Paulus se Brief aan die Filippense - 02 (Geen Nederigheid - Geen Eenheid)

1. SKRIFLESING:

Fil.2:1-18 ~ Aangesien julle die troos in Christus ondervind het, die aansporing deur die liefde, die gemeenskap deur die Gees, die innige meegevoel en meelewing- ^2 maak dan nou my blydskap volkome deur eensgesind te wees: een in liefde, een van hart, een in strewe. ^3 Moet niks uit selfsug of eersug doen nie, maar in nederigheid moet die een die ander hoër ag as homself. ^4 Julle moenie net elkeen aan sy eie belange dink nie, maar ook aan dié van ander. ^5 Dieselfde gesindheid moet in julle wees wat daar ook in Christus Jesus was: ^6 Hy wat in die gestalte van God was, het sy bestaan op Godgelyke wyse nie beskou as iets waaraan Hy Hom moes vasklem nie, ^7 maar Hy het Homself verneder deur die gestalte van ’n slaaf aan te neem en aan mense gelyk te word. En toe Hy as mens verskyn het, ^8 het Hy Homself verder verneder. Hy was gehoorsaam tot in die dood, ja, die dood aan die kruis. ^9 Daarom het God Hom ook tot die hoogste eer verhef en Hom die Naam gegee wat bo elke naam is, ^10 sodat in die Naam van Jesus elkeen wat in die hemel en op die aarde en onder die aarde is, die knie sou buig, ^11 en elke tong sou erken: “Jesus Christus is Here!” tot eer van God die Vader. ^12 My geliefdes, julle was altyd gehoorsaam wanneer ek by julle was. Des te meer moet julle gehoorsaam wees nou dat ek nie daar is nie. Julle moet julle met eerbied en ontsag daarop toelê om as verloste mense te lewe, ^13 want dit is God wat julle gewillig en bekwaam maak om sy wil uit te voer. ^14 Doen alles sonder kla of teëpraat. ^15 Sorg dat julle bo alle verdenking staan en opreg bly, onberispelike kinders van God te midde van ontaarde en korrupte mense. Tree onder hulle op as ligdraers in die wêreld ^16 deur die woord van die lewe uit te dra. Dan sal ek op die dag van Christus se koms rede hê om trots te wees, omdat dit sal blyk dat ek my nie verniet ingespan het nie en nie verniet geswoeg het nie. ^17 Julle geloof is ’n offer in diens van God. Selfs al word my bloed daarby as drankoffer uitgegiet, is ek daaroor bly, ja, is ek saam met julle almal bly. ^18 Om dieselfde rede moet julle ook bly wees, ja, saam met my bly wees.

2. INLEIDING:

Fil.2:1 begin met die woord “aangesien” (Eng. = “therefore”) en ons weet dat wanneer ’n gedeelte met hierdie woord begin, die gedeelte wat volg, bou op ’n voorafgaande gedeelte en daardie voorafgedeelte, vind ons in 1:27, nl. ~ Hoofsaak is dat julle lewenswandel in ooreenstemming met die evangelie van Christus moet wees. As ek dan kom, sal ek self sien, of as ek nie kan kom nie, sal ek deur berigte hoor dat julle in volkome eensgesindheid standvastig saamstry vir die geloof in die evangelie. Paulus bepleit dus eensgesindheid onder die lede van die gemeente.

Paulus kom dan nou in hoofstuk 2 en hy brei hierop uit, deur vir hulle te sê, dat die troos wat hulle gevind het in Christus en die feit dat hulle die gemeenskap van die Heilige Gees geniet, hulle dus uit dankbaarheid, in eensgesindheid moet leef. En dan verduidelik hy in verse 1-18 hoe hierdie eensgesindheid bewerkstellig kan word en aan die basis hiervan lê nederigheid – geen eenheid kan bestaan, as ons primêre gesindheid nie een van nederigheid is nie.

3. DIE KERN VAN NEDERIGHEID:

· Eenheid in liefde (2:1-2a):

In v.2 sê Paulus vir ons dat die eerste kernbeginsel om nederigheid te bewerstellig, eengesindheid is. En eensgesindheid kan nie bewerkstellig word sonder onderlinge liefde nie.

· Eenheid in gees en voorneme (2:2b-4):

Paulus noem in vv.2b-4 vir ons ’n tweede kenmerk van nederigheid en dit is dat gelowiges een in gees en voorneme sal wees. M.a.w. dat daar nie allerlei struwelinge en redenasies sal wees wanneer bepaalde besluite geneem moet word en bepaalde doelstellings nagevolg wil word nie. Wanneer gelowiges dus in ’n gemeenteverband besluit om bepaalde aksies van stapel te stuur (of dit nou ’n uitreikingsprogram of aanvangstyd van die eredienste sal wees, ens.) ek altyd daarteen sal waak om nie mý wil op almal af te dwing nie, maar dat ek in nederigheid sal terugstaan en die meerderheidsbesluit sal ondersteun én met entoesiasme daaraan sal deelneem – die enigste uitsondering is wanneer ’n besluit bv., indruis teen die beginsels van die Woord. Ons gesindheid moet dus dieselfde wees as Paulus se woorde in Rom.12:10 ~ Betoon hartlike broederliefde teenoor mekaar; bewys eerbied teenoor mekaar en wees mekaar daarin tot voorbeeld, asook 1Tes.5:15b ~ Beywer julle liewer altyd vir die belange van julle medegelowiges en van alle mense. En Ef.5:21 vat dit vir ons waarskynlik die beste saam ~ Wees uit eerbied vir Christus aan mekaar onderdanig.

4. VOORBEELDE VAN NEDERIGHEID:

· Christus se lyde (2:5-8b):

Paulus gaan nou voort en hy gee aan die Filippense dié volmaakte voorbeeld van nederigheid wat ons te alle tye moet navolg en dit is die voorbeeld wat Christus Jesus aan ons gestel het.

Eerstens verwys hy na Christus se lyde in vv.5-8. En ons sien dat Christus nooit aanspraak gemaak het op Sy Goddelikheid nie. Hy kon klippe in brood verander het as Hy wou. Hy kon Homself van die kruis bevry het as Hy wou, maar Hy het geweet dat Sy sending na die wêreld juis was om Homself te identifiseer met die mens, maar ook om in gehoorsaamheid aan Sy Vader, nié aanspraak te maak op Sy Goddelikheid nie

In 2Kor.8:9 beskryf Paulus hierdie nederigheid van Christus nog verder wanneer hy sê ~ Julle ken die genade van ons Here Jesus Christus: hoewel Hy ryk was, het Hy ter wille van julle arm geword, sodat julle deur sy armoede ryk kon word. Christus het dus Sy heerlikheid opsy geskuif en die gestalte van ’n slaaf aangeneem. Naas Christus – waar kry ons ’n beter voorbeeld van nederigheid, as juis by ’n slaaf? ’n Slaaf durf nooit sy mond oopmaak nie, maar hy moet maar net in gewilligheid doen wat van hom verwag word.

In v.8 sê Paulus dat Christus Homself nog verder verneder het, deur volkome gehoorsaam te wees aan Sy Vader se roeping vir Hom, nl. om gekruisig te word. Hy het Homself nie hoër geag as die mens nie en Hy was bereid om ons te dien, sonder enige teëstribbeling en namens ons die volmaakte offer te bring, ten einde versoening tussen God en ons te bewerkstellig.

