Kersboodskap deur Kobus van der Walt (25 Desember 2009)

MAAK CHRISTUS ’N VERSKIL IN JOU LEWE? [1]

Indien u hierdie Boodskap wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.

1. SKRIFLESING:
Verskeie Skrifgedeeltes.

2. INLEIDING:
Waarskynlik die mees omvattende en mees gevierde vakansiedag reg rondom die wêreld, is Kersfees. Kersfees is díé vakansiedag wat die meeste publisiteit regoor die wêreld kry; waartydens die meeste geld spandeer en verdien word; wat die meeste kulture en selfs geloofsoortuigings verenig, ens.

Die meeste mense op aarde, vier Kersfees, maar so weinig verstaan werklik waaroor dit gaan. Baie mense het waarskynlik al gehoor van die Kindjie wat in die krippie lê en wat deur die Wyse Manne uit die Ooste besoek is, maar bitter min van hierdie mense verstaan werklik waaroor dit gaan en sommige Christene dink self ook nie op hierdie dag wat die ware betekenis van die Christusfees is nie.

Ja, ons weet dat die 25ste Desember hoogs waarskynlik níé die ware geboortedatum van Christus is nie, omdat daar geen Bybelse ondersteuning vir so ‘n datum is nie, maar die wêreld vier hierdie dag as Jesus (Wie Hy ook al vir hulle mag wees) se geboortedag en daarom voel ek dat dit ‘n ideale tyd vir ons as gelowiges is, om opnuut ons fokus op Christus Jesus se geboorte te vestig, want die satan het die wêreld en selfs ons begrip van Christus se geboorte, so vertroebel, deur allerlei parafernalia, dat ons nie altyd die geboorte van Jesus sien as ‘n Goddelike gebeurtenis nie – ‘n Goddelike ingrype in die wêreld om die uitverkorenes in Christus se erfsonde te verwyder, deur die Lam van God na die aarde te stuur, ten einde God se wraak op die sonde op Hom te neem.

Die gedagte aan die 25ste as Kersdag, het sy oorsprong in die Roomse kerk en wel gedurende die 4de eeu n.C. Die rede waarom hulle hierdie datum gekies het, was omdat die meeste mense op daardie stadium in die wêreld, die son as god aanbid het. Gedurende die noordelike halfrond se winter (rondom Desember), wanneer die sonnige dae kort was, het hierdie mense ‘n fees ter ere van die songod gehou. Hulle het groot vure gemaak ten einde die songod warm te maak, sodat hy weer lewe kon kry en die dae weer langer en sonniger kon word. T.w.v. ‘n teenvoeter het die Roomse dan besluit om Christus se geboorte gedurende hierdie tydperk te vier. Hierdie tydperk (spesifiek dan 17-24 Desember) was vir die Romeine ‘n baie belangrike tydperk, want dit was gekenmerk deur die Fees van Saturnalië – een van hulle mees algemene gebruike gedurende hierdie fees, was om op die laaste aand van die fees (die 24ste), geskenke aan mekaar te gee en hoogs waarskynlik, is dit die herkoms van die hedendaagse gebruik om geskenke aan mekaar te gee en dan spesifiek ook op die 24ste Desember (in Duitsland bv. word dit “Weinacht” genoem).

3. CHRISTUS MAAK GEEN VERSKIL:
Die vraag is egter: Waarom maak die ware betekenis van Christus se geboorte geen indruk op die mensdom nie? Waarom maak dit geen verskil in hul lewens nie? Wel, daar is verskeie redes daarvoor. So, is daar bv. deur die eeue heen, mense wat Christus se maagdelike geboorte ontken en baie van hulle grond dit op allerlei wetenskaplike gronde. Of, hulle kan nie insien dat Christus, God is nie, ens. Ek wil egter dat ons na enkele Bybelse redes kyk waarom dit die geval is, nl.:
* ‘n Selfgesentreerde lewe;
* Jaloesie;
* Ongeërgdheid;
* Godsdienstige rituele;
* Afgodery, en
* Familiariteit.

* ‘n Selfgesentreerde Lewe:
Eerstens dan: ’n Selfgesentreerde lewe. Ons lees in Luk.2:7 ~ Sy (Maria) het haar Eerstelingseun in die wêreld gebring en Hom in doeke toegedraai en in ’n krip neergelê, omdat daar vir hulle geen plek in die herberg was nie. Die eerste persoon na wie ons kan kyk, op wie Christus se geboorte geen indruk gemaak het nie, was die herbergier by wie Josef en Maria oornag het. Maria was op haar laaste wat haar swangerskap betref en ons sien duidelik uit hierdie vers dat sy self haar Eerstelingseun in die wêreld gebring het – daar was niemand anders wat haar gehelp het nie, nie eens die herbergier nie – hy laat Josef en Maria in ‘n stal oornag, ten spyte van die feit dat sy enige oomblik geboorte kan skenk.

Die mense van die Midde-Ooste is gewoonlik gasvrye en gawe mense wat omgee – hulle is níé die tipe mense wat ‘n vrou aan haar eie lot sou oorlaat om haar baba self in die wêreld te bring nie – maar in hierdie geval gebeur dit wel, want die herbergier laat kom nie eens ‘n vroedvrou nie. Maria draai die pasgebore Jesus self toe in doeke – ‘n taak wat gewoonlik deur die vroedvrou vervul is!

Ons weet ongelukkig nie veel van die herbergier nie, omdat die Woord nie meer as dit wat in vers sewe gesuggereer word, sê nie. Waarom het hy hierdie grootse oomblik by hom laat verbygaan? Hoogs waarskynlik is dit omdat hy té besig was, met ‘n oorvol herberg en hy moes net regstaan vir al sy kliënte – hy was dus net te besig – besig met sy eie belange en sy eie wêreld – hy was dus selfgesentreerd.

Baie mense is net soos die herbergier – hulle is net té besig met allerlei onbenullighede en die gevolg is dat hulle geen gedagte gee aan Christus nie.

Mense sien Christus nie raak gedurende “Kersfees” nie, omdat die wêreld rondom hulle, vír húlle dink en vír húlle besluite neem. Hulle word gebombardeer met allerlei soetsappige Kersliedjies waar hulle ook al kom, deur kunstenaars wat waarskynlik nie eers weet wie Christus waarlik is nie – hulle word emosioneel gemanipuleer om geskenke te koop en pragtige flikkerende liggies oral in bome en op mure aan te bring.

Soos die herbergier word mense se gedagtes in hierdie dae, in beslag geneem deur allerlei aardse en ‘n wêreldse gejaag na wind en sien hulle Christus Jesus nie raak nie. Die herbergier was waarskynlik nie eens bewus van die geboorte van die Kindjie nie en beslis nie dat Hy die Verlosser was nie. Net so weet die wêreld van vandag ook nie wie Christus is nie, want hulle lewe is vol van wêreldse- en verbygaande dinge.

* Jaloesie:
In Matt.2 vind ons nog ‘n persoon wat nie deur Christus se geboorte ten goede verander is nie. Vers 1-3 ~ Jesus is in Betlehem in Judea gebore tydens die regering van koning Herodes. Na Jesus se geboorte het daar sterrekykers uit die ooste in Jerusalem aangekom 2 en gevra: “Waar is Hy wat as koning van die Jode gebore is? Ons het sy ster sien opkom en ons het gekom om aan Hom hulde te bewys.” 3 Toe koning Herodes hiervan hoor, was hy, en die hele Jerusalem saam met hom, hewig ontsteld. En vers 7-8 ~ Daarna het Herodes die sterrekykers in die geheim ontbied en noukeurig by hulle vasgestel wanneer die ster verskyn het. 8 Hy het hulle na Betlehem toe gestuur met die woorde: “Gaan doen noukeurig ondersoek na die Kindjie, en as julle Hom kry, laat my weet, sodat ek ook aan Hom hulde kan gaan bewys”.

Die heerser van die land waarin Josef en Maria hulle saam met Jesus bevind het, was Herodes en hy was uiters suksesvol in die onderdrukking van die Joodse gorilla vegters in die gebied waarvoor hy verantwoordelik was. Toe hy hoor van ‘n Joodse koning, het dit hom onmiddellik bedreig en wou hy die “Koning van die Jode” om die lewe laat bring.

Herodes was ‘n wrede en ongevoelige heerser, maar hy was ook intens jaloers en enige persoon wat ‘n bedreiging vir sy posisie kon wees, het hy net eenvoudig uit die weg geruim en daarom moes Jesus ook vermoor word en daarom vaardig hy ‘n dekreet uit wat bepaal het dat alle seuntjies van twee jaar en jonger om die lewe gebring moes word (Matt.2:16).

As ons dink dat daar nie meer jaloerse “Herodesse” in hierdie wêreld is nie, maak ons ‘n groot fout. Mense is ook vol vrees dat hulle, hul bepaalde planne en prioriteite en waardes en voorkeure en gebruike en besittings, prys sal moet gee, indien hulle Jesus Christus sou aanbid. Die wêreld leer ons dat ons, ons eie ding moet doen; dat ons, ons eie lot bepaal, ens. Die wêreld is vol “Herodesse” wat nie bereid is om die knie voor Christus te buig nie.

Wat van jou? Sê jy ook “nee” vir Jesus omdat jy bang is dat jy afstand sal moet doen van jou eie troontjie en koninkryk?

* Ongeërgdheid:
In Matt.2:4-6 lees ons ~ Hy (Herodes) het toe die priesterhoofde en die skrifgeleerdes van die volk bymekaar geroep en hulle uitgevra oor waar die Christus gebore sou word. 5 Hulle het hom geantwoord: “In Betlehem in Judea, want so is dit deur ’n profeet geskrywe: 6 En jy, Betlehem, gebied van Juda, jy is beslis nie die kleinste onder die leiers van Juda nie. Uit jou sal ’n leier voortkom wat vir my volk Israel ’n herder sal wees.” Herodes het al die kenners ingeroep om hom te adviseer. Die priesterhoofde het bestaan uit die Hoëpriester; die hoof van die Tempelpolisie en die ander priesters wat beskik het oor besondere talente. Hulle was hoofsaaklik Sadduseërs, maar daar was ook Skrifgeleerdes onder hierdie priesterhoofde (wat hoofsaaklik Fariseërs was) en hierdie priesterhoofde het geweet dat Jesus, die Messias, een of ander tyd gebore sou word, want hulle het die woorde van Miga 5:2 geken ~ Hy sal sy mense ’n kort rukkie prysgee, so lank as dit ’n vrou neem om ’n kind in die wêreld te bring. Dan sal dié uit sy familie wat die ramp oorleef het, terugkom na die Israeliete toe. Hulle het dus heeltyd (en dit is so ironies – tot vandag toe) die verwagting gehad, dat die Messias een of ander tyd sou kom.

