1.
INLEIDING:
’n Baie groot
gedeelte van die Christelike Kerk oor die wêreld heen, vier
eersdaags Paasfees. Daar is egter ook ’n groot groep
Gereformeerdes wat voortdurend wys op die heidense oorsprong van die Paasfees
en daarmee saam dan ook Paaseiers, ens. Ek wil nie vanoggend teen die Westerse Paasfees, of anders
gestel, die hedendaagse Paasfees preek nie, wat ek wel kan en wil sê, is dat die huidige Paasfees wél sy oorsprong
so ver terug het as die Ou Testament en is dit gedurende die vierde eeu na
Christus ver-Christelik as fees deur die Rooms Katolike Kerk bevestig - l.w. as
ek verwys na die Paasfees, verwys ek nié na die Joodse
Paasfes of Peshag nie.
Die woord
Paasfees (Engels - “Easter”) word ontleen aan die antieke Anglo-Saksiese godin by name “Eostre”. Sy was die
verpersoonliking van die opkomende son en is as ’n vrugbaarheidsgodin
aanbid. Sy was ook beskou as vriendin van kinders en om die kindertjies te
vermaak het sy haar troetelvoëltjie in ’n hasie verander en hierdie hasie
het veelkleurige eiers voortgebring wat die godin aan die kindertjies uitgedeel
het. ’n Fees is verder elke jaar
tot haar eer gehou om die nuwe lewe wat die lente bring, te vier. Ons weet verder
dat die vroeë Kerk nie Paasfees gevier het nie en nie een van die
Apostels het iets van die Pase vermeld nie.
Wat moet ons as
gelowiges se gesindheid wees t.o.v. die Paasfees (diesefde geld
vir Kersfees)? My gevoel hieroor is, dat ons versigtig moet wees om nie die baba met die
badwater uit te gooi nie - ons besef tog immers dat die wortels vir die moderne Paasfees in die
heidendom lê; dat ons weet dat Paaseiers en Paashase en selfs ook “Hot Cross Buns” na die heidense Paasfees verwys, maar waarom
moet ons, ons rug styf maak en alles wat met hierdie tyd van die jaar te
doen het, bloot net afskiet en stof opskop daaroor?
Waarom kan ons nie gedurende
dieselfde tyd nie ook die fokus laat val, waar dit moet val nie, nl. op Jesus Christus nie?
Waarom kan ons nie ook doen wat Johannes Calvyn en Martin Luther en Jonathn
Edwards en George Whitefield en John Piper en vele
ander Gereformeerdes deur die eeue heen gedoen het nie en gedurende hierdie tyd
oor Jesus Christus se lyding, kruisiging, soendood en opstanding preek nie? Wat meer is, ek is van mening dat die heidene met hulle heidense fees
eerder die waarde van die Bybelse probeer steel, as wat ons die heidense
nadoen.
Kom ona kyk dan na wat die betekenis van die Bybelse Paasfees is,
ten einde beter te verstaan waarom dit nodig was dat Christus aan die Kruis op
Golgota moes sterf as volmaakte soenoffer vir ons sonde.
2.
SKRIFLESING:
Eks.12:1-14 ~ In Egipte het die
Here vir Moses en Aäron gesê: 2 “Hierdie maand is
vir julle die belangrikste maand; dit moet die eerste maand van die jaar word. 3 Sê vir die hele gemeente van Israel:
Elkeen moet sorg dat hy op die tiende van hierdie maand ’n lam vir sy gesin
het, vir elke huisgesin een. 4 As ’n huisgesin te klein is vir ’n lam, kan ’n man en sy naaste
buurman dit onder mekaar verdeel volgens die getal persone. Julle moet die lam
deel volgens elkeen se behoefte. 5 Dit moet ’n jaaroud rammetjie
wees, sonder liggaamsgebrek, ’n skaap of ’n bok. 6 Julle moet hom goed
oppas tot die veertiende van hierdie maand, en dan moet die hele gemeente van
Israel teen laat middag slag. 7 Julle moet van die
bloed smeer aan die sykante en die bokant van die deurkosyn van elke huis waar
julle die lam gaan eet. 8 Nog dieselfde nag
moet julle die vleis eet. Julle moet dit gebraai eet, saam met ongesuurde brood
en bitter kruie. 9 Julle moet dit nie
rou of in water gekook eet nie, maar oor die vuur gebraai, met kop, pootjies,
binnegoed en al. 10 Julle mag niks
daarvan tot die volgende môre laat oorbly nie. As daar die
volgende môre tog iets oor is,
moet julle dit verbrand. 11 Julle moet dit
haastig eet, aangetrek vir die
reis, skoene aan die voete en kierie in die hand. Dit is die Paasfees van die
Here. 12 “Daardie selfde nag
sal Ek deur Egipte gaan om al die eerstelinge van die Egiptenaars, mens en
dier, te tref. Met al die Egiptiese gode sal Ek afreken. Ek is die Here! 13 Die bloed aan die
huise waarin julle is, sal ’n teken wees: waar
Ek die bloed sien, sal Ek die huis oorslaan, en die vernietigende slag waarmee
Ek Egipte gaan tref, sal julle nie tref nie. 14 “Hierdie dag moet
vir julle ’n gedenkdag wees. Julle moet dit as ’n fees tot eer van
die Here vier. Vir julle nageslag moet dit ’n vaste instelling
wees wat hulle moet vier.
