dinge wat gedurende Johannes se lewe en daarna sou plaasvind. Om dus te sê ~ Skrywe nou op wat jy gesien het, wat nou daar is en wat hierna gaan gebeur, beteken dus, dat nie alle dinge histories van aard is nie, maar ook nie net tot die hede hoort nie, of dit is ook nie net eskatologies van aard nie (die leer van die laaste dinge). Dit gaan dus hier oor die Hoof van die Kerk oor alle eeue heen en daarom is die boodskap aan die sewe gemeentes in Klein-Asië, net so van toepassing op ons in hierdie dae!
8. CHRISTUS SE VERKLARING VAN DIE SIMBOLE:
Vers 20 ~ En dit is die verborge betekenis van die sewe sterre wat jy in my regterhand gesien het, en van die sewe goue lampe: die sewe sterre is die leraars van die sewe gemeentes, en die sewe lampe is die sewe gemeentes.” Die Here Jesus maak dit van die begin af duidelik dat baie van dit wat Johannes gaan sien, figuurlik gesien moet word, daarom beelde soos die “sewe goue staanlampe”, of die “sewe sterre”, ens. Maar terselfdertyd gee Christus vir Johannes die beginsels deur, waarvolgens die simbole verklaar moet word. Die basiese beginsel is dat elke simbool se betekenis afgelei moet word van sy eie intrinsieke, of wesenlike en uitstaande karaktereienskappe.
In hierdie geval is daar bv. die sterre en die Lampstaanders. Daar is bv. bepaalde uitstaande kenmerke wat eerder gekoppel kan word aan ’n ster as aan enige iets anders. Anders gestel, dit is tog ondenkbaar om eienskappe soos dood en allerlei afskuwelikhede toe te dig aan ’n helder flikkerende ster in die hemel – ’n draak is tog sekerlik ’n beter illustrasie of simbool vir afskuwelikhede. Net so is dit ondenkbaar dat ’n goue lampstaander, tekenend van ’n demoon sal wees.
Ons moet egter ook daarop let dat die intrinsieke en uitstaande karaktereienskappe van ’n bepaalde simbool, ook nie alleen die enigste verklaringsmodel is nie. Daar moet ook gekyk word na die bepaalde Bybelse betekenis van die simbool of objek. Daar moet dus ook na die Bybelse konteks gekyk word waarin die simbool voorkom – die Woord verklaar m.a.w. die Woord. Die Openbaring boek moet dus ook vergelyk word met die res van die Woord ten einde verklarings vir bepaalde simbole te kry. Wanneer ons dus Skrifverklaring doen (en dit sluit Openbaring in), moet ons die totale panorama van die Woord van God gebruik om die Woord te verklaar.
Daarom gebruik Christus simbole wat nie vreemd aan die Woord is nie. Om by die voorbeelde van die Sterre en die Lampstaanders te bly – Dieselfde betekenis word bv. in Dan.12:3 verleen aan die simbool van die sterre ~ Die verstandige leiers sal skitter met die glans van die hemel self, en dié wat baie mense op die regte pad gelei het, sal vir altyd skitter soos die sterre. Dieselfde betekenis wat ons in Openbaring aan die Lampstaanders verleen, word in Matt.5:14-16 daaraan verleen ~ Julle is die lig vir die wêreld. ’n Stad wat op ’n berg lê, kan nie weggesteek word nie; 15 ook steek ’n mens nie ’n lamp op en sit dit onder ’n emmer nie maar op ’n lampstaander, en dit gee lig vir almal in die huis. 16 Laat julle lig so voor die mense skyn, dat hulle julle goeie werke kan sien en julle Vader wat in die hemel is, verheerlik (sien ook Sag.4:2).
10 TEN SLOTTE:
Ten slotte moet ons net kortliks kyk na die implikasies en betekenis van hierdie bepaalde “sterre” en “Engele” in Openbaring 1. Is hierdie Engele hemelse wesens, of is dit mense? Het elke gemeente ’n bepaalde beskermengel? Wat is die werklike betekenis van hierdie Engele?
Die eenvoudige feit dat hierdie briewe aan gemeentes gerig is en dat die boodskap deur “engele” oorgedra moes word, sluit die moontlikheid van hemelse engele dus uit, want dit is tog onlogies dat die Here Jesus die boodskap aan Johannes gee, om net weer terug te gee aan Engele om dit weer aan mense te gee. Hierdie “Engele” moet dus mense wees.
En wie is hierdie mense? Hierdie mense is die onderskeie “Boodskappers van God”, of die voorgangers van die gemeentes en dit is in ooreenstemming met bv. Luk.7:24; 9:52 en Jak.2:25 waar die Griekse woord vir die menslike boodskappers, “ang'-el-os”, of “ang-el-loi” is, wat dieselfde woord vir die hemelwesens is. Hierdie spesifieke “engele” is dan daardie gekose voorgangers, wat onder Christus se heerskappy staan en wat met Christus se gesag en waardigheid toegerus is, ten einde Sy opdragte uit te voer en daarom behoort voorgangers se boodskappe, asook hul persoon, met die nodige respek, aanvaarding, onderwerping en ondersteuning bejeën te word – ook dít is in ooreenstemming met Hebr.13:17, nl. ~ Julle voorgangers hou wag oor julle lewe en moet aan God rekenskap gee. Wees gehoorsaam en onderdanig aan hulle, want dan sal hulle hulle werk met vreugde kan doen en nie kla nie; anders het dit vir julle geen nut nie.
[1] Bybelstudiereeks deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) Sondagaand 07 Junie 2009
Subscribe to:
Posts (Atom)