Hierdie priesterhoofde was egter ongeërg en wou nie eens die moeite doen om die paar kilometer na Bethlehem te reis, om vas te stel of die pasgebore Jesus werklik die Messias is nie. Hulle het al die feite gehad en die volk van Israel het die verwagting gekoester vir ‘n Messias, maar hulle was heeltemal ongeërg. Waarom? Omdat hulle eiegeregtig was. Hulle het hulle self gesien as volmaakte nakomelinge van die Wet van Moses. Daar was dus géén plek vir, of nood aan Jesus Christus in hulle gemoed en lewe nie – so veel so, dat toe Jesus as jong volwassene op die toneel verskyn, hulle Hom verag en gehaat het en daarom het hulle uiteindelik Sy moord beplan en gemanipuleer.

Jesus het hierdie ongeërgdheid van hulle baie mooi saamgevat in Matt.9:10-13, toe Hy gesê het ~ Jesus het by hom in sy huis gaan eet, en baie tollenaars en sondaars het saam met Jesus en sy dissipels kom eet. 11 Toe die Fariseërs dit sien, vra hulle vir sy dissipels: “Waarom eet julle leermeester saam met tollenaars en sondaars?” 12 Maar Jesus het dit gehoor en gesê: “Dié wat gesond is, het nie ’n dokter nodig nie, maar dié wat siek is. 13 Gaan leer wat dit beteken: ‘Ek verwag barmhartigheid en nie offers nie.’ Ek het nie gekom om mense te roep wat op die regte pad is nie, maar sondaars.” Jesus het dus gekom vir mense wat Hom nodig gehad het, nl. tollenaars en sondaars.

Christus se geboorte maak geen indruk op talle mense nie, omdat hulle nie glo dat hulle sondaars is nie – hulle het dus geen belang en behoefte in en aan Christus as Redder nie, omdat hulle nie verstaan dat ...Die loon wat die sonde gee, is die dood; die genadegawe wat God gee, is die ewige lewe in Christus Jesus ons Here (Rom.6:23).

* Godsdienstige Rituele:
Luk.2:8-9 dui vir ons nog ‘n groep mense aan, op wie Christus se geboorte geen blywende indruk gemaak het nie ~ Daar was skaapwagters in daardie omgewing wat in die oop veld gebly en in die nag oor hulle skape wag gehou het. 9 Meteens staan daar ’n engel van die Here by hulle, en die heerlikheid van die Here het rondom hulle geskyn. Hulle het baie groot geskrik. ‘n engel van die Here het die geboorte aan die skaapherders bekend gemaak en hulle het na Bethlehem gegaan om Hom te sien. Vers 20 sê vir ons dat, Die skaapwagters het toe teruggegaan terwyl hulle God loof en prys oor alles wat hulle gehoor en gesien het. Dit was alles net soos dit vir hulle gesê is.

Van al die mense in Jerusalem, het God eenvoudige skaapherders uitgesonder om die wonderlike nuus van die geboorte van Christus te verneem. Daar is gewoonlik neergesien op skaapherders. Hulle kon bv. nie altyd die seremoniële aktiwiteite en reiniging aksies wat daarmee gepaard gaan, nakom nie. En tog, het niemand anders gekom om na die Christuskind te kom kyk, behalwe die vuil en eenvoudige skaapherders nie.

Daar was egter nog twee ander baie besondere mense wat wel kennis geneem het van die koms van die Kind na die stad, nl. Simeon en Anna. In Luk.2:25-26 sien ons dat Simeon, ...getrou (was) aan die wet en vroom, en het uitgesien na die koms van die Verlosser van Israel. Die Heilige Gees was op Simeon 26 en het aan hom bekend gemaak dat hy nie sou sterwe voordat hy die Gesalfde van die Here gesien het nie. Luk.2:36-38 verwys na Anna ~ Daar was ook ’n profetes, Anna, ’n dogter van Fanuel uit die stam Aser. Sy was al baie oud. As jong vrou was sy sewe jaar getroud, en na haar man se dood 37 het sy weduwee gebly. Sy was nou al vier en tagtig jaar oud. Sy het nie van die tempel af weggebly nie en het God dag en nag gedien deur te vas en te bid. 38 Juis op daardie oomblik het sy nader gekom en God gedank en oor die Kindjie gepraat met almal wat na die verlossing van Jerusalem uitgesien het.

Vir die res van die inwoners van Jerusalem en Bethlehem het die geboorte van Jesus egter nie veel beteken nie, want hulle was so besig met hul eie godsdienstige rituele – Jesus het nie ingepas in die godsdienstige sisteem van die dag nie. Dit was eers ná Sy Bergrede dat meer mense Jesus herken en erken het.

Slegs ware aanbidding van die ware drie-enige God sal die mens, die Verlosser Jesus Christus laat raak sien. So baie mense in ons dag (net soos destyds in Israel) hou hulle besig met allerlei godsdienstige rituele en mis hulle die Verlosser.

* Afgodery:
Ook vir die Romeine het Christus se geboorte geen betekenis ingehou nie.

Keiser Augustus het beveel dat daar ‘n sensus gehou moet word – noodwendig was die baba Jesus se naam ook opgeskryf, maar vir die Romeine het Sy Naam geen betekenis ingehou nie. Regdeur Jesus se aardse bediening het die Romeine met Hom skouer geskuur. Voor Jesus se dood, verskyn Hy voor Pilatus, die Romeinse goewerneur van Judea (Joh,.18:28-40). Hy was tereggestel deur Romeinse soldate (Matt.27:27-36). Romeinse soldate het gelieg oor Jesus se opstanding, deur ‘n storie daaroor op te maak (Matt.28:11-15).

Vir die Romeine het Christus as Verlosser ook geen waarde ingehou nie, a.g.v. hul afgodediens.

Vandag aanbid mense rondom ons ook hul eie afgode – of dit nou geld of seks of sport is, of status, of eiendom, of godsdiens, of wat ook al. Hierdie is die heidense afgode van ons dag. En daarom hou Christus se geboorte ook vir hierdie moderne afgodedienaars, geen betekenis in nie. Ja, hulle versier hul huise met kersbome en liggies; hulle deel presentjies uit, maar Christus is nêrens te sien in hul feesvieringe nie.

* Familiariteit:
Waarskynlik die hartseerste van alles, is die feit dat Christus se geboorte vir die mense van Nasaret self, geen betekenis ingehou het nie. Luk.2:39-40 lees as volg ~ Toe Josef-hulle alles nagekom het wat die wet van die Here voorskryf, het hulle na Galilea toe teruggegaan, na hulle eie dorp, Nasaret. 40 Die Kindjie het gegroei en sterk geword, en Hy was vol wysheid, en die genade van God was op Hom.

Nadat Josef en Maria teruggekeer het na Nasaret, was Jesus alles behalwe soos die res van die kinders van Sy tuisdorp. Hy het saam met Sy ouers, die Paasfees bygewoon; Hy het die geleerde teoloë as twaalfjarige kind gekonfronteer en met hulle geredeneer (Luk.2:41-47). Hy het dertig jaar van Sy lewe in Nasaret spandeer en kop en skouers uitgestaan bo die ander kinders en jongmense, maar selfs dit was nie genoeg, sodat Christus die Verlosser enige waarde ingehou het vir die inwoners van Nasaret nie.

Luk.4:16-22,24 onthul hierdie raaisel vir ons ~ Hy het ook in Nasaret gekom, waar Hy grootgeword het, en soos sy gewoonte was, het Hy op die sabbatdag na die sinagoge toe gegaan. Toe Hy opstaan om uit die Skrif voor te lees, 17 is die boek van die profeet Jesaja vir Hom aangegee, en Hy het dit oopgemaak en die plek gekry waar geskrywe staan: 18 “Die Gees van die Here is op My omdat Hy My gesalf het om die evangelie aan armes te verkondig. Hy het My gestuur om vrylating vir gevangenes uit te roep en herstel van gesig vir blindes, om onderdruktes in vryheid uit te stuur, 19 om die genadejaar van die Here aan te kondig.” 20 Nadat Hy die boek toegemaak en aan die amptenaar teruggegee het, het Hy gaan sit. Die oë van almal in die sinagoge was op Hom gerig. 21 Toe begin Hy hulle toespreek: “Vandag is hierdie Skrifwoord wat julle nou net gehoor het, vervul.” 22 Almal het hulle instemming met Hom betuig en was verwonderd oor die aangename woorde uit sy mond. En hulle sê: “Is hy dan nie die seun van Josef nie?” En vers 24 ~ Maar dit verseker Ek julle,” sê Hy verder, “geen profeet word in die plek waar hy grootgeword het, aanvaar nie.

Nasaret se inwoners het Jesus gesien soos wat hulle al die ander kinders van hul dorpie gesien het – maar net nog ‘n kind – niks spesiaals nie, inteendeel, nadat Jesus in die sinagoge gepraat het, lees ons in Luk.4:29-30 die volgende ~ Hulle het opgespring, Hom uit die dorp uitgejaag en Hom gebring tot op die rand van die berg waarop hulle dorp gebou was, om Hom van die krans af te gooi. 30 Maar Jesus het tussen hulle deur geloop en weggegaan.

Familiariteit is ‘n gevaarlike saak. So baie mense sê dat hulle in ‘n Christelike huis groot geword het, maar self is hulle nie gelowiges nie. Hulle weet van Jesus; hulle vier selfs Kersfees, maar die ware betekenis van Christus se geboorte verander nie hulle harte en lewens nie. Jesus sê self van hierdie mense die volgende in Mark.6:6a ~ Hy was verbaas oor die ongeloof van die mense.

4. TEN SLOTTE:
Daar is baie maniere waarop Christus se koms na hierdie wêreld by ons verby kan gaan en daarom geen betekenis vir ons inhou nie, nl.:
* Selfgesentreerde lewens;
* Jaloesie;
* Ongeërgdheid;
* Godsdienstige rituele;
* Afgodery, en
* Familiariteit.

Maar, die sonde wat aan die wortel van hierdie probleem lê, is ONGELOOF. Miljoene mense weier net eenvoudig om in Jesus Christus te glo. Die Apostel Johannes sê in Joh.1:10-12 ~ Hy wás in die wêreld-die wêreld het deur Hom tot stand gekom-en tog het die wêreld Hom nie erken nie. 11 Hy het na sy eiendom toe gekom, en tog het sy eie mense Hom nie aangeneem nie. 12 Maar aan almal wat Hom aangeneem het, dié wat in Hom glo, het Hy die reg gegee om kinders van God te word.

Indien Kersfees vir jou nie enige ware betekenis inhou nie, moet jy weet dat dit kán verander, indien jy Jesus Christus as jou persoonlike Verlosser aanneem en in Hom glo. Hierdie Kersdag van 2009 kan jou ewige bestemming verander, as jy jouself verootmoedig voor die Here God en jou sonde bely en jou daarvan bekeer en in Jesus Christus glo.

Rom.10:8-11 leer ons die volgende ~ “Naby jou is die woord, in jou mond en in jou hart.” En hierdie woord is die boodskap van die geloof, en dit is wat ons verkondig: 9 As jy met jou mond bely dat Jesus die Here is, en met jou hart glo dat God Hom uit die dood opgewek het, sal jy gered word. 10 Met die hart glo ons, en ons word vrygespreek; en met die mond bely ons, en ons word gered. 11 Die Skrif sê tog: “Niemand wat in Hom glo, sal teleurgestel word nie.

Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te Antipas Gereformeerde Baptiste Gemeente (Vereeniging) op 25 Desember 2009

Boodskap deur Kobus van der Walt (20 Desember 2009)

Die Brief aan die Efesiërs - 12 (Opbou en Toerusting van die Liggaam) [1]

Indien u hierdie Boodskap wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.

1. SKRIFLESING:
Ef.4:11-16 ~ En dít is die “gawes” wat Hy “gegee het”: apostels, profete, evangeliste, en herders en leraars. 12 Sy doel daarmee was om die gelowiges toe te rus vir hulle diens en vir die opbou van die liggaam van Christus. 13 So sal ons uiteindelik almal kom tot die werklike eenheid in ons geloof en in ons kennis van die Seun van God. Dan sal ons, sy kerk, soos ’n volgroeide mens wees, so volmaak en volwasse soos Christus. 14 Dan sal ons nie meer kinders wees nie; ons sal nie meer soos golwe op en af en heen en weer geslinger word deur elke wind van dwaalleer as vals leraars ons met hulle slinksheid en listigheid op dwaalweë wil wegvoer nie. 15 Nee, ons sal in liefde by die waarheid bly en so in alle opsigte groei na Christus toe. Hy is immers die hoof, 16 en uit Hom groei die hele liggaam. Die verskillende liggaamsdele pas by mekaar en vorm saam ’n eenheid. Elkeen van hulle vervul sy funksie, en so bou die liggaam homself op in liefde. 

2. INLEIDING:
Ons het verlede week gesien dat die Here verskillende gawes aan die kerk gegee het en wel volgens vers 12, apostels, profete, evangeliste, en herders en leraars. Ons het dan ook gekyk na die verskillende funksies van hierdie onderskeie gawes.

Paulus gaan egter nou voort in vers 12 en hy sê vir ons wat die Here se doel was met die uitdeel van hierdie gawes, nl. ...om die gelowiges toe te rus vir hulle diens en vir die opbou van die liggaam van Christus.

Wat ’n mens onmiddellik tref wanneer jy hierdie teksvers lees, is dat die hele gedagte van ’n kerk of gemeente, of denominasie waar die predikant of die moderator of die Pous, die oppergesag van die kerk vorm, geheel en al misplaas en selfs onbybels is. Luister mooi wat staan hier ... om die gelowiges toe te rus vir hulle diens en vir die opbou van die liggaam van Christus. Die gelowiges, m.a.w. die lidmate word toegerus, sodat hulle, die lidmate, die gemeente – die ander broers en susters in die gemeente, kan opbou. Die gedagte is dus nié, dat die gemeente passief moet wees en net agteroor sal sit en gevoed en gelei en opgebou en herstel word deur die Herder/Leraar nie – en hy alleen nie. Nee, die lidmate (elke broer en Suster) is medeverantwoordelik hiervoor. Die Herder/Leraar gee slegs die toerusting in die vorm van die Woordverkondiging aan die lidmate.

Hierdie gawes wat uitgedeel word aan die kerk, is almal “diensbaarheidsgawes” om die gemeente toe te rus ten einde diensbaar te wees. Hierdie gawes strek dus tot seën van beide diegene wie dit uitdeel, as vir diegene wie dit ontvang, sodat dit uiteindelik lei tot ’n gesonde en geseënde gemeente.

Die doel dan met hierdie gawes is om diensbaarheid te bewerkstellig en nié vir selfgesentreerde redes nie of om selfs in ongehoorsaamheid daarmee om te gaan nie. Elkeen van die lyste in die Nuwe Testament wat die “charismata” (Gawes van die Heilige Gees) bevat, beklemtoon hierdie feit, nl. dat die gawes, “diensbaarheidsgawes” is en daarom is die prediking van die Woord van kardinale belang in die kerk, omdat niks anders die gemeente so kan opbou as die Woord van God self nie en daarom is die primêre gawe vir die kerk, dié van prediking en lering.

3. TOERUSTING VAN DIE LIGGAAM:
Wat dan is die doel met die uitdeel van die gawes? Eerstens, vers 12 ~ ... om die gelowiges toe te rus.... U sal met my saamstem dat die toerusting van gelowiges en die opbou van die Liggaam nie ’n oefening is wat oornag afgehandel kan word nie, maar dat dit ’n lang proses is en uiteraard word so ’n proses nog langer uitgerek en vertraag namate lidmate nie gewillig is om saam te werk en bereid is om hul gawes in te span en die res van die Liggaam daarmee te bedien en te seën nie en dit impliseer dus dat elkeen van ons in een of ander vorm van bediening in die gemeente betrokke sal raak.

Wanneer ons dan praat van die toerusting van die gelowiges, is dit nie net ’n individuele saak nie, maar ook ’n korporatiewe, of gemeenskaplike saak.

Die Here Jesus het aan die Kerk, basies vier “stukke gereedskap” gegee waardeur ons opgebou en toegerus kan word:
· Eerstens dan en die belangrikste, soos ons reeds gesien het, is deur die Woord en die prediking en uitleg van die Woord – 2Tim.3:16-17 ~ Die hele Skrif is deur God geïnspireer en het groot waarde om in die waarheid te onderrig, dwaling te bestry, verkeerdhede reg te stel en ’n regte lewenswyse te kweek, 17 sodat die man wat in diens van God staan, volkome voorberei en toegerus sal wees vir elke goeie werk. En in Joh.15:3 sê Jesus ~ Julle is alreeds reg gesnoei deur die woorde wat Ek vir julle gesê het. Die eerste taak van die Herder/Leraar is dan om homself en die kudde te voed met die Woord en hulle te leer om hulleself vanuit die Woord te voed.

· Ons vind ’n tweede “stuk gereedskap” in die proses van toerusting en opbou in Handelinge. Hier het die Apostels te doen gekry met allerlei onderonsies in die gemeente en is hulle aandag daardeur afgetrek van dít waaroor dit eintlik moes gaan en het hulle uiteindelik diakens aangewys om, om te sien na hierdie “ander take” in die gemeente – en hulle motivering? Hand.6:4 ~ Ons sal dan al ons aandag aan gebed en die bediening van die woord bly gee. Die tweede dan, is gebed. Die Herder/Leraar is verantwoordelik om homself voor te berei deur gebed, maar die gemeente moet ook gelei word om hulself voor te berei deur gebed en voorbidding. Epafras was toegewyd in hierdie taak om sy medegelowiges op te bou en toe te rus, deur sy voorbidding vir hulle – Kol.4:12 ~ Epafras, wat een van julle is, stuur vir julle groete. Hy staan in diens van Christus Jesus en bid altyd ernstig vir julle dat julle staande mag bly, geestelik volwasse en in alles volkome gehoorsaam aan die wil van God.

Dit is belangrik dat ons daarop sal let dat die toerusting en opbou van elke gelowige nou reeds hiér op aarde geskied en nié eendag in die hemel nie. Die werkwoord wat Paulus hier gebruik is in die Grieks, “katartizo”, wat die gedagte deurgee van geestelik sterk gelowiges wat swakker broers en susters en veral diegene wat in sonde verval, help herstel (L.w.: Nie noodwendig dus net die Herder/Leraar nie, maar lede van die Liggaam).

· ’n Derde “stuk gereedskap” is beproewing en ons kan ’n vierde daarby voeg, wat baie dieselfde is, nl. lyding. Hierdie is primêre suiweringsmiddele of –ervarings, wat meehelp om ons as gelowiges te slyp en te help opbou tot verdere heiligmaking in ons lewe. Jakobus skryf in 1:2-4 die volgende ~ My broers, julle moet baie bly wees wanneer allerlei beproewings oor julle kom, 3 want, soos julle weet, as julle geloof die toets deurstaan het, stel dit julle in staat om te volhard. 4 En die volharding moet end-uit volgehou word sodat julle tot volle geestelike rypheid kan kom, sonder enige tekortkoming. Wanneer ons in gehoorsaamheid en afhanklikheid en vertroue reageer op die toetse wat God op ons weg plaas, sal ons “geestelike spiere bou” en geestelik toegerus word en sodoende opgebou word in die allerheiligste geloof en toegerus word vir dienswerk aan God en tot opbou van die Liggaam. Petrus sê in 1Pet.5:10 ~ God wat alle genade gee en wat julle geroep het om in Christus Jesus deel te hê aan sy ewige heerlikheid, sal julle, nadat julle ’n kort tydjie gely het, self weer oprig en julle moedig, sterk en standvastig maak.

Ons moet besef dat om Christus te volg, nie nét impliseer dat ons deur en in Hom opgebou sal word en toegerus sal word nie, maar dat ons ook in Sy lyding sal deel hê. Dit is waarom Paulus in Fil.3:10 sê ~ Al wat ek wens, is om Christus te ken, die krag van sy opstanding te ondervind en deel te hê aan sy lyding deur aan Hom gelyk te word in sy dood. Paulus het homself verheug in al sy lyding en swaarkry. Hoor wat sê hy in 2Kor.1:4-6 ~ In elke moeilikheid bemoedig Hy ons. Daarom kan ons ook ander bemoedig wat in allerlei moeilikhede verkeer. Ons kan hulle bemoedig met dieselfde bemoediging waarmee God ons bemoedig, 5 want net soos daar vir ons ’n oorvloed van lyding is ter wille van Christus, is daar ook vir ons ’n oorvloed van bemoediging deur Christus. 6 As ons dus in beproewing kom, is dit dat julle bemoedig en gered kan word. As ons bemoedig word, is dit om julle te bemoedig en te versterk, sodat julle met geduld dieselfde lyding kan verduur wat ons ook verduur. Hoor u wat sê Paulus hier? Let veral op na die dinamika van gemeente-wees hier en let verder ook op na die toerusting en opbou van die Liggaam in hierdie proses:
· Lyding en beproewing lei tot ’n oorvloed van bemoediging deur Christus (v.4 en 5);
· Ons beproewing lei daartoe dat ons, ons broers en susters kan bemoedig (v.6).
· Wat gebeur as ons bemoedig word? Ons word versterk en opgebou (v.6), sodat ons later weer ons beproewing en lyding op die regte wyse kan hanteer en verduur (v.6). Die een lei dus tot die ander.

