1. VERS-VIR-VERS ONTLEDING:
Openb.13:1-3 ~ En toe het ek ’n dier uit die see uit sien kom met tien horings en sewe koppe. Op sy horings was daar tien heerserskrone en op sy koppe godslasterlike name. 2 Die dier wat ek gesien het, het soos ’n luiperd gelyk. Sy pote was soos dié van ’n beer en sy bek soos dié van ’n leeu. Die draak het sy mag, sy troon en groot gesag aan hom gegee. 3 Dit het gelyk asof hy aan een van sy koppe dodelik gewond was, maar die dodelike wond het genees, en die hele wêreld het verwonderd agter die dier aan geloop.
2. INLEIDING:
Ons het reeds begin kyk na die verklaring van vv.1-3 en ons gaan nou voort daarmee. Ons lees in Rom.13:1 ~ Elke mens moet hom onderwerp aan die owerhede wat oor hom gestel is. Daar is immers geen gesag wat nie van God kom nie, en die owerhede wat daar is, is daar deur die beskikking van God. Ons weet dat dit God is wat regerings oprig, maar ook tot ’n val bring. Dit is egter ook God wat “die Dier” toegelaat het om Sy wil ten uitvoer te bring en sodoende word die Dier ’n instrument in God se hand om God se wil uit te voer. Dit is presies wat dan gebeur het met die eerste eeuse Romeinse Ryk – nie net omdat ons daarvan lees in die Woord nie (v.2 ~ ... Die draak het sy mag, sy troon en groot gesag aan hom gegee), maar ook die geskiedenisboeke oor die Romeinse Ryk dui onteenseglik daarop.
As ons dink dat die wêreld vandag pervers is, moet ons die geskiedskrywings oor die destydse Romeinse Ryk gaan lees en dan sal ons sien hoe pervers die Romeinse Ryk werklik was, veral gedurende Nero se tyd, wat natuurlik ook die tyd was waartydens Openbaring geskryf is. Kindermoord was bv. aan die orde van die dag. ’n Pa het letterlik oor die mag beskik om sy kind te laat dood maak indien hy bv. ’n seun wou hê en daar ’n dogter gebore is – al het die moeder ook hoe geprotesteer. Aborsie was aan die orde van die dag. Immoraliteit en homoseksualisme was alledaags. Bykans alles en nog meer waaraan ons kan dink, was teenwoordig of gepraktiseer in Nero se tyd. Hulle kultuur laat ons hedendaagse kultuur soos die “Amish” lyk (’n godsdienstige sekte in die V.S.A. – sien http://en.wikipedia.org/wiki/Amish - ook: http://www.800padutch.com/amish.shtml). En tog was die Romeinse Ryk uitermate magtig, trouens dié magtigste heidense Ryk tot op datum. Hierdie beskrywing van die verskriklike Dier met sy sewe koppe en tien horings is dus ’n getroue beskrywing van Rome.
Johannes het egter iets gesien wat met die Dier gebeur ~ Dit het gelyk asof hy aan een van sy koppe dodelik gewond was, maar die dodelike wond het genees, en die hele wêreld het verwonderd agter die dier aan geloop (v.3). Ons moet daarop let dat dit nie die Dier was wat gewond was nie, maar een van sy koppe. Die Dier het sewe koppe waarvan een nou dodelik gewond is. Hierdie verwonde kop sou egter hoegenaamd nie die Dier beïnvloed nie, daarom dat ons sien dat v.3 sê dat die dodelike wond genees het. Hierdie mag voorkom as nietige detail, maar dit is belangrike inligting ten einde ons in staat te stel om hierdie gedeelte na behore te interpreteer.
Ons het reeds gesê dat die Bees die eerste eeuse Rome verteenwoordig. Dit blyk duidelik uit die feit dat, ...die sewe koppe, sewe berge (is) (Openb.17:9). Ons het ook gesien dat sewe koppe, sewe konings verteenwoordig het (Openb.17:10). Die sewe koppe het dus beide die Romeinse Ryk verteenwoordig, asook andersyds, die sewe konings wat die Ryk regeer het. Om dus na die sewe koppe te verwys en te sê dat dit beide die regeerders as die moondheid is, is heel natuurlik – m.a.w. as ons sou sê, dat “Pretoria het verklaar...”, dan weet ons dat daar na die regering verwys word, terwyl ons praat van “Pretoria”.