3.
DIE PAASGEBEURE:
Hierdie gebeure wat
homself in Egipte afgespeel het, is vir die Joodse volk van die uiterste
belang, omdat hulle hierdie gebeure sien as die begin van hulle nasieskap. Hierdie gebeure het hulle begrip van God
gevorm; het hulle lewens-en-wêreldbeskouing
gevorm; het as basis vir hulle wette gedien; het hulle sosiale lewe gemodelleer
en het hulle totale aanbidding omvat.
Hierdie
geskiedkundige gebeure in Egipte het ook aanleiding gegee tot allerlei ander
feeste en gedenkdae wat die Israeliete sou hou en steeds hou – feeste soos die
Paasfees (Eks.12:14,
24-28, 43-49);
die Fees van die Ongesuurde Brode (Gen12:14-20), ens.
Wat ons moet besef
en altyd in gedagte hou, is dat hierdie gebeure in Egipte, Gód se inisiatief
was, daarom dat ons in vers 1 lees ~ ...die Here vir Moses en Aäron gesê... en in vers 11b ~
...Dit
is die Paasfees van die Here.
Hier is geen menslike instellings ter sprake nie. Die idee en die opdrag en die inisiatief is
by God gesetel. Die Paasverhaal van
Eksodus 12, is dus ’n openbaring van God se getrouheid aan Sy eie Woord.
Ons lees in
Gen.15:13-14, dat God aan Abraham gesê het
~ Weet
beslis dat jou nageslag vreemdelinge sal wees in ’n land wat nie aan
hulle behoort nie. Daar sal hulle slawe wees en onderdruk word, vier honderd
jaar lank. 14 Maar Ek sal die
nasie straf wat van jou nageslag slawe maak, en dan
sal hulle met baie besittings wegtrek.
Vierhonderd jaar
nadat God ’n belofte aan Abraham gemaak het, kom Hy Sy Woord na en
verlos Hy die volk Israel uit Egipte.
Die Here God kán dus vertrou word,
dat Hy nooit ontrou sal wees aan Sy eie
Woord – aan Sy eie beloftes
nie (sien
ook 2 Kron.21:4-7).
Dit openbaar egter
ook God se medelye met Sy kinders, want Hy
het die volk se
jammerklagte oor die feit dat hulle in slawerny verkeer, gehoor (Eks.2:23-24; 3:7) en Hy verlos hulle
van hul Egiptiese heersers en onderdrukkers.
Vierdens sien ons
hoe God se geregtigheid ook geskied teenoor ander volke en nie net teen Israel
nie. Hy is dus ’n soewereine God
oor alle mense en nasies.
Laastens openbaar
die Paasgebeure, die mag en krag van God. Hy het nie in onderhandelinge
betrokke geraak met die Egiptenare nie.
Nee, Hy tree op teen Egipte met ~ ’n uitgestrekte arm (6:6 – O.A.V.).
God van Israel kom
dus Sy belofte aan Abraham na en Hy luister na Sy kinders se versugtinge en Hy
red hulle uit slawerny in Egipte. Die Paasfees lê egter aan die hart van hierdie grootse
verlossingsaksie van die Here, want Hy gee baie duidelike voorskrifte aan die
volk oor hoe hulle hierdie verlossingsdaad van Hom moet uitvoer, maar ook in
die toekoms moet onderhou.
4.
ONDERHOUDING VAN DIE PAASFEES:
Deel van hierdie
verlossingsdaad van God was ’n voorwaarde dat
die volk bepaalde voorskrifte, noukeurig moes gehoorsaam.
