Monday, August 26, 2013

Baie interessante onderhoud met DR. Kennith Gentry


An Interview with Dr. Kenneth L. Gentry, Jr.
 The Word, Volume 12, Issue 6 (July 2001)

PENPOINT: Dr. Gentry, when we speak of "schools" of interpretation or theological opinion - like "theonomists," or "postmillennialists," or "preterists" - there is a tendency to think of these groups in monolithic terms, as if all their proponents hew exactly to a single "party line." In what ways, if any, does the contemporary revival of biblical postmillennialism differ from earlier versions within the Reformed tradition (e.g., Puritan postmillennialism)?

GENTRY: You are correct that we need to be aware of a lack of lock-step unanimity in any millennial viewpoint, including postmillennialism. "Puritan postmillennialism" is so widely variant that for sorting through the various positions, I highly recommend reading Crawford Gribben, The Puritan Millennium: Literature & Theology 1550-1682 (Dublin, Ireland: Four Courts Press, 2000).

But in broad strokes we may distinguish between a historicist postmillennialism (held by the Puritans) as opposed to a preterist postmillennialism which is currently the more popular view. That is, the earlier Reformational forms of postmillennialism tended to interpret Revelation as a picture of all of church history, whereas the preterist view interprets it as dealing with issues directly relevant to the first centuries of the Christian church. But in the final analysis the fundamental reality of postmillennialism remains the same: the gospel will win the great majority of men before the return of Christ.

P: Were there any "preterists" among the older school of postmillennialism?

G: Some of the historicist proponents were close to being preterists to a great degree. Westminster divine John Lightfoot (1658), though a historicist, held that Revelation 1:7 spoke of A.D. 70, and interpreted much of Revelation in this regard, though he saw it also developing in later church history. Reformed preterists of the era included Westminster nominee Henry Hammond (1653), as well as Hugo Grotius (1630) and Jean LeClerc 1712).

P: R.J. Rushdoony, who contributed significantly to the revival of biblical postmillennialism in the last half of the 20th century, was not a "preterist" - correct? Where did the "preterist" interpretation in contemporary postmillennialism get introduced to the stream?

G: Rushdoony was an idealist. Of course, idealism can operate at the same time as preterism, if handled properly. After all, we believe that the historical statements of Scripture also establish paradigms for God´s acts among men. Contemporary reformed preterism arose with J. M. Kik in the early 1950s (two small volumes, Matthew Twenty-Four and Revelation Twenty, reprinted later as An Eschatology of Victory), was picked up by Jay Adams (The Time is at Hand, 1966), and promoted by Cornelis Vanderwaal 1978) and Greg Bahnsen (late 1970s).

P: Is there a hermeneutical or theological connection between postmillennialism and preterism or is it largely coincidental? Are there preterist amillennials?

G: Preterism is a hermeneutical tool; postmillennialism is an eschatological system. Preterism fits nicely with postmillennialism, but is not a necessary condition for it. Historically most postmillennialists were not preterists. And there are many non-postmillennial preterists, such as Jay Adams and Cornelis Vanderwaal. In fact, on Matthew 24, premillennial Puritan John Gill offers a preterist approach which I follow quite closely. Today even some "progressive dispensationalists" are allowing for large preterist inroads into their system, for example, C. Marvin Pate and David Turner.

P: As a "preterist postmillennialist," are you aware of any significant "in house" disagreements among those who share your same overall perspective on eschatology?

G: Basically there are two competing schools of preterist interpretation (excluding the various and constantly mutating heretical hyper-preterist approaches): One school deems Revelation a picture of the Church´s struggles against two early enemies of the church: one religious, the other political, i.e., Judaic Israel and imperial Rome. The other branch sees the focus as concentrating primarily upon Israel, though noting a few places where John steps back for a broader political context and brings in Rome.

P: I understand you disagreed with Dr. Bahnsen on the interpretation of the book of Revelation.

G: Dr. Bahnsen was my mentor in theology and exegesis. This was the one major area where he and I disagreed. He held the Israel/Rome view, I the Israel-only view. In fact, the last time we got together (about eight months before his death) he broached the question with me. We enjoyed about a one-hour interchange on the subject. Actually, he enjoyed it; I sweated it out.

P: What did he consider to be the most significant indications that Revelation is dealing with both apostate Israel and pagan Rome?