Elke denkbare kommentator sal saamstem dat ons die Bees so moet verstaan. M.a.w., die eerste Bees van Openb.13 was beide mens (die keiser), asook die owerheid (Romeinse Ryk). Derhalwe, as die een kop dodelik gewond is, verteenwoordig dit die val van een van die konings. Al het die Ryk gewankel met die val van hierdie spesifieke koning (in hierdie geval die keiser self), het dit weer herstel (nie die spesifieke keiser nie) en mense het in verwondering gestaan oor die herlewing. Hoe het dit histories plaasgevind?
3. HISTORIESE AGTERGROND:
Die keiser wat in Johannes se tyd regeer het, was Nero. Ons sien in Openb.17:10 ~ Die eerste vyf het geval. Die sesde is nou hier. Die ander een het nog nie gekom nie; en wanneer hy kom, moet hy ’n kort rukkie bly. Die eerste ses keisers wat in die Romeinse Ryk regeer het, tot en met die skrywe van Openbaring [2], was: Julius Caesar was (regeer 49-44 v.C.). Hy word opgevolg deur Augustus Caesar (31-14 v.C.); daarna Tiberius Caesar (14 v.C.-37 n.C.); Gaius Caesar (37-41 n.C. ook bekend as Caligula) en Claudius Caesar (41-54 n.C.). Hierdie vyf, is die vyf wat “geval” het (hulle was dus almal dood teen die tyd dat Johannes geskryf het). Die sesde waarvan v.10 nou praat, is die volgende Romeinse keiser, nl. Nero (54-68 n.C.). Nero is opgevolg deur die ander een wat nog nie gekom het nie en wat net vir ’n kort tydjie sou kom (die sesde keiser). Lg. sou, volgens die geskiednis, Galba Caesar gewees het wat net vir ongeveer 7 maande geregeer het (Jun. 68 - Jan.69 n.C.) – ’n kort tydjie inderdaad. Die eerste ses keisers was almal van dieselfde bloedlyn (soos die konings van vandag nog) en het mekaar opgevolg.
Galba en die daaropvolgende keisers was egter nie deel van die eerste ses keisers se bloedlyn nie (netnou meer hieroor). Nero was dan die keiser in beheer toe Johannes Openbaring geskryf het. Wie was Nero?[3]
Daar is baie geskryf oor Nero, maar in kort kan die volgende van hom gesê word: Nero Claudius Caesar Augustus Germanis (37-68 n.C.) was die aangenome seun en opvolger van Claudius Caesar. Hy is gebore op 15 Desember 37 v.C. as Lucius Domitius Ahenobarbus, seun van Gnaeus Domitius Ahenobarbus (sy pa) en “Agrippina die Jongste”. Sy ma was die suster van keiser Gaius Caesar. Nero is gebore in waarskynlik een van die mees onheiligste families denkbaar. Sy oupa (ook genoem Lucius Domitius Ahenobarbus), was ’n barbaarse en hartelose mens. Sy dierevertonings en gladiatorkompetisies was so ’n bloedige spul, dat keiser Augustus hom op ’n stadium tereggewys het. Nero se pa, Gnaeus was selfs erger Nero se oupa (Lucius Domitius Ahenobarbus). Hy het op ’n keer ’n kind met ’n strydwa doodgery – net vir die “plesier” daarvan! Hy het eenkeer iemand vermoor net omdat die persoon nie soveel wou drink as wat Gnaeus hom beveel het om te doen nie. ’n Ander keer het hy iemand se oë uit gegrou omdat dié hom gekritiseer het. Hy het hom voortdurend oorgee aan dronkpartye, owerspel en het ’n intieme verhouding met sy eie suster gehad!
