Die Profeet Sagaria - 01 (“Keer terug na My!”)

Vir Oudio-opname van Preek - sien regs bo op Spyskaart en volg verlangde skakel
1.       INLEIDING:

         Wanneer ons na ons eie lewe kyk, maar ook na dié van andere, sien ons dat alles in ons lewe nie altyd uitwerk soos wat ons dit graag sou wou hê nie en wanneer dit gebeur, is daar dikwels en begryplikerwys, teleurstelling, in ʼn mindere of meerdere mate.

         Die kleinprofeet, Sagaria het by uitnemendheid vir sulke mense geskryf en in sy profesie, bied hy troos vir elkeen wat teleurstelling ervaar het, of dalk steeds ervaar. Die troos wat Sagaria bring, is om mense na God toe te wys. Wat die Here doen, is anders, maar altyd beter as wat mense doen en dit moet ons altyd in gedagte hou as ons deur Sagaria werk en wanneer ons teleurstelling ervaar.

         Ek wil dan dat ons begin met die profesie van Sagaria. Ons kan hierdie boek in drie dele verdeel:

·            Sagaria 1-8: Hierdie gedeelte vorm die eerste deel van die boek en dit handel oor bekering, vertroue en verlossing. Hierdie deel bestaan uit ʼn oproep tot bekering en agt naggesigte, gevolg deur ʼn aantal profesieë van algemene aard.

·            Sagaria 9-11: In hierdie gedeelte val die klem op die Messias wat seën en oorwinning verskaf – troosvolle woorde dus wat tot die volk gerig word.

·            Sagaria 12-14: Hierdie derde gedeelte handel hoofsaaklik oor die “eindtyd” wat op hande is en bevat ʼn boodskap van troos vir die volk.

         Ons kan verder ook vyf hooftemas onderskei in hierdie boek:

·            Die soewereiniteit van God;

·            God se onbuigbare en regverdige oordeel oor sonde;

·            God se wonderbaarlike en onuitspreeklike liefde;

·            Die noodsaak daaraan om in die regte verhouding met God te staan en

·            Die koms van die Messias.

         Daar is Skrifkritici wat reken dat Sagaria net die eerste 8 hoofstukke van hierdie boek geskryf het, maar sonder om in teologiese redenasies te verval oor die outentisiteit al dan nie van die laaste ses hoofstukke, kan ek net sê dat daar algemeen aanvaar word en gegrond op baie goeie teologiese beredenering, dat die laaste wel deur Sagaria geskryf is – net later as die eerste gedeelte.

2.       HISTORIESE AGTERGROND:

         Gepraat van "later", wanneer het Sagaria opgetree as profeet. Ten einde dit te beantwoord moet ons na die geskiedkundige agtergrond kyk waarteen hierdie profesie afspeel.

         Die Persiërs o.l.v. Kores die Grote het in 550 v.C. die Ryk van die Perse tot stand gebring en in slegs twee dekades (559-539 v.C.) bykans die hele Nabye Ooste geannekseer, die laaste gebied om voor Kores te val, was die Babiloniese Ryk waarheen duisende Israeliete vroeër weggevoer was (o.a. Daniël). Omdat Juda onder beheer van die Babiloniese Ryk gestaan het, was hulle nou outomaties ook onder die heerskappy van die Persiërs.

         Kores het 'n beleid van verdraagsaamheid teenoor die oorwonne mense ingestel, ten einde hulle goedgesindheid te verkry en een van die dinge wat hy toegelaat het, was dat die onderskeie volke hul tempels kon herbou. Ons weet dat die Israeliete se tempel in 586 v.C. deur die Babiloniërs vernietig is, maar nou het hulle die geleentheid gekry om dit te herbou. Ons het ook al meer kere vantevore gesien dat die tempel die sentrale punt van die Israeliete se totale lewe uitgemaak het, want dit is daar waar hulle God ontmoet het en dit is daar waar hulle kon ervaar dat hulle sonde vergewe word deur die offers wat in die tempel gebring is.

Met hierdie gebeure sien ons dat 'n baie interessante profesie van Jeremia, wat ongeveer 110 jaar vantevore gebring is, nou in vervulling gekom het - Esra 1:1-4 ~ In die eerste regeringsjaar van koning Kores van Persië is die belofte vervul wat die Here by monde van Jeremia uitgespreek het: die Here het koning Kores van Persië laat besluit om dwarsoor sy ryk ’n proklamasie te laat afkondig. Die proklamasie, wat ook skriftelik was, het soos volg gelui: ²“Koning Kores van Persië maak bekend: Die Here die God van die hemel het al die koninkryke van die aarde aan my gegee. Hy het my beveel om vir hom ’n tempel in Jerusalem in Juda te bou. ³Enigiemand onder julle wat aan sy volk behoort—mag sy God by hom wees—mag na Jerusalem in Juda toe gaan en die tempel gaan bou vir die Here die God van Israel. Hy is God in Jerusalem. ⁴Elkeen wat van dié volk nog oor is, waar hy ook al tydelik gewoon het, moet deur die mense van sy omgewing voorsien word van die nodige silwer, goud, gebruiksgoed en vee, tesame met ’n vrywillige gawe vir die tempel van God in Jerusalem.”

Die Israeliete het nie alleen Kores se edik gesien as 'n politieke skuif nie, maar ook 'n ingrepe deur die Here en die vervulling van Jeremia se profesie.

         Kores het verder toegelaat dat van die ballinge in o.a. Babilon kon terugkeer na hulle tuislande ten einde 'n sterker front aan die westekant te kon vorm om die Ryk teen Egipte te beskerm – duisende Israeliete en dan spesifiek van die stamme van Juda en Benjamin keer terug na Jerusalem en omgewing ten einde die tempel te herbou. Sesbassar (Esra 1:7-11) word deur Kores (Cyrus) aangestel as eerste goewerneur in Juda en hy kry opdrag van Kores om ook al die goud en silwer wat deur die Babiloniërs weggevoer was, terug te neem na Jerusalem. Ons sien in Esra 5:16 dat die fondasies vir die tempel kort na die terugkoms van die ballinge, gelê is (in 537 v.C.), maar nie lank daarna nie, het alle werk, a.g.v. interne en eksterne faktore (o.a. baie hoë belasting wat betaal moes word) opgehou en vir die volgende sewentien jaar het daar bykans niks gebeur nie.