Ons moet nie vir een oomblik dink dat hierdie pad wat Jesus geloop het vir Hom maklik was, omdat Hy God was nie. Ons lees in Matt.26:39 die volgende ~ Hy het ’n entjie verder gegaan en daar gekniel met die gesig teen die grond en gebid: “My Vader, as dit moontlik is, laat hierdie lydensbeker by My verbygaan. Moet nogtans nie doen soos Ek wil nie, maar soos U wil. Soos wat ons pas gesien het, het Jesus nooit aanspraak gemaak op Sy Goddelikheid nie, trouens Hy het die gestalte van ’n slaaf aangeneem. Weereens kon Hy as God opgetree het en Sy kruisiging ontduik het, want Hyself sê in Joh.10:18 dat Hy by magte was om dit te doen ~ Niemand neem dit van My af nie (hier verwys Hy natuurlik na Sy Goddelikheid en dan gaan Hy voort, deur te sê), maar Ek lê dit uit my eie af. Ek het die volmag om dit af te lê, en Ek het die volmag om dit weer op te neem. Dit is die opdrag wat Ek van my Vader ontvang het. Jesus het egter in gehoorsaamheid, getrou gebly aan Sy roeping en dit is hierdie selfde gehoorsaamheid en nederigheid wat van ons as dissipels van Jesus Christus verwag word.

· Christus word verhef (2:9-11):

Omdat Christus gehoorsaam was en Hy dít wat reg is, lief het (Hebr.1:9), het die Vader Hom ...tot die hoogste eer verhef en Hom die Naam gegee wat bo elke naam is (v.9). Matt.28:18 sê ook vir ons dat Jesus alle mag in die hemel en op die aarde ontvang het (Hand.2:33). Volgens Hebr.2:9 is Jesus met eer en heerlikheid gekroon en in vv.10-11 sien ons ook dat Hy ’n Naam bo alle Name ontvang het.

Ons sien in die woorde van Fil.2:11, dat die doel met Christus se vernedering en Sy uiteindelik verheffing, die eer van God is ~ ...en elke tong sou erken: “Jesus Christus is Here!” tot eer van God die Vader. Toe Jesus gekruisig is, was die eer van die Vader voorop in Sy gedagtes, daarom dat Hy in Joh.17:1 sê ~ Nadat Jesus dit gesê het, het Hy na die hemel toe opgekyk en gesê: “Vader, die tyd het gekom. Verheerlik u Seun, sodat die Seun U kan verheerlik. Ons moet besef dat die kruisiging van Jesus, ’n veel groter doel gedien het as om te sterf vir sondaars – die uiteindelike doelwit met Jesus se kruisiging, is die eer van God die Vader.

Elkeen wat ’n nederige gees openbaar; wat eenheid najaag en bereid is om andere in liefde te dien, moet opoffering en selfs beproewing te wagte wees, maar aan die einde sal dit lei tot ons verheerliking, daarom dat 1Pet.5:6 sê ~ Onderwerp julle daarom in nederigheid aan die kragtige hand van God, sodat Hy julle kan verhoog op die tyd wat Hy bestem het.

Benewens Joh.17:1, sien ons net ’n paar verse verder iets wonderlik ~ ...Die heerlikheid wat U My gegee het, het Ek ook aan hulle gegee, sodat hulle een kan wees net soos Ons een is (v.22). Christus is verheerlik ná Sy beproewing hier op aarde, maar v.22 sê ook vir ons dat Hy, Sy heerlikheid met ons deel – Hy skenk dit aan ons! En wat is die doel daarmee? V.22b ~ ... sodat hulle een kan wees net soos Ons een is.

Josef het vir dertien jaar gedien en swaar gekry, maar na dertien jaar het God hom tweede in bevel van Egipte gemaak. Dawid was reeds in sy jeugjare gesalf as koning, maar hy het jare van swaarkry ervaar voor hy deur God verhef is tot koning van Israel. Ons mag dalk nie die vreugde en heerlikheid van ons nederigheid en diensbaarheid vandag of môre ervaar nie, maar uiteindelik sál God dit vergoed.

Eenheid tussen ons as gelowiges behoort te alle tye ook die eenheid wat tussen die Vader en Sy Seun bestaan, te verbeeld. Hierdie eenheid is ’n belofte, maar die voorwaarde is dat ons ook eers in nederigheid en in liefde moet dien.

Die vreugde van onderwerping en nederigheid spruit nie primêr voort uit die feit dat ons mekaar dien en lief het nie, maar die feit dat ons God daardeur verheerlik. Jesus sê in Matt.5:16 ~ Laat julle lig so voor die mense skyn, dat hulle julle goeie werke kan sien en julle Vader wat in die hemel is, verheerlik.

5. RIGLYNE TOT NEDERIGHEID:

Paulus gee egter nie net vir ons die opdrag om nederig te wees nie; hy gee ook praktiese riglyne aan ons oor hoe ons dit in en deur ons lewens kan bewerkstellig.

· Leef as verlostes (2:12-13):

Eerstens sê hy in vv.12-13 dat ons as verlostes moet leef. Wat beteken dit om as verlostes te leef? Kom ons kyk net na enkele voorbeelde:

- Fil.1:5-6 ~ ...God, wat die goeie werk in julle begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom. Om ’n verloste te wees, impliseer dat ons gered is en daarom sal ons tot aan die einde van ons dae, verseker nie “uit die hand van die Vader val nie” – ons sál volhard tot die einde toe en is dit nie genoeg rede om in oorwinning te leef en op te tree soos verlostes nie – vol vreugde en oorwinning, maar ook in nederige erkentlikheid teenoor God!.

- Fil.4:13 ~ Ek is tot alles in staat deur Hom wat my krag gee. Hoe tree ek in my daaglikse wel en weë op? Tree ek soos ’n verloorder op? Tree ek soos iemand op wat geen vooruitsigte het nie? Is ek voortdurend terneergedruk? Sien ek nie kans vir môre nie? Is ek bang? Is ek bang om iets aan te pak? Nee, ons is waarlik tot alles in staat deur Hom wat my krag gee.

- Hebr.5:9 ~ En toe Hy volmaaktheid bereik het, het Hy vir almal wat aan Hom gehoorsaam is, die bron van ewige saligheid geword. Ons is uitverkies; ons is gered en God hou ons geloof in stand, maar veel meer as dit – ons is bywoners hier op aarde. Ons is reisigers op pad na ’n beter – veel, veel beter, trouens, ons is op pad na ’n volmaakte en ewige bestemming. Hoe gaan ons deur hierdie voorbereidingsfase voor ons die ewige heerlikheid binne gaan? Soos oorwinnaars! Soos iemand wat “kinderlik opgewonde” is en nie kan wag vir die “groot dag” nie (soos ’n kind wat op sy eerste seevakansie gaan).