Ook het die volk se
verlossing uit Egipte nie nét van die eet van die Paasmaaltyd afgehang nie, inteendeel daar was veel meer opdragte wat hulle noukeurig moes
navolg.
Wat het die Here se
opdragte behels?
Dit behels o.a. dat
die volk voorbereidings moes tref om ’n Paasmaaltyd op ...die tiende van
hierdie maand
(3b) te nuttig en
hierdie dag (dit is iewers tussen ons Maart en April) moes die volk se
Nuwejaarsdag word. Hierdie tiende dag van daardie spesifieke maand, was ook
gesien as die dag waarop die koring ryp was en daarom word die Paasfees ook gesien as ’n nuwe begin – ’n nuwe begin vir
Israel as nasie.
Daar moes egter ’n slagoffer wees en
hierdie slagoffer moes ’n jaaroud skaap- of bokrammetjie wees wat vier dae later,
teen laat die middag geslag moes word.
Die vleis van hierdie rammetjie moes die aand tydens ’n gesinsmaaltyd
genuttig word en oortollige vleis moes met andere gedeel word (12:8).
Daar was ook baie
spesifieke voorskrifte t.o.v. hierdie rammetjie – hy moes aan
bepaalde voorwaardes voldoen het en die klem het op volmaaktheid geval – ’n volmaakte offer moes dus gebring word en niks minder as
die volmaakte nie (12:5).
Wanneer die
Israeliete hierdie ram se keel afsny, moes hulle die bloed opvang en dan
daardie selfde bloed met ’n hisoptakkie teen
hul huise se deurkosyne verf (12:22) – hierdie bloed moes
dus nie net alleen gestort word nie, maar ook aangewend word deur diegene wat
verlos wou word uit slawerny en beskerm wou word teen die doodsengel. Hierdie selfde prosedure sou later gevolg
word in ander offerandes wat nog ingestel sou word (sien Lev.1:5,11; 3:2,8,13; 4:6,17; 7:2; 8:19,24; 9:12,18; 14:7).
Ons sien dus dat daar
figuurlike lewe was in hierdie bloed wat aan die deurkosyne geverf is en dit
het nie net lewe geïmpliseer vir die eersgeborenes nie, maar vir elke Israeliet wat daardie
nag nog ’n nuwe lewe van bevryding sou ontvang. Lewe (die van ’n
jaaroud rammetjie) moes dus afgelê word, ten einde lewe vir andere moontlik te maak.
Ons het gesien dat daar nie
net bloed aan die deurkosyne geverf moes word nie, maar die vleis van die
rammetjie moes geëet word (12:8). Die maaltyd het dus verder
daarop gedui, dat die lewe van die
offerlam nie alleen neergelê is nie, maar dit moes ook fisies deel word van die “binneste” van die volk – hulle moes
dit dus eet en verteer.
Deur hierdie
offerlam word daar dus ’n nuwe lewe geskenk aan die gesin wat dit eet, maar ook
word die lewe van die eersgeborene gespaar én die gesin word
voorsien van voeding en energie vir die ontsnappingstog uit Egipte wat daardie
nag nog vir hulle sou begin.
Daar word in die
fynste besonderhede instruksies gegee van hoe die maaltyd genuttig moet word ~ Nog dieselfde nag
moet julle die vleis eet. Julle moet dit gebraai eet, saam met ongesuurde brood
en bitter kruie. 9 Julle moet dit nie
rou of in water gekook eet nie, maar oor die vuur gebraai, met kop, pootjies,
binnegoed en al. 10 Julle mag niks
daarvan tot die volgende môre laat oorbly nie. As daar die
volgende môre tog iets oor is,
moet julle dit verbrand. 11 Julle moet dit
haastig eet, aangetrek vir die reis, skoene aan die voete en kierie in die
hand. Dit is die Paasfees van die Here (12:8-11). Let op, hulle moet ook hulle reisklere
aantrek (stapklere).
Kan u dink wat se
atmosfeer het daardie aand aan tafel in elkeen van die Israelitiese huise
geheers – afwagting,
opgewondenheid, selfs vrees dalk!
Al hierdie detail
is egter nie om dowe neute gegee nie en ons sal dit sien as ons dit begin
toepas op die werk wat Christus gedoen het, maar eers moet ons klaar kyk na die
agtergrond en verduideliking van die Paasfees.
Ons moet o.a. kyk waarom God opgetree het soos wat Hy opgetree het en
wat is bereik tydens die aand van daardie eerste Paasfees.
5.
