1. SKRIFLESING:
Hebr.12:14-29 ~ Beywer julle vir vrede met alle mense asook vir ’n
heilige lewe, waarsonder niemand die Here sal sien nie. 15Sorg dat
niemand van die genade van God afvallig word nie. Sorg dat daar nie
verbittering soos ’n wortel uitspruit, moeilikheid veroorsaak en baie besmet
nie. 16Sorg ook dat niemand sedeloos en goddeloos lewe nie, soos
Esau wat vir een maaltyd sy eersgeboortereg verkoop het. 17Julle
weet dat hy verwerp is toe hy daarna die seën wou verkry. Daar was vir hom geen
moontlikheid om die saak reg te stel nie, al het hy met trane daarna gesoek. 18Julle het immers nie gekom by ’n
tasbare berg met brandende vuur, donderwolke, duisternis, stormwind, 19trompetgeskal
en geklank van woorde nie. Hulle wat dit gehoor het, het gesmeek dat geen woord
meer tot hulle gerig moes word nie. 20Die bevel dat selfs ’n dier
wat aan die berg raak, met klippe doodgegooi moet word, was vir hulle ondraaglik. 21So
angswekkend was die verskynsel dat Moses uitgeroep het: “Ek sidder van angs!” 22Maar julle het wel gekom by Sionsberg en
die stad van die lewende God, dit is die hemelse Jerusalem met sy miljoene
engele, by die feestelike samekoms, 23die vergadering van die
eersgeborenes wie se name in die hemel opgeteken is. Julle het gekom by God wat
Regter oor almal is, en by die geeste van dié wat vrygespreek en wat nou
volmaak is, 24by Jesus, die Middelaar van die nuwe verbond, en by
die besprinkelingsbloed wat van iets beters getuig as die bloed van Abel. 25Pas op, moet Hom wat met julle praat,
nie afwys nie. Hulle wat Hom afgewys het toe Hy sy Goddelike woord op aarde
laat hoor het, het nie ontkom nie. Hoeveel minder sal ons ontkom wanneer ons
nie ag slaan op Hom wat van die hemel af met ons praat nie? 26Destyds
het sy stem die aarde laat wankel, maar nou het Hy aangekondig: “Nog een maal
sal Ek nie alleen die aarde laat bewe nie, maar ook die hemel.” 27Die
woorde “nog een maal” laat duidelik blyk dat die geskape dinge, wat reeds aan
die wankel is, finaal weggeneem sal word, sodat die onwankelbare dinge kan bly. 28Laat ons wat ’n onwankelbare koninkryk
ontvang het, dan nou dankbaar wees. Laat ons God dankbaar dien met eerbied en
ontsag, soos Hy dit wil, 29want ons God is ’n verterende vuur.
2. INLEIDING:
Met die eerste lees van ons Skrifgedeelte
van vanoggend mag dit voorkom asof die skrywer vir ons wil sê dat redding
gegrond word op werke – werke soos om in vrede met andere te leef; om ’n
heilige lewe te leef; dat daar geen bitterheid in ons lewe teenwoordig moet
wees nie; ens. en indien dit nie die geval is nie, sal ons in die woorde van
v.14b, nie die Here sien nie – sal ons nie gered word nie.
Hoe moet ons hierdie gedeelte verstaan?
Hierdie is ’n gedeelte waarmee baie mense sukkel en dit is terselfdertyd nie ’n
maklike gedeelte om te verklaar nie, maar die punt wat ons in gedagte moet hou,
trouens elke keer wanneer ons met hierdie vraag worstel van werke en redding,
moet ons hierdie waarheid in gedagte hou, naamlik dat iemand wat nie gered is
nie, nié vrede; ’n heilige lewe, ens. suksesvol kan nastreef en uitleef nie.
Slegs gelowiges kan met die hulp van die Heilige Gees dit suksesvol nastreef en
leef. Jesaja bevestig dit in Jes.57:21 wanneer hy sê ~ Vir die
goddeloses is daar
geen vrede nie, sê my God. En in Jes.64:6 sê hy ~ ...
ons beste dade is soos vuil klere; ons is almal soos verdroogde blare, ons word deur ons sondes weggewaai soos deur ’n wind.