· Hou op kla (2:14):

In aansluiting by dit wat ek so pas gesê het, asook in die lig van v.14, vind ons ’n tweede praktiese riglyn om nederigheid te bewerkstellig. Paulus sê in v.14, ...doen alles sonder kla of teëpraat. Let op wat sê Paulus ~ ...doen ALLES... sonder kla of teëpraat. Alles beteken ALLES! Om altyd te kla is nie net sonde nie, maar dit is ook nie ’n karaktereienskap van ’n nederige persoon nie. Klakouse versuur almal se dag en kan nooit bevorderlik wees vir eenheid in ’n gemeente, of gesinsopset, of in ’n vriendskap nie - dit is nooit die gesindheid van ’n dienskneg nie!

· Staan bo alle verdenking (2:15):

Ons vind ’n derde riglyn in v.15 ~ Sorg dat julle bo alle verdenking staan en opreg bly, onberispelike kinders van God te midde van ontaarde en korrupte mense. Tree onder hulle op as ligdraers in die wêreld. Die oomblik dat iemand se geloofwaardigheid in gedrang kom, kan hy nie meer ’n skynende lig en getuie in hierdie wêreld wees nie. En wanneer ons kla en teëpraat soos wat Paulus in v.14 sê ons nie moet doen nie, staan ons nié meer bo verdenking nie.

· Dra die Woord van die Lewe uit (2:16):

Vierdens: Wat moet ons optrede behels ten einde nederigheid in die hand te werk en derhalwe eenheid in ons verhoudinge te bewerkstellig? Vers 16 sê ~ Deur die woord van die lewe uit te dra. Die O.A.V. sê ~ ...deurdat julle die woord van die lewe vashou. In die Grieks word die idee hier deurgee van iemand wat wyn vir sy gaste aanbied. En dit is presies wat elke gelowige se optrede en dryfveer in die lewe moet wees, nl. om die redding en verlossing in Christus Jesus aan ’n verloregaande wêreld aan te bied. Om die Evangelie voor die voet uit te dra en met alle mense te deel, is ’n “gelykmaker” en werk nederigheid in die hand. Ons is geneig om agteroor te sit en nie uit te reik na die wêreld nie, want dit is ’n groot opoffering, maar wanneer ons, dit begin doen, is ons besig om ons te onderwerp aan Christus se opdrag (die “Groot Opdrag” – Matt.28:19) en dit is ’n optrede van onderwerping wat nederigheid impliseer. Hoor net wat sê Paulus, sal die gevolg wees van ons Evangelisasie dryfveer ~ Dan sal ek op die dag van Christus se koms rede hê om trots te wees, omdat dit sal blyk dat ek my nie verniet ingespan het nie en nie verniet geswoeg het nie (v.16b).

· Verheug jou in jou lyding (2:17-18):

Laastens beskryf Paulus homself in vv.17-18 as ’n drankoffer wat uitgegiet word. Daardeur wil hy sê dat wanneer ons onsself verneder en nederigheid voorop staan in ons gemoed en optrede, dit altyd gepaard sal gaan met opoffering en diensbaarheid. Ons optrede en onderwerping aan Christus en Sy Woord, moet dus van so ’n aard wees dat ons selfs bereid sal wees om te sterf daarvoor.

6. AFSLUITING:

Ons het reeds gesien dat indien lidmate nie nederigheid openbaar in hul ganse leefwyse nie, daar nie eenheid in ’n gemeente kan wees nie, maar ons moet ons sekerlik die vraag afvra, wat die voordele verbonde is aan eenheid in ’n gemeente?

- Eerstens sal eenheid in ’n gemeente God se Naam verheerlik.

- Tweedens sal dit getuienis wees van die egtheid van die Christelike godsdiens en sal die Evangelie van Jesus Christus, aanneemlik wees vir baie mense.

- Derdens sal dit lidmate se gedagtes vestig op Jesus Christus en sal hulle God se liefde, maar ook broers en susters se liefde, bemoediging en ondersteuning van mekaar ervaar.

Ons moet Jesus Christus se voorbeeld navolg en ons ontledig van onsself en die gestalte van ’n dienskneg aanneem – dan sal daar eenheid in ’n gemeente wees.

Paulus se Brief aan die Filippense - 01 (Paulus se Gebed)

1. AGTERGROND:

Ons gaan D.V. vir die volgende paar weke na Paulus se brief aan die Filippense kyk. Hierdie brief is een van dertien briewe wat Paulus geskryf het en hierdie brief is een van vier briewe wat bekend staan as sy “gevangeskapbriewe” (die ander drie is Efesiërs, Kolossense en Filemon). Paulus rig hierdie brief van hom aan ’n gemeente in die provinsie van Masedonië en wel in die dorp Filippi. Filippi is geleë aan die noordekant van die huidige Griekeland. Die antieke naam vir Filippi was Crenides wat “fonteine” beteken en was dan ook bekend vir sy verskeie fonteine wat daar in die berg waarop die stad gebou was, ontspring het.

Ons het ook reeds gesien dat die stad se inwoners hoofsaaklik uit Romeine bestaan het en dat daar bitter min Jode in die stad was – trouens, daar was waarskynlik minder as tien Joodse mans in die dorp en daarom was daar nie ’n sinagoge waar die Jode kon aanbid nie en dit het tot gevolg gehad dat die vrouens sommer langs die rivier bymekaar gekom het om te bid (die minimum getal mans wat benodig was om ’n sinagoge te kon bou, was 10 mans).

Hierdie brief staan allerweë bekend as Paulus se “blydskapsbrief”, omdat die gemeente in Filippi vir hom moed gegee het vir die toekoms, maar ook omdat dit die ware Christelike blydskap beklemtoon het. Nie minder nie as sestien keer skryf Paulus van blydskap en verblyding en hierdie boodskap van blydskap vind sy hoogtepunt in 4:4 wanneer Paulus hierdie bekende woorde neerskryf, nl.~ Verbly julle altyd in die Here ek herhaal: Verbly julle! (O.A.V.).

Paulus het, soos die meeste van die ander apostels, vreugde én oorvloed beleef, maar terselfdertyd ook uiterste vorme van beproewing en armoede, maar steeds sê hy Verbly julle altyd.... Trouens, Paulus skryf hierdie blydskapsbrief van hom, vanuit die tronk! Paulus het onder alle omstandighede hom verbly in die Here en sy vreugde het hy daarin gevind, deur hom in te span om Christus te ken en die krag van Sy opstanding te ondervind, al beteken dit dan ook dat hy deel moet hê aan Christus se lyding (3:10).

Die gemeente in Filippi het reeds tydens Paulus se tweede sendingreis tot stand gekom en was die eerste gemeente op Europese bodem. Dit is ook hier waar Paulus vir Lidia die handelaar in pers wolprodukte, ontmoet het. Ons lees in Hand.16:20-24 van Paulus en sy medewerker, Silas se beproewing in Filippi en hoe hulle in hegtenis geneem is; lyfstraf ontvang het en uiteindelik in die tronk gegooi is omdat hulle kwansuis wet en orde in gedrang gebring het. Dit is egter ook hier dat God hulle red uit die tronk deur ’n aardbewing te stuur en hul boeie van hul afgeval het en die tronkbewaarder in die proses tot bekering gekom het.