Nero se ma het ’n baie traumatiese jongmenslewe gehad. Haar broers was óf doodgemaak, of laat honger ly totdat hulle dood is, deur ’n agterdogtige keiser Tiberius. Sy het haar eerste intieme verhouding op 12 jarige ouderdom ervaar met haar enigste oorlewende broer, Caligula (keiser Gaius). Later het sy ’n verhouding met haar neef gehad wat met haar suster Drusilla getroud was. In 39 n.C. is Agrippina en haar suster Julia Livilla, na die klein eilandjie Pontian verban deur haar broer, keiser Caligula (keiser (Gaius).
Toe Nero slegs 3 jaar oud was, het sy pa gesterf. Uiteindelik is Nero se ma se eiendom deur Caligula gekonfiskeer en het sy en Nero in groot armoede geleef.
Agrippina is in 41 n.C. terug geroep van die eiland deur die volgende keiser, Claudius, wat haar broer se kleinkind was.
Terug in Rome het Agrippina ’n ryk man oortuig om sy vrou te los en met haar te trou. Toe hy kort daarna sterf, was Agrippina ’n baie ryk weduwee (’n mens kan maar net wonder hoe hy aan sy dood gekom het?). In 48 n.C. is die keiser se vrou Messalina tereggestel nadat sy openlik, owerspel gepleeg het, waarop die keiser ’n eed geneem het om nooit weer te trou nie. Agrippina het egter daarin geslaag om die keiser (onthou hy was haar broerskind) te oortuig om die volgende jaar met haar te trou.
As seun het Nero reeds deelgeneem aan allerlei spele in die arena, waaronder perderesies. In 49 n.C. stel Agrippina die filosoof en een van die beste sprekers in Rome, aan om Nero se privaat onderwyser (“tutor”) te word. Nero se tannie was ook verantwoordelik vir sy opvoeding, tot en met 53 n.C., toe Agrippina daarin geslaag het om haar tereg te laat stel op klagtes van heksery. Agrippina het ook vir keiser Claudius (haar broerskind, maar ook nou haar man) oortuig om Nero aan te neem as sy eie kind en ook as troonopvolger (ten koste van sy eie seun, Britannicus). Kort hierna het Agrippina die verloofde van Claudius se dogter Octavia beskuldig van bloedskande met sy suster. Keiser Claudius wat baie lief was vir sy dogter, het die verlowing laat verbreek, waarop die verloofde selfmoord gepleeg het. Hierop het Agrippina ’n troue tussen Nero en sy stiefsuster, Octavia gereël – hulle is in 53 n.C. getroud en dit terwyl Nero slegs 16 jaar oud was. Op hierdie wyse het Agrippina seker gemaak dat haar seun die volgende keiser sou word, waarop Agrippina ’n jaar later (54 n.C.) gereël het dat haar 63-jarige man vergiftig word met giftige sampioene. Haar “seuntjie”, Nero word gekroon as die volgende keiser!
Die eerste vyf jaar van Nero se regering wat hy onder die voogdyskap van Seneca en Sextus Afrianus Burrus deurgebring het, was baie vooruitstrewend en redelik rustig. Na vyf jaar het hy homself egter oorgegee aan ’n lewe van die ekstreme. Hy het luukshede gesoek en versamel en hy het homself oorgegee aan losbandige brassery (oordadige drinkery). Hy het glad nie sy vrou lief gehad nie en hy het ’n diensmeisie genaamd Acte as minnares geneem.
Burrus en Seneca het gehoop dat Acte, Nero sou wegkry van sy dominante moeder, waarop Agrippina toenemend jaloers geraak het op Acte se invloed op haar seun. Sy het selfs gedreig om Claudius se seun (Britannicus) se aanspraak op die troon te ondersteun. Op 11 Feb. 55 n.C. is Nero se 14 jarige stiefbroer (Britannicus) tydens ’n ete vergiftig. Nero het verklaar dat die seun maar net ’n epileptiese aanval gehad het. Britannicus was stil-stil die volgende dag begrawe.
