1. SKRIFLESING:
Hebr.12:1-4 ~ Terwyl ons dan so ’n groot skare geloofsgetuies
rondom ons het, laat ons elke las van ons afgooi, ook die sonde wat ons so
maklik verstrik, en laat ons die wedloop wat vir ons voorlê, met volharding
hardloop, 2die oog gevestig op Jesus, die Begin en Voleinder van die
geloof. Ter wille van die vreugde wat vir Hom in die vooruitsig was, het Hy die
kruis verduur sonder om vir die skande daarvan terug te deins, en Hy sit nou
aan die regterkant van die troon van God. 3Hou Hom voor oë wat so ’n
vyandige optrede van die sondaars teen Hom verdra het. Dan sal julle nie
geestelik moeg word en uitsak nie. 4Julle het nog nie so teen die sonde weerstand gebied dat dit vir julle
’n stryd om lewe of dood geword het nie.
2. INLEIDING:
Hierdie
is waarskynlik een van die bekendste en dalk ook gewildste gedeeltes in die Nuwe
Testament – ’n gedeelte wat elke gelowige ken en waaroor daar baie gepreek
word.
Elke
keer wanneer ek aan hierdie gedeelte dink, dan dink ek aan die 400 meter wedloop
in atletiek. Ek was vir ’n hele paar jaar in die bevoorregte en geseënde
posisie om aankondiger by talle “een-uur” byeenkomste en ’n paar provinsiale en
Suid-Afrikaanse Atletiekkampioenskappe te kon wees en dit was altyd vir my ’n
“hoendervleiservaring” as ek die skare opgesweep het om die atlete aan te
moedig met ritmiese hande geklap en hoe die top atlete onder sulke
omstandighede die haas onmoontlike reg kry en oor die laaste 100 meter of so, met
uitstaande krag en vaart vorendag kom om te wen en selfs rekords verbeter in
die proses. Die item wat vir my nou nog uitstaan as waarskynlik dié een waar
die toeskouers ’n atleet aangemoedig het en die heel beste in hom na vore
getree het, was die aand toe ek aankondiger was in die vroeë tagtigs en Dawie
Malan op Potchefstroom die eerste paalspringer in Afrika geword het om oor die
5 meter te spring.
Die
Hebreërskrywer vergelyk die gelowige se lewe hier op aarde, wat uiteindelik na
verheerliking lei, met dié van ’n wedloop en dan het hy spesifiek hierdie laaste
wilskrag en energie en die toeskouers in gedagte wanneer hy hieroor skryf,
trouens hy beskryf nie net die laaste stuk van die wedloop in die pylvak nie –
hy begin al daar onder die paviljoen in die kleedkamer, terwyl hy die
toeskouers op die paviljoen kan hoor.
3. BENADERING TOT DIE WEDLOOP (v.1a):
Die
apostel sê in v.1a ~ Terwyl
ons dan so ’n groot skare geloofsgetuies rondom ons het, laat ons elke las van
ons afgooi...
·
Geloofsgetuies:
Eerstens sê die Apostel dat daar ’n groot
skare geloofsgetuies rondom ons, as deelnemers aan die
wedloop is. Na wie verwys die skrywer? Dit word algemeen aanvaar dat hier
verwys word na al die getroue gelowiges na wie hy net tevore in hoofstuk 11
verwys het, nl. die geloofshelde soos Noag en Abraham e.a. Die Hebreërskrywer
sê dus dat ons hierdie wedloop soos hierdie geloofshelde moet hardloop – hulle
het geweet hoe dit gehardloop moet word en daarom moet ons dit ook so doen. Wat
meer is, hulle het gehardloop en aangehou hardloop en dít terwyl hulle minder
Lig gehad het as wat ons vandag het (onthou
hulle het vooruit gekyk, terwyl ons die genadige
voorreg het om terug te kyk na wat reeds gebeur het – die koms; soendood en
verheerliking van die Messias).