Daar is dus geen manier dat ’n goddelose ’n heilige lewe kan leef nie, maar
daar is ook geen manier dat ’n gelowige ’n heilige lewe kan leef sonder die
genade werking van die Heilige Gees nie.
Wanneer ons dus na hierdie Skrifgedeelte
kyk, moet ons besef dat dit hier gaan oor gelowiges se posisie in Christus –
m.a.w., omdat vrede tussen gelowiges en God in en deur Christus bewerkstellig
is en ons derhalwe geregverdig is, word daar van ons verwag om vredemakers te
wees, word dit van ons verwag om heilige lewens te lei, word dit van ons verwag
om sedeloos te lewe, ens. Wanneer ons dus alles in die stryd werp om in vrede
met andere te lewe, of om heilige lewens te lei, doen ons dit omdat daar uit
genade, vrede tussen ons en God bewerkstellig is – in kort: omdat ons diep
dankbaar is vir ons redding, wil ons heilig lewe, sodat God verheerlik kan
word.
3. GOD VAN VREDE (v.14):
Die natuurlike optrede van mense is om
hulle vyande, óf te vernietig, óf om hulle te vermy. Die ontvangers van die
Hebreërbrief het baie vyande gehad – vyande wat hulle vervolg het oor hulle
geloof en wel tot so ’n mate dat hulle baie maklik hul vyande kon verag en wat
waarskynlik begin posvat het by hulle, maar die skrywer sê vir hulle, ...beywer julle vir vrede met alle
mense. Die opdrag wat hy vir hulle gee is kontra dít
wat die wêreld sê – die wêreld sê dat dit net lafaards is wat vrede soek,
trouens die wêreld leer dat die enigste wyse om te oorleef, is om vergelding te
soek – al is dit ook net om iemand te ignoreer. Vir gelowiges egter, is die
opdrag om vrede te soek en vrede na te jaag, juis omdat God, ’n God van vrede
is en Hy vrede tussen ons en Hom gebring het. Ons moet egter ook nie vrede om selfsugtige
redes soek, sodat ons vrede kan ervaar nie – ons moet dit najaag omdat dit ’n opdrag
in die Woord is – sien bv. Ps.34:15 ~ Bly weg van die kwaad af en doen wat goed is, soek vrede en jaag dit na!..., asook Rom.12:18 ~ As dit moontlik is, sover dit van julle afhang, leef in vrede met alle mense. 19Moenie self wraak neem nie, geliefdes, maar laat
dit oor aan die oordeel van God. Petrus sê dit ook in 1 Pet.3:11 ~ Bly weg van die kwaad af en doen wat goed is, soek vrede en jaag dit na! Jesus het self ook in Mark.9:50b gesê ~ Julle moet
werklik sout wees en in vrede met mekaar lewe.
Die Hebreërskrywer sê dus dat vrede deur
gelowiges nagejaag moet word, omdat dit deel is van gelowiges se
heiligmakingsproses en daarom sê hy steeds in v.14, as ek dit mag parafraseer ~
“...Beywer julle vir ’n heilige lewe deur in vrede met andere te leef.”
Hierdie heiligheid wat nagejaag moet word
is anders as vals heiligheid – heiligheid wat die Fariseërs bv. nagejaag het. Hierdie
heiligheid waarna die skrywer verwys, is ’n innerlike en privaat liefde tussen ’n gelowige en God
en ’n heilige lewe is die vrug of gevolg van hierdie liefdesverhouding (Matt.6:1-18). Dit is dus nie die gevolg van
’n soeke na menslike erkenning of enige ander menslik gedrewe motiewe nie.