4. DIENSBAARHEID AAN DIE GEMEENTE:
In die tweede gedeelte van vers 12 staan daar ~ (... om die gelowiges toe te rus) vir hulle diens.... Diensbaarheid is dus ’n tweede doel met uitdeel van die gawes aan die Liggaam. Let weer hier op: Wie word hier toegerus? Die gelowiges. Waarvoor? Vir hulle diens. Wie se dienswerk? Hulle – die gemeente dus. Dit is dus weereens nie die Herder/Leraar se dienswerk nie, maar elke lidmaat (wat natuurlik ook die Herder/Leraar of die leierskap/ouderlinge insluit). Die hele gemeente moet dus aktief betrokke wees by die werk van die Here in die Liggaam. En dit is nie in die eerste plek die Herder/Leraar se verantwoordelikheid om die gemeente te motiveer en aan te moedig en selfs te smeek om betrokke te raak nie. Nee, sy werk is bloot net om die toerusting vanuit die Woord te verskaf en die lidmaat moet self sy eie verantwoordelikheid voor die Here besef en aktief betrokke raak deur te dien. 1Kor.15:58 ~ Daarom, liewe broers, wees standvastig, onwankelbaar, altyd oorvloedig in die werk van die Here, omdat julle weet dat julle inspanning in diens van die Here nie tevergeefs is nie. En 1Pet.4:10-11 ~ As goeie bedienaars van die veelvoudige genade van God moet elkeen, namate hy ’n genadegawe ontvang het, die ander dien. 11 As iemand die gawe ontvang het om te preek, moet God deur hom aan die woord kom; as dit is om in die gemeente te dien, moet hy dien met die krag wat God verleen. So moet julle God in alles verheerlik deur Jesus Christus, aan wie die heerlikheid en die krag behoort tot in alle ewigheid! Amen. Hierteenoor sê Paulus in 2Tes.3:11 ~ Ons sê dit omdat ons verneem dat daar mense by julle is wat leeglê, wat self nie werk nie en hulle net met ander se sake bemoei.

Geestelike werk en diensbaarheid is dus die werk van elke gelowige – blote bywoning van eredienste is dus nié deelname aan die bediening van gelowiges en diensbaarheid aan medegelowiges nie.

5. OPBOU VAN DIE LIGGAAM:
Ons vind ’n derde doelwit met die uitdeel van die gawes in vers 12, nl. ~ ( Sy doel daarmee was om die gelowiges toe te rus vir hulle diens) ...en vir die opbou van die liggaam van Christus. Behoorlike lering en prediking lei tot die opbou van die gemeente. Hierdie woord “opbou”, verwys letterlik na die bou van ’n huis. Dit behels dus die geestelike opbou en ontwikkeling van die Liggaam waarvan Paulus hier praat en weereens geskied dit deur die prediking van die Woord. Paulus doen ’n ernstige beroep op die ouderlinge in die gemeente van Efese en dit beklemtoon juis hierdie proses, wanneer hy sê ~ Maar nou vertrou ek julle aan God toe en aan die woord van sy genade. Die woord is magtig om julle op te bou en julle in die seëninge te laat deel wat Hy aan al die gelowiges as erfdeel belowe het (Hand.20:32).

Wanneer Paulus dan praat van hierdie opbouproses, het hy ’n vyfvoudige doelwit in gedagte met hierdie proses:
· Vers 13 ~ So sal ons uiteindelik almal kom tot die werklike eenheid in ons geloof. Die geloof waarvan Paulus hier praat, is nie die handeling van geloof, of gehoorsaamheid nie. Dit verwys na die Christelike leerstellinge. M.a.w. die doel met hierdie opbouproses is om almal “op dieselfde teologiese bladsy” te kry – en weereens kom dit deur die gepredikte Woord. Wanneer eenheid kortkom in ’n Liggaam, is dit heel dikwels a.g.v. leerstellige onkunde en/of geestelike onvolwassenheid. Wanneer ’n gemeente dus behoorlik geleer word vanuit die Woord en die gemeente hul dienswerk getrou doen en die gemeente na geestelike volwassenheid gelei word, sal daar eenheid wees. Die oplossing vir die verdeeldheid in die gemeente van Korinte was dat hulle tot dieselfde leerstellige oortuigings moes kom (1Kor.1:10). Baie keer is dit dan ook nodig dat die Here eers mense moet wegneem uit ’n gemeente, ten einde hierdie eenheid in ons geloof te bewerkstellig.

· Die tweede doelwit in die proses van die opbou van gelowiges, is om kennis van Christus te bekom – vers 13b ~ (So sal ons uiteindelik almal kom tot die werklike eenheid in ons geloof) en in ons kennis van die Seun van God. Paulus praat nie hier van reddingskennis nie, maar van ’n diep en vol kennis van die waarheid wat verkry word deur ’n opregte verhouding met Jesus Christus. So ’n verhouding word slegs bekom deur gebed en die getroue bestudering van en gehoorsaamheid aan God se Woord. Na etlike jare in diens van Christus het Paulus in Fil.3:8a gesê ~ ...ek beskou alles as waardeloos, want om Christus Jesus, my Here, te ken, oortref alles in waarde. Om kennis van die Seun van God te bekom, is ’n lewenslange proses wat nie afgehandel sal wees, voor ons Christus van aangesig tot aangesig in die ewigheid sien nie.

· Derdens het Paulus geestelike volwassenheid in gedagte wanneer hy praat van die opbou van die Liggaam van Christus. Vers 13c ~ Dan sal ons, sy kerk, soos ’n volgroeide mens wees, so volmaak en volwasse soos Christus. God se begeerte vir Sy Kerk, is dat elke gelowige, sonder uitsondering, aan Sy Seun Jesus Christus gelykvormig sal word ~ Dié wat Hy lank tevore verkies het, het Hy ook bestem om gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, sodat sy Seun baie broers kan hê van wie Hy die Eerste is (Rom.8:29). Indien ons dus sê dat ons gelowiges is, moet ons ag slaan op die woorde in 1Joh.2:6 ~ Wie beweer dat hy in Hom bly, behoort self ook te lewe soos Jesus gelewe het. Ons strewe moet dus dié van 2Kor.3:1 wees ~ Ons almal weerspieël die heerlikheid van die Here, want die sluier is van ons gesig af weggeneem. Ons word al meer verander om aan die beeld van Christus gelyk te word. Die heerlikheid wat van ons uitstraal, neem steeds toe. Dit doen die Here wat die Gees is.

Dit is wel so, maar dit mag nooit ’n verskoning wees nie, nl. dat ons nooit volkome soos Christus kan word nie – primêr a.g.v. die waarheid soos opgeteken in Rom.7:14 ~ Ons weet tog die wet is geestelik, maar ek is aards en soos ’n slaaf aan die sonde verkoop. Ons strewe moet egter wees om meer en meer volwasse in Christus te word.

· In die vierde plek moet die kerk van die Here Jesus Christus altyd, suiwer dogma/leer/teologie nastreef, sodat ons nie, in die woorde van vers 14, ... meer kinders(sal) wees nie; en ons nie meer soos golwe op en af en heen en weer geslinger (sal) word deur elke wind van dwaalleer as vals leraars ons met hulle slinksheid en listigheid op dwaalweë wil wegvoer nie. Paulus se punt hier, is dus dat ons nie sal toelaat dat ons deur die dwaalleer van vals leraars en die slinksheid van die satan mislei sal word nie, maar dat ons teologies en Bybels goed genoeg onderlê sal wees om hierdie aanslae af te weer. Ons moet besef dat ons as gelowiges voortdurend in die visier van die vyand is. Die Nuwe Testament is vol waarskuwings dat ons wakker moet wees, bv. Rom.16:17-18 ~ Ek druk julle dit op die hart, broers: Pas op vir dié wat verdeeldheid veroorsaak en die mense afvallig maak van die leer wat julle ontvang het. Bly weg van hulle af. 18Sulke mense dien nie Christus ons Here nie, maar hulle eie drifte en drange, en met al hulle mooipraatjies en vleitaal mislei hulle die liggelowige mense. En 2Tim.4:3 ~ ...want daar sal ’n tyd kom wanneer die mense die gesonde leer nie meer sal verdra nie. Hulle sal hulle eie begeertes volg en vir hulle leermeesters bymekaarmaak wat net sal sê wat hulle graag wil hoor.

· Laastens sien ons in vers 15, dat Paulus sê, dat ons ...in liefde by die waarheid (moet) bly en so in alle opsigte groei na Christus toe. Hierdie uitdrukking, om in liefde by die waarheid te bly, is baie moeilik vertaalbaar. Die enigste ander plek in die Nuwe Testament, waar hierdie uitdrukking gebruik word (in die Grieks), is in Gal.4:16 ~ Het ek dan nou julle vyand geword deurdat ek die waarheid aan julle voorhou? Dit gaan dus hier oor die verkondiging van die suiwere waarheid. En onthou - hier gaan dit nie nét oor die verkondigers van die Woord van God nie, maar alle gelowiges en daarom kan ons sê dat elke gelowige dus ’n liefdevolle getuie vir Jesus Christus moet wees.

Paulus sluit hierdie gedeelte af deur vir ons te sê dat Christus die Hoof van die Kerk is en dat ons, ons moet onderwerp aan Sy gesag en leierskap. En nie net is Hy die Hoof nie, maar ook die Bron van alle gawes en ons moet die gawes wat ons van Hom ontvang, aanwend tot Sy eer, maar ook tot opbou van die gemeente en tot uitbreiding van die Koninkryk hier op aarde.

6. AFSLUITING:
U mag nou ter afsluiting vir my vra: “Hoe kan ek my gawe ontdek ten einde mee te help om die gemeente op te bou?” Ja ek weet dat daar allerlei boekies en kursusse ens., bestaan wat ons oënskynlik hiermee kan help, maar dit is nie wat ek in gedagte het nie. Ek wil 4 punte met julle deel ten einde julle te help om jul gawe(s) wat die Here reeds aan julle geskenk het, te ontdek.

· Eerstens kan jy begin deur die Woord te bestudeer en te kyk wat die Woord alles te sê het oor geestelike gawes. Dit is deur die Woord dat God met ons praat en die Woord is die primêre bron vir ons geestelike groei en heiligmaking. Ons moet ook terwyl ons die Woord bestudeer, baie deeglik kennis neem van die doel met die uitdeel van die gawes en dit is nl. om die gemeente te dien – dit word nie vir ons eie voordeel gegee nie.

· In die tweede plek moet ons bid. Om vas te stel d.m.v. watter gawes ek die gemeente kan help opbou, is nie ’n ligtelike saak nie, daarom moet ons ernstig hieroor bid. Ons kan nie maar net ons eie oordeel vertrou in hierdie gewigtige saak nie. Jer.17:9 sê nie verniet ~ Die hart is bedriegliker as enigiets anders, hy is ongeneeslik; wie kan hom verstaan? Ons kan baie maklik ’n gawe begeer wat ons eie belang dien, of wat ons belangrik kan laat voel en dít is beslis nie die gawe wat die Here vir ons in gedagte het nie. Dit kan ook gebeur dat ons juis daardie gawe wat God vir ons gegee het of wil gee, weerstaan omdat dit ons dalk nie pas nie. Die enigste manier om werklik vas te stel wat die Vader vir ons in gedagte het, is om ons eie harte in gebed te ondersoek en Sy wil in en deur gebed te vra.

· Derdens kan ons, nadat ons die Woord bestudeer het en ernstig oor die saak gebid het, ’n waardebepaling maak van ons eie motiewe, talente, vermoëns en geestelike sterkpunte, want baie dikwels gebruik die Here juis hierdie eienskappe, maar ons kan en mag nie die eerste twee stappe ignoreer en direk met hierdie stap voortgaan nie.

· Laastens moet ons dít wat ons ervaar en wat die Here aan ons openbaar, met medegelowiges toets en vir hulle vra wat hulle dink jou gawe(s) is.