         Gedurende hierdie sewentien jaar het baie dinge op politieke terrein gebeur en is Kores vermoor en het sy seun by hom oorgeneem, maar ook hy het na slegs na 8 jaar gesterf en is Darius I as keiser aangestel. Toe hy bestuur van die Ryk oorgeneem het, was alles in chaos en het hy o.a. die Ryk in 22 distrikte, of satrapye verdeel met 'n satrap of goewerneur aan die hoof van elke satrapy. 'n Afstammeling van Dawid, met die naam van Serubbabel, is in 520 v.C. deur Darius aangestel as die satrapy vir Juda. Gedurende hierdie tyd het die herbou van die tempel weer in alleryl begin en spesifiek onder die leierskap van Serubbabel en Josua die hoëpriester. Die aktiewe profete gedurende hierdie tyd was Haggai en Sagaria (Haggai 1:1,14 en Esra 3:8-11). Die tempel is uiteindelik gedurende Februarie 515 v.C. voltooi.

         Die volgende 65 jaar, tot en met 449 v.C. was egter stormagtige jare met verskeie oorloë tussen die Persiese Ryk en die Griekse Ryk, asook Egipte en Babilon wat hul onafhanklikheid van die Persiese Ryk, met soms gewelddadige opstande, geëis het. Te midde van al hierdie woelinge in die Persiese Ryk, het mense van Juda en Jerusalem, finansieel baie swaar gekry en was hulle verder ook polities gefrustreerd en sosiaal verdeeld. Dit is gedurende hierdie stormagtige jare tussen 539 en 449 v.C. dat die Jode ʼn “teologiese bril” nodig gehad het om perspektief te kry op hulle situasie en dit is dan gedurende hierdie periode dat Sagaria geroep is om m.b.v. ʼn teologiese boodskap, perspektief en hoop aan sy volk te gee.      

3.       WIE WAS SAGARIA?

         Net kortliks: Wie was Sagaria? Daar was ongeveer 30 mense in die Ou Testament met die naam Sagaria – watter een van hierdie klomp was die profeet van wie ons hier praat? Ons sien in vers 1 van Sag.1 dat hy homself bekendstel as die... seun van van Berekja, seun van Iddo. Verskeie verwysings in Sagaria dui aan dat hy uit ʼn Joodse priesterlike familie kom wat ook uit ballingskap uit Babilon terug gekeer het na Jerusalem. Daar is ook aanduidings dat hy dalk ʼn priester was voor hy geroep was om op te tree as profeet, maar dit kan nie onomwonde bewys word nie.

      Sy eerste profesie is op 27 Oktober 520 v.C. gebring – dit was enkele weke nadat die profeet Haggai, die Judeërs oortuig het om die bou van die tempel voort te sit. Sagaria se profesieë is oor ʼn tydperk van drie jaar gebring. Sagaria en Haggai het gelyktydig opgetree as profete en beide was geroep om die volk uit te daag en te motiveer.

4.       SKRIFLESING:

         Sag.1:1-6 ~ In die agste maand van die tweede regeringsjaar van Darius het die woord van die Here gekom tot die profeet Sagaria seun van Berekja, seun van Iddo: ²Die toorn van die Here het oor julle voorvaders losgebreek. ³En nou moet jy vir jou volk sê: So sê die Here die Almagtige: Bekeer julle tot My, sê die Here die Almagtige, dan sal Ek weer by julle wees, sê die Here die Almagtige. ⁴Moenie soos julle voorvaders wees nie. Die profete van vroeër het hulle aangespreek en gesê: “So sê die Here die Almagtige: Bekeer julle van julle slegte lewe en julle slegte dade!” Maar hulle was ongehoorsaam, hulle het hulle nie aan My gesteur nie, sê die Here. ⁵Waar is julle voorvaders nou? En die profete? Leef húlle vir altyd? ⁶Het die uitsprake, die voorskrifte wat Ek my dienaars die profete laat maak het, dan nie julle voorvaders ingehaal nie? Hulle moes erken: Die Here die Almagtige het met ons gedoen wat Hy Hom voorgeneem het om met ons te doen, presies volgens ons lewe en ons dade.

5.       OPROEP TOT BEKERING:

         Hierdie eerste profesie van Sagaria word in 520 v.C. gebring in Jerusalem en dit word gerig aan die ballinge wat uit Babilon terug gekeer het. ʼn Mens kan hierdie profesie amper beskou as ʼn “intreepreek” soos wanneer ʼn predikant nuut in ʼn gemeente kom en hy sy eerste preek lewer en hierdie “intreepreek” van Sagaria is ʼn oproep tot bekering. Die feit dat die profeet se “intreepreek” ʼn bekeringspreek was, laat ʼn mens sterk herinner aan Jesus se “intreepreek” wat ook ʼn bekeringspreek was – die somtotaal van Jesus se boodskap vind ons in Mark.1:15 ~ Die tyd het aangebreek, en die koninkryk van God het naby gekom. Bekeer julle en glo die evangelie.

         In die geval van Sagaria is die teks van sy boodskap wel bekend aan die Judeërs, want die teks is hulle eie geskiedenis. Hierdie geskiedenis van die volk van God, is ʼn tragiese geskiedenis, want dit wys keer op keer daarop dat hulle voorvaders nie geluister het na die waarskuwings en oproepe van die Here se profete nie en die gevolg daarvan was God se oordele en hier was die jongste oordeel nog vars in die geheue van die volk – die ballingskap na Babel.

         As ʼn mens die gemoedstoestand van die volk in ag neem, op hierdie stadium dat Sagaria sy eerste profesie (of “intreepreek” as jy wil) bring, nl. dat hulle moedeloos is – dat hulle finansieel baie swaar kry en dat hulle ook polities gefrustreerd en sosiaal verdeeld is, sou ʼn mens verwag dat God ʼn bemoedigende boodskap aan hulle sou bring, maar in plaas van bemoediging, is dit ʼn kort en kragtige oproep tot bekering ~ En nou moet jy vir jou volk sê: So sê die Here die Almagtige: Bekeer julle tot My, sê die Here die Almagtige (v.3a).

         Voor daar enige beloftes, of bemoedigende visioene oor die toekoms gebring word, ontvang Sagaria die opdrag om ʼn boodskap van bekering te preek. Die boodskap van hoop sal nog kom, maar eers nagenoeg vier maande later. Nou is dit eers tyd dat die volk hulle self moet ondersoek; hulle moet hulle bekeer en hulle opnuut hertoewy aan die verbondsbeloftes.

         Hierdie oproep tot bekering begin met die profeet wat die volk se aandag vestig op hulle volk se geskiedenis van ontrou teenoor die Here en dit sluit die huidige geslag in. Sagaria sê in v.2 dat vorige geslagte, kort-kort die toorn van die Here op hulle hals gehaal het. In die oorspronklike teks word die woord vir toorn [קֶצֶף, קֶצֶף [qetseph /keh·tsef/]] twee keer gebruik. Die ESV vertaal dit met ~ The Lord was very angry. Omdat Hebreeus in baie gevalle baie moeilik is om te vertaal het die vertalers van die ESV die tweede woord vir “kwaad”, vertaal met “baie” –  die Here was baie kwaad – daar staan dus eintlik in die oorspronklike Hebreeuse teks, dat die Here kwaad, kwaad was vir hulle voorvaders.