GOD SE MOTIEF:
Vyf uitstaande
dinge is gedurende daardie eerste aand bereik deur
God. Dit was enersyds ’n werk van oordeel,
maar andersyds ook ’n werk van verlossing en redding. Weereens ’n weerspieëling van nog ’n karaktereienskap
van God.
Eerstens sien ons
dat God ’n Regter is. In Eks.1:15-16 lees ons dat ~ Die Egiptiese
koning vir die Hebreeuse vroedvroue Sifra en Pua gesê (het):16 “As julle ’n Hebreeuse vrou by
geboorte bystaan en julle sien by die kraambed dat dit ’n seun is, moet
julle hom doodmaak, maar as dit ’n dogter is, mag sy bly lewe.” Farao wou volksmoord pleeg, maar sy sonde
haal hom in, want dieselfde nag wat geweldige vreugde vir die Israeliete sou
bring, het onbeskryflike droefheid vir die Egiptenare tot gevolg gehad – die Israeliete word
uit Egipte gelei, maar terselfdertyd sterf al die eersgeborenes van die
Egiptenare onder die hand van die doodsengel (12:29) – presies soos wat
God in Eks.12:23 belowe het.
Ons moet besef dat
hierdie doodsengel nie ’n demoniese
mag of ’n demoon was wat buite beheer opgetree het
en wat God nie kon hanteer nie – dit
is dieselfde engel waarvan 2 Sam.24:16 praat ~ Net toe die engel
sy hand na Jerusalem toe uitsteek om dit te verdelg, het die Here besluit om
die straf nie verder te voer nie. Hy het vir die engel wat die verderf onder
die volk aanrig, gesê: “Dis nou genoeg.
Trek jou hand terug.” Die engel van die
Here was toe net by die dorsvloer van Arauna die Jebusiet.
Ons weet ook nie
presies waaraan die Egiptiese eersgeborenes (dier en mens) gesterf het nie, maar wat wel belangrik is, is die feit dat
hierdie optrede van God aan ons demonstreer hoe Hy oor sonde voel. Ps.78:49-50 beskryf bv. God se gevoel oor
sonde as volg ~ Hy het sy gloeiende toorn op hulle
losgelaat: gramskap, woede en rampe, ’n hele vrag onheil;
50 Hy het sy toorn
vrye loop gegee, hulle lewens nie gespaar nie en hulle aan die pes uitgelewer. Die Hebreërskrywer sê in
Hebr.10:30-31 ~ Ons weet tog wie Hy is wat gesê het: “Dit is my reg om te
straf; Ek sal vergeld;” en verder: “Die Here sal oor sy
volk oordeel.” 31 Dit is verskriklik
om in die hande van die lewende God te val.
Die beskrywing van
hierdie faset van God se karakter is nie in hierdie dae baie gewild nie, want
daar word meer klem gelê op God se lankmoedigheid en liefde en
vergifnis, maar ons moet nooit uit gedagte verloor dat God die sonde haat. Eers wanneer mense dit begin besef en
verstaan, word wedergeboorte en vergifnis van sonde beter verstaan en aanvaar.
Indien God die
mens, wie Hy geskape het, sou toelaat om te doen net wat hulle wil, d.m.v.
allerlei booshede, sonder om die mens ooit tot verantwoording te roep, of om Sy
uiterste afkeur oor hul sonde uit te spreek en daarteen op te tree – indien God dit sou
toelaat, hoe kan Hy heilig genoem word?
Hoe kan Hy waardig wees om aanbid te word?
God is dus ’n Regter wat
oordeel oor sonde, maar God is ook lewend en almagtig en Hy vernietig en
onderwerp ook alle ander “gode”, daarom dat Hy in Eks.12:12 sê ~
Met
al die Egiptiese gode sal Ek afreken. Ek is die Here! Die wedywering tussen Egipte en Israel;
tussen Farao en Moses, was nie net ’n wedywering van
krag nie, maar ook van geestelike krag – tussen die lewende
en almagtige God en die kragtelose en lewelose afgode van Egipte. Ons sien in hoofstukke 7 & 8 van Eksodus,
dat God telkens die gode van Egipte oortref en vernietig deur die plae wat Hy
gestuur het, bv. die “vrugbaarheidsgod” van die Nyl, by
name Hapi, is vernietig deur die bloed in die Nyl (7:14-24). Die tweede plaag, nl. die paddas, het die
godin Hegt wat as rein beskou is en wat vroue “gehelp” het met die
geboorteproses, onder verdenking gebring, omdat paddas as onrein beskou
is. So is elke afgod van die Egiptenare
in diskrediet deur God gebring.