Dit is egter belangrik om daarop te let dat hierdie getuies
nie vandag in die hemel sit en kyk wat ons doen en hoe ons dit doen nie en dat
ons moet presteer ten einde hulle daardeur plesier te verskaf, of dalk
teleurstel as ons misluk nie. Hulle dien slegs as voorbeeld vir ons –
voorbeelde van hoe ons, ons geloofslewe moet leef. Om aan hierdie geloofshelde
te dink behoort ons te motiveer en aan te moedig om God ook te vertrou tydens
ons wedloop hier op aarde, of wanneer ons deur moeilike tye in ons lewe gaan.
Ons kan hierdie wedloop net so goed hardloop soos hulle en dit het niks te doen
met hoe ons vergelyk met hulle nie – dit gaan oor dieselfde genade van God wat
ook oor ons uitgegiet word en tot ons beskikking is, want Hy is gister en
vandag en môre dieselfde.
·
Verklee:
Wanneer
’n atleet gereed maak om aan ’n wedloop deel te neem, moet hy verklee – hy moet
alles wat moontlik kan hinder, uittrek – bv. sy sweetpak en tekkies – ’n
kampioen kan tog nie suksesvol deelneem met ’n sweetpak nie, trouens as hy nié
hierdie klere wat mag hinder, uittrek nie, kan hy maar vergeet en sal hy nié
eers kan dink aan wen nie, maar terwyl hy hardloop moet hy ook sorg dra dat
daar nie soortgelyke of ander hindernisse is wat hom kan pootjie nie – veters
wat bv. losraak, ens.
-
Hindernisse:
Die apostel sê vir ons dat ons iets moet aflê – hy sê in
v.1a ~ ...laat ons elke
las van ons afgooi, ook die sonde wat ons so maklik verstrik. Wat
moet ons afgooi (uittrek)? Twee dinge – eerstens ...elke las. Hierdie las kom van die Griekse woord ὄγκος [onkos], wat letterlik beteken, “iets wat
hinder”. Ons moet dus afgooi wat ons gaan hinder as ons hardloop – ons moet dit
uittrek en wat is hierdie hindernis wat ons pla?
Hierdie laste is nie noodwendig altyd sonde nie, maar dit kan
dinge wees wat my geestelike lewe in die wiele ry – wat my geestelike groei
belemmer; my geloof verswak; dinge wat my entoesiasme oor die Evangelie demp;
dinge wat my weerstand teen versoeking verswak. Wat dit ook al mag wees – enige
iets wat ons geestelike groei in die wiele kan ry, moet afgegooi word. Hierdie
woord afgooi is ’n sterk woord in die Grieks wat sê dat dít wat pla, afgelê
moet word; gestaak moet word – dit is wat gedoen was toe atlete destyds in die
Griekse wêreld deelgeneem het aan sport en hulle slegs die noodsaaklikste kledingstukke
aangehad het. Dit is ook dieselfde gedagte wat Paulus deurgee in Ef.4:22
wanneer hy sê dat gelowiges (ons) die
oue mens moet aflê (OAV) –
die NAV vertaal dit met ~ Hou dan op om te lewe soos
julle vroeër gelewe het; breek met die ou, sondige mens in julle wat deur
sondige begeertes verteer word. Dit maak dus nie saak
wat die oorsaak ook al mag wees nie – indien dit my geestelike groei belemmer, moet die oorsaak daarvan gáán
– onmiddellik gaan!
-
Sonde:
Die skrywer gaan egter voort en hy sê tweedens dat ons,
behalwe vir die laste wat ons mag pla, ook ...
die sonde wat ons so maklik verstrik, moet afgooi. Dit is so
tipies van sonde nie waar – dit verstrik ons. Daardie sonde waarin ons volhard
en waarmee ons net nie kan ophou nie, is soos ’n parasitiese plant wat
uiteindelik ’n gasheer plant verstrengel en versmoor, totdat die gasheerplant
vrek. As ons toegee en toegee aan sonde en ons nie daarvan bekeer nie, bevind
ons onsself kort voor lank in ’n situasie waar daardie sonde so ’n gewoonte
raak, dat ons net nie daaruit kan ontsnap nie en sondig ons oor en oor en weer
en weer. Ons moet derhalwe sonde uit ons lewe weer, voor dit wortel skiet in
ons lewe en ons uiteindelik verswelg. Ons moet veral op die uitkyk wees vir
“gewoontesonde” – daardie sonde wat ons baie dikwels nie eers besef ons begaan
nie, maar dan is daar ook spesifieke sonde waarvan ons weet, maar waarvan dit
ons dalk alreeds in sy greep het.