Agrippina was oorgeplaas na ’n aparte woonplek in 55 n.C. Haar naam en beeld het ook van die Romeinse munte verdwyn waar sy vantevore saam met Nero verskyn het. Acte se invloed het egter gou verdwyn toe sy verplaas is deur “die liefde van Nero lewe”, byname Sabina Poppaea wat beide bekend en berug was (hulle is eers later getroud). Nero het terselfdertyd ’n verhouding met ’n man, genaamd Doryphorus aangeknoop – die rede? Omdat Doryphoros soos Nero se ma gelyk het! Ook Doryphoros is klaarblyklik in opdrag van Nero, in 62 n.C. vergiftig, omdat Doryphoros gekant was teen Nero se huwelik met Poppaea.
In 59 n.C. wou Nero sy ma uit die weg ruim, deur haar weg te stuur op ’n skip waarvan die dak van haar kajuit so ontwerp was, dat dit op haar sou intuimel as sy aan ’n bepaalde kant van die kajuit sou sit – sy het egter aan die teenoorgestelde kant gaan sit en die moordpoging het derhalwe misluk. Sy het nou geweet dat haar “bloed gesoek” word. Sy het vir eers ontsnap, maar Nero het haar uiteindelik tog vermoor en die rede wat hy aangevoer het, was dat sy saamgesweer het om hom te onttroon. Dit word vertel dat toe die moordenaars by haar huis opgedaag het, sy geweet het wat gaan gebeur en sy haar glad nie teengesit het nie. Trouens, sy het haar maag ontbloot en vir hulle gesê dat hulle hul swaarde in haar maag moes steek – haar maag vanwaar haar bose seun gekom het.
Met Nero se ma uit die pad het hy ’n toenemend losbandige lewe begin lei. Toe Burrus in 62 n.C. sterf en Senecca afgetree het (hy is later deur Nero gedwing om selfmoord te pleeg), het ’n oud minnaar van Agrippina, genaamd Gaius Ofonius Tigellinus, Nero se raadgewer geword. Hy het meegedoen in Nero se losbandige lewe. Kort hierna het Nero sy saggeaarde vrou, Octavia verban na die eiland van Pandateria. Later is sy opdrag gegee om selfmoord te pleeg deurdat sy haar polse moes sny. Poppaea is in hierdie tyd geskei van haar man en sy en Nero het in die huwelik getree (62 n.C.). Volgens die geskiedskrywer Tacitus, was Poppaea ’n gesofistikeerde en beeldskone vrou, maar met ’n uiters lae moraal. Op 21 Jan. 63 n.C. het sy geboorte geskenk aan ’n dogter genaamd Claudia. Claudia het net vier maande geleef. Nero het verklaar dat aangesien sy die dogter van ’n god was (hyself), sy ook tot godin verklaar word, waarop daar ’n standbeeld ter ere van haar in ’n afgodstempel opgerig is. Toe Poppaea ’n tweede kind verwag in 65 n.C. het Nero tydens ’n woede uitbarsting sy verwagtende vrou geskop en die ongebore baba in die proses dood geskop. Nero se spyt en hartseer oor die voorval was intens – totdat hy ’n jongman gesien het wat soos sy vrou lyk – sy naam was Sporus. Nero het Sporus se manlikheid van hom laat ontneem en met hom getrou. Hy het Sporus in duur klere getooi wat gewoonlik deur adellikes gedra is en hy het die jongman voortaan Sabina genoem. Nero het ook met ’n vorige slaaf met die naam Pythagoras getrou en het ’n openbare nabootsing van die eerste huweliksnag gehad. Nero het ook ’n homoseksuele toegeneentheid tot ’n akteur by name Paris gehad. In 67 n.C. het Nero, Paris laat dood maak, omdat hy ’n beter akteur as Nero self geword het. Nero het ook verlief geraak op ’n ander beeldskone vrou by name Statilia Messalina. Hy het haar vierde eggenoot in 66 n.C. laat dood maak en haar sy derde vrou gemaak.