G: Given the complex nature of interpreting an entire book - especially one such as Revelation - the matter of discerning interpretive cues is both important and difficult. Some of the pro-Rome issues he presented to me were: (1) Revelation 10 (especially v. 11) seems to prepare John for a change of vision, transitioning from an Israel focus to a Roman focus. (2) The Harlot´s being seated on the seven hills (Rev. 17:9). (3) Her ruling over "kings of the earth" (Rev. 17:18). (4) Her relationship with "peoples and multitudes and nations and tongues" (Rev. 17:15). (5) The enormous wealth of the Harlot City (Rev. 18), especially coupled with indicators of prosperity through international trading (Rev. 18:10-19).

P: How would you respond to these issues? They seem quite compelling.

G: Just briefly (for more detail you´ll have to consult my forthcoming commentary, The Divorce of Israel): (1) Revelation 10 does direct John to prophesy regarding Rome. And he does do so in Revelation 13 especially, but also in snippets here and there where the Beast appears. (2) The Harlot´s being seated on the seven hills seems to suggest her legal dependence upon Rome to get at Christ and the Christians, not her geographic position. Remember how the Jews force the hands of the Romans in the crucifixion account and in persecuting Christians in Acts. (3) I understand "the earth" to signify "the Land," i.e., Israel. The "kings of the earth" prophesy signifies Jerusalem´s own political resistance to Christ and Christianity. (4) The relationship to the "peoples" highlights the fact that the Diaspora spread Jews throughout the Empire, allowing her to exercise her influence beyond Palestine. This universal presence of the Jews was an aggravation to non-Jews who detested the Jews for their standoffish rituals (see Philo and Suetonius). (5) The wealth of the city points to the enormous wealth generated through the temple system by means of the head tax on Jews throughout the Empire, especially as the Temple was being refurbished since the days of Herod up until just a few years before it was destroyed. This wealth was a source of irritation to Roman writers such as Tacitus and Juvenal.

P: What are the most weighty considerations that lead you to the conclusion that John´s visions focus largely on Israel and Jerusalem?

G: I am constrained by several key issues: (1) John insists that the events were to occur "soon" (e.g., Rev. 1:1, 3; 22:6, 10). (2) The theme of Revelation in 1:7 occurs almost immediately after the notation of nearness and seems to point to A.D. 70 as a judgment on the Jews who caused Christ´s death. (3) Revelation 1:7 is identical in sentiment and very close in form (combining Zech.12 and Dan. 7:13) to Matthew 24:30. The Matthew verse is controlled by (a) references to the Temple´s destruction (24:2), (b) focus on Judea (24:16), and (c) the temporal indicator (24:34). (4) Revelation is contrasting two cities: "Babylon" and the "new Jerusalem." In fact, as Babylon falls, the new Jerusalem is established (Rev. 18; 21). That it is a "new" Jerusalem strongly suggests its opposition to the old, historical Jerusalem (cp. Gal. 4:25-26; see also: Heb. 12:18, 22). John paints Jerusalem as a "Babylon," an enemy of God who causes her own temple´s destruction, much like Isaiah calls her "Sodom and Gomorrah" (Isa. 1). Therefore John presents God on his judicial throne (Rev. 4), presenting his divorce decree against Jerusalem (Rev. 5; cp. Jer. 3:1-8) noticing the harlot imagery, forehead, and divorce, capitally punishing her for adultery (Rev. 6-9, 16-19), then taking a new bride, the Church (Rev. 21-22).

P: Shifting to a related topic. Do preterist and non-preterist postmillennialists differ significantly in their reading of Matthew 24? Are there different interpretations of the two "days" even among preterists?

G: Matthew 24 has been subjected to a fairly wide variety of interpretive approaches. Perhaps the more widely endorsed one holds that the Lord more or less jumbles together material on A.D. 70 and the Second Advent, in that A.D. 70 is a microcosmic precursor to the Second Advent. This view makes it difficult to sort out the verses in regard to which event the particular verses focus on. Among evangelical preterists two basic positions prevail: that 24:4-34 focus on A.D. 70 and 24:36ff focus on the Second Advent. The other view holds that all of Matthew 24 deals with A.D. 70.

P: Is that latter view - that all of Matthew 24 refers to A.D. 70 - what you have called "hyper-preterism," or are there "regular" preterists that hold that interpretation of Matthew 24? How would their interpretation differ from the "hyper-preterist?"