Ten tyde van die skrywe (60-61n.C.) van hierdie brief, verkeer Paulus onder huisarres in Rome. Die gelowiges in Filippi het ’n besondere verhouding met Paulus gehad en daarom stuur hulle saam met Epafroditos (4:15; 2Kor.11:9) ’n finansiële bydrae en nuus vanuit die gemeente aan hom. Epafroditos het ’n tyd lank by Paulus gebly maar verlang naderhand só huis toe (2:26-27), dat hy afskeid van Paulus neem. Paulus stuur hierdie blydskapsbrief saam met Epafroditos na Filippi (die ander gevangeskapbriewe is waarskynlik deur Tigikus na hul onderskeie bestemmings geneem).

In hierdie brief word ’n paar dinge vermeld:

· Eerstens bedank Paulus hulle vir hulle ruim finansiële bydrae (4:10, 18).

· Hy sê hoe dit met hom gaan en dat hy blydskap ervaar ten spyte van sy huisarres en dat sy lesers in hierdie blydskap moet deel (1:12-26).

· Hy gee verdere geestelike leiding aan hulle vir die praktiese uitlewing van hulle Christenskap (1:27-2:18; 3:1-4:9).

· Laastens oorreed hy die Filippense om Epafroditos terug te ontvang, want hulle het verwag dat hy Paulus langer moes ondersteun en van hulp wees (2:25-30).

2. SKRIFLESING:

Fil.1:1-11 ~ Van Paulus en Timoteus, dienaars van Christus Jesus. Aan almal in Filippi wat deur Christus Jesus aan God behoort, met hulle ouderlinge en diakens. ^2 Genade en vrede vir julle van God ons Vader en die Here Jesus Christus! ^3 Ek dank my God elke keer as ek aan julle dink. ^4 In al my gebede bid ek altyd met blydskap vir julle almal, ^5 omdat julle van die eerste dag af tot nou toe saamgewerk het aan die verkondiging van die evangelie. ^6 Ek is veral ook daarvan oortuig dat God, wat die goeie werk in julle begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom. ^7 Dit is ook heeltemal reg dat ek so oor julle almal dink, omdat julle my na aan die hart lê. Julle deel immers almal saam met my in die genade wat God my gee, sowel in my gevangenskap as in my verdediging van die evangelie en die bevestiging van die waarheid daarvan. ^8 God is my getuie, Hy weet hoe ek na julle almal verlang met die liefde van Christus Jesus in my hart. ^9 Ook bid ek dat julle liefde al hoe meer sal toeneem in begrip en fyn aanvoeling, ^10 sodat julle die dinge sal kan onderskei waarop dit werklik aankom. Dan sal julle op die dag wanneer Christus kom, onberispelik en sonder blaam wees, ^11 en deur Jesus Christus sal julle geheel en al in die regte verhouding met God wees, tot sy lof en eer.

3. INLEIDING:

In hierdie inleidende gedeelte van Paulus se brief, vind ons ’n aangrypende gebed wat hy vir die gemeente in Filippi bid en ons sal na hierdie gebed onder vier opskrifte kyk, nl.:

· Vir wie Paulus bid.

· Hoe hy bid.

· Waarom hy bid.

· Wat hy bid.

4. VIR WIE BID PAULUS?

Paulus begin sy brief op die tipiese wyse waarop briewe destyds geskryf is, nl. om te sê van wie die brief kom – in hierdie geval, van homself en Timoteus wat by hom was – en dan het die skrywer ook die ontvangers van die brief vermeld en in hierdie geval was dit die uitverkore gelowiges, asook die herders en die diakens van die gemeente in Filippi.

In hierdie openingsverse van die brief is daar veel meer vir ons verskuil as wat op die oog af blyk. Onthou, Paulus is onder huisarres, maar nogtans is sy getroue dissipel by name Timoteus by hom, asook die verteenwoordiger van sy “liefling-gemeente”, nl. Epafroditos. Hierdie scenario behoort ons as gelowiges diep aan te spreek, want hier het ons ’n situasie waar ’n broer in die Here Jesus in nood en moeilike omstandighede verkeer, maar steeds verlaat en versaak sy broers in die Here hom nie – hulle staan hom by en hulle ondersteun hom in sy nood. Ons moet ons ook voortdurend afvra hoe ons, ons broers en susters wat beproewing ervaar, kan ondersteun en bemoedig? Ons moet egter ook in gedagte hou dat Paulus se twee vriende by hom was – hulle was in sy teenwoordigheid om hom ín sy omstandighede te ondersteun – nie daar ver nie. En die wat nie self daar kon wees nie – hulle stuur vir Paulus ’n geskenk en ’n verteenwoordiger.

Hierdie openingswoorde van Paulus openbaar egter nóg ’n paar waarhede aan ons. Eerstens skryf hy hierdie brief aan almal wat deur Jesus Christus aan God behoort. In die oorspronklike teks staan daar eintlik dat hierdie gelowiges, “heiliges” is. Die NKJV en die NAV stel dit pragtig en korrek wanneer dit sê ~ ...all the saints in Christ Jesus, of …die heiliges in Christus Jesus. Die feit dat hierdie gelowiges ook heiliges genoem word impliseer nie dat hulle besondere gelowiges is wat ’n ent verhewe is bo ons en ander gelowiges nie. Nee, hierdie titel kom ons en elke ander gelowige ook toe – ons is inderdaad “heiliges” en dit beteken dat ons deur die soendood van Jesus Christus, reeds heilig verklaar is deur die Vader. Dit impliseer egter óók, dat ons as heiliges ons ook daarop sal toelê om heilige lewens te lei – ons sal met alles in ons, ons toespits op heiligmaking in ons lewe.

Die woord heilig (agioV = hagios) beteken om afgesonder te word. Jesus sê in Joh.17:19 (OAV) ~ En Ek heilig Myself vir hulle, sodat hulle ook in waarheid geheilig kan wees. Jesus sê dus hier dat Hy Homself opsy gesit en afgesonder het om redding aan ons te verskaf. Dit impliseer dus verder, dat ons deur God afgesonder is deur die redding wat ons van Christus ontvang het, om ’n uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom (te wees en), ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig (1Pet.2:9). God het ons dus opsygesit vir Homself – ons geheilig en afgesonder – vir Hom.

Tweedens rig Paulus ook hierdie brief aan die ouderlinge en die diakens in die gemeente. Met hierdie geadresseerdes sien ons dus ook dat daar alreeds van die vroegste tye van die kerk reeds ouderlinge en diakens in die kerk werksaam was – trouens die Dooi See Rolle wat voor 70 n.C. geskryf is, maak reeds melding van hierdie ampsdraers in die kerk. Die feit dat Paulus hierdie brief ook rig aan die gelowiges, en die woordjie “met” die ouderlinge en diakens, dui op die samewerking wat daar tussen leiers en lidmate geheers het – daar was dus nie sprake van ’n eensydige optrede en aksie en werk nie – nie nét die leierskap, sonder deelname van die lidmate nie. Ook nie nét die lidmate, sonder die leieskap nie. Daar was dus samewerking en lidmate het “ingekoop” in die gemeente – hulle het eienaarskap aanvaar vir hulle gemeente!

Paulus moes baie keer aan sy geliefde gemeente in Filippi gedink het – van die eerste keer toe hy die klompie vroue daar langs die rivier gekry het en hy kort daarna vir Lidia gedoop het. Nog later kry hy te doen met die slawemeisie wat ’n waarsêer-gees in haar gehad het. Dan was daar Silas wat saam met Paulus gekasty was en wat ’n leier in die gemeente was.