Nero het aan ’n geweldige grootheidswaan gelei. Hoogverraadsverhore het aan die orde van die dag geraak en hy het belasting geweldig verhoog, terwyl rykes se landgoedere gekonfiskeer is. Nero het obsessief geraak oor die teater. Hy het sy eie stem begin verafgod en het selfs vir lang tye met gewigte op sy bors gelê ten einde sy diafragma en stembande kwansuis te versterk. Die Romeine het moeg geraak daarvoor om in teaters toegesluit te word en geforseer te word om na Nero se urelange voordragte en liedere te luister. Hy het selfs ’n groep jongmanne gekry (genaamd die “Augustiani”) wat, volgens Tacitus, sy vertonings moes bywoon en ’n voortdurende applous moes laat hoor. Lede van die senaat het opdrag ontvang om al Nero se opvoerings by te woon en weë die persoon wat nie ingenome en beïndruk gelyk het, of dit nie bygewoon het nie! Genl. Vespasianus (later self keiser) het op ’n stadium opgehou om hande te klap, waarop hy uit die teater gesleep is; geslaan is en daarna opdrag ontvang het om terug te keer en aan te hou hande klap. Een van Nero se senators het op ’n keer gemaak asof hy flou val, waarop hy uitgedra is en toe die hase pad gekies het. Sommige teatergangers wat nie te ingenome gelyk het nie, is soms selfs tereggestel.
Nero se opvoerings het later die meeste van sy aandag geniet en met so min tyd wat aan landbestuur spandeer is, het dinge baie vinnig in die Ryk begin “uitrafel” en het oproere kort-kort uitgebreek en het oproepe vir ’n nuwe Keiser begin opgaan. Gedurende 65n.C. was daar ’n sameswering om Nero te vermoor, maar die samesweerders was verraai en i.p.v. Nero, het 32 ander mense uiteindelik in die proses gesterf.
Gedurende die lente van 66 n.C. het opstande in die provinsies uitgebreek waar oordadige belastings gehef was. Nero se kop is geëis. Die senaat het Nero as openbare vyand verklaar en is ter dood veroordeel – die wyse van teregstelling? Hy moes doodgeslaan word. Nero het beplan om per skip te ontvlug, maar sy lyfwagte het geweier om hom te help. Toe die soldate op 9 Junie 68 gekom het om hom te arresteer, het hy homself in die nek gesteek. Sy privaatsekretaris het toe die halfhartige poging tot selfmoord vír hom afgehandel.
4. DIE WOORD VAN GOD EN GESKIEDENIS:
Ons lees in Openb.13:3 dat ...dit het gelyk (het) asof hy (die dier) aan een van sy koppe dodelik gewond was. Hierdie beeld pas pragtig in by ons interpretasie tot dusver, nl. dat die Dier, beide Rome en die keiser verteenwoordig. Nero – een van die sewe koppe – is dood. Nero is ook gedood met ’n noodlottige wond teen die kop (sy swaard is deur sy keel opgedruk tot in sy brein). Die profesie het dus beide daaroor gegaan dat die keiser sou sterf met ’n noodlottige wond teen die kop en dat die Romeinse Ryk sou wankel. Weereens toon die geskiedenis aan dat hierdie profesie en ook ons interpretasie korrek is.
Na Nero se dood word Servius Sulpicius Galba aangewys as keiser (hy was nie soos die geval met die vorige ses keisers, familie, of skoonfamilie van die vorige ses keisers nie). Hy is in 61
aangewys as goewerneur van die Romeinse provinsie, genaamd Hispanica Tarraconensis (naastenby die huidige noord-westelike deel van die huidige Spanje). Hy het vroeër in onguns geval by Nero, maar voor Nero hom kon laat teregstel, het Nero selfmoord gepleeg. Galba was ook uiters ongewild onder die burgers van Rome en hy word slegs sewe maande (Openb.17:10) na sy bestyging van die troon, tereggestel. Nog voor sy teregstelling het die regering van die dag egter reeds begin met ’n proses om ’n nuwe keiser aan te wys. Twee kandidate is aangewys, nl. Aulus Vitellius, goewerneur van Laer Duitsland (naastenby die huidige Duitsland) en M. Slavius Otho, voormalige goewerneur van Lusitania (naastenby die huidige Portugal).