Die skrywer sê dus dat ongelowiges nié
oor hierdie heiligheid kan beskik nie en daarom kan hulle nie hierdie opregte
vrede najaag nie en daarom kan en sal hulle God nie sien nie (Openb.21:27; 22:15) – hulle is dus nie gered nie. Daarteenoor sal gelowiges hierdie vrede
najaag, omdat hulle God lief het en daarom sal hulle God sien.
Die implikasie hiervan is derhalwe dat
indien ons nié vrede najaag nie, ons ernstig introspeksie sal moet doen en ons
bekeer, want ons optrede is dan nié wat veronderstel is om voort te spruit uit
’n gelowige se optrede nie.
4. DRA SORG (vv.15-17):
In vv.15-17 word primêr twee sake
aangespreek. Eerstens rig die Hebreërskrywer ’n verdere waarskuwing tot ons en
sê hy dat niemand afvallig moet raak van God se genade nie en hy sê tweedens, dat
ons versigtig moet wees om nie bitterheid die kans te gee om pos te vat in ons
lewe nie.
Op die oog af lyk dit asof die apostel vir
ons wil sê dat ons self waaksaam moet wees dat ons nie afvallig raak nie, maar
die woordjie “sorg” waarmee hierdie vers begin is in die Grieks ἐπισκοπέω (episkopeõ) en is
verwant aan die woord “episkopos” wat
verwys na ’n opsiener, of biskop, of ouderling. Hierdie woordjie “sorg” wil
derhalwe vir ons as broers en susters sê dat ons “toesig oor mekaar moet hou” (dit is m.a.w. nie
net die ouderlinge se verantwoordelikheid nie) – ons moet
mekaar help om meer en meer Christus gelykvormig te word, of anders gestel, om
toe te sien dat nie een van ons afvallig sal raak van God nie. Daarom moet ons nie
bang wees dat ons andere aanstoot sal gee as ons in hul lewens inspreek nie,
want dit word van ons verwag om dit te doen en wat meer is, as so ’n persoon
nie “uit die bek van die leeu” gered word nie, wat en hoe gaan ons verduidelik?
Ons moet onthou dat ons nie alleen aan
hierdie lewenswedloop deelneem nie – ons het broers en susters saam met wie ons
hardloop – vandag het een van hulle ons nodig om nie slap in die knieë te raak
nie en môre mag ons hulle nodig hê om ons slap hande op te rig – vordering in
heiligmaking is nie ’n opsionele ekstra nie – dit is ’n absolute
noodsaaklikheid, want daarsonder sal niemand die Here sien nie (v.14).
Tweedens word ons gewaarsku teen bitterheid
– hierdie bitterheid verwys na mense wat voorgee dat hulle gelowiges is en
identifiseer met gelowiges, maar dit nie is nie en dan uiteindelik heeltemal
terugval in die heidendom – so ’n persoon raak arrogant en uitdagend oor “die
dinge van die Here” – hy bal dus sy vuis vir die Here – eenvoudig gestel so ’n
persoon kom in opstand teen, of steur hom net nie meer aan die “dinge van die
Here” nie – Hy steur hom nie aan die Woord van God nie.
Terug na die eerste woord in v.15 – “sorg”,
of te wel “episkopos” – dit dui
derhalwe daarop dat gelowiges moet toesien dat hierdie “bitter mense” nie in
hul midde moet wees of bly nie, want sulke mense kan en sal probleme veroorsaak
en die gemeente besoedel.
Die skrywer gaan nou voort in v.16 en wil
vir ons sê dat ongeag wat ’n persoon se sonde ook al mag wees, of dit nou
seksuele immoraliteit is en of dit ’n lewe sonder die Here is, of wat ook al –
as enige iets vir so ’n persoon belangriker raak as om die Here lief te hê, is
dit ikabod met so ’n persoon en dan sê hy, dat die gemeente seker moet maak dat
so ’n persoon nie in hul midde bly nie. Dan gaan hy voort en herinner ons aan Esau
en hy sê, wanneer julle dink aan Esau – wees gewaarsku, want as ons na
Gen.25:29-34 kyk sal ons sien dat die hier en die nou vir Esau belangriker was
as wat God vir hom in gedagte gehad het. Esau het sy rug gedraai op God se seën,
ten einde sy eie voorkeure te kon najaag en dit het hom suur bekom, want later
toe hy besef wat hy gedoen het, wou hy omdraai, maar dit was te laat (soos wat ons reeds
verlede week gesien het).