         Jare se afgodediens, sinkretisme, vals aanbidding, morele mislukkings, die uitbuiting van armes, alliansies met die vyand wat God nie goedgekeur het nie en korrupte leierskap, het God se geduld tot by ʼn breekpunt gebring. Sagaria se oproep tot die volk is om te doen wat hulle voorvaders nié gedoen het nie – bekeer julle!

         In v.3 stel Sagaria dit nog duideliker aan sy toehoorders ~ Bekeer julle tot My, sê die Here die Almagtige, m.a.w. die volk moet hulle tot God wend, of terugkeer na die Here. As ons na die historiese konteks kyk, dan sou die volk se terugkeer na die Here, begin met ʼn toegewyde herbou van die tempel.

         As ʼn mens na v.3 kyk, kan jy baie maklik sê dat bekering en/of ʼn terugkeer na die Here ʼn eerste aksie van die mens se kant vereis, maar dit is glad nie wat hierdie vers sê nie, want dit is eerder ʼn reaksie wat van die mens se kant geneem moet word, nádat die Here die inisiatief geneem het en eerste met hulle gepraat het. V.3 begin tog immers met die Here wat aan die woord is en dit is deurgaans die geval in die Woord van God – Hy neem altyd die inisiatief eerste, waarop ons dan moet reageer. Dit is dan presies wat hier gebeur – die Here kom eerste na die volk toe; Hy neem die inisiatief en praat met die volk deur Sagaria.

         Ons moet ook daarop let dat hierdie bekering ʼn verhoudings-optrede of –daad is, want die Here sê aan Sy volk, draai om en kom terug na My toe. Iemand wat nie in ʼn verhouding met die Here staan nie, kan nie na Hom terugkeer nie. Dit gaan dus nie in die eerste plek oor die regstel van sonde nie, maar dit gaan in die eerste en laaste plek oor die herstel van ʼn gebroke verhouding en in hierdie geval tussen Israel se Verbondsgod en Sy verbondsvolk. As gevolg van die sonde wat die volk begaan het, het daar ʼn breuk in die verhouding plaasgevind. Is dit nie presies wat gebeur wanneer twee mense in ʼn verhouding staan en die een tree sondig op nie – daar vind ʼn breuk in die verhouding plaas en dit is presies dieselfde met ons en met die Here, met dié een verskil en dit is dat dit altyd ons is wat die sonde begaan – ons is dus altyd die oorsaak van die breuk in die verhouding tussen ons en die Here. Hierdie feit blyk ook duidelik uit v.4, waar ons sien dat die volk se voorvaders nie in die eerste plek gesondig het deur verkeerde praktyke aan te hang en hulle eie koppe te volg nie, maar omdat hulle die verhouding tussen hulle en God geskaad het, deur nie na Hom te luister nie ~ Maar hulle was ongehoorsaam, hulle het hulle nie aan My gesteur nie, sê die Here (v.4b).

6.       WAARSKUWING:

         Vers 4 sê dus dat die volk nie net hul terugdraai na God moet betoon deur die herbou van die tempel nie, maar primêr deur ʼn hartsverandering te ondergaan en hul persoonlike verhouding met die Here te herstel, m.a.w. om weer opnuut in ʼn verbondsverhouding met Hom te staan en nie bloot net deur uiterlike rituele, soos die herbou van die tempel nie. Die bou van die tempel moet bloot net die vrug van hul hartsverandering wees. Dit is presies dieselfde met ons – ons verhouding met die Here word nie bewys deur uiterlike goeie werke, gebruike en rituele nie, maar deur bekering – deur ʼn besnede hart.

         Verse 3-6a rig ʼn baie ernstige waarskuwing tot die volk: Indien hulle, hulself nie bekeer nie, wag dieselfde oordeel op hulle as wat hul voorgeslag getref het. Die voorgeslagte het nie die verbondsverhouding tussen hulle en God reggestel nie en het uiteindelik na vele waarskuwings en heel party geslagte, die volle mag van God se oordeel ervaar. Die barmhartige en genadige en liefdevolle God se geduld het uiteindelik opgeraak ~ ⁵Waar is julle voorvaders nou? En die profete? Leef húlle vir altyd? ⁶Het die uitsprake, die voorskrifte wat Ek my dienaars die profete laat maak het, dan nie julle voorvaders ingehaal nie? (vv.5-6a).

         Wat was die gevolg van hierdie verbondsbreuk? Die noordelike koninkryk (genaamd Israel of soms ook Efraim) was weggevoer deur die Assiriërs en ʼn bietjie meer as 100 jaar later is die suidelike koninkryk van Israel weggevoer na Babilon en in lg. proses is die tempel in Jerusalem verwoes – die voorvaders se verbondontrou het hulle uiteindelik ingehaal en die volk is weggevoer in ballingskap en “die kersie op die koek” – die tempel is verwoes. Die kruks van hierdie geskiedenis, soos ons reeds gesien het, is dat sonde verdeeldheid en ʼn breuk in verhouding tot gevolg het. Na hierdie breuk in verhouding was daar egter weer (ek wil amper sê, weereens), herstel deur die Here bewerkstellig, nadat Hy dit in Jes11:12-13 belowe het ~ Die Here sal ’n vaandel oprig onder die nasies en sal die ballinge van Israel bymekaarmaak, die verstrooides van Juda laat saamkom van die uithoeke van die aarde af. ¹³Efraim se naywer sal verdwyn, en Juda se teëstanders sal uitgeroei word. Efraim sal nie weer jaloers wees op Juda nie, en Juda sal nie weer vyandig wees teenoor Efraim nie.

         Die volk het teruggekeer uit ballingskap soos Jesaja geprofeteer het, maar die Here ken die hart van die mens en daarom waarsku Hy hulle betyds, voor dit te laat is en Hy weer moet optree.

         Die woord “terugkeer” is die sleutel woord in hierdie openingsprofesie en dit word vier keer in vv.3-6 gebruik en dit spreek van God se genade teenoor Sy kinders – Hy is dus steeds onveranderlik wat Sy verbondsbeloftes betref en al is die volk se omstandighede negatief en voel hulle ontmoedig, was daar nogtans ʼn wêreld van hoop wat oopgelê het voor hulle – die sleutel tot die realisering van hierdie hoop, was bekering, waarop gereinigde harte sal volg – Keer terug na My! Die vraag is of hulle sou en v.6b skep die indruk dat hulle dit wel gedoen het ~ Die Here die Almagtige het met ons gedoen wat Hy Hom voorgeneem het om met ons te doen, presies volgens ons lewe en ons dade. Ons sal egter later sien dat probleme daartoe gelei het dat teregwysing van Sagaria se kant tog van tyd tot tyd nodig was (5:1-11; 7:4-14), maar oor die algemeen hét die volk hulle bekeer en teruggekeer na die Here, waarop die Here kragtige dade in hul midde gedoen het.