Paulus se verbintenis met die gemeente het oor ’n lang tydperk gekom en elke keer as Paulus dink aan hierdie gemeente, het hy gebid en het hy God gedank vir die genade en geestelike seën wat God oor hulle as gemeente uitgestort het (v.1). Paulus het die mens se hart baie goed geken en hy het geweet dat daar niks goeds in enige mens is wat God kan behaag nie. Paulus was egter ook bekend met God se genade en daarom is hy so dankbaar en opgewonde oor God se genade in die redding van sy dierbare vriende in Filippi en daarvoor dank hy God.

Paulus is hier besig om vir sy lesers en daarom ook vir ons, ’n pragtige en subtiele les te leer oor die formaat van ons gebede. Paulus begin sy gebed met danksegging en lofprysing. Geen omstandigheid; geen gevangenisskap kan hom daarvan weerhou om heel eerste eer aan God te bring nie! Ten spyte van ons omstandighede – hoe seer ook al; hoe duister ook al; hoe uitsigloos ook al; hoe pynlik ook al – niks behoort, kan en mag ons ooit daarvan weerhou om God te loof en te prys en te dank vir Sy genade wat Hy oorvloedig in ons lewe uitstort nie, want geen situasie in ons lewe kan vergelyk word met God se reddingsgenade nie! En ten spyte van al die ander moontlike negatiewes in my lewe, is daar soveel ander dinge wat God in Sy groot barmhartigheid aan ons skenk, sonder dat ons dit hoegenaamd verdien!

Paulus sê egter ook dat hy elke keer bid wanneer hy aan sy vriende dink (v.3). Ons moet ook elke keer wanneer ons aan ons vriende – ons broers en susters – dink, vir hulle bid. Dit is nie toevallig dat hul name en beelde in ons gedagtes opkom nie – ek glo van harte dat dit die Heilige Gees is wat diesulkes op ons harte lê en daarom wil Hy hê dat ons vir hulle moet bid wanneer ons aan hulle dink.

Let verder daarop dat Paulus in v.3 bid en sê ~ Ek dank my God. Hy sê my God. Ware danksegging en lofprysing begin dus by ’n persoonlike verhouding met Hom en word net in stand gehou en verder versterk deur die band wat daar bestaan tussen my en ...Christus wat in my lewe... (en) wat Sy liefde vir my bewys het deur sy lewe vir my af te lê (Gal.2:20).

5. HOE BID PAULUS?

Ons lees in v.4 ~ In al my gebede bid ek altyd met blydskap vir julle almal. Die vraag wat ons hier vir onsself moet afvra is, “hoe bid Paulus vir die gemeente in Filippi?” Hy verskaf self die antwoord: Hy bid met ’n hart vol vreugde. Paulus gee deur hierdie opmerking aan ons ’n kykie in sy heilige wandel met die Here. Ten spyte van sy besige lewe het hy steeds tyd en máák hy tyd om vir sy broers en susters te bid. En let op, dat hy sê dat hy vir almal bid – hy slaan niemand oor nie – almal!

Hy bid egter nie net vir almal, elke keer wanneer hy aan hulle dink nie, maar hy doen dit ook met blydskap en vreugde. Blydskap is een van die vrugte van die Heilige Gees en dit is die Heilige Gees wat hom dryf om vir andere te bid en daarom doen hy dit met blydskap.

Kom u agter watter wonderlike en voorbeeldige verhouding daar tussen Paulus en God bestaan? Ongeag sy omstandighede, gaan dit altyd oor Christus Jesus, want sy “alles” – sy verlede, sy hede en sy toekoms, word deur God aan Hom uit genade geskenk en hierdie intieme wandel en afhanklikheid van God word in vreugde volvoer. En só ’n intieme wandel met God, het nóg meer vreugde tot gevolg!

6. WAAROM BID PAULUS?

Ons het reeds gesien dat Paulus vir sy broers en susters bid, omdat hy hom verheug oor God se genade in hul lewens en omdat die Heilige Gees hulle op sy hart druk. Daar is egter nog ’n rede waarom hy vir hulle bid en ons vind die antwoord in v.5 ~ ... omdat julle van die eerste dag af tot nou toe saamgewerk het aan die verkondiging van die evangelie. Die feit dat hierdie gemeente nie alles net oorgelaat het aan die bediening van Paulus nie, maar dat hulle met entoesiasme saamgewerk het met Paulus, het nog dieper onderlinge verhoudinge tot gevolg gehad.

Paulus kon daarop staatmaak dat die gemeentelede met ywer en entoesiasme saam met hom daaraan gewerk het om die Evangelieboodskap uit te dra – dit blyk duidelik die geval te wees as ons o.a. ook na Fil.4:3 kyk ~ Ja, ek vra jou ook, getroue medewerker, wees hierdie vroue behulpsaam. Hulle het saam met my die stryd gevoer in diens van die evangelie, net soos Klemens ook en my ander medewerkers, wie se name in die boek van die lewe staan.

Hierdie samewerking aan die verkondiging van die Evangelie het egter ook ’n ander faset en dit kom duideliker na vore in ander vertalings en wel ook in die OAV ~ ...In al my gebede bid ek altyd met blydskap vir julle almal, ^5oor julle gemeenskap aan die evangelie van die eerste dag af tot nou toe. Dit gaan dus ook daaroor dat hierdie gemeente saam erns gemaak het met die Woord van God. Hand.2:42 sê vir ons (en ek lees voor uit die NASB omdat dit so pragtig daarin gestel word) ~ They were continually devoting themselves to the apostles’ teaching and to fellowship, to the breaking of bread and to prayer. Hierdie gemeente was dus “uitverkoop-ernstig” oor die Woord van God; die prediking; gemeenskap van die gelowiges; die sakramente en die gebed – ’n voorbeeld van ware kerkwees. Kerkwees en alles wat daarmee gepaard gaan, het dus absoluut voorop gestaan in hierdie gelowiges se lewe – alle ander dinge het tweede viool gespeel.

7. WAT BID PAULUS?

Ten slotte wil ek hê dat ons sal kyk na wat Paulus vir sy broers en susters in Filippi bid.

· Eerstens sien ons in v.6 dat hy bid ... dat God, wat die goeie werk in (hulle) begin het, dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom. Hierdie vers is waarskynlik dié mees bemoedigende teksvers in die ganse Bybel, want hierdie vers is die “basis-vers” vir die leerstuk oor die volharding van gelowiges (die “P” van die Engelse akroniem “TULIP” – sien verlede week se preek – 14 Nov.2010).

Ons as mense pak só dikwels dinge aan, net om dit na ’n rukkie maar te laat vaar – dink aan oefenapparate wat ten duurste aangekoop word. Dink aan nuwejaarsvoornemens, ens. God is egter nie so nie – Hy begin nooit iets wat Hy nie deurvoer nie – Nooit nie! Jesus het self in Joh.10:27-29 die volgende gesê ~ My skape luister na my stem; Ek ken hulle, en hulle volg My. ^28 Ek gee hulle die ewige lewe, en hulle sal in alle ewigheid nooit verlore gaan nie. Niemand sal hulle uit my hand ruk nie. ^29 Dié wat my Vader vir My gegee het, is die belangrikste van almal, en niemand kan hulle uit die hand van die Vader ruk nie.