Ons moet dus waaksaam wees dat nie een van
ons wegdraai van die Waarheid en sodoende bitter raak en die selfde weg volg as
Esau waar hy God se seën bitter graag wou ervaar, maar op sý voorwaardes en nie
God se voorwaardes nie.
5. TWEE BERGE (vv.18-24):
Verse 18-29
word in baie kringe beskou as die klimaks van hierdie sendbrief.
Die
ontvangers van hierdie brief sal julle onthou, was Jode wat Christene geword het,
maar wat dit nou weer oorweeg het om terug te keer na die Judaïsme. Die rede
hiervoor sal ons onthou, was omdat hulle erge vervolging ervaar het en dit vir
hulle te veel geraak het. Die Hebreërskrywer het dan aan hulle verduidelik
waarom daar beproewing in die lewe van gelowiges moet wees (ons
het verlede week daarna gekyk)
en hy waarsku hulle weer, dat indien hulle nie op die volhardingspad van die
gelowiges bly nie, hulle dalk nie die eindstreep sal haal nie.
Die
skrywer gaan dan voort deur op twee belangrike lesse te konsentreer. In
vv.18-24 verduidelik hy dat dit beter is om ’n Christen te wees as ’n Jood; en
in vv.25-29 verduidelik hy dat hoe groter jou voorregte, des te groter is jou
verantwoordelikhede.
Om
hierdie standpunt van hom te verduidelik, vergelyk hy dit met twee berge en dui
hy aan dat dit baie beter is om eerder op die een berg te wees as op die nader een. Hy noem
nie die eerste berg by die naam nie, maar dit is duidelik vanuit die teks dat
hierdie berg, Berg Sinai moet wees. Sinai was die berg waar God o.a. die Tien
Gebooie aan Moses en die Israeliete gegee het.
o Berg Sinai (vv.18-21): Berg Sinai was ’n tasbare – werklike berg. Dit was ’n berg van verskrikking,
want verskriklike dinge wat deur die sintuie waargeneem kon word, het daar
plaasgevind, nl. ’n vuur; ’n dwarrelwind; duisternis en ’n storm. Dit wat daar
gebeur het is basies ’n opsomming van die hele ou bedeling. Dit het hoofsaaklik
bestaan uit die materiële – die sigbare; dit wat ’n mens kon ervaar deur en met
jou sintuie.
God
het met ’n hoorbare stem by Sinai gepraat en dit was so geweldig, dat die
Israeliete gesmeek het dat God liewer moes ophou praat (v.19). Niemand kon in God se
teenwoordigheid kom, behalwe Moses en Aäron nie en selfs hulle was bang – selfs
diere wat dit te naby gewaag het, het gevrek.
o Die Sionsberg (vv.22-24):
Die
Sionsberg is die ander berg wat die skrywer as voorbeeld gebruik en verwys na
die rots waarop die stad Jerusalem, asook die Tempel gebou is.
Om
na die Sionsberg te gaan, was ’n totaal ander belewenis, omdat die mense nie
blootgestel was aan die verskrikking wat gepaard gegaan het met die berg Sinai
nie. Die pelgrim wat na Jerusalem gegaan het was vrolik en het gesing en gedans.
Die Sionsberg was dus vir die Israeliete en Jode, ’n aangename gebeurtenis – ’n
plek waar hulle welkom was.
Ons
as gelowiges het egter ook verby die Sinaiberg van ’n veroordeelde lewe beweeg
en deur God se genade in Christus Jesus, het ons by die Sionsberg gekom – God
se geestelike tuiste.