G: Although it is true that hyper-preterism holds that the entire Olivet Discourse speaks of A.D. 70, one´s position on that particular question does not necessarily lock one into the hyper-preterist heresy. The difference in interpretation at this specific point might be altogether negligible between an orthodox interpreter and a hyper-preterist. In fact, there are several verses where we find disagreement among orthodox interpreters and in which similarity to the hyper-preterist position may be noted. Where the fundamental differences would arise would be in other passages and on specific theological questions. If an interpreter is challenged to produce a passage supporting the Second Advent and he cannot produce one, or if he cannot affirm a physical resurrection at the end of history, then we have a serious problem.

P: What considerations in the text lead you to conclude that Jesus is distinguishing the two events in His prediction?

G: Contextual evidence suggests that Christ is distinguishing two different comings. One coming is His coming upon Jerusalem in temporal judgment to end the old covenant era; the other is His coming at the Second Advent in final judgment to end history (24:36ff). These two "comings" are theologically related while historically distinct.

For example, by all appearance Matthew 24:34 functions as a concluding statement; it seems to end the preceding prophecy: "Truly I say to you, this generation will not pass away until all these things take place." Consequently, the following events must relate to some episode not in "this generation." That would suggest that all prophecies before verse 34 are to occur in "this generation."

P: That seems to be borne out by the sense of urgency in the first section of the chapter.

G: Yes. The character of the first section dramatically differs from that of the second. In the first section all is chaotic, laden with war and persecution. In the second section all appears tranquil, with marrying, eating, and drinking. What´s more, in the early section of Matthew 24 the time frame is short: "this generation." In the following section (and through Matt. 25) the time frame is much longer: "But if that evil servant says in his heart, ‘My master is delaying his coming´" (Matt. 24:48). "But while the bridegroom was delayed, they all slumbered and slept" (Matt. 25:5). "After a long time the lord of those servants came and settled accounts with them" (Matt. 25:19). It is the very delay of the coming that tempts the church to forsake her watchfulness.

P: Many interpreters (of differing schools) lay great emphasis on the "signs" of the coming described in this passage. Can you comment on their significance?

G: Before verse 34, Christ mentions signs pointing to the A.D. 70 coming: "wars and rumors of wars" (v. 6), "famines and earthquakes" (v. 7), "false prophets" (v. 11), and so forth. Accordingly, we may know the time of its approach; it is a predictable event. That´s Jesus whole point - be aware so you can act when the season of final danger is upon Jerusalem. Christ urges flight from the area (Matt. 24:16-20), clearly implying there will be time to flee.

On the other hand, after verse 34, signs are replaced by elements of surprise, indicating the coming in that section is unknown and therefore unpredictable: "they did not understand" (v. 39), "you do not know" (v. 42), "if the head of the house had known" (v. 43), "coming at an hour when you do not think He will" (v. 44), "he does not expect Him" (v. 50), and "you do not know" (25:13). There is no warning - no opportunity for flight - for there can be no escape from that "day." All befalls men suddenly (Matt. 24:48-51).

Another interesting point is that even Christ Himself does not claim to know the time of the Second Advent (v. 36). Yet in the earlier section He clearly knows the time of the A.D. 70 judgment, for He tells His disciples that certain signs may come but "the end is not yet" (v. 6). He also tells them these things will certainly happen in "this generation."

P: Thank you so much, Dr. Gentry, for answering our questions. I´m sure our readers have been piqued with an appetite to study these questions in more depth. If they do, they may consult your comprehensive exposition of biblical postmillennialism, He Shall Have Dominion, and did you say you will soon publish a commentary on the Book of Revelation?

G: Yes, its title is The Divorce of Israel. It is due out early in 2002, God willing.

Postmillennialisme en die Datering van Openbaring


1.         INLEIDING:
Ons het die vorige keer gesien hoe dat God in Eseg.3 vir Esegiël gesê het dat hy ’n “boekrol moes eet”, waarop hy in vers 3 gesê het ~ Ek het dit geëet, en dit was soet soos heuning in my mond.  Wat daarop gevolg het was o.a. en veral, die val van Jerusalem slegs 6 jaar later in die jaar 586 v.C.

Ons het toe ook gesien dat Johannes in Openb.10:8-9 ’n soortgelyke opdrag ontvang het en is ons toe gekonfronteer met die vraag hoe Johannes se “ervaring” geïnterpreteer moes word.  Ons het gesien dat die A-Millennialiste se verklaring baie wollerig is en dit het daartoe gelei dat