7.       DIE GRONDSLAG VIR VERSOENING:

         Wat was die grondslag vir die herstel van die volk en versoening met God? Nie in die eerste plek die herbou van die tempel nie, maar ʼn besnydenis van hart – bekering. Die herbou van die tempel sou slegs simbool wees van die volk se terugkeer na die Here – van ʼn besnyde en gereinigde hart.

         Die ware grondslag vir God se Koninkryk is altyd ʼn berouvolle hart – berouvol oor jou sonde – dit is waar dit altyd begin. Dit word nêrens duideliker geïllustreer as juis in die vestiging van God se Koninkryk deur die bediening van Jesus Christus nie. Van die begin van Jesus se aardse bediening af, het Hy dit baie duidelik gestel dat die individu slegs die Koninkryk van God kan ontvang, deur die besnydenis van die hart – deur bekering dus ~ Nadat Johannes in die tronk opgesluit is, het Jesus na Galilea toe gegaan en die evangelie van God verkondig. ¹⁵Hy het gesê: “Die tyd het aangebreek, en die koninkryk van God het naby gekom. Bekeer julle en glo die evangelie” (Mark.1:14-15). Jesus wou deur hierdie verklaring sê dat almal wat Hom volg en dissipels van Hom word, se lewe gekenmerk moet wees deur bekering – nie goeie werke in die eerste plek nie, maar bekering. Hierdie boodskap was ook die boodskap van Jesus se dissipels wat deur Jesus uitgestuur was ~ Hulle het toe gaan verkondig dat die mense hulle moet bekeer (Mark.6:12).

         Ook ná Jesus se opstanding het Hy dieselfde opdrag aan Sy dissipels gegee ~ Verder sê Hy vir hulle: “So staan daar geskrywe: ‘Die Christus moet ly en op die derde dag uit die dood opstaan, ⁴⁷en in sy Naam moet bekering en vergewing van sondes aan al die nasies verkondig word, van Jerusalem af en verder’ (Luk.24:46-47). Ook die Apostels het, hierdie boodskap uitgedra ~ Toe antwoord Petrus hulle: “Bekeer julle en laat elkeen van julle gedoop word in die Naam van Jesus Christus, en God sal julle sondes vergewe, en julle sal die Heilige Gees as gawe ontvang (Hand.2:38). Hierdie oproep is deur die gang van die Kerkgeskiednis, hard en duidelik gepreek.

         God se groot werk in mense begin altyd by mense wat hulle tot God in en deur Jesus Christus bekeer. Seker een van die mees ingrypende voorbeelde van hierdie feit, was met Martin Luther se bekering en sy uiteindelike vasspyker van sy 95-Stellinge teen die deur van die katedraal in Wittenberg op 31 Oktober 1517 (e.k. Vrydag, 497 jaar gelede) en die gevolglike Protestantse Reformasie wat daarop gevolg het – ʼn tydperk van intense en opregte bekering deur duisende en wat 131 jaar lank geduur het. Raai wat was die essensie van die heel eerste stelling op die deur? Dat gelowiges se hele lewe, gekenmerk sal wees deur bekering!

8.       TOEPASSING:

         Net soos die volk in Sagaria se tyd, is ons ook geneig om te vergeet dat die grondslag vir God se Koninkryk, ʼn voortdurende terugkeer na die Here is – dat ons, ons voortdurend moet bekeer van ons sondige optrede.

         Hierdie selfde beginsel van bekering en ʼn terugkeer na God, is uiteraard ook op elkeen van ons van toepassing. Ons moet voortdurend Dawid se gebed, wat hy in Ps.139:23-24 gebid het, vir onsself bid ~ Deurgrond my, o God, deurgrond my hart, ondersoek my, sien tog my onrus raak. ²⁴Kyk of ek nie op die verkeerde pad is nie en lei my op die beproefde pad!  

         Ons moet onthou dat bekering – dat opregte belydenis van sonde, nie altyd hierdie donker, morbiede saak is, of hoef te wees nie – aanvanklik ja, wanneer ons gekonfronteer word deur die Heilige Gees dat ons in sonde is, maar belydenis en ʼn terugkeer na God, lei elke keer tot bevryding en blydskap, want soos Johannes in 1 Joh.1:9 tereg sê ~ Maar as ons ons sondes bely—Hy is getrou en regverdig, Hy vergewe ons ons sondes en reinig ons van alle ongeregtigheid.

         Sagaria het die volk opgeroep om hulle na die Here te wend, dit impliseer ook dat ons as gemeente onsself voortdurend moet ondersoek, of ons nie ook in sonde is nie en dit dan bely en ons bekeer – sonde en sondebelydenis is dus nie altyd net ʼn individuele saak nie, maar soms ook ʼn korporatiewe saak.

                Geliefdes, kom laat ons onsself en ons gemeente ondersoek en laat ons dringend terugkeer na die Here, waar nodig.

Boodskap deur Kobus van der Walt – Vaaldriehoek Gereformeerde Baptistegemeente

(Drie Riviere) – Sondag 26 Oktober 2014

 

Psalm 103 (“Waardig, Waardig is U o Here”)

Vir Oudio-opname van Preek - sien regs bo op Spyskaart en volg verlangde skakel
1.     INLEIDING:

       Robert Kennedy was ʼn Amerikaanse sendeling wat op ʼn keer die Amasone-gebied in Brasilië besoek het en daar het hy op ʼn dag, deur ʼn tolk, vir ʼn jong bekeerling gevra waarvan hy die meeste hou om te doen. Die jong man het sonder aarseling vir hom gesê dat hy nie genoeg daarvan kan kry om met God besig te wees nie. Kennedy kon sy ore nie glo nie, omdat hy gedink het dat die jongman sou sê dat hy dit die meeste geniet om te jag, of om op die magtige Amasonerivier te roei. Hy vra toe weer dieselfde vraag deur die tolk aan die jong man en weer het Kennedy dieselfde antwoord gekry. Dit wat hierdie jongman se lewe die meeste in beslag geneem het, was Sy Skepper en Verlosser!