In
teenstelling met die Israeliete se Sinaiberg, is ons Sionsberg nie ’n tasbare
berg nie, maar ’n geestelike berg, want die Evangelie is iets wat geestelik is
en geestelik beleef word, m.a.w. gelowiges beleef nie Sinai-manifestasies
wanneer hulle nuwe mense in Christus Jesus word nie.
In
teenstelling met die Sinaiberg waar die Israeliete aan die voet van die berg
gestaan het en net die uiterlike en verskriklike manifestasies van God se
teenwoordigheid beleef het, ervaar ons as gelowiges die vreedsame en
liefdevolle teenwoordigheid van God en word ons verwelkom in Sy midde. Soos wat
Hebr.4:16 sê, kan ons ~ ...met vrymoedigheid na die
genadetroon (gaan), sodat ons barmhartigheid en genade ontvang en so op die
regte tyd gered kan word.
Sinai was ’n groot taboe vir die volk van God, maar onder die nuwe bedeling is
Sion ’n “groot welkom” vir God se kinders!
Die
skrywer beskryf dus vir ons in vv.22-24, die hemelse Jerusalem en hy wil vir
ons sê, dat ons moet onthou dat die Ou Testamentiese Jerusalem vir ons as
gelowiges van geen belang meer is nie, behalwe dat dit slegs ’n voorafskaduwing
van die hemelse Jerusalem is en dit is in absolute ooreenstemming met die res
van die Nuwe Testamentiese boodskap, nl. dat die Ou Testamentiese profesieë wat
oënskynlik ’n Joodse vervulling inhou,
eintlik vervulling in die Kerk van die Here Jesus Christus impliseer en dat dit
niks met die Joodse volk of Judaïsme te doen het nie.
Die
Hebreërskrywer skets dus vir ons die kontras tussen Sinai en die Sionsberg, ten
einde die verskil tussen die Ou- en die Nuwe Verbond aan te toon – die Oue wat
gepaard gegaan het met fisiese offers en wette en voorskrifte en vrees, teenoor
die Nuwe wat gepaard gaan met Christus se soendood en God se oneindige genade –
een van wetsvervulling; van vreugde en van vrede. Natuurlik moet ons God steeds
vrees, want Hy is tog immers heilig en ’n God van oordeel, maar hierdie vrees
verwys eerder na eerbied en ontsag en lofprysing en verheerliking.
Ons
as gelowiges hoef nie meer, soos die destydse Israeliete uit te roep dat God
moet ophou praat omdat dit ons vreesbevange maak nie – nee, ons kan nou met
vrymoedigheid na Hom kom, want ons kom na Hom, deur Jesus Christus ons
Verlosser en Voorspraak – ons groot Hoë Priester.
6. ONS VERANTWOORDELIKHEID (vv.25-29):
In
vv.25-29 waarsku die skrywer ons egter dat hierdie vryheid wat ons ontvang het,
met groter verantwoordelikheid gepaard gaan en daarom moet ons ag slaan op wat
God vir ons sê – Hy sê dan ook vir ons hoe ons dit moet doen:
o
Luister na die Woord (v.25):
Waarom het die apostel die vergelyking getref tussen Sinai en
die Sionsberg? Hy verskaf die antwoord in v.25. Sommige mense het geweier om
God se boodskap by Sinai te aanvaar en ons lees in Deut.29:19 dat God hulle
dood gemaak het – hulle het God se boodskap aangehoor toe Moses dit met hulle
gedeel het. Hulle het gedeel in God se beloftes en seën, maar hulle reaksie;
hulle optrede, was oppervlakkig en vals, met die gevolg dat hulle nooit die
Beloofde Land binne gegaan het nie.