Hier in Fil.1:6 gaan dit egter oor meer as bloot net die volharding van die gelowiges, want Paulus sê dat God ’n “goeie werk” in die gelowiges begin het. Wat is hierdie “goeie werk”? Ons vind die antwoord baie duidelik hier in 1:6, maar Rom.8:29 is nog duidelik daaroor ~ Dié wat Hy lank tevore verkies het, het Hy ook bestem om gelykvormig te wees aan die beeld van sy Seun, sodat sy Seun baie broers kan hê van wie Hy die Eerste is. God se doel met ons uitverkiesing is dus dat ons in hierdie lewe gelykvormig sal word aan Jesus Christus. En ons kan net gelykvormig word aan Christus en groei in heiligmaking, as ons ten volle op Christus vertrou vir ons geestelike groei en heiligmaking.

Dit is dan presies ook wat Paulus bid, nl. dat die gelowiges sal leer om op Christus te vertrou vir hul heiligmaking en hulle kan volkome op Hom vertrou hiervoor, want wanneer God ’n werk begin, handel Hy dit volmaak af.

· Tweedens bid Paulus in v.9 en 10, dat hulle gevul sal word met liefde. Hy bid egter dat hulle gevul mag word met oorvloedige liefde, maar ook met onderskeidende liefde. Om te beskik oor onderskeidende liefde is om te onderskei tussen dít wat reg en verkeerd is en jou “hart te verloor” op dit wat reg is.

Laastens bid Paulus in v.11 dat die gemeente in Filippense, die vrug van die wedergeboorte sal dra. Wat Paulus dus hier sê, is dat die gelowiges se wedergeboorte nooit maar net "kopkennis en –oortuiging” mag wees nie, maar dit moet uitloop op vrug. Die wêreld moet dus nie net hoor van ons wedergeboorte nie – hulle moet dit eerstens en laastens in en deur ons lewe sien – hulle moet dit ervaar. En wat meer is, hierdie vrug moet meer en meer word. Joh.15:1-2 sê ~ Ek is die ware wingerdstok en my Vader is die boer. ^2 Elke loot aan My wat nie vrugte dra nie, sny Hy af; maar elkeen wat vrugte dra, snoei Hy reg, sodat dit nog meer vrugte kan dra. Hierdie groeiproses gaan gewoonlik gepaard met seerkry – die snoeiproses – maar hou moed, daar gaan meer vrug aan die einde van die dag wees!

Die Eerste Brief van Petrus - 18 (Onweerstaanbare Genade)

1. SKRIFLESING:

1Pet.5:10-14 ~ ^10God wat alle genade gee en wat julle geroep het om in Christus Jesus deel te hê aan sy ewige heerlikheid, sal julle, nadat julle ’n kort tydjie gely het, self weer oprig en julle moedig, sterk en standvastig maak. ^11Aan Hom behoort die krag tot in ewigheid! Amen. ^12Silvanus, wat na my mening ’n getroue broer is, het vir my hierdie kort briefie aan julle op skrif gestel. Ek het geskrywe om julle te bemoedig en julle te verseker dat hierdie dinge die ware genade van God is. Staan hierin vas! ^13Die gemeente in Babilon, ’n uitverkore gemeente net soos julle, asook Markus, my seun, stuur vir julle groete. ^14Groet mekaar met ’n soen van Christelike liefde. Vrede vir julle almal wat in Christus is! ^

2. INLEIDING:

Ons het verlede week reeds begin kyk na Petrus se afsluitingswoorde in hierdie eerste brief van hom en hy sê dan nou ten slotte in v.10 ~ God wat alle genade gee en wat julle geroep het om in Christus Jesus deel te hê aan sy ewige heerlikheid, sal julle, nadat julle ’n kort tydjie gely het, self weer oprig en julle moedig, sterk en standvastig maak.

Petrus sê dus in geen onduidelike taal dat God dié Een is wat genade uitdeel en hierdie genade wat Hy gee, lei uiteindelik tot ons saligheid, wanneer ons, soos hy dit stel, in Christus Jesus, deel sal kry aan Sy ewige heerlikheid. Dit is so pragtig in ooreenstemming met die vyf punte van die “Leerstuk van Genade” (of die “5 Punte van Calvinisme”) en dan spesifiek met die vierde punt, nl. onweerstaanbare genade, of soos ons al in die verlede gesien het, die “I” van die Engelse akroniem “TULIP” wat ’n samevatting is van die vyf punte van die “Leerstuk van Genade”. Hierdie punte, net ter wille daarvan dat ons, ons geheue weer kan opskerp, is:

T = “Total Depravity” (Radikale Verdorwenheid);

U = “Unconditional Election” (Onweerstaanbare Uitverkiesing);

L = “Limited Atonemet” (Toegspitste Versoening);

I = “Irisistable Grace” (Onweerstaanbre Genade) en

P = “Perseverance of the Saints” (Volharding van die Heiliges).

Ek wil graag begin deur aan die hand van ’n kort verhaaltjie, hierdie hele saak van God se genade te verduidelik: ’n Ouer paar het twee pragtige kinders – dit is ’n identiese tweeling. Beide kinders is skrander, aantreklik, hardwerkend, goed gemanierd, suksesvol, talentvol. Beide kinders het van Jesus “aan moederskoot” gehoor; beide het die jeugbyeenkomste by hul kerk bygewoon, maar toe hierdie kinders volwasse raak, wil die een niks van God en Sy gebod weet nie, terwyl die ander een, die Here dien met sy hele hart en verstand en lewe! Is dit ’n realistiese prentjie? O ja, ek dink dit is, want almal van ons kan met hierdie scenario identifiseer, óf direk, óf indirek – almal van ons weet in elk geval van sulke gesinne, indien ons dit nie persoonlik in ons eie gesinne beleef nie.

Ons vind so ’n gesinsopset ook in die Woord van God, waar die een seun, God dien en die ander nie – dieselfde ouers; dieselfde milieu; dieselfde tyd in die geskiedenis – ek praat van Jakob en Esau.

Waarom gebeur dit? Waarom reageer twee kinders uit dieselfde omstandighede, op twee verskillende maniere? Waarom glo die een in Christus Jesus en die ander verwerp Jesus Christus?

Die Woord van God verskaf aan ons ’n baie duidelike antwoord hierop en dit word onweerstaanbare genade genoem.

3. AGTERGROND:

Sekerlik een van die mees bekende verhale wat onweerstaanbare genade illustreer, is dié van Lidia die purper- of wolverkoopster – kom ons lees daarvan in Hand.16:9-15 ~ Daar (dit is in Troas) het Paulus in die nag in ’n gesig ’n Masedoniese man gesien wat by hom staan en hom smeek: “Kom oor na Masedonië toe en help ons.” ^10 Nadat Paulus die gesig gesien het, het ons so gou as moontlik gereed gemaak en na Masedonië toe vertrek, omdat ons tot die oortuiging gekom het dat God ons geroep het om die evangelie aan hulle daar te verkondig. ^11 Ons het van Troas af weggevaar en reguit koers gehou na Samotrake en die volgende dag na Neapolis toe. ^12 Daarvandaan is ons na Filippi toe, ’n belangrike stad in daardie deel van Masedonië en ook ’n Romeinse kolonie. In hierdie stad het ons ’n paar dae gebly. ^13 Op die sabbatdag is ons na die rivier toe buitekant die stadspoort, omdat ons gedink het daar sou ’n Joodse bidplek wees. Ons het gaan sit en met die vroue gepraat wat daar bymekaar was. ^14 Een van dié wat geluister het, was ’n vrou met die naam Lidia, wat die Joodse geloof aangeneem het. Sy het handel gedrywe met pers wolmateriaal en was van Tiatira afkomstig. Die Here het haar vir Paulus se woorde ontvanklik gemaak. ^15 Sy en haar huisgesin is toe gedoop. Daarna het sy ons uitgenooi en gesê: “Aangesien julle daarvan oortuig is dat ek in die Here glo, kom gaan by my tuis.” En sy het ons oorreed om dit te doen.