Die kerk van die Here Jesus Christus is baie dikwels nie die “stad op ’n berg”, waartoe dit geroep is nie, omdat broers en susters nie hul gawes aanwend in diens van die Koninkryk nie. Hoe en waar dien jy die gemeente deur jou gawes?

Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) op 20 Desember 2009

Boodskap deur Kobus van der Walt (13 Desember 2009)

Die Brief aan die Efesiërs - 11 (Christus se geskenk aan Sy Bruid) [1]

Indien u hierdie Boodskap wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.

1. SKRIFLESING:
Ef.4:7-13 ~ Aan elkeen van ons is ’n genadegawe gegee volgens die mate waarin Christus die gawes uitgedeel het. 8 Daarom sê die Skrif: “Toe Hy na die hoogte opgevaar het, het Hy krygsgevangenes saamgeneem en gawes aan die mense gegee.” 9 Hierdie uitdrukking: “Hy het opgevaar”, veronderstel tog dat Hy eers neergedaal het na wat laer is, naamlik na die aarde toe. 10 Die Een wat neergedaal het, is ook die Een wat opgevaar het bo alle hemelruimtes uit om alles met sy teenwoordigheid te vul. 11 En dít is die “gawes” wat Hy “gegee het”: apostels, profete, evangeliste, en herders en leraars. 12 Sy doel daarmee was om die gelowiges toe te rus vir hulle diens en vir die opbou van die liggaam van Christus. 

2. INLEIDING:
Die hart van die Evangelie is nié wat die mens moet dóén vir God nie, maar wat Hý vir die mens gedoen het. Net soos die Ou Testament, bevat die Nuwe Testament baie opdragte en vereistes wat ons as mense moet nakom en waaraan ons moet voldoen. Maar so belangrik as wat hierdie opdragte en vereistes ook al mag wees, is dít nie die hart van die Evangelie nie. Dit is slegs dinge wat ons geroep word om te doen, ten einde eer aan God te bring in ruil vir wat Hy vir ons, deur Sy Seun, Jesus Christus gedoen het. ’n Ieder en elk van die Nuwe Testamentiese boeke leer vir ons wat Christus vir ons gedoen het en elke Nuwe Testamentiese opdrag, of verwagting of waarskuwing, is op hierdie fondasie gebou, nl. wat Christus Jesus vir ons gedoen het.

Die mees uitnemende geskenk wat God vir ons gegee het, is Sy genade en ons reaksie daarop moet wees, dat ons uit dankbaarheid Hom wíl gehoorsaam – daarom dat Ef.2:10 sê ~ God het ons gemaak wat ons nou is: in Christus Jesus het Hy ons geskep om ons lewe te wy aan die goeie dade waarvoor Hy ons bestem het.

Ons reaksie op hierdie genadegeskenk is, soos wat ons dan verlede week ook gesien het, ’n waardige lewenswandel en hierdie waardige lewenswandel word vir ons moontlik gemaak deur die genadegawes wat elke gelowige ontvang het – vers 7 ~ Aan elkeen van ons is ’n genadegawe gegee volgens die mate waarin Christus die gawes uitgedeel het.

Ons sien dan in ons gelese gedeelte dat Paulus drie sake hier aansny:
· Paulus verseker ons dat elke gelowige bepaalde gawes ontvang het.
· Hy beskryf vir ons sommige van die spesiaal geseënde persone deur wie die kerk geseën word.
· En Paulus verduidelik ook aan ons hoe Christus die reg bekom het om hierdie gawes aan Sy Bruid uit te deel.

3. CHRISTUS SE GAWES AAN INDIVIDUE:
Baie teoloë beskou hierdie gedeelte as die hart van die Efesiërbrief, omdat dit vir ons verduidelik hoe die kerk van die Here Jesus moet funksioneer. Ons sien dan in vers 7 (en dit staan in geen onduidelike taal daar), dat ’n ieder en elke gelowige ’n genadegawe van Christus ontvang het – m.a.w. nie nét vir die ouderlinge van die gemeente nie. En let daarop – dit is nie ’n gawe wat ons ontwikkel nie; dit is nie ’n gawe wat ons gevra het nie. Nee, dit is ’n gawe wat aan ons uit genade geskenk word – Christus gee dit vir ons.

Dit is verder ook belangrik om daarop te let dat hierdie woord “genadegawe” in die enkelvoud geskryf is – elkeen het dus ’n baie spesifieke gawe ontvang om die gemeente mee te dien. Dit is so jammer dat die kerk oor die algemeen, hierdie roeping versaak het en dat die kerk oor die jare heen, ontwikkel het in ’n gemeenskap waar daar baie duidelike skeiding tussen die leierskap van ’n gemeente en die “gewone” lidmaat aan die anderkant, ontwikkel het. Die gedagte wat Paulus vir ons hier deurgee, is juis die teenoorgestelde, nl. dat beide die leierskap van die gemeente, sowel as elke gemeentelid besondere gawes ontvang het om die gemeente mee te dien en op te bou, sodat elkeen oor ’n waardige lewenswandel mag beskik.

As ons dan sê dat dit Christus is wat hierdie genadegawes aan ons skenk, dan impliseer dit tog ook dat ons hierdie gawe moet aanwend vir die doel waarvoor dit gegee is, naamlik in diens van die gemeente en die opbou van die kerk. Hierdie genadegawe word dus nie gegee om vir persoonlike gewin aangewend te word nie.

4. CHRISTUS SE REG OM GAWES UIT TE DEEL:
Paulus sê dan vir ons in verse 8-10, dat al die gawes wat aan die Kerk en derhalwe aan gelowiges gegee word, een en dieselfde oorsprong het. Paulus gaan leen ’n gedeelte uit Ps.68 en spesifiek vers 18, as ’n vergelykende teksvers om aan ons te toon hoe en op grond waarvan Christus die reg bekom het om die gawes aan die Kerk uit te deel ~ Die skitterende strydwaens van God was duisende, duisende der duisende, toe die Here van Sinai af die heiligdom betree het. Ps.68 is ’n oorwinningslied wat deur Dawid geskryf is ten einde God te verheerlik na Sy oorwinning oor die Jebusiete en hy die gevange soldate in die strate laat paradeer en hy geskenke van die mense ontvang het. Met Paulus se toepassing van hierdie gedeelte, verander hy die “ontvang” na “gee”. Die triomfantlike en verrese Christus, wat teruggekeer het van die aarde af na ’n geveg hier op aarde, skenk dan op dieselfde wyse, Sy Geskenk aan die Kerk, nl. die Heilige Gees en al Sy gawes (Hand.1:4).

5. ’N VERSKEIDENHEID VAN GAWES:
Paulus voorsien in vers 11 aan ons ’n lys van gawes wat aan die Kerk gegee word. Hierdie lys wat ons hier in Ef.4 sien, is maar net ’n deel van die gawes wat deur Christus aan Sy Bruid geskenk word (ook genoem – “gawes van die Gees”). Hierdie gawes word in vier verskillende gedeeltes van die Nuwe Testament vermeld en in een van daardie hoofstukke, op twee plekke – daar bestaan dus in geheel, vyf lyste, nl. 1Kor.12:8-10; 28-30; Rom.12:6-8; Ef.4:11 en 1Pet.4:11. Verskillende gawes word in hierdie lyste beklemtoon. 1Pet.4:11 bevat bv. net twee gawes, nl. prediking en diensbaarheid. Die twee lyste in 1Kor.12 is weer die langste en elkeen bevat 9 gawes. Wanneer ons na al vyf hierdie lyste kyk, sien ons dat daar ongeveer 19 tot 20 gawes aan die kerk geskenk is.

Hier in Efesiërs meld Paulus 5 van hierdie gawes, nl.: apostels, profete, evangeliste, en herders en leraars (v.11b).

· Die eerste dan is dié van apostels en profete. Hierdie twee gawes bestaan nie meer in ons dae nie, omdat die definisie vir ’n apostel vir ons daarop dui, dat dit iemand moet wees wat ’n ooggetuie van Jesus was en wat opdrag van Jesus ontvang het om gemeentes te plant en ook wat d.m.v. baie spesiale openbaring, die Woord van God ontvang het, met die opdrag om dit neer te skryf en wat dan uiteindelik ons Nuwe Testament geword het (soos die geval met die Ou Testamentiese profete). Daar is wel uitsonderings (bv. dié van Agabus in Hand.21:10-11), maar dit was enkelinge wat opgetree het, terwyl die Nuwe Testament geskryf is.

In die lig hiervan, bestaan en funksioneer nie een van hierdie gawes meer vandag nie, alhoewel die kerk van ons dag, steeds geseën word deur hierdie gawes in die vorm van die Woord van God.

· Tweedens word Evangeliste genoem. Anders as Profete en Apostels, het hierdie gawe nie ophou bestaan nie. ’n Evangelis is iemand wat ’n besonderse gawe ontvang het om die Evangelie van verlossing van sonde deur Jesus Christus, aan mense te verkondig. Hierdie gawe impliseer nié dat mense wat nie oor hierdie gawe beskik, vrygestel word daarvan om die Evangelie te verkondig nie. Ons het almal die opdrag ontvang, toe Jesus in Matt.28 aan ons die Groot Opdrag gegee het.

Dit is interessant om te sien dat daar in die ganse Bybel slegs van een persoon gepraat word as ’n Evangelis en dit was Filippus (Hand.21:8) en volgens Hand.6:5 was hy ’n diaken – die implikasie daarvan is dat Evangeliste dus nie buitengewone mense is nie, maar alledaagse gelowiges wat besonderlik geseën is met hierdie gawe. Ek sou reken dat die gawe wat ’n Evangelis ontvang, die vermoë is om die Evangelieboodskap op ’n eenvoudige, konfronterende en verstaanbare wyse aan mense oor te dra, sonder vrees of selfbewustheid.

· In die derde plek word hier in ons Skrifgedeelte gepraat
van die gawe van Herders en Leraars. As ons hier na die Griekse frasering kyk, sien ons dat herderskap, of pastorskap en dié van leraar, in een groep of as een gawe geplaas word en dat ’n mens dus eintlik van Herder/Leraar moet praat.

Die woord Pastor verwys na iemand wat pastorale oorsig oor iemand het en dít weer, is gebaseer op die hele gedagte van Joh.10:11 waar Jesus na Homself verwys as die Goeie Herder en Heb.13:20 praat van Jesus as die Groot Herder en 1Pet.5:4 verwys na Jesus as die Opperherder.

Soos in die geval van Evangeliste is daar baie gelowiges, wat nie “geordende predikante” is nie, wat hierdie gawe van Herder/leraar ontvang het. So sien ons bv. dat Herderskap die gawe is waaroor Ouderlinge, sowel as Diakens behoort te beskik, indien lg. se pligte, herderskap of geestelike oorsig, insluit. Die gawe van herderskap is egter ook ’n uitnemende gawe waaroor, bv. iemand wat met kinders werk, moet beskik.