As dít die lot was van hulle wat onder die Ou Verbond gestaan
het en na God deur Moses geluister het, maar tog nie geluister het nie, watter
verskoning is beskikbaar nou dat God deur Sy Seun met ons praat? Daar is geen
verskoning nie, trouens die gevolge is veel erger vir ons wat in die Nuwe
Verbondsbedeling staan, omdat God deur Sy Seun met ons praat en hierdie spreke
vind ons in die onfeilbare en genoegsame Woord van God (Joh.1:1). Wat sê God vir ons deur Sy
Seun – wat staan ons te doen – watter opdrag ontvang ons van Hom? Ja, ek weet
daar is talle opdragte, maar ek glo ons kan dit saamvat in die woorde van
Matt.11:28-30 ~ Kom
na My toe, almal wat uitgeput en oorlaai is, en Ek sal julle rus gee. 29Neem
my juk op julle en leer van My, want Ek is sagmoedig en nederig van hart, en
julle sal rus kry vir julle gemoed. 30My juk is sag en my las is lig. Ons moet na Hom en niemand anders
gaan om rus te vind, máár terselfdertyd word dit van ons verwag om ons kruis op
te neem en Hom te volg – ons moet Sy juk dra en van Hom leer en soos Hy word en
as dit na iets onmoontlik klink – Hy gee ons die versekering in hierdie verse
wat ek so pas gelees het, dat Sy juk sag is en Sy las lig.
Ons word dus opgeroep om ’n lewe van diensbaarheid en
selfverloëning te leef. Ons beleef voorregte wat die Ou Testamentiese gelowiges
nie beleef het nie, maar dit plaas soveel meer verantwoordelikheid op ons
skouers om in gehoorsaamheid aan God te leef, want in die woorde van v.1, ...waarsonder niemand die Here sal sien nie!
o
Bou op die Rots (vv.26-27):
Wat meer is, God het klaar gepraat – ons sien dit in vv.26-27.
God het eenkeer die aarde laat wankel met Sy stem by Sinai, maar die Israeliete
het nie geluister nie en daarom nie die Beloofde Land binnegegaan nie.
God gaan egter weer ’n keer praat – ’n laaste keer en die keer
sal dit van die Sionsberg, Sy geestelike tuiste wees en dan gaan Hy nie alleen
die aarde laat bewe nie, maar ook die hemel (v.26) en dan gaan Hy Sy oordele oor
die mens en die ganse heelal uitspreek en die hemel en die aarde herskep – die
fisiese heelal soos ons dit ken, gaan verdwyn en al wat dan gaan bestaan is die
geestelike werklikheid, nl. God Drie-Enig, die engele en die mens en dit gaan
vir ewig duur.
Met hierdie gedagte wil die skrywer dus vir sy lesers en vir
ons sê, dat ons eerder ons toekoms en lewe op iets meer standvastig moet bou as
die tydelike en die hier en die nou, nl. Jesus Christus die Rots, want
daarsonder sal niemand die Here sien nie en ons doen dit deur na Hom te luister
wanneer Hy deur Sy Woord met ons praat en ons dan in gehoorsaamheid sal reageer
en optree.
o
Aanbidding (vv.28-29):
In
die laaste twee verse van ons Skriflesing word ons aangemoedig om met groot
vrymoedig na die God van die onwrikbare en ewig standvastige Sionsberg te gaan
in aanbidding – die onveranderlike en ewige Sionstad, woonplek van God, wat
gevul is met liefde en genade, waar Sy troon gevestig is en waar Hy aan Sy
regterhand ons Hoë Priester het wat voortdurend by Hom intree vir ons.
Die Hebreërskrywer sluit af met ’n verskriklike waarskuwing ~ Laat ons
wat ’n onwankelbare koninkryk ontvang het, dan nou dankbaar wees. Laat ons God dankbaar dien met eerbied en ontsag, soos Hy dit wil, 29want
ons God is ’n verterende vuur
(v.29). Mag elkeen van ons wat hierdie onwankelbare koninkryk
in en deur Jesus Christus ontvang het, God met eerbied en ontsag dien en uit
dankbaarheid vir wat Hy vir ons doen en gee, volgens Sy wil optree, want
daarsonder sal ons nie die Here sien nie, omdat Hy ’n verterende vuur is.
Boodskap deur Kobus van der Walt – Vaaldriehoek Gereformeerde Baptistegemeente (Drie Riviere) – Sondag 23 Maart 2014