Otho se vrou was voorheen deur Nero as minnares geneem, waarna Nero vir Otho na Lusitania gestuur het as goewerneur. Otho was baie ontsteld omdat Galba hom nie aangewys het as sy opvolger nie. Hy was een van Galba se vroegste ondersteuners, maar Galba het ’n man met die naam van L. Calpurnius Piso aangewys om hom op te volg. Otho laat egter vir Piso vermoor en eis die troon vir homself op. Hy word regdeur die Romeinse Ryk aanvaar as keiser, behalwe in Duitsland, waar Vittellius as keiser aanvaar is. Otho was drie maande keiser toe val Vittellius Rome binne, waarop Otho selfmoord pleeg en Vittellius baie vinnig aanvaar word as die nuwe Caesar. Sy gewildheid het egter nie lank geduur nie en hy is slegs ses maande nadat hy keiser geword het, vermoor.
Kom ons keer egter terug na Nero. In 67 n.C. het Nero vir generaal Titus Flavius Vespasianus[4] opdrag gegee om met die Romeinse weermag op te ruk na Jerusalem ten einde die opstand deur die Joodse Selote te onderdruk. Terwyl Vespasianus besig was met sy veldtog teen Jerusalem het Nero selfmoord gepleeg en is die Romeinse Ryk in ’n burgeroorlog gedompel. Vespasianus was ’n gerespekteerde generaal in Rome en dit was nie lank voor hy gevra is om orde in Rome te kom skep nie.
Na Nero se selfmoord en tydens die heerskappy van Galba, Otho en Vittellius se heerskappy, het daar chaos geheers in die Ryk – hoofsaaklik a.g.v. die voortdurende wedywering om die leierskap van die Ryk. Eers toe Vespasianus ingehuldig is as keiser (21 Des. 69 n.C.) is stabiliteit in die Ryk bewerkstellig. Dit het dus gelyk asof die Dier dodelik gewond is toe Nero selfmoord gepleeg het en die dodelike keiserlikelyn (familielid volg familielid op – ook genoem die Julio-Claudian dinastie) is vir goed afgesny met die dood van Nero.
Nadat Vespasianus terug gekeer het na Rome, het genl. Titus bevel oor die magte in Jerusalem geneem en is Jerusalem is 70 n.C. beset en is die stad en die Tempel verwoes. Openb.13:3 sê ook ~ ... maar die dodelike wond het genees. Hierdie genesing dui dus onteenseglik op die amperse val van die Romeinse Ryk, met Nero as leier (v.3a ~ Dit het gelyk asof hy aan een van sy koppe dodelik gewond was) en die daaropvolgende herstel van die Ryk o.l.v. Vespasianus. Die Romeinse Ryk het ’n verdere 350 jaar voortbestaan (tot 410 n.C.).
5. HISTORIESE BESWAAR:
In die voorafgaande verklaring van vv.1-3, het ons sterk gesteun op geskiedkundige gebeure, asook die identifisering van die sewe koppe. Ons het gesien dat die sewe koppe verwys na beide die sewe berge en die sewe konings soos in Openb.17:9-10 aangetref (Hier is verstand en wysheid nodig. Die sewe koppe is sewe berge. Daar by hulle het die vrou haar setel. Verder is hulle ook sewe konings. 10 Die eerste vyf het geval. Die sesde is nou hier. Die ander een het nog nie gekom nie; en wanneer hy kom, moet hy ’n kort rukkie bly). Die sewe heuwels het ons gesien, verteenwoordig Rome as regeringsetel van die Romeinse Ryk, asook die sewe “konings” wat ons geïdentifiseer het as die eerste sewe Keisers (Julius, Augustus, Tiberius, Caligula, Nero en Galba).
’n Beswaar wat teen hierdie verklaring ingebring kan word, is dat hierdie manne, keisers was en nie konings nie en aangesien die Woord onteenseglik praat van “konings” en nie van “keisers” nie, moet hierdie verwysing handel oor ander (moontlik nog in die toekoms) heersers.