Die woord “Leraar” is selfverklarend. Hierdie gawe is ’n baie belangrike gawe en ’n gawe wat waarskynlik in ons dag, die noodsaaklikste in die gemeente is. Ons sien ook die belangrikheid van hierdie gawe in die Groot Opdrag in Matt.28:19-20a gesê het ~ Gaan dan na al die nasies toe en maak die mense my dissipels: doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees, en 20 leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het. Dit is dus duidelik dat diegene wat tot geloof in Jesus Christus gebring word, primêr d.m.v. lering die pad van dissipelskap geleer moet word.

Ons moet ook verstaan dat ’n duisend gelowiges met die gawe van lering, nie almal die selfde mate of graad of ontwikkeling van hierdie gawe het nie. Die een kan ’n uitsonderlike eksegetiese prediker wees wat die Woord in die fynste besonderheid kan uitlê en verklaar, ens. ’n Ander weer kan dit op ’n baie eenvoudiger wyse doen, maar bv. baie meer prakties wees in die toepassing van die boodskap. Andere weer se “leringsgawe” is weer meer geskik vir die leer van kinders, of vrouens, of jongmense. Ons kan nie hierdie gawe, en daarom ook al die ander gawes in “boksies” plaas en mense met dieselfde maatstok meet nie – God roep iemand met die gawe van lering vir ’n bepaalde taak, op ’n bepaalde plek, vir bepaalde mense en ook vir ’n spesifieke tyd of seisoen in die lewe van bv. ’n gemeente.

Elke gelowige wat hierdie gawe (en die ander) ontvang het, ontvang daarmee saam die nodige genade en geloof om hierdie gawe uit te leef en toe te pas volgens God se wil en plan. Hiermee saam gebruik God ook nog die begenadigde se persoonlikheid en ervaring en agtergrond en akademiese geskooldheid en ervaringe wat hy in sy lewe deurgemaak het, ens. en daarom is elke gelowige wat begenadig is met die gawe van Herder/Leraar, ’n unieke persoon wat geroep is deur God vir ’n baie spesifieke taak en tyd.

Ook is dit belangrik om daarop te let, dat iemand met ’n uitsonderlike gawe van bv. administrasie, ook ’n mindere gawe van lering kan hê, of andersom. John MacArthur het op ’n keer gesê ~ Believers’ gifts are like snowflakes and fingerprints – each one is completely distinct from all others. Some teachers may emphasize knowledge, some instruction, some mercy, and others exhortation. From the palette of gift colours the Holy Spirit uses the brush of His sovereign design to paint the mixture of each believer so that no two are like. Gelowiges is nie identiese artikels wat in ’n fabriek vervaardig word nie. Daarom kan en sal nie een gelowige dieselfde wees nie en kan en sal ook nie een gelowige se gawe dieselfde wees nie – dit sluit Herder/Leraars in. Dit het egter ook tot gevolg dat geen gelowige ’n ander gelowige in God se plan vir ’n individu, of vir ’n gemeente, kan vervang nie. God het ’n unieke plan vir elkeen van ons en vir elke individuele gemeente. Ons is dus nie uitruilbare onderdele in Christus se Liggaam nie, maar ons is individuele lede van mekaar – dit is dan ook waarom Paulus in Rom.12:5 sê ~ Net so is ons, al is ons baie, in Christus een liggaam, en almal afsonderlik lede van mekaar.

Ons kan daarom nie sê dat ’n Herder/Leraar sus of so moet wees nie en derhalwe allerlei etikette van vereistes of gawes volgens mý behoefte of oortuiging, om ’n Herder/Leraar se nek hang nie – wie is ons om God se plan te bepaal vir Hom en vir Hom voor te skryf? Paulus sê nie verniet in 1Kor.12:11 ~ Maar al hierdie dinge is die werk van een en dieselfde Gees, wat aan elkeen afsonderlik ’n gawe uitdeel soos Hy wil. Dit het egter ook 1Pet.4:10-11 as implikasie ~ As goeie bedienaars van die veelvoudige genade van God moet elkeen, namate hy ’n genadegawe ontvang het, die ander dien. 11 As iemand die gawe ontvang het om te preek, moet God deur hom aan die woord kom; as dit is om in die gemeente te dien, moet hy dien met die krag wat God verleen. So moet julle God in alles verheerlik deur Jesus Christus, aan wie die heerlikheid en die krag behoort tot in alle ewigheid!

Petrus sê in 1Pet.5:2 ~ Pas die kudde van God wat aan julle toevertrou is, goed op. Hierdie sagte en simpatieke en versorgende titel vir ’n Herder/Leraar, impliseer dus ’n sagte aanraking hier en ’n opbeurende woord daar en ’n liefdevolle teregwysing wanneer nodig. Maar, om die kudde op te pas impliseer egter ook onverskrokke krag en beskerming van die kudde. ’n Herder/Leraar moet dus die voeding van sy kudde, sy prioriteit maak – soos wat Jesus dan ook drie keer vir Petrus in Joh.21:15-17 gesê het ~ Laat my lammers wei. Dit is geen wonder dan ook dat Paulus in Hand.20:28 die volgende sê ~ Pas julle self op en die hele kudde wat die Heilige Gees onder julle sorg gestel het. Soos wagters ’n kudde versorg, so moet julle die gemeente van God versorg wat Hy vir Hom verkry het deur die bloed van sy eie Seun. Baie dikwels lees ons hierdie gedeelte net tot hier en dan dink ons dat die primêre taak van die Herder/Leraar is om die skape te vertroetel, maar Paulus gaan voort in vers 29, deur te sê ~ Ek weet dat daar ná my vertrek wrede wolwe onder julle sal indring, en hulle sal die kudde nie ontsien nie. Die primêre taak dus van die Herder/Leraar, is om toe te sien dat dwaalleer nie die gemeente verskeur nie en dat dwaalleraars nie die gemeente binnedring en verwoes nie.

John Stott en Kent Hughes sê beide dat prediking en lering die “sine qua non” van die pastorale bediening is, m.a.w. dit is die kruks en die grootste behoefte in die kerk van ons dag. Dieselfde Kent Hughes het een keer gesê: I would get on my knees and crawl across America to find someone who will teach my students to preach the text of the Bible.

Tyd laat ons nie toe om in detail in te gaan op al die pligte en verantwoordelikhede van die Herder/Leraar nie, maar ek noem dit vir u net opsommenderwys:
- Die ouderlinge moet regeer en algemene oorsig oor die gemeente uitoefen (1Tim.5:17; 3:4, 5, 12; 5:17; 1Tes.5:12; Rom.12:8);
- Soos reeds beklemtoon – Prediking en lering (1Kor.1:10; Ef.4:3; Fil.1:27; 2:2; 1Tim.3:2-7);
- Gebed en voorbidding (Jak.5:14);
- Geestelike beskerming wat ook herderskap genoem word (Hand.20:28-30);
- Besluitnemingsfunksie (Hand.15:22);
- Handoplegging/inseëning van bv. ouderlinge (1Tim.4:14);
- Weerlegging en vermaning (Titus 1:9);
- Tree as herders op deur ’n voorbeeld te stel aan die gemeente (1Pet5:1-3).

6. TEN SLOTTE:
Ons kry baie dikwels tydens huwelike, of verjaarsdae of Kersfees, geskenke wat ons nie eintlik nodig het, of kan gebruik nie, maar God gee nooit sulke geskenke of gawes aan ons nie. Elke gawe is presies die regte een vir ons om Hom en die gemeente te dien. Ons kry nooit die verkeerde gawe nie en ook nooit te min of te veel daarvan nie. Wanneer die Heilige Gees aan ons die gawes skenk, gee Hy presies die regte samestelling en intensiteit van gawes wat ons nodig het om Hom te dien. Hierdie gawes is ook vir elkeen van ons ’n teken van God se unieke en besondere seën aan ons.

Ons moet egter ook besef dat wanneer ons nie ons gawe(s) gebruik nie, dit ’n belediging vir God is en ons eintlik vir Hom sê dat ons Sy wysheid in twyfel trek. Ons bepaal nooit ons gawe(s) nie en ons verdien dit ook nie. Elkeen van ons ontvang egter ’n gawe(s) van die Here en indien ons dit nie gebruik nie, staan ons in Sy pad om Sy Meesterplan met ons of andere, of die gemeente ten uitvoer te bring en dit bedroef die Heilige Gees. Ons moet dus biddend omgaan met ons gawes en in gehoorsaamheid doen wat die Here van ons verwag.

Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) op 13 Desember 2009

Boodskap deur Kobus van der Walt (05 Desember 2009)

Die Brief aan die Efesiërs - 10 ('n Waardige Lewenswandel) [1]

Indien u hierdie Boodskap wil uitdruk – Verlig die teks in hierdie venster en kopieer en plak dit daarna in enige woordverwerkingsprogram (bv. MS Word) – druk daarna gewoon uit.

1. SKRIFLESING:
Ef.4:1-6 ~ Ek druk julle dit op die hart, ek wat ’n gevangene is omdat ek die Here dien: Laat julle lewenswandel in ooreenstemming wees met die roeping wat julle van God ontvang het. 2 Wees altyd beskeie, vriendelik en geduldig, en verdra mekaar in liefde. 3 Lê julle daarop toe om die eenheid wat die Gees tussen julle gesmee het, te handhaaf deur in vrede met mekaar te lewe. 4 Daar is net één liggaam en net één Gees, soos daar net één hoop is waartoe God julle geroep het. 5 Daar is net één Here, één geloof, één doop, 6 één God en Vader van almal: Hy wat oor almal is, deur almal werk en in almal woon.

2. INLEIDING:
Met Paulus wat hier in vers 1 sê ~ Ek druk julle dit op die hart, ek wat ’n gevangene is omdat ek die Here dien, kom ons by ’n ingrypende keerpunt in die brief aan die Efesiërs, want tot nou toe, het Paulus in hierdie brief, al sy aandag gewy aan die teologie, maar nou begin hy hierdie teologie in die praktyk verduidelik – hy raak dus prakties. Hierdie is natuurlik tipies van Paulus se styl – ons sien dit ook in die Romeinebrief (12:1 ~ En nou doen ek ’n beroep op julle, broers, op grond van die groot ontferming van God: Gee julleself aan God as lewende en heilige offers wat vir Hom aanneemlik is. Dit is die wesenlike van die godsdiens wat julle moet beoefen) en ook in Kolossense (3:5 ~ Daarom moet julle die aardse dinge doodmaak wat nog deel van julle lewe is...).

In hoofstukke 1 tot 3 het Paulus dinge soos die uitverkiesing en regverdigmaking en verlossing aangeroer. Ook die werking van die Heilige Gees, wedegeboorte; die liggaam van Christus (die kerk), ens. Maar soos reeds gesê, Paulus se brief aan die Efesiërs eindig nie hier nie, want hy gaan nou oor na die praktiese toepassing van hierdie teologiese waarhede.

3. ’N WAARDIGE LEWENSWANDEL:
Paulus se praktiese wending kom dan ook, wanneer hy ’n oproep doen op die Efesiërs, dat hulle lewenswandel in ooreenstemming (sal) wees met die roeping wat (hulle) van God ontvang het (v.1b).