4. DIE ROETE (vv.1b-3):
Bo en behalwe ’n atleet se voorbereiding vir ’n wedloop en wat
hy alles moet doen en nie moet doen terwyl hy hardloop, moet hy homself ook
daarop instel dat die baan waarop hy hardloop nie altyd dieselfde is nie – in
my dae as aankondiger, het atlete op ’n verskeidenheid van bane moes hardloop,
soms op asbane; soms op grondbane; soms op grasbane en natuurlik ook soms op
die destyds, nuut ontwikkelde tartanbane. Elkeen van hierdie bane het baie spesifieke
voorbereiding, toerusting en tegniek geverg (dink maar net aan die
verskillende soorte spykerskoene vir die verskillende soorte baanoppervlaktes).
Ons deelname aan hierdie lewenswedloop waarin ons as gelowiges
deelneem vereis ook ’n bepaalde ingesteldheid en elkeen van ons se bane is nie
altyd op dieselfde tyd, dieselfde soort baan nie – elkeen se bepaalde baan is
dus uniek. Een ding is egter dieselfde vir elkeen van ons en dit is dat elkeen
van ons, ons eie wedloop goed kan eindig indien ons kies om goed te eindig en
indien ons volkome op Hom vertrou wat ons die krag gee – wanneer ons dít doen
kan ons saam met Paulus jubel ~ Ek het die goeie wedloop
afgelê; ek het die wenstreep bereik; ek het gelowig end-uit volgehou. 8Nou
wag die oorwinnaarskroon vir my, die lewe by God. Op die dag dat Hy weer kom,
sal die Here, die regverdige Regter, dit vir my gee, en nie net vir my nie,
maar ook vir almal wat met verlange uitsien na sy koms
(2
Tim.4:7-8).
·
Volharding:
Die Hebreërskrywer gaan voort in v.1b en sê dat ons hierdie
wedloop met volharding moet hardloop.
Hierdie wedloop waarin ons betrokke is, is nie vir kampioene
nie, dit is vir “vasbyters”, vir mense wat kan volhard tot die einde toe – dit
is soos vir ten minste seker 90% (of meer) van die Comrades
marathon deelnemers – dit gaan oor die klaarmaak en om daardie brons medalje te
kry.
Gedurende hierdie wedloop gaan daar baie hindernisse wees –
styl bulte; ongelyk oppervlak; dehidrering – jy gaan dikwels voel om op te gee
– daar is dus gereeld dinge wat jou vordering in die wiele wil ry, maar
gewoonlik is dit iets wat uit die weg geruim kan word en daarom moet jy gereeld
vasstel of daar hindernisse is en dit neerlê – dadelik neerlê en nie net kop
onderstebo staan en hoop dit gaan verby, of onder daardie hindernis gaan lê en
opgee nie. Ons moet egter besef dat ons nie hierdie hindernisse alleen kan
oplos nie – wanneer ’n Comrades deelnemer se bene begin swik hier naby die eindstreep,
het ons al gesien hoe ander atlete inhaak by so ’n atleet en hom oor die
eindstreep help – sonder daardie hulp sou hy nie klaar gemaak het nie. Presies
dieselfde geld vir ons en daar is maar net Een wat ons kan help en dit is wat
die skrywer dan verder in v.2a hanteer ~ ...die oog gevestig
op Jesus, die Begin en Voleinder van die geloof.