Lidia word allerweë beskou as die eerste Europese bekeerling. Sy was ’n baie suksesvolle handelaar in eksotiese pers wolprodukte. Die kleur, pers was destyds die teken van hoë amptenare en koninklikes. Die pers kleur is verkry van die “Murexskulpvis” wat volop was in die Mediterreense see by Filippi. Filippi is in die noord-oostelike kant van die huidige Griekeland, net suid van Bulgarye, geleë. Net interessantheidshalwe: Hierdie pers kleurstof is verkry van ’n klein kliertjie (Engels = hypobranchial gland) langs die rektum van die Murexskulpvis en dit het nagenoeg 12 000 van hierdie skulpvisse geneem om 1,5 gram pers kleurstof te versamel!

Ons het dan gesien, dat Paulus en sy vriende ná ’n gesig wat Paulus gehad het, na Filippi gaan. Hulle het egter nie sommer net in die stad ingevaar en begin evangeliseer nie. Hulle gaan eers na die rivier om hulleself te verfris na ’n lang reis en ook om waarskynlik te bid en planne te beraam voor hulle in die stad ingaan, want dit is nie alleen belangrik om te weet waar God wil hê dat ons sal werk nie, maar ook wanneer en hoe.

Die Joodse gemeenskap in Filippi moes baie klein gewees het, want daar was nie eens ’n sinagoge nie (die vereiste: Tien Joodse mans, dan kan ’n sinagoge gebou word) – die enigste bymekaarkomplek vir gebed vir die Jode, was by die rivier en dit is dan ook hier waar Paulus en sy vriende, op ’n klompie Proselitiese vroue afkom (heidene wat tot die Judaïsme bekeer is).

Paulus het dadelik die Evangelie van Jesus Christus met hierdie vroue gedeel en wat vir ons van belang is, is vers 14c ~ Die Here het haar (dit is Lidia) vir Paulus se woorde ontvanklik gemaak.

Die Here het dus Lidia se hart oopgemaak vir die waarheid en sy het geglo en is gered. Sy het haar onbeskroomd geïdentifiseer met Jesus Christus en is daar en dan gedoop.

Ons moet vir geen oomblik dink dat Lidia tydens haar wedergeboorte, passief was nie – nee, sy het aandagtig geluister na die Woord wat Paulus met haar gedeel het – en daardie selfde Woord het haar vry gemaak en haar as sondaar na haar Redder gebring – dit is presies in ooreenstemming met Joh.5:24 ~ Dit verseker Ek julle: Wie luister na wat Ek sê, en in Hom glo wat My gestuur het, het die ewige lewe. Hy word nie veroordeel nie, maar het reeds uit die dood na die lewe oorgegaan.

Paulus skryf aan die broeders in Tessalonika ~ Ons moet God altyd vir julle dank, broers. Die Here het julle lief, en God het julle uitverkies om van die eerstes te wees wat gered word. Julle is gered deurdat die Gees julle vir Hom afgesonder het en deurdat julle die waarheid glo (2Tes.2:13-14). Dit is presies dieselfde wat hier met Lidia gebeur het - God het Lidia eensydig en uit genade gered.

Dit is ook presies dieselfde wat die Here met die dissipels in Luk.24:45 gedoen het ~ Toe open Hy hulle verstand om die Skrif te verstaan. Hierdie woord “open” of “opmaak”, is in die Grieks διηνοιξεν (dianoigō), wat verwys na ’n dubbel voudeur waarvan albei deure oopgemaak word. Maar dit beteken verder, dat net Jesus hierdie deur kan oopmaak.

Ook in Lidia se geval het ons dan gesien, is sy nie alleen ontvanklik gemaak vir die Woord nie, maar haar hart is ook geopen. In die lewe van ’n onbekeerde, is sy hart net so gesluit as wat Jerigo aanvanklik vir die Israeliete gesluit was ~ Jerigo was gesluit en verskans teen die Israeliete; niemand het uitgegaan of ingekom nie (Jos.6:1), maar as Christus egter deur Sy Gees na so ’n onbekeerde kom, sál hy ontvanklik raak vir die Woord en sál sy hart verander, daarom dat ons in Openb.3:20 lees ~ Kyk, Ek staan by die deur en Ek klop. As iemand my stem hoor en die deur oopmaak, sal Ek by hom ingaan en saam met hom die feesmaal hou, en hy saam met My.

Wat was die gevolg van hierdie wonderwerk in Lidia se lewe?

· Sy het met erns kennis geneem van God se Woord en sy het nie alleen net kennis geneem daarvan nie – sy het die Woord onmiddellik begin toepas in en op en deur haar lewe – die feit dat sy die kennis begin toepas het, was bewys dat daar vrug in haar lewe was – dit help ons nie ’n snars, as ons met al die wonderlikste kennis van die Woord en teologie in ons koppe sit, maar ons lééf dit nie. Nancy Leigh DeMoss sê in haar boek “Lies Women Believe and The Truth That Sets Them Free” (p.122), die volgende: The essence of Satan’s deception is that we can live our lives independently of God. The Enemy doesn’t care if we “believe” in God, if we are doctrinally orthodox, or if we fill our schedules with a lot of “spiritual activities,” as long as he can get us to run on our own steam, rather than living in conscious dependence upon the power of the Holy Spirit. Sy gaan voort en sê: If he can get us to try to “live the Christian life” without cultivating an intimate relationship with the Lord Jesus, he knows we will be spiritually impotent and defeated, If he can get us to do a great many things “for God” without consciously seeking the will of God through His Word and prayer, we may stir up a lot of religious dust, but we won’t do Satan’s kingdom any real damage. If he can get us to operate on our own thoughts and ideas, rather than seeking the wisdom that comes from God, he knows we will eventually get sucked into the world’s destructive way of thinking.

· Lidia bely dat sy in Christus Jesus glo; sy laat haar doop en word deel van die Liggaam van Christus (Hand.16:15).

· Derdens het sy goedgesindheid teenoor Paulus en sy medewerkers betoon en hulle genooi om by haar aan huis te kom bly, trouens sy het daarop aangedring dat hulle daar moes kom bly – die O.A.V. sê, sy het hulle gedwing (Hand.16:15). Dit laat ’n mens dink aan Abraham wat daarop aangedring het dat die Engele by moes oorbly in Gen.18:3 ~ Hy het gesê: “Menere, u sal my ’n guns bewys deur nie by my verby te gaan nie.”