Die Egiptiese
towenaars kon enkele “wonderwerke” naboots wat
Moses-hulle gedoen het, maar toe dit kom by die nabootsing van muggies, het die
towenaars hul beperking bereik en kon hulle nie stand hou teen God nie en het
hulle begin besef dat Moses en Aäron nie besig is met towerkunste nie, maar dat hulle besig
is om die almag van God te demonstreer.
Die laaste plaag
was die dood van die eersgeborenes, wat die eersgeborenes van die diere
ingesluit het. Waarom het God ook die
diere getref? Omdat baie van die diere
ook gedien het as afgodsoffers en God ook sy afkeur daarin wou toon. God het dus nie alleen deur die plae, elke
denkbare afgod verneder en aan die Egiptenare getoon dat hulle magteloos en
leweloos is nie, maar hy vernietig terselfdertyd die afgodsoffers deur die
eersgeborenes te laat sterf.
In die derde plek
leer die Paasgebeure in Egipte, vir ons dat God ook ’n Redder is. Daar is twee wyses waarop die Paasgebeure
beskerming bied aan ’n bedreigde volk – die een is algemeen
van aard en die ander is spesifiek van aard.
Die Joodse
eersgeborenes was nie outomaties beskerm teen die doodsengel se wraak, net op
grond van hul etniese afkoms nie, maar omdat hulle net so sondig was soos die
Egiptenare, en daarom moes ook die Israeliete se eersgeborenes sterf. Die eersgeborenes was egter net beskerm
indien bloed van die Paaslam, teen hul deurkosyne geverf was. Dit was dus die dood van die lam wat geïmpliseer het dat
hulle beskerm was teen die oordeel van God.
Die klem val dus hier op die die bloed van die lam as teken wat die
vernietigingswerk van God afgeweer het.
As hulle hul lewens
dus wou red van God se wraak op die sonde, moes ’n ander in hul plek
sterf en moes hulle, hulle identifiseer met daardie bloed wat gevloei het. Hebr.11:28 som dit mooi op ~ Omdat hy (dit is Moses) geglo het, het hy
die Pasga ingestel en die bloed aan die deurkosyne laat smeer sodat die engel
van die dood nie die eersgeborenes van Israel sou tref nie. Die sleutel tot die betekenis vir die woord “Paasfees” lê ook
in hierdie teksvers. Die Engelse woord “pass” in “Passover” verwys na die
Doodsengel wat die “bloedbeverfde” deurkosyne sou “pass” (verbygaan) en nie dood in
daardie huis sou saai nie.
In kort dus: Die bloed van die Paaslam, het die regverdige
oordeel van God daarvan weerhou om diegene wie die dood verdien het, uit te
wis. Die God wat belowe het dat Hy Sy
volk met ’n uitgestrekte arm (6:6) sou beskerm, hou dus by sy Woord.
Vierdens sien ons
dat God ook ’n Verlosser is. Die
Israeliete moes die lam braai en dit eet saam met ongesuurde brood en as daar
iets sou oorbly moes dit die volgende oggend verbrand word.
Dan skielik
gedurende die nag nadat die eersgeborenes van Egipte sterf, kom die woord en
word die Israeliete uit Egipte gelei na vryheid – hulle word verlos
van slawerny – Vryheid
uiteindelik! God is die een wat die
inisiatief neem en die Israeliete verlos.
Die Skepper van die heelal is voorwaar ’n Verlosser!
Laastens sien ons
dat God Homself ook openbaar as Here.
Ons lees in Eks.12:10; 43-49 en ook in Lev.8, dat Aäron en sy seuns
toegewy word as heilige priesters in diens van God. Met hierdie toewyding, moes hulle ook ’n ram slag; dit
braai en saam met ongesuurde brood eet en dit wat oorgebly het moes ook
verbrand word.
Op dieselfde wyse
het die Paasmaaltyd ook gedien as ’n offermaal en met
die eet daarvan word Israel ook toegewy as ’n heilige
nasie. Van daardie oomblik af, was die
Israeliete ... ’n koninkryk wat God
as priesters dien, en ’n gewyde nasie (19:6) en het
God, Jahweh, of
Here vir die volk geword. Wanneer ons
kyk na die Griekse betekenis van die naam “Here”, nl. “kurios” (koo'-ree-os), sien ons dat dit
o.a. verwys na “gesag”. Dit het bv. die gesag van die vader in die
huis beskryf. Verder is dit ook die gebruiklike
woord vir Heer en Meester, teenoor slaaf.