       Hierdie ware verhaal gee aan ons ʼn uitstekende definisie van outentieke, of opregte aanbidding. Dit spreek van ʼn verloste siel wie se totale lewe in beslag geneem word met die grootse en genadige God. Hy is die toonbeeld van ʼn gelowige wat elke moontlike oomblik van sy dag – van sy lewe, opgewonde is oor God en wat Hom ken in alles en Hom verheerlik oor alles. Aanbidding en verheerliking is nie ʼn uiterlike fasade wat ons voorhou nie en dit is ook nie die onderhouding van allerlei rituele en reëls en regulasies nie – dit is nie vormgodsdiens nie. Nee, dit gaan oor ʼn innerlike realiteit van ʼn lewende verhouding met God die Vader deur Sy Seun Jesus Christus. Aanbidding is die gelowige se siel wat gekonfronteer word met die goddelike majesteit van God en die opgestane Jesus Christus. Aanbidding is dus die belewing van God in die diepste binneste van die gelowige.

       Hierdie feit is die hartklop van Psalm 103 en dit is oor hierdie Psalm van Dawid wat ek graag vandag met julle wil deel. Dit is ʼn gesang van lofprysing wat ontspring in die hart van ʼn man wat onverdeeld toegewyd is aan Sy Skepper.

2.     SKRIFLESING:

Psalm 103:1-22 ~ Van Dawid. Ek wil die Here loof, met alles wat in my is, wil ek sy heilige Naam loof. Ek wil die Here loof en nie een van sy weldade vergeet nie. ³Dit is Hy wat al my sonde vergewe, wat al my siekte genees, ⁴wat my red van die graf en my met liefde en ontferming kroon, ⁵wat my die goeie in oorvloed laat geniet, my die jeugdige krag van die arend skenk. ⁶Die Here laat geregtigheid en reg geskied aan almal wat verdruk word. ⁷Aan Moses het Hy sy wil bekend gemaak, aan Israel wat Hy van plan was om te doen. ⁸Barmhartig en genadig is die Here, lankmoedig en vol liefde. ⁹Hy sal ons ons sonde nie bly toereken en nie vir ewig toornig bly nie. ¹⁰Hy handel met ons nie volgens ons sondes nie, vergeld ons nie vir ons ongeregtighede nie, ¹¹want so groot as die afstand tussen hemel en aarde is, so groot is sy liefde vir dié wat Hom dien. ¹²So ver as die ooste van die weste af is, so ver verwyder Hy ons oortredinge van ons af. ¹³Soos ’n vader hom ontferm oor sy kinders, so ontferm die Here Hom oor dié wat Hom dien. ¹⁴Hy weet waarvan ons gemaak is, Hy hou dit in gedagte dat ons stof is. ¹⁵Die mens, sy lewensduur is soos dié van gras, soos dié van ’n veldblom wat oopgaan: ¹⁶as die woestynwind daaroor waai, is dit weg en sy plek vir altyd leeg. ¹⁷Maar onverganklik is die liefde van die Here vir dié wat Hom dien, sy trou vir opeenvolgende geslagte, ¹⁸vir dié wat getrou bly aan sy verbond en sy voorskrifte nakom. ¹⁹Die Here het sy troon in die hemel gevestig, sy heerskappy strek oor alles en almal. ²⁰Loof die Here, magtige engele wat sy opdragte uitvoer, sy bevele gehoorsaam. ²¹Loof die Here, alle hemelwesens wat Hom dien en sy wil doen! ²²Almal wat deur Hom geskep is, loof die Here op al die plekke waar Hy heers! Ek wil die Here loof!

In hierdie Psalm rig Dawid ʼn oproep tot homself om die Here te seën en as ons dalk wonder wat die rede hiervoor mag wees, kan ons maar net na vv.1-2 kyk om te sien waarom hy dit tot homself rig – hy doen dit om homself te herinner aan God se seën (weldade) wat hy so onverdiend ontvang.

Ons sien in vv.1-5 dat Dawid die Here loof en prys met sy hele wese. Die Hebreeuse woord waaruit die uitdrukking, “loof” vertaal is, beteken eintlik seën, want die Hebreeuse woord is בָּרַךְ, בָּרַךְ [barak /baw·rak/] en daarom is die meeste goeie Engelse vertalings hier korrek vertaal, wanneer dit sê ~ Bless the Lord, O my soul… Hierdie woord is gewoonlik in Ou Testamentiese tye gebruik om dankbaarheid teenoor God uit te druk, met spesifieke verwysing na Sy liefdevolle en getroue karakter. Die Psalmis se pleidooi tot homself is dat sy hele wese moet uitbreek in lofprysing tot die Here God, vir Sy liefde en getrouheid en dit is in ooreenstemming met Ps.5:12 ~ ...laat almal wat by U skuil, bly wees, laat hulle altyd jubel. U beskerm dié wat u Naam liefhet, en hulle juig oor U.

       Dawid stel vir ons in hierdie Psalm die voorbeeld van hoe en waarom ons as gelowiges ook die Here moet loof en prys en seën. Deur hierdie Psalm toon Dawid egter vir ons twee baie belangrike feite aan wat ons nooit mag vergeet nie, nl.:

·           Wie en wat God is (Ps103:1-13, 17-19) en daar teenoor,

·           Wie en wat ons is (Ps.103.14-16).

3.     WIE EN WAT IS GOD (vv.1-13, 17-19):

·           God se Karaktereienskappe (vv.6-8, 17-18, 19):

       Kom ons kyk na die eerste baie belangrike feit waarom óns ook God moet loof en prys. In vv.6-8 en vv.17-19 verskuif Dawid sy aandag weg van homself en sy eie ervaring en begin hy kyk na van God se karaktereienskappe (attribute) en in vv.6-7 sien ons dat hy sê dat God geregtigheid en reg laat geskied aan almal wat verdruk word. Die Hebreeuse woord wat hier gebruik word vir “verdruk” word dikwels in die Ou Testament gebruik om te verwys na afpersing, uitbuiting en misbruik en dan spesifiek t.o.v. die weduwee en wese; die armes en vreemdelinge en dan sê Dawid dat God hom ontferm oor diesulkes en dat Hy optree as Verdediger vir hierdie verdruktes.

-        Hy is ʼn genadige en liefdevolle God (v.7-8):

       Dawid bring hierdie feit van God se ontferming in verband met die Israeliete toe hulle in die wildernis, op pad was na die Beloofde Land en Moses met God in gesprek was en Moses in Eks.33:12-13 vir die Here vra na Sy wil en dan sien ons in Eks.34:6-7, dat die Here Sy wil aan Moses en Israel bekend gemaak het, deur te sê ~ Ek, die Here, is die barmhartige en genadige God, lankmoedig, vol liefde en trou. ⁷Ek betoon my liefde aan geslagte en geslagte. Ek vergewe ongeregtigheid, oortreding en sonde, maar Ek spreek niemand sonder meer vry nie. Ek reken kinders en kleinkinders die sondes van vaders toe selfs tot in die derde en vierde geslag.