Ons sien dus duidelik deur hierdie pragtige verhaal van Lidia, dat hierdie vierde punt in die Leerstuk van Genade, nl. onweerstaanbare genade, ʼn logiese gevolg van die uitverkiesing is. Hierdie logiese gevolg is egter veel meer as blote teologiese logika – dit is suiwer Bybelse lering en geloof. Hierdie Leerstuk is dus nie bloot net ʼn reeks logiese punte wat deur ʼn klomp slim teoloë neergepen is nie – nee, dit is suiwere “Gods-openbaring” wat stelselmatig deur die Woord van God ontvou word.

4. BETEKENIS:

Wat dan, beteken dit as ons praat van onweerstaanbare genade? Ons weet dat wanneer die Evangelie in die kerk of daarbuite, uitgedra word, of wanneer die Woord gelees word, nie almal positief op hierdie oproep tot redding reageer nie. Nie elkeen word oortuig van sonde en aan sy nood aan Christus Jesus nie. Dit bevestig dan juis vir ons die feit dat daar twee roepings is. In die eerste plek vind ons ʼn uiterlike roeping en tweedens vind ons ʼn innerlike roeping.

E.g. verwys na die woorde wat deur die draer van die Evangelieboodskap gebring word. Hierdie woorde wat gepreek of uitgedra word, kan in verskillende harte, op verskillende wyses werk, wat ʼn verskeidenheid resultate tot gevolg kan hê. Daar is egter een ding wat dit nié kan doen nie – en dit is om redding van ʼn sondaar se siel te bewerkstellig. Om dit te bewerkstellig, moet die uiterlike roeping gepaardgaan met die innerlike roeping van die Heilige Gees, want dit is Hy wat oortuig van sonde en geregtigheid en oordeel (Joh.16:8). En wanneer die Heilige Gees uit genade iemand roep, is daardie roeping onweerstaanbaar – dit kan nie teengestaan word nie, want dit is ʼn manifestasie van God se onweerstaanbare genade.

Hierdie feit word keer op keer deur God se Woord bevestig:

· Joh.6:37 ~ Elkeen wat die Vader vir My gee, sal na My toe kom; en Ek sal hom wat na My toe kom, nooit verwerp nie. Elkeen wat dus deur die Vader uitverkies is, word aan die Here Jesus gegee en wanneer hulle aan Christus gegee is, sal hulle nie weer weggewerp word nie.

· Joh.6:44 ~ Niemand kan na My toe kom as die Vader wat My gestuur het, hom nie na My toe trek nie; en Ek sal hom op die laaste dag uit die dood laat opstaan. Hier sê die Here Jesus vir ons, dat niemand uit sy eie na Hom kan kom nie – hulle kan slegs na Hom kom, as die Vader hulle na Jesus trek.

· Joh.6:45 ~ By een van die profete staan daar geskrywe: ‘En hulle sal almal mense wees wat deur God geleer is.’ Elkeen wat na die Vader geluister en van Hom geleer het, kom na My toe. Mense mag die uiterlike roeping van ʼn prediker hoor, máár dit is slegs diegene wat deur die Vader geleer word, wat sal reageer en na Christus kom. Daarom dat Jesus in Matt.16:17 gesê het ~ Toe antwoord Jesus en sê vir hom: Salig is jy, Simon Bar-Jona, want vlees en bloed het dit nie aan jou geopenbaar nie, maar my Vader wat in die hemele is.

· Rom.8:14 ~ Almal wat hulle deur die Gees van God laat lei, is kinders van God.

· Gal.1:15a ~ Maar God het my al voor my geboorte vir Hom afgesonder, en Hy het my in sy genade geroep.

· 1 Pet.2:9 ~ Julle, daarenteen, is ’n uitverkore volk, ’n koninklike priesterdom, ’n nasie wat vir God afgesonder is, die eiendomsvolk van God, die volk wat die verlossingsdade moet verkondig van Hom wat julle uit die duisternis geroep het na sy wonderbare lig.

· 1 Pet.5:10 ~ God wat alle genade gee en wat julle geroep het om in Christus Jesus deel te hê aan sy ewige heerlikheid, sal julle, nadat julle ’n kort tydjie gely het, self weer oprig en julle moedig, sterk en standvastig maak.

5. TEN SLOTTE:

Die Arminiane glo dat hierdie roeping van die Evangelie van Jesus, enersyds weerstaan kan word, máár dat dit andersyds ook aanvaar kan word – dit is dus die mens se keuse. Ons glo egter ook dat dit weerstaan kan word, inteendeel, ons glo dat alle mense dit van nature weerstaan – altyd weerstaan, omdat dit inherent deel van ons menslike en sondige natuur is en daarom is onweerstaanbare genade noodsaaklik om gered te word. M.a.w., een of ander “Mag” wat veel, veel groter is as ons geaardheid; as ons weerstand, is nodig om ons só aan te raak, dat ons nie anders kan as om in te gee en oor te gee nie.

Daar is drie “Magte” aan’t werk tydens uitverkorenes se redding:

· Die mens se wil.

· Die satan se wil.

· God se wil.

Die vraag is, wie gaan wen? Indien God se wil nie die oorwinnaar is nie, dan moet die duiwel se wil die oorwinnaar wees, want sy wil is veel groter as ons wil. Daarom kan slegs diegene wat deur God uitverkies is, as oorwinnaar uit die stryd tree en gered word, want God die Vader het diegene wie Hy uitverkies het, so lief, dat Hy Sy Seun Jesus Christus gestuur het om aan die kruis op Golgota, namens hulle, God se vloek op hul sonde op Hom te neem, waarna Hy die Heilige Gees gestuur het om elke uitverkorene te dring om Christus se offer namens hulle, te aanvaar om sodoende gered te word.

Daarom my liewe vriend en vriendin – jy wat weet dat jy nie gered is nie – indien jy vandag die roepstem van die Heilige Gees in jou hart hoor, moet jy nie uitstel nie, maar gehoor gee aan hierdie roepstem van God en jou lewe oorgee aan Jesus Christus en soos Lidia, gehoorsaam wees aan Hom en jou geloof in Hom in die openbaar verklaar deur o.a. gedoop te word. Dit is nie te laat nie en die feit dat jy vandag in jou hart aangeraak word, is bewys dat die Heilige Gees jou roep en vir jou sê dat God se onweerstaanbare genade nou in jou hart werksaam is.

En jy en ek wat uitverkies is en die knie voor Christus Jesus gebuig het – hoe raak hierdie feit van onweerstaanbare genade my en jou? Ons moet voortdurend in gedagte hou dat Jesus Christus, Sy lewe vrywillig afgelê het vir ons sonde en daarom moet ons voortdurend ons lewe leef in hierdie lig. Ons lewe (in al sy fasette) moet ’n lewe van dankbaarheid wees, toegewyd aan Christus Jesus. My gedagtes en my optrede; my spreke en my “luister” moet elke dag van my lewe, Christusgesentreerd wees en dit impliseer dat ek na Sy Woord sal luister en nie net toelaat dat dit my ore kielie nie, maar dat ek elke jota en elke tittel daarvan sal begin uitleef, ten einde my dankbaarheid teenoor die Vader en Sy Seun, Jesus Christus te betoon, vir onverdiende genade ontvang.