Wanneer ’n mens so redeneer, word die getuienis van die Woord egter geïgnoreer. Toe Jesus verhoor was, kon Pontius Pilatus nie vir Jesus skuldig bevind nie, omdat Hy geen skuld gehad het nie. Toe Jesus voor die Joodse skare gebring is, het Pilatus vir hulle gevra: Moet ek julle koning kruisig? (Joh.19:15), waarop die Priesterhoofde gesê het dat hulle geen koning, behalwe die keiser het nie (Joh.19:14-15). Ons lees ook in Hand.17:7 van die beskuldiging teen die gelowiges ~ Hulle handel almal in stryd met die keiser se wette en sê dat daar ’n ander koning is, Jesus! Petrus weer, het dit op die gelowiges wat onder die Romeinse oorheersing gebuk gegaan het (trouens op daardie stadium was dit onder Nero), se harte gedruk om die koning te eer [Let op: Die O.A.V., sowel as die N.A.V., asook heelwat Engelse vertalings vertaal die woord hier met “keiser”, maar die Grieks is baie duidelik daaroor dat die oorspronklike woord, “koning” is = basileuV (basileus). O.a. vertaal die N.A.S.B., asook die New Living Translation dit korrek met “koning”]. In al drie hierdie verwysings verwys die Woord van God ondubbelsinnig na die keiser, as “koning”. Al wil historici (en pre-millennialiste?) daarop aandring dat daar ’n verskil is tussen “koning” en “keiser”, tref die Woord geen verskil nie en is “koning” en “keiser” een en dieselfde ding. Net so verwys die Bybel bv. ook na die Farao’s as konings (Hand.7:17-18 ~ Teen die tyd dat God die belofte wat Hy aan Abraham gegee het, sou uitvoer, het die volk in Egipte reeds tot ’n groot getal aangegroei. 18 ’n Nuwe koning, wat nie vir Josef geken het nie, het egter in Egipte aan die bewind gekom). In die lig van gemelde, is dit dus nie moeilik om te kan insien dat die “sewe konings” van Openb.17:10, een en dieselfde is as die “sewe keisers” nie.
6. TEN SLOTTE:
Die Romeinse Ryk van Johannes se tyd was dus die politieke Dier van Openbaring. En die hoof van daardie politieke Dier was ’n “dierlike keiser” met die naam van Nero. Die Dier is dus nie ’n leier wat nog geïdentifiseer moet word, of wat nog moet kom nie – nee, as ons na die Woord kyk, was dit die Romeinse Ryk o.l.v. keiser Nero.
Ons het baie aandag geskenk aan die geskiedenis, maar iets wat ons moet besef, is dat God, ook die God van die geskiedenis is. Daar is ’n “Hoërhand”, of te wel ’n soewereine God wat agter elke politiek-historiese gebeurtenis in die hierdie wêreld is. Spr.21:1 stel dit baie mooi ~ Die wil van die koning staan onder die gesag van die Here; soos ’n stroom water lei Hy dit soos Hy verkies.
Wanneer dinge in ons wêreld heeltemal buite beheer lyk (dink jou in die posisie van die Europeërs gedurende W.O.II, met Hitler wat elke land op aarde wou inpalm), moet ons besef dat ons soewereine God in volkome beheer is. As God in beheer was tydens Nero die Tiran se oorheersing, is hy vandag net so in beheer – Hy is steeds besig om alles haarfyn uit te werk tot Sy eer! Die kerk het die “Dier” oorleef en daarom kan ons verseker daarvan wees, dat die kerk, met God se genade, vandag en môre ook sal oorleef. Ja, ons weet dat die satan soos ’n brullende leeu rondloop om ons te verskeur (1Pet.5:8) en ons sal en word in ons dag steeds vervolg deur allerlei “beeste”, maar ons moet altyd die woorde van Jesus in gedagte hou ~ ...Ek (sal) my kerk bou, en die magte van die doderyk sal dit nie oorweldig nie (Matt.16:18).
[1]Bybelstudiereeks aangebied deur Kobus van der Walt te ANTIPAS Gemeente (Vereeniging)
Sondagaand 20 Februarie 2011
[3]http://en.wikipedia.org/wiki/Nero - Sien ook “Openbaring Ontsluit – 15 (Die Identiteit van die Dier)”, d.d. 07 Februarie 2010