·
Fokus:
Die Apostel sê dat daar maar net een wyse is om die wedloop
klaar te maak – met die oog gevestig op Jesus. Ons moet steeds in gedagte hou
dat die apostel hierdie brief aan gelowiges gerig het – gelowiges wat wegspring
het en die wedloop begin het, maar na ’n goeie begin (10:32-34) het hulle begin verslap in hul poging en wil om te volhard (2:1) en ons het in 3:17-4:1 gesien dat sonde hulle weerhou het om die
wedloop voluit te hardloop en die skrywer druk dit op hul harte dat hulle
hierdie slap houding moet laat staan (6:11); dat hulle hul
fokus moet herstel – moet neerlê (4:11). Hy dring daarop aan in
10:35, 39 dat hulle hul vertroue en geloof moet herstel, asook hul geesdrif en
mededingendheid (12:12).
Terwyl hulle hierdie wedloop hardloop en swaar kry, moet hulle
egter ook die oog gevestig hou op Jesus – waarom? Ja, omdat Hy ons Hoë Priester
is en voorbidding vir ons doen by die Vader; ja, omdat Hy almagtig is; ja,
omdat Hy ons Meester is – dit is alles waar, maar dit is ook so dat die skrywer
wil hê dat ons aan Jesus moet dink in Sy menslikheid en hoe Hy vir ons gely het
– dat ons moet besef dat Hy hierdie wedloop ook gehardloop het, sodat ons deur
die genade wat ons van Hom ontvang, ook tydens moeilike tye, gedurende hierdie
wedloop suksesvol daardeur kan kom en die wedloop uiteindelik as wenner kan
afhandel.
Jesus het gedurende tye van beproewing voortdurend Sy oë op
die Vader gehou en die Woord in gedagte gehou – ons dink aan die keer dat Hy
versoek was in die wildernis en Hy elke keer vanuit die Woord aangehaal het om
die versoeking van die satan te weerstaan. Ons dink aan die keer in die Tuin
van Getsemane toe Hy gebid het dat die Vader die lydensbeker by Hom verby moet
laat gaan – indien dit die wil van die Vader is en indien nie, sal Hy Hom
volkome aan die Vader se wil onderwerp – wat Hy natuurlik dan ook uiteindelik
gedoen het.
Uit hierdie gebeure rondom Jesus, moet ons leer om presies
dieselfde te doen wanneer ons swaarkry en versoeking en beproewing in hierdie
lewenswedloop ervaar – ons moet ons tot die Woord wend en daarvolgens optree en
ons moet ons tot die Vader in gebed wend, maar ons moet ons ook ten volle onderwerp
aan die Vader se wil, trouens ons gesindheid moet dieselfde as Paulus s’n wees
en ek haal hom aan uit ’n Skrifgedeelte wat ek al telkens gelees het ~ ...ek
beskou alles as waardeloos, want om Christus Jesus, my Here, te ken, oortref
alles in waarde. Ter wille van Hom het ek alles prysgegee en beskou ek dit as
verwerplik sodat ek Christus as enigste bate kan verkry 9en een met
Hom kan wees: vrygespreek, nie omdat ek die wet onderhou nie, maar omdat ek in
Christus glo. Dit is die vryspraak wat God gee omdat ’n mens in Hom glo (Fil3:8). Geliefdes, glo ons dit werklik; leef ons dit ook - Hou ons die oog
gevestig op Jesus – soos Paulus, so moet ons ook!
·
Geloof:
Uit Paulus se verklaring in Fil.3:8, moet ons besef dat
hierdie wedloop waarin ons gewikkel is slegs in geloof gehardloop kan word –
nie dieselfde “selfgeloof” waarvan so baie atlete getuig as hulle sê dat hulle
in hulself glo nie – nee, die apostel omskryf hierdie geloof vir ons baie
duidelik in v.2 wanneer hy sê ~ ...die oog gevestig op Jesus,
(en dan hierdie woorde) ...die Begin en Voleinder van die geloof – die Begin en Voleinder van die geloof.