Toe ons wederbaar is en Christus as Saligmaker ontvang het, het ons burgers van God se Koninkryk geword, asook lede van Sy gesin. Tesame met hierdie wonderlike seën wat ons ontvang het, kom daar ook baie pertinente verantwoordelikhede daarmee saam – die Here Jesus verwag nou van ons om op te tree soos die nuwe mense wie ons geword het in Hom. Hy verwag dat Sy norme en waardes en standaarde, ook ons s’n sal word. Sy doelwitte moet ook ons doelwitte word; Sy begeertes, ons begeertes en ons karakter moet gelykvormig word aan Sy karakter. Die Christelike lewe is dus ’n proses om te word, dít wat Christus van ons verwag om te wees – om te word soos wat Hy is.

Hernuwing in enige gemeente, kom nié deur allerlei programme en geboue en strukture en bedieninge en metodes, ens. nie. Nee, Paulus sê in Ef.4:23-24 ~ Julle gees en gedagtes moet nuut word; 24 lewe as nuwe mense wat as die beeld van God geskep is: lewe volkome volgens die wil van God en wees heilig. Elke lidmaat moet dus individueel, vernuwe word en volkome begin lewe volgens God se wil, nl. Sy Woord.

4. ONS ROEPING:
Paulus stel vir ons die voorbeeld hier in die openingsverse van hoofstuk 4, wanneer hy sê dat hy ’n gevangene is. Hy wil dus enersyds vir ons sê dat dit ’n prys vra om ’n Christen te wees – die Evangelie wat ons aanhang, is nie ’n goedkoop Evangelie nie – ’n gelowige moet dus die koste bereken voor hy sê dat hy ’n dissipel van Jesus Christus is. Paulus sê egter andersyds, dat hy ’n gevangene is, nié om simpatie te soek nie, of om sy omstandighede te gebruik ten einde die Efesiërs en daarom ook ons, verleë te maak nie. Hy wou net sy lesers weer daaraan herinner dat hy geheel en al onderdanig is aan Christus – soos ’n gevangene aan sy bewaarder. Paulus het ’n gevangene van Christus geword toe hy Christus die eerste keer op die Damaskuspad ontmoet het en hy gered en geroep is. Na hierdie voorval was Paulus, tot sy dood toe, geheel en al uitverkoop aan sy Meester en het hy sy lewe gegee vir diens aan die Here – hy het oor die vermoë beskik om alles eers vertikaal te sien, voor hy horisontaal daarna gekyk het. Paulus was voorwaar ’n dissipel van die Here Jesus Christus

Met hierdie entoesiasme en roepingsbewustheid waaroor Paulus beskik het, kom hy en doen hy ’n beroep op sy lesers om nét so uitverkoop te wees aan Christus, daarom dat hy sê ~ Laat julle lewenswandel in ooreenstemming wees met die roeping wat julle van God ontvang het (v.1). Die O.A.V. sê ~ EK vermaan julle dan, ek, die gevangene in die Here, om te wandel waardig die roeping waarmee julle geroep is.

Die eerste woord wat ’n mens hier opval, is die woord “roeping”. Ons moet eerstens besef dat die woord “roeping” nié beteken dat ons kan doen wat ons graag wil nie. Nee, dit impliseer dat ons deur God gekies word vir ’n bepaalde taak of opdrag. Ons vind hierdie selfde gedagte in die Griekse woord wat vir die kerk gebruik word, nl. “ekklesia” wat letterlik, die “uitgeroeptes”, of “geroepenes” beteken. Die klem val dus op wat God gedoen het. Dit was Paulus se betoog van die eerste verse van Efesiërs af, nl. dat God Sy hand op ons geplaas het en ons geroep het en deur hierdie roeping, het Hy ons verander van dit wat ons was, tot dit wat ons nou is, nl. uitverkorenes in Jesus Christus wat geroep is om as gelowiges in hierdie wêreld te lewe.

Ons sien dus dat hier twee fasette vervat word in hierdie roeping:
· Eerstens, sê 1Pet.2:9 ~ Julle, daarenteen, is ’n uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom, ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig. Ons word dus vanuit die duisternis na die lig geroep. Dit beteken dat ons begrip en insig deur die Heilige Gees ontvang het – insig in en begrip van God se Woord. Voor ons die lig ontvang het was ons soos die blinde man van Johannes 9 – ons het Christus nie gesien nie, inteendeel, ons was nie eens bewus daarvan dat ons blind was nie. Ons was onder die indruk dat die wêreld en die dinge van die wêreld, vir ons die lewe is, maar toe Christus ons oë geopen het, het ons die waarhede van die Woord begin sien en verstaan en het die lewe meteens vir ons sin begin maak. Die eerste faset van ons roeping het dus begrip tot gevolg.

· Die tweede faset van ons roeping, word in Ef.2:4-5 beskryf, nl. ~ Maar God is ryk in barmhartigheid en het ons innig lief. 5 Deur sy groot liefde het Hy ons wat dood was as gevolg van ons oortredings, saam met Christus lewend gemaak. Uit genade is julle gered! Ons is dus deur God uit die dood na die lewe gebring. Dit impliseer dus ook dat Hy ons die krag gegee het om nou te lewe.

Dit is dan ook juis op grond van hierdie lewe wat ons van God in en deur Jesus Christus ontvang het, dat Paulus ’n beroep op ons doen, dat ons waardig moet wandel aan die roeping waartoe ons geroep is (O.A.V.). Ons is dus “geroeptes”.

Kom ons kyk dan ook net kortliks na die betekenis en implikasies van hierdie oproep van Paulus:
· Eerstens sê hy dat ons lewenswandel in ooreenstemming met ons roeping moet wees, of dat ons waardig aan ons roeping moet wandel.

Die woord wandel of loop word gereeld in die Nuwe Testament gebruik en verwys na ons daaglikse lewe, of te wel ons daaglikse lewenswandel – die woord “wandel”, of “lewenswandel” dui vir ons dus op ons alledaagse en dag tot dag optrede in die wêreld.
· Tweedens moet ons ook net kortliks kyk na wat beteken die woord waardig. Die wortelbetekenis van hierdie woord is dié van ’n skaal wat in balans verkeer – wat op die een kant van die skaal is, is ook op die anderkant – m.a.w. die woord word dus toegepas op enige iets wat in ooreenstemming is met iets anders. Iemand wat bv. ’n dag se werk wat van hom verwag is, gedoen het, sal betaling kry wat in ooreenstemming is met die werk wat hy gedoen het. ’n Gelowige wat dus waardig wandel aan sy roeping, is ’n gelowige wat elke dag, op so ’n wyse lewe en optree, dat dit in ooreenstemming is met dit wat die Woord van hom vereis – dít wat dus van ’n mede-erfgenaam van Jesus Christus verwag word.

Paulus doen dus ’n beroep op ons as geroepenes, om elke dag in hierdie wêreld op so ’n wyse op te tree, dat dit strook met dít waartoe Christus ons geroep het en wat Hy deur Sy Woord van ons vereis. As ons nie so optree nie, is die weegskaal nie in balans nie – dan tree ons dus nie waardig ons roeping op nie.

Nadat Paulus dan hierdie oproep tot die Efesiërs gerig het, ontwikkel hy nou twee temas in die res van sy brief, wat alles te doen het met hierdie waardige lewe waartoe ons geroep is: (1) Eenheid onder die gelowiges en (2) ’n Godvrugtige lewe en dan spesifiek t.o.v. verhoudinge. Die eerste word in Ef.4:4-16 aangespreek en die tweede in Ef.4:17 tot en met Ef.6:24. Paulus hanteer egter baie kortliks, beide hierdie temas in verse twee en drie van Ef.4, deurdat hy sê ~ Wees altyd beskeie, vriendelik en geduldig, en verdra mekaar in liefde. Dit is dan na hierdie oorkoepelende, of samevattende gedagte waarna ons vanoggend sal kyk. En wanneer ons dit doen, moet ons versigtig wees om nie andere aan hierdie eienskappe te meet nie, want dan spreek dit van hoogmoed – nee, lê hierdie toets teen jouself aan.

5. NEDERIGHEID:
Hierdie eenheid wat Paulus dan eerstens aanspreek, het te doen met die gelowige se karakter, daarom dat hy sê ~ Wees altyd beskeie, vriendelik en geduldig, en verdra mekaar in liefde. Al hierdie karaktereienskappe kan dus saamgevat word onder een woord, nl. nederigheid. Ons weet almal dat dit van ons as gelowiges verwag word om nederig te wees – nederigheid is die teenoorgestelde van trots. As ons kyk na Ef.2:8-9 sien ons dat ons as gelowiges geen rede het om trots te wees nie ~ Julle is inderdaad uit genade gered, deur geloof. Hierdie redding kom nie uit julleself nie; dit is ’n gawe van God. 9 Dit kom nie deur julle eie verdienste nie, en daarom het niemand enige rede om op homself trots te wees nie. Paulus sê ook in Fil.2:3 ~ Moet niks uit selfsug of eersug doen nie, maar in nederigheid moet die een die ander hoër ag as homself.

Om beskeie te wees en daarom nederig te wees en so op te tree, is egter geen maklike opdrag nie, want ons kry tog so gou seer wanneer iemand anders, volgens ons oordeel, verkeerd optree teenoor ons. Nederigheid is egter om te weier om daarop aan te dring dat my regte erken moet word – andere se regte kom dus altyd eerste. Dit is dan ook waarom Paulus sê dat ons beskeie moet wees; dat ons vriendelik moet wees; dat ons geduldig moet wees en dat ons mekaar in liefde moet verdra – dít is die toppunt van nederigheid.

Dwight Pentecost vertel die verhaal van ’n kerkskeuring wat plaasgevind het en toe daar na ’n lang ruk, nadat twee kerke reeds gestig is, gekyk is na wat die oorsaak van die skeuring was, het hulle gesien dat dit ontstaan het by ’n ouderling wat tydens ’n gemeente-ete, ’n kleiner stukkie ham gekry het, as ’n jong seun wat langs hom gesit het! Die wortel van hierdie optrede wat tot ’n kerkskeuring gelei het, het gelê in selfgesentreerdheid en ongeduld en onverdraagsame liefdeloosheid – daar was dus geen sprake van beskeidenheid en vriendelikheid en geduld en verdraagsaamheid en liede nie.

Ons moet ook verstaan, dat om mekaar in liefde te verdra, veel-veel meer is, as om net uit te hou met mekaar – dit is veel swaarder gelaai as dit – die Griekse woord hiervoor, is “anechomai” en dui op o.a. geduldige en liefdevolle volharding. Hierdie verdraagsaamheid moet die olie wees wat ons onderlinge verhoudinge smeer. Die Apostel Petrus wat eens ’n trotse, rowwe en ongeduldige man was, sê in sy eerste brief, dat ons, ons broers, ... ongeveins lief (moet) hê – opreg en eerlik met ander woorde (1:22). Hy sê verder, dat ons, alle mense (moet) respekteer en (ons) medegelowiges lief moet hê (2:17); Wees almal eensgesind, medelydend, liefdevol, goedhartig, nederig (3:8) en laastens sê hy ~ Bo alles moet julle mekaar hartlik liefhê, want die liefde bedek baie sondes (4:8).