       Ons sien dus dat die Here Sy verbondliefde handhaaf teenoor Sy volk – Sy kinders, maar Hy laat in die selfde asem ook nie die boosaards wat Sy kinders onderdruk, skotvry daarvan afkom nie, maar terselfdertyd moet ons ook verstaan dat God genade bewys, maar ons ook verantwoordelik hou vir ons oortredinge. Ons het die afgelope week of twee vir mekaar uitgespel dat God die Israeliete genadig was, maar nogtans gestraf het vir hulle rebelsheid, maar ten spyte daarvan is en bly die Here ʼn genadige en liefdevolle God – Hy strek Sy hande nogtans uit na hulle en skenk Hy onuitspreeklike genade aan hulle – onverdiende genade – Hy is Regter ja, maar terselfdertyd is Hy ook Redder.

       Presies hierdie selfde beginsel geld alle sondaars wat hulle na God keer. Die Evangelie verklaar dat God, wie ryk is aan genade, ons lewend gemaak het in Christus Jesus, ten spyte van die feit dat ons dood was in ons oortredings ~ Maar God is ryk in barmhartigheid en het ons innig lief. ⁵Deur sy groot liefde het Hy ons wat dood was as gevolg van ons oortredings, saam met Christus lewend gemaak. Uit genade is julle gered! (Ef.2:4-5). God tree dus in beide Testamente presies dieselfde op – van die “eerste Tuin van Eden” tot die koms van die “Nuwe Eden” is en sal Hy dieselfde bly – en tot in ewigheid.

       In die lig van v.6 en ook wat ek gesê het t.o.v. vv.7-8 kan gelowiges wat aanslae van die wêreld ervaar van die vyande van God en derhalwe verdruk word soos v.6 dit stel, die sekuriteit en wete kan hê dat die Here ʼn ...barmhartig en genadig (God) is, (wat) lankmoedig en vol liefde jeens Sy kinders is. Dawid herhaal hierdie feit in vv.17-18, waar hy noem dat God se liefde en genade, spesifiek toegespits is op God se kinders wie getrou bly aan God se verbond en Sy voorskrifte nakom en hierdie liefde en genade is onveranderlik en duur van geslag tot geslag en waarom doen Hy dit? Rom.8:28 ~ Ons weet dat God alles ten goede laat meewerk vir dié wat Hom liefhet, dié wat volgens sy besluit geroep is. ²⁹Dié wat Hy lank tevore verkies het, het Hy ook bestem om gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, sodat sy Seun baie broers kan hê van wie Hy die Eerste is.

       Net t.w.v. duidelikheid, wat beteken dit as die Woord sê God is barmhartig en genadig (“righteous/just”)? Natuurlik is daar baie dik boeke oor hierdie twee begrippe geskryf, maar as ek dit kan waag om ʼn kort definisie hiervoor te gee, sou ek dit aan die hand van twee Skrifverwysings wil doen:

Deut.32:4 ~ Hy is die Rots, sy werk is volmaak, alles wat Hy doen, is regverdig. Hy is die getroue God, sonder onreg, Hy is regverdig en betroubaar.

Ps.18:31 ~ Wat God doen, is volmaak; wat die Here sê, is suiwer. Elkeen wat by Hom skuiling soek, beskerm Hy.

       God se geregtigheid word geopenbaar in Sy morele wet wat ʼn uitdrukking is van Sy morele aard en karakter wanneer dit kom by Sy oordeel oor alle mense en elkeen ontvang presies dit wat hy verdien. Sy oordeel is nooit willekeurig of wispelturig nie, maar gegrond op vaste beginsels en sonder aansiens des persoons, m.a.w. sonder om onderskeid te maak op grond van mense se stand, besittings, vermoëns of wat ook al. God se morele wet word o.a. saamgevat in die Tien Gebooie en Sy morele wet sluit ook straf in op die nalating van God se opdragte. Wat ek egter ook dadelik moet byvoeg, is dat God se morele wet nié mense na Christus Jesus rig nie, dit plaas bloot net die soeklig op die mens se gevalle toestand. Gelowiges is egter nie meer blootgestel aan die vereistes van die morele wet nie, omdat Christus die morele wet vervul het (Matt.5:17 ~ Moenie dink dat Ek gekom het om die wet of die profete ongeldig te maak nie. Ek het nie gekom om hulle ongeldig te maak nie, maar om hulle hulle volle betekenis te laat kry) en daarom verkeer ons as uitverkorenes nou onder die Wet van Christus, wat saamgevat kan word in die woorde van Matt.22:36-40, nl. dat ons die Here onse God moet liefhê met ons hele hart en siel en ons naaste soos onsself.

       Om verder op te som: God is ʼn regverdige God en oordeel alle mense op gelyke grondslag wanneer dit kom by Sy morele wet, soos vervul in Christus Jesus en die mens kan slegs God se regverdige oordeel, wat gegrond is op Sy heilige karakter, vryspring as Hy in Christus Jesus gereinig is.

       Dawid sê God is ʼn regverdige God en daarom is alle mense (voor die voet) reeds in Adam ter dood veroordeel en gevonnis tot ʼn ewigheid in die hel (die erfsonde). Die enigste manier om hierdie regverdige vonnis vry te spring, is om in Christus Jesus ingeplant te wees en hoe gebeur dit? God het die wêreld so lief gehad dat Hy sy enigste Seun gegee het, sodat dié wat in Hom glo, nie verlore sal gaan nie maar die ewige lewe sal hê (Joh.3:16) en Rom.1:17 ~ In die evangelie kom juis tot openbaring dat God mense van hulle sonde vryspreek enkel en alleen omdat hulle glo. Dit is soos daar geskrywe staan: “Elkeen wat deur God vrygespreek is omdat hy glo, sal lewe.

       Terug egter na Dawid en Ps.103. Dawid lig vir ons nog ʼn karaktereienskap van God uit in v.19.

-        Hy is ʼn soewereine God (v.19):

       V.19 vorm deel van die laaste strofe van hierdie Psalm en hierdie vers gaan voort met die tema van Psalms 93-100, waar die tema van hierdie Psalms hoofsaaklik gaan oor die feit dat God, Heerser is oor alles en Dawid gaan nou voort en hy besing hierdie fenomenale karaktereienskap van God, nl., dat Hy soewerein is – dat Hy oor alles heers.