Of dit verwys na die onbetwiste eienaar van eiendom en hierdie benaming
het gewoonlik ook verwys na die gesagsfiguur wat besluite neem. Om God dus as Here aan te spreek beteken dat
ons Hóm alleen erken as
ons hoogste gesag.
Dit
is presies wat God vir Israel was – dié Een wat die
besluite geneem het en wat Homself onbetwisbaar bewys het as die
Oppergesagdraer en deur die Paasmaaltyd onderwerp die Israeliete hulle dan ook
self aan die Here as hul enigste gesag.
6.
DIE VERVULLING VAN DIE PAASFEES:
Wanneer ons kyk na
ander gedeeltes in die Ou Testament wat na Christus heenwys, is dit nie altyd
so kristalhelder nie, maar die Paasgebeure is ’n eksplisiete
heenwysing na Christus. So verbind
Paulus bv. Christus direk met die Paasgebeure in 1Kor.5:7, wanneer hy sê ~
Verwyder
dan die ou suurdeeg, sodat julle nuwe, ongesuurde deeg kan wees, en dit is
julle ook werklik. Ons paaslam is immers geslag: dit is Christus. In 1Pet.1:19 skryf Petrus ~ Inteendeel, julle
is losgekoop met die kosbare bloed van Christus, die Lam wat vlekloos en sonder
liggaamsgebrek is. Hier word dus
ondubbelsinnig van Jesus as Paaslam gepraat.
Ook die Lam waarvan daar in Openb.5:6, 8, 12, 13 en 12:11 gepraat word,
is ’n verwysing na Jesus die Christus.
Lukas het ook in
Luk.22:13, geen geheim daarvan gemaak dat die Avondmaal, die laaste Paasmaal
sou wees, daarom dat hy in Luk.22:15-16, Jesus se woorde ook herhaal, nl. ~ Ek het baie daarna
uitgesien om hierdie paasmaaltyd saam met julle te eet voordat Ek ly. 16 Ek sê vir julle: Ek sal dit nie weer eet
voordat dit in die koninkryk van God sy volle betekenis gekry het nie. Ook Jesus se woorde in Mark.14:24, nl. ~ Dit is my bloed,
die bloed waardeur die verbond beseël word en wat vir
baie mense vergiet word, is ’n direkte verwysing
na die vervulling van die Paasmaal, want Sy bloed word net soos die Paaslam se
bloed gestort t.w.v. die vrymaking van duisende.
Selfs die
hisoptakkie wat gebruik was om die bloed aan die deurkosyne te verf, word weer
gebruik in Joh.19:29, wanneer die soldate vir Jesus ’n spons vol suur
wyn op ’n hisoptakkie gesit (het) en dit teen
sy mond gehou (het).
Die Paasfees en
-lam was dus ’n vroeë templaat
of vorm vir die offer wat Christus, ons Paaslam later sou navolg. Net so is die Paasfees ook ’n templaat vir die
Nagmaal wat Jesus ingestel het, en wat ons gereeld moet gedenk. Die Paasoffer is verder, ’n paradigma of ’n patroon waarvolgens die kruisiging van Jesus sou
plaasvind.
Alles wat dus
rondom en deur en met die Paaslam gebeur het, gebeur net so rondom en met en
deur Jesus Christus. Hy is volmaak en
sonder gebrek. Hy is volkome geoffer. Hy
het Sy bloed ook gestort, ten einde ons vry te koop en te beskerm teen God se
wraak op die sonde en net so bewerk Hy ook uiteindelike vryheid vir die wat in
Hom glo.
Die groot verskil
egter tussen die Paasfees en die kruisiging van Jesus, is dat die bloed van die
Paaslam se funksie beperk was tot Israel, terwyl Openb.5:9-10 vir ons die
volgende leer van Christus óns Offerlam ~ ...U is waardig om die
boek te neem en die seëls daarvan oop te maak omdat U geslag
is en met u bloed mense vir God losgekoop het uit elke stam en taal en volk en
nasie. 10 U het hulle ’n koninkryk en
priesters vir ons God gemaak en hulle sal oor die aarde regeer. Christus se bloed is dus gestort vir beide
Jood en heiden – ook vir jou en my!
Boodskap deur Kobus van der Walt – Vaaldriehoek Gereformeerde Baptistegemeente (Drie Riviere) – Sondag 22 Maart 2015