Wat Paulus dus vir ons hier in vers 2 van Ef.4 wil leer, is dat eenheid nie in uitwendige dinge begin nie, maar in die gesindheid en hart van elke geroepene.

6. SAGMOEDIGHEID:
Paulus sê tweedens dat ons vriendelik moet wees. Die O.A.V. praat van sagmoedigheid en die meeste Engelse vertalings, vertaal dit met “gentleness”. In die Grieks, is die woord, "praotes", wat dui op ’n nederige en sagmoedige en onderdanige gesindheid, wanneer die persoon verneder word, of as daar aanvallend, beledigend, aanstootlik, ergerlik, kwetsend, of walglik opgetree word teen die persoon. Ek sou dus, veral in die konteks van hierdie gedeelte, die woord “sagmoedigheid” hier wil gebruik.

Baie mense sal ’n sagmoedige mens as ’n swakkeling beskou – dit is egter hoegenaamd nie die geval nie. As ons na Num.12:3 kyk, sal ons bv. sien dat Moses ’n sagmoedige mens was ~ Moses was ’n uiters sagmoedige man, meer as enigiemand anders op die aarde en ons weet dat Moses alles behalwe ’n swakkeling was, inteendeel, hy was sterk genoeg om by meer as een geleentheid voor die magtige Farao te verskyn en hom selfs te dreig en uit te daag.

Jesus was self net so sagmoedig. Hy het van Homself gesê ~ Kom na My toe, almal wat uitgeput en oorlaai is, en Ek sal julle rus gee. 29 Neem my juk op julle en leer van My, want Ek is sagmoedig en nederig van hart, en julle sal rus kry vir julle gemoed (Matt.11:28-29). Jesus het ook vir Sy dissipels in Matt.5:5 gesê ~ Geseënd is die sagmoediges, want hulle sal die nuwe aarde ontvang.

Die enigste manier om sagmoedigheid aan te leer, is om ons eie onwaardigheid en sondegeneigdheid te besef en daarom lê ware sagmoedigheid in die daaglikse belydenis en bekering van sonde. Tweedens lê ware sagmoedigheid opgesluit daarin dat ons aan Christus gelykvormig sal word, daarom dat 1Joh.2:6 sê ~ Wie beweer dat hy in Hom bly, behoort self ook te lewe soos Jesus gelewe het. En derdens sal ons sagmoedigheid aanleer wanneer ons meer en meer bewus raak van God se heiligheid, soos in die geval van die profeet Jesaja ~ ...ek die Here gesien. Hy het op ’n baie hoë troon gesit, en die onderste van sy kleed het die tempel gevul. 2 By Hom was daar serafs om Hom te dien. Elkeen het ses vlerke gehad: met twee het hy sy gesig bedek, met twee sy voete en met twee het hy gevlieg. 3 Die serafs het mekaar telkens toegeroep: “Heilig, heilig, heilig is die Here die Almagtige! Die hele aarde is vol van sy magtige teenwoordigheid.” 4 Hulle het so hard geroep dat die deure in hulle kosyne gerammel het en die tempel vol rook geword het. 5 Toe het ek uitgeroep: “Dit is klaar met my! Ek is verlore! Elke woord oor my lippe is onrein, en ek woon onder ’n volk van wie elke woord onrein is. En nou het ek die Koning gesien, die Here die Almagtige (Jes.6:1-5).

God verfoei hoogmoed en arrogansie en daarom dat Jesus in Luk.18:14b sê ~ Elkeen wat hoogmoedig is, sal verneder word; en hy wat nederig is, sal verhoog word.

7. GEDULD:
In die derde plek sê Paulus dat ons geduldig moet wees. Geduld vloei gewoonlik voort uit nederigheid en sagmoedigheid.

Abraham het ’n wonderlike belofte van God ontvang, maar hy moes baie jare wag voor hy die vervulling daarvan gesien het. Die Hebreërskrywer skryf van Abraham ~ En so het Abraham dan, nadat hy geduldig gewag het, gekry wat aan hom beloof is (Hebr.6:15). God het aan Abraham ’n groot nageslag belowe, maar dit was eers nadat hy amper ’n honderd jaar oud was, dat Isak vir hom gebore is (Gen.12:2) en hoor wat sê Paulus van Abraham se geduld in Rom.4:20 ~ Hy het nie in ongeloof begin twyfel aan die belofte van God nie, maar hy is in sy geloof versterk en het aan God die eer gegee. Dink aan Noag wat 120 jaar gebou het aan die ark. Dink aan Moses wat die volk geduldig gelei het, omdat hy aan God se belofte vasgehou het. So is daar talle voorbeelde vir ons van Bybelse figure wat geduldig was.

Hoor net wat skryf H.M. Stanley wat in 1871 saam met David Livingstone deur Afrika gereis het – en let op, Livingstone het nooit die Evangelie met Stanley gedeel nie: When I saw that unwearied patience, that unflagging zeal, and those enlightened sons of Africa, I became a Christian at his side, though he never spoke to me one word.

Die geduldige gelowige aanvaar God se plan vir sy lewe in elke besonderheid, sonder om dit te bevraagteken of daaroor te mor. Hy kla nie wanneer sy roeping minder glansryk as andere s’n nie, of as die Here hom na gevaarliker of moeiliker plekke stuur as andere nie. Die geduldige mens onthou dat God se Seun, Sy hemelse tuiste van liefde en volmaaktheid en heiligheid en heerlikheid, verlaat het om hier op aarde verag te word; gehaat te word; verneder te word; om op gespoeg te word; om gekruisig te word – sonder om een keer kwaad met kwaad te vergeld.

Dit is ongelukkig so dat baie van ons sukkel met geduld en dit is nie iets wat maklik aangeleer word nie en dit is ook so dat ons baie dikwels eers geduld aanleer, wanneer ons beproewing ervaar – dit is waarom Rom.5:3 sê ~ Ons verheug ons ook in die swaarkry, want ons weet: swaarkry kweek volharding.

8. VERDRA MEKAAR IN LIEFDE:
Die tweede laaste eienskap waaroor ons moet beskik, sê Paulus, is dat ons mekaar in liefde moet verdra. Hierdie eienskap hang baie nou saam met die voriges, behalwe dat dit spesifiek gaan oor verdraagsaamheid wat ons teenoor medegelowiges moet openbaar – spesifiek, medegelowiges wat liefdelose gedrag teenoor ons openbaar.

1Pet.4:8 sê ~ Bo alles moet julle mekaar hartlik liefhê, want die liefde bedek baie sondes. En Spr.10:12 sê ~ ... liefde bedek alles wat aanstoot gee. Liefde en vergewensgesindheid gooi die spreekwoordelike kombers oor andere se sonde – nie om hulle sonde te regverdig of om hulle sonde in die duisternis te help hou nie, maar verdraagsame liefde verduur medegelowiges se liefdelose gedrag, terwyl jy hulle steeds lief het.

Hierdie verdraagsame liefde kan net “agapé” liefde wees, omdat “agapé” liefde aanhoudend en onvoorwaardelik gegee word – dáárdie liefde wat selfs jou vyand lief het.

9. EENHEID:
Laastens kom Paulus in vers 3 en hy sê dat ons, ons daarop moet toelê om die eenheid wat die Gees tussen ons gesmee het, te handhaaf.

Dit is opmerklik dat al vier die vorige eienskappe wat deur ons as gelowiges nagejaag moet word, uiteindelik lei tot eenheid onder gelowiges.

Die woorde “lê julle daarop toe” is in die Grieks – “spoudazo”, wat letterlik beteken, “om gou te maak”, of om “met ’n heilige toewyding, na te jaag”. Dit impliseer dus dat elkeen van ons, die handhawing van onderlinge eenheid, met ’n heilige toewyding sal najaag, deur ’n waardige lewenswyse na te volg en wel deurdat ons nederigheid, sagmoedigheid, geduld en verdraagsaamheid aan die dag sal lê. Daar is dus geen plek in die kerk van die Here Jesus vir haat, of tweedrag, of onvrede nie. En hoe word dit bewerkstellig in ’n gemeente? Die antwoord lê o.a. opgesluit in 1Joh.1:3 ~ Hom wat ons gesien en gehoor het, verkondig ons aan júlle, sodat julle aan ons gemeenskap deel kan hê. En die gemeenskap waaraan ons deel het, is dié met die Vader en met sy Seun, Jesus Christus. Wat hierdie vers vir ons sê, is dat hoe meer ons aan Christus gelykvormig word, hoe nader groei die gemeente in eenheid aan mekaar.

Geestelike eenheid kan nie deur die leierskap van ’n gemeente geskep word nie – dit is reeds deur die Heilige Gees in elke gelowige individueel geskep, daarom dat Paulus in 1Kor.12:13 en 20 sê ~ Omdat ons almal een liggaam geword het, is ons almal met die een Gees gedoop, of ons nou Jood of Griek is, slaaf of vry. Ons is almal van die een Gees deurdrenk. En ~ Nou is daar wel baie lede maar net een liggaam. En in Rom.8:9 sê hy ~ Julle word egter nie deur julle sondige natuur beheers nie, maar deur die Gees, want die Gees van God woon in julle. As iemand die Gees van Christus nie het nie, behoort hy nie aan Christus nie. In die lig hiervan is dit dus verstaanbaar waarom Paulus in vers 1b sê ~ Laat julle lewenswandel in ooreenstemming wees met die roeping wat julle van God ontvang het. Elkeen van ons het dus individueel ’n roeping en verantwoordelikheid om hierdie eenheid te koester en te handhaaf.

9. TEN SLOTTE:
Die vraag wat ons as gelowiges vandag vir mekaar en vir onsself moet vra is of ons in eenheid met mekaar verkeer. Indien nie, of indien ons die eenheid wil verbeter, moet ons vier dinge doen:
· Ons moet eerstens besef dat ons eenheid in die Drie-Enige God verankerd is. Net so min as wat die eenheid tussen die Drie-Enige God verbreek kan word, net so min kan die eenheid tussen ware gelowiges wat opregte eenheid najaag, verbreek word.
· Ons moet voortdurend op Christus fokus, daarom behoort ons 1Joh.1:3-4 gereeld te lees ~ Hom wat ons gesien en gehoor het, verkondig ons aan júlle, sodat julle aan ons gemeenskap deel kan hê. En die gemeenskap waaraan ons deel het, is dié met die Vader en met sy Seun, Jesus Christus.
· Ons moet voortdurend die Heilige Gees vra om ons te help om eenheid te bewerkstellig en uit te bou in die gemeente en in my individueel – ’n gees dus van nederigheid en sagmoedigheid en geduld en liefdevolle verdraagsaamheid.
· Laastens moet ons vredemakers wees (v.3).

Ons moet ons elke oomblik van elke dag vir ons die vraag afvra: Wandel ek in ooreenstemming met die roeping waartoe God my geroep het?

Boodskap gelewer deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging) op 06 Desember 2009