Sonder Jesus Christus in Wie alle beloftes van God vervulling
vind, sal geen mens grond hê vir enige geloof nie – ons kan maar net op
Christus fokus vir ons geloof, want net Hy
en Hy alleen kan geloof in ons
werk, omdat Hy die Grondlegger van alle geloof is (Heb.2:10; Jak.17:20). En wanneer ons, ons geloof in Hom plaas, sál Hy ons deurdra, want
Paulus sê in Fil.1:6 ~ Ek
is veral ook daarvan oortuig dat God, wat die goeie werk in julle begin het,
dit end-uit sal voer en dit sal voleindig op die dag wanneer Christus Jesus kom.
Wat was daar wat Jesus gemotiveer het om Sy wedloop te
voleindig hier op aarde? Twee dinge:
-
Vers 2b - Ter wille van die vreugde wat vir Hom in
die vooruitsig was. En tweedens...,
-
Vers 2c ~ Hy (het) die kruis verduur sonder om vir
die skande daarvan terug te deins, en Hy sit nou aan die regterkant van die
troon van God.
Wat ’n vooruitsig het Christus nie gehad nie... maar weet jy,
dit is presies dieselfde wat op ons wag, as ons hierdie wedloop suksesvol
voltooi – behalwe natuurlik dat ons nie aan die regterhand van die Vader se
troon sal sit nie, maar ons gaan onbeskryflike en ongekende vreugde ervaar
wanneer ons eendag die ewige lewe gaan beërwe en ons gaan vir ewig in God se
teenwoordigheid wees – wat ’n vooruitsig! Wat ’n prys om voor te
“hardloop”!
·
Moeg en moedeloos:
Vers 3 sluit aan by v.2, wanneer die
skrywer weereens vir ons sê dat ons, ons oë op Jesus gevestig moet hou ~ Hou Hom voor oë wat so ’n vyandige optrede van die sondaars
teen Hom verdra het. Dan sal julle nie geestelik moeg word en uitsak nie.
Hier vergelyk die Hebreërskrywer weer ons geestelike wedloop met dié van 'n
atleet wanneer hy sê dat ons nie geestelik moeg moet raak en uiteindelik uit
die wedloop val, of uitsak nie en ten einde nie moeg te raak en uit te sak nie,
moedig die Hebreërskrywer ons weer aan, om die oog op Jesus gevestig te hou.
Die Griekse woord wat hier gebruik word
is ἀναλογίζομαι (analogizomai) en
daardeur wil die skrywer vir ons sê dat ons Jesus “moet oordink”, m.a.w. wanneer
dit swaar gaan met ons, moet ons gaan stil sit en aan Jesus dink – Jesus wat die
ergste vervolging, vernedering en spot ervaar het – erger as wat ons, onsself
nie kan indink nie. Ja, mense kan dalk sê dat daar al op hulle gespoeg is; dat
hulle al geseling beleef het; wat verneder en gespot is; daar is selfs mense
wat al gekruisig en op brandstapels gesterf het – selfs vir hulle geloof, maar
niemand – niemand kan sê dat hulle gekruisig is en terselfdertyd die ganse
wêreld wie in Christus glo, se sonde op hom geneem het nie; niemand kan sê dat
toe hy gekruisig is, Hy God se wraak op die wêreld se sonde op hom ervaar het nie;
geen gelowige kan en sal ooit kan sê dat hy van God verlate was nie, maar dit
is presies wat Christus gedoen en ervaar het – Hy het my en jou sonde op Hom
geneem en versoening vir ons by God bewerkstellig. Ja, Hy het die mense se spot
en hoon ervaar en ja Hy is gekruisig en dit alles is dinge wat ons nog nooit
ervaar het nie en indien ons iets daarvan ervaar het, het ons en sal ons nooit
dieselfde intensiteit daarvan ervaar nie en wat meer is, Hy het dit alles, ook
Sy kruisdood, vir jou gedoen en ervaar! Wanneer jy swaar kry – dink hieraan, sê
die apostel en as jy Hom lief het, sal jy opstaan en dankie sê en voortgaan met
hierdie lewenswedloop waarvoor jy “ingeskryf” het – nee, kom ons stel dit
eerder soos dit moet wees – waartoe jy deur God, uit genade geroep is – en dan
wil ek sommer dadelik byvoeg – as jy uit genade geroep is, hoeveel te meer moet
jy nie hierdie wedloop uit dankbaarheid en met “vasbyt” en entoesiasme hardloop
nie!
Wanneer jy moeg en moedeloos raak tydens
hierdie wedloop, “analogizomai” so bietjie en dan sal jy nie geestelik moeg word en uitsak nie, want
die kruis van Jesus, is die deurgang tot verlossing
·
’n Stryd om lewe en dood:
Die Hebreërskrywer gaan egter in v.4
verder en hy timmer die spyker nog so bietjie dieper en harder in wanneer hy sê
~ Julle het nog nie so teen die sonde weerstand gebied
dat dit vir julle ’n stryd om lewe of dood geword het nie.
Die ontvangers van die Hebreërbrief se
swaarkry en vervolging het op ’n sosiale en ekonomiese vlak gelê en sommige van
hulle was selfs in die tronk gegooi en wanneer
ons dit sê, kan ons sekerlik ook “emosioneel” daarby voeg, want wanneer
ons sosiale en ekonomiese beproewing ervaar en selfs tronk toe moet gaan, moet
en sal ’n mens se beproewing noodwendig ook op emosionele vlak ’n effek
hê. Die skrywer wil derhalwe vir hulle
sê, nie een van julle het al ten bloede gestry teen beproewing nie; nie een van
julle het al so gestry teen julle beproewing dat julle uiteindelik die hoogste
prys daarvoor moes betaal nie, want julle lewe dan nog almal – nee, sê hy, “analogizomai” so bietjie en dink daaraan dat Jesus vir jou
gesterf het – Hy wat ’n sondelose lewe geleef het, het vir jou sonde die straf
gedra; vir jou sonde beproewing ervaar – ja selfs die dood deurgegaan – het jy
daarom enige rede om te bly lê? Tel op jou kruis en identifiseer met Christus
en hardloop die resies totdat jy die wenstreep bereik!
5. AFSLUITING:
Ons kan maklik die vraag vra of ons die wedloop wel sal kan
voltooi – sal ons nie dalk iewers tog uitval nie? Hoe sal ons dit regkry om
“vas te byt” as dinge net regtig te veel raak? Hoe moet ons as Gereformeerdes
hierdie oproep van die Hebreërskrywer versoen met die “P”, of te wel “die
volharding van die gelowiges” in die Leerstuk van Genade wat saamgevat word in
die Engelse akroniem “TULIP”?
Net t.w.v. agtergrond en baie kortliks: Daar is drie
standpunte rondom die Bybelse uitspraak dat gelowiges moet volhard tot die
einde toe:
-
Eerstens is daar die Arminiaanse
standpunt wat leer dat Christus se soendood aan die kruis nie voldoende was om
die gelowiges deur te dra tot die einde toe nie en dat ons volharding nie deel
is van die verlossingsvoordele vir ons redding in Christus nie – hulle glo dus dat
Christus nié ons geloof óf volharding verseker het nie, maar dat Christus slegs
redding verskaf indien die gelowige die vereistes vir geloof en volharding op
sy eie bereik.
-
Tweedens is daar die Antinomianiste
wat die skaal weer heeltemal na die anderkant toe laat swaai deur te sê dat
gelowiges maar kan leef soos hulle wil, want hulle is volkome gered – selfs al versaak
hulle later hul geloof.
-
Natuurlik is nie een van hierdie
standpunte volkome waar nie en daarom ook nie Bybels nie en hulle standpunte
het derhalwe ’n geweldige negatiewe effek op die Evangelieboodskap. Die Woord
van God leer ons egter baie duidelik dat God van Sy kinders verwag om te
volhard tot die einde toe (Kol.1:21-23; 1Joh.1:5-10; 3:3-6; Hebr.10:26-31;
Hebr.12:1) en dat ons ín Christus bewaar sal word tot die
einde toe – Jesus het in Sy Hoë Priesterlike gebed die volgende gebid ~ Toe
Ek by hulle was, het Ek hulle in u Naam bewaar, die Naam wat U My gegee het. Ek
het hulle beskerm, en nie een van hulle het verlore gegaan nie, behalwe die een
wat verlore moet gaan sodat die Skrif vervul kan word.
(Joh.17:12
– sien ook: Joh.6:38-40; Joh.10:28-29; 17:12; Rom.8:28-39; Fil.1:4-6; 2:12-13;
1 Joh.2:19; 3:9).
Wat dus belangrik is, is dat beide hierdie standpunte,
genadige geskenke van God is. Die Evangelieboodskap is baie duidelik daaroor
dat Christus vír ons doen, wat vir ons onmoontlik is om self te doen, nl.
geloof, berou oor sonde en volharding. Luk.18:27 sê terselfdertyd dat wat vir
die mens onmoontlik is, vir God moontlik is. Christus verlos ons van beide die
skuld en mag van sonde. Hy het aan ons ’n nuwe hart geskenk wat Hom en Sy Woord
lief het, sodat Sy opdragte in die Woord nie meer vir ons ’n las is nie ~ Elkeen wat glo dat Jesus
die Christus is, is ’n kind van God; en elkeen wat vir die Vader liefhet, het
ook die ander lief wat kinders van die Vader is. 2Hiéraan weet ons
dat ons die kinders van God liefhet: wanneer ons God liefhet en sy gebooie
onderhou. 3Die liefde vir God bestaan dan daarin dat ons sy gebooie
gehoorsaam. Sy gebooie is ook nie moeilik om te gehoorsaam nie, 4want
enigeen wat ’n kind van God is, kan die sondige wêreld oorwin. En die
oorwinning wat ons oor die wêreld behaal het, is deur ons geloof (1
Joh.5:1-4).
Maar
waarom sê die Woord ons moet volhard as ons volharding en geloof dan geskenke
is? Die antwoord is eintlik baie eenvoudig, want uit onsself kan en wil ons nie
volhard nie en daarom moet dit ’n geskenk
van God wees, anders sal ons dit nie maak nie. Ons vertroue is gesetel
in die krag van Christus ten einde ons in stand te hou deur Sy genade en deur
die krag van Sy voorbidding by die Vader vir ons, nl. dat Hy ons veilig by die
wenstreep sal uitbring – en Hy sál, want Hy belowe dit in o.a. Joh.17 soos wat
ons nou net gesien het. Dawid het moord en owerspel gepleeg en nogtans het die
Here hom laat volhard tot die einde toe – Hy het m.a.w. Dawid se geloof in
stand gehou, sodat hy ten spyte van sy sonde, nog steeds die wenstreep bereik
het. Dieselfde geld vir Petrus. Nadat Jesus hom gewaarsku het dat hy Jesus gaan
verloën (Luk.22:31) en Petrus gesê het, nooit nie Here, doen hy dit steeds nadat die
hoenderhaan gekraai het en wat gebeur nadat Petrus geval het? Hoor wat het
Jesus vir hom gesê nog voor hy vir Jesus verloën het ~ Simon, Simon!” het Jesus gesê.
“Luister! Die Satan het daarop aangedring om julle soos koring te sif. 32Maar
Ek het vir jou gebid dat jou geloof jou nie begewe nie. As jy weer tot inkeer
gekom het, moet jy jou broers versterk (Luk.22:31). Wat het Petrus gedoen nadat
hy besef het dat Jesus reg was en dat hy Jesus wel verloën het? Hy het hom
bekeer en hy is vergewe en hy het voorwaar die rots geword waarop Jesus Sy Kerk
gebou het - Petrus het hom bekeer en hy
sit die stryd voort tot die einde toe. Judas het presies dieselfde paadjie
geloop – Jesus het hom ook gewaarsku – máár, Judas het verlore gegaan!
As
ons dan struikel of selfs val, moet ons onsself tot Hom wend en Hy sal ons
vergewe en optel om voort te gaan met die wedloop tot die einde toe – dít is
hoe ons volhard – in afhanklikheid van Hom wat vir ons die prys betaal het!
Boodskap deur Kobus van der Walt – Vaaldriehoek Gereformeerde Baptistegemeente (Drie Riviere) – Sondag 09 Maart 2014