       Wat presies word bedoel met die uitdrukking God se soewereiniteit, of God is soewerein? Kom ons kyk na ʼn paar teksverse:

-        Dan.4:17 ~ Hierdie aankondiging berus op ’n besluit van dié wat wag hou, die engele, en hulle maak hierdie beslissings bekend. So sal alle mense weet dat die Allerhoogste mag het oor al die koninkryke op aarde en dat Hy dit gee aan wie Hy wil; Hy stel selfs die onbelangrikste mens daaroor aan.

-        Dan.4:34 ~ Toe die vasgestelde tyd verby was, het ek, Nebukadnesar, na die hemel opgekyk om hulp en het ek my verstand teruggekry. Ek het die Allerhoogste geprys, ek het Hom wat ewig leef, geloof en geëer. Aan sy heerskappy is daar geen einde nie, sy koninkryk bestaan oor al die geslagte heen.

-        Openb.19:16 ~ Op sy klere, by sy heupe, was daar ’n Naam geskrywe: “Die Koning van die konings en die Here van die heersers.”.

-        Wat sê Dawid in v.19? Die Here het sy troon in die hemel gevestig, sy heerskappy strek oor alles en almal.

       Verskeie name vir God druk ook Sy soewereine karaktereienskap baie mooi uit – so word Hy o.a. die Allerhoogste genoem [עֶלְיׄון, עֶלְיׄון (ʾelyown /el·yone) (Gen.14:18)]; God die Almagtige – [אֵל, אֵל שַׁדַּי (ʾel Shadday / ale/shad·dah·ee/) (Gen.17:1)]; die Soewereine God [אֲדֹנָי (ʾAdonay /ad·o·noy/) (Gen.15:2)]; die Here God Almagtige (Openb.1:8), ens.

       God se soewereiniteit word uitgedruk in God se omvattende plan of verordening (dekreet) met die wêreld se geskiedenis ~ ...Hy wat alles laat gebeur volgens sy raadsbesluit (Ef.1:11) – alles in hierdie wêreld, deur die eeue heen, geskied volgens God se soewereine wil. Ons sien God se soewereiniteit verder uitgedruk in die skepping; in Sy voorsienigheid en verlossing. ʼn Gedeelte wat hierdie feit pragtig illustreer is Jer.32:17-23 ~ Ag, Here my God, U het die hemel en die aarde gemaak deur u groot mag. Niks is vir U onmoontlik nie. ¹⁸U bewys u troue liefde aan duisende geslagte, maar U straf kinders vir die sondes van hulle ouers. Groot en magtige God, u Naam is Here die Almagtige. ¹⁹U besluite is magtig, u dade groot. U sien alles wat die mense doen. U gee aan elkeen wat hom toekom, U beloon elkeen volgens sy dade. ²⁰Die tekens en wonders wat U in Egipte gedoen het, doen U nou nog in Israel en onder die mense. So maak U vir U ’n Naam tot vandag toe. ²¹“U het u volk Israel uit Egipte laat wegtrek met tekens en met wonders, met magtige dade en met wonderlike groot dade waarvoor mense vreesbevange was. ²²U het hierdie land vir u volk gegee, die land wat U met ’n eed aan hulle voorvaders beloof het om aan hulle te gee, ’n land wat oorloop van melk en heuning. ²³U volk het gekom en dit in besit geneem, maar hulle was ongehoorsaam. Hulle het nie u wet onderhou nie, hulle het nie gedoen wat U hulle beveel het om te doen nie. Daarom het U al hierdie rampe oor hulle laat kom.

       God se soewereiniteit impliseer dus dat Hy Heerser oor hemel en aarde is; dat Hy wêreldkoninkryke asook heersers, daarstel en wegneem. Hy bepaal die verloop van die wêreldgeskiedenis en die geskiedenis van elke mens; Hy is in beheer van ons lewens en Hy besluit deur Sy uitverkiesende genade wie gered word en wie nie; wie gestraf en veroordeel word en wie nie. Hy is die Alsiende, Alwyse en Almagtige God.

       Dit is hierdie onbeskryflike, heilige en soewereine God wat Dawid besing en aanbid en hy dank Hom vir al Sy genade en seën wat so ryklik uitgestort word oor hom as sondige wese – en sondig was Dawid inderdaad (vleeslike begeerte; owerspel; moord – en nogtans sê God van hom ~ ...Ek het in Dawid seun van Isai ’n man na my hart gevind! – Hand.13:22).

       In die lig van wat Dawid in hierdie Psalm meld t.o.v. wie God is en Hy bepaalde karaktereienskappe van God uitlig, gaan hy voort en vermeld hy spesifieke optredes of dade van God.

·           God se Optrede (vv.3-5, 8-13):

       Wanneer die Psalmis God se seën besing, beskryf hy o.a. vyf dinge wat God doen, nl. dat Hy sonde vergewe; Hy genees ons van siektes; Hy red ons van die graf, of soos die OAV dit stel, wat verlos van die verderf; Hy kroon ons met goedertierenheid en barmhartigheid (OAV) en laastens versadig Hy ons siele met die goeie (ook OAV).

       Dawid het God se vergifnis eerstehands in sy lewe ervaar en hy kan sy Verlosser nie genoeg dank daarvoor nie, want dit impliseer dat hy “gered gaan word van die graf”, m.a.w. hy hoef nie die graf, of anders gestel, die dood te vrees nie, want hy gaan nie ʼn ewigheid in die verderf deurbring nie, trouens hy gaan gekroon word met goedertierenheid en barmhartigheid en dit beteken dat hy tot in ewigheid God se liefde en genade sal ervaar.

       Dawid noem egter nog iets, nl. dat hy sê dat hy van al sy siektes genees sal word. Beteken dit dat alle gelowiges blakend gesond behoort te wees? Indien dit nie die geval is nie, is dit dan omdat daar iewers iets verkeerds is met jou verhouding met die Here, of is dit omdat daar onafgehandelde sonde in jou lewe is (soos in baie “kerklike” kringe beweer word)? Om dit te antwoord moet ons kyk na wat Dawid met hierdie uitspraak bedoel.

       Verwys hierdie genesing na genesing van sonde, of fisiese genesing? Wanneer ʼn mens kyk na teksverse wat algemeen aangehaal word om aan te toon dat genesing van fisiese siekte ʼn gegewe is, lyk dit op die oog af asof dit ʼn ondubbelsinnige belofte van God is, bv. Jak.5:14-15 ~ Is daar iemand siek onder julle? Laat hom die ouderlinge van die gemeente inroep, en laat hulle oor hom bid nadat hulle hom in die Naam van die Here met olie gesalf het. ¹⁵En die gebed van die geloof sal die kranke red, en die Here sal hom oprig. Selfs as hy sonde gedoen het, sal dit hom vergewe word. Hoor u wat hier geskryf staan? ...Die Here sal hom oprig. ʼn Vaste belofte dus! As ons na Dawid se woorde in v.3 luister, klink dit asof elke gebed van die ouderlinge verhoor sal word en alle siektes genees sal word indien die ouderlinge ingeroep word om te bid vir die sieke, wat meer is, ons weet dat God elke oortreding vergewe en daarom moet hierdie belofte tog ook waar wees, veral as dit saam met die belofte van vergifnis van oortredinge gebruik word (konteks – Woord-met-Woord vergelyk, ens.?).

       Ons weet egter uit ervaring dat nie elke gelowige elke keer Goddelike genesing ervaar nie – selfs al sê Ps.103:3 dit oënskynlik. Belowe hierdie gedeelte en daarmee saam Jak.5:14-15 dat God elke gelowige elke keer sál genees? Hoe moet ons hierdie gedeeltes verstaan?

       Ons moet eerstens onthou dat hierdie verse tussen die res van die Woord se verse lê en word deur die res van die Woord verklaar – dit is tog immers verantwoordelike eksegese, m.a.w. elke vers in die Bybel moet in konteks met die res van die Woord gelees word – nooit in isolasie nie.

       Die woorde in Jak.5:15, genesing bring, is nie ʼn goeie vertaling nie. Die Griekse woord hier is baie breër as wat die NAV dit hier vertaal. Die OAV is weereens nader aan korrek, wanneer dit sê dat, die gebed van die geloof sal die kranke red, en die Here sal hom oprig. Die Griekse woord wat hier gebruik word vir “red”, kom net op ʼn paar plekke in die Nuwe Testament voor en is nie dieselfde woord as bv. die woord vir fisiese genesing wat ons in Mark.6:56 kry nie ~ En waar Hy ook al ingegaan het in dorpe of stede of buitewyke, het hulle die wat ongesteld was, op die markpleine neergesit en Hom gesmeek om, al was dit maar die soom van sy kleed, aan te raak; en almal wat Hom aangeraak het, het gesond geword. Hierdie woord wat ons in Jak.5 aantref word derhalwe meestal gebruik om geestelike redding aan te dui.

       Dieselfde geld vir die woorde, gesond maak in v.15 (weereens die OAV ~ ...en die Here sal hom oprig). Die meerderheid betekenis is om iemand wat uit ʼn geestelike dood opgewek word, aan te dui.

 

       Ons kan dus reeds sien dat die vertaling van Dawid se v.3 moontlik iets soos volg kan klink (ek parafraseer): ”Dit is Hy wat al my sonde vergewe, wat my uit ʼn geestelike dood opwek en my siel red.”

       Sonder om verder in te veel detail in te gaan, God het wel belowe dat Hy ons sal genees, maar daarvoor het Hy bepaalde voorwaardes daargestel: Eerstens, dié van geloof in en onderwerping aan Hom en tweedens (baie belangrik) is enige gebedsverhoring onderworpe aan God se wil.

As Dawid dan praat van fisiese genesing, vereis dit weliswaar geloof van sy kant, maar is sy genesing steeds afhanklik van God se wil. As ons egter, met dit alles wat ek tot nou gesê het, weer na v.3 kyk, maar ook v.4, omdat dit deel uitmaak van v.3 se sinskonstruksie en hierdie uitdrukkings derhalwe in dieselfde sin gebruik word, dan sien ons dat die uitdrukkings, my siekte genees (v3b) tussen die uitdrukkings, my sonde vergewe (v.3a) en wat my red van die graf (4a) in “getoebroodjie” is en daarom is dit baie duidelik dat Dawid hier praat van geestelike genesing.

4.     WIE EN WAT IS ONS (vv.14-16):

       Teen die agtergrond van Dawid se verklaring en lofprysing oor ons grote God wat soewerein is en wat ons dooie siele weer tot lewe bring en die ewige lewe aan ons as gelowiges skenk en hy dit verder benadruk dat ons fokus op God gerig moet wees en al ons lofprysing en aanbidding en werke tot Hom gerig sal wees, kontrasteer hy ons posisie teenoor hierdie grootse Skepper en Here, deur in vv.14-16 te sê wie en wat ons is.

 

Hy sê in vv.14-15 dat ons niks meer as stof is nie en dat ons lewe van net so ʼn korte duur sal wees, soos dié van gras, of ʼn veldblom, en sal ons derhalwe binnekort weer terugkeer na die stof ~ Want stof is jy, en tot stof sal jy terugkeer (Gen.3:19b). Maar dan sluit Dawid hierdie Psalm af met die wonderlike woord “maar” (Engels – “but”), God se liefde is ewig; dit is onverganklik; dit sal vir ewig aanhou, vir diegene wat God dien! Ons is stof ja, maar...! 

5.     AFSLUITING:

       Henry Ward Beecher was gedurende die 1800’s ʼn baie bekende predikant, Calvinis en uiteindelik Amerikaanse Kongreslid, wat hom beywer het vir die afskaffing van slawerny in die VSA en sy motivering was gegrond op God se liefde. Op ʼn keer was hy gevra om iewers in die VSA te preek, maar kon dit op die ou einde nie maak nie en is sy minder bekende broer en ook prediker, Thomas K. Beecher gevra om vir hom in te staan. Toe Thomas op die preekstoel verskyn, het van die toehoorders opgestaan en na buite begin beweeg, omdat hulle na Henry wou luister. Thomas se reaksie hierop was die volgende: Almal wat vanoggend gekom het om Henry Ward Beecher te aanbid, is welkom om nou op te staan en uit te loop, maar almal wat gekom het om die Here God te aanbid mag agterbly.

       Om God te aanbid vereis dat ons, ons fokus op hom, sal vestig en nooit op ʼn mens nie. God en God alleen is waardig om aanbid te word en ons moet dit nooit vergeet nie – laat ons daarom saam met Dawid die Here verheerlik vir Wie en Wat Hy is.

       Raak jy ooit so moedeloos, of ontmoedig, of teleurgesteld, voel jy soms dat jy jou vreugde en vrede verloor? Voel jy soms so moedeloos en plat getrap dat jy nie eens kerk toe wil gaan nie? Dit is dalk juis die plek waar jy moet wees – in die Kerk en in Sy Woord, want dit is waar jy meer en meer van God leer en des te meer jy van Hom leer, des te meer sal jy Hom begin verheerlik en sal jy geestelik begin groei en sal jy uit jou moedeloosheid; uit jou pyn; depressie; ens., verlos word en dan sal jy voorwaar saam met Dawid in sy woorde in Ps.19:2 (Engels – v.1) kan uitjubel ~ Die hemel getuig van die mag van God, die uitspansel maak die werk van sy hande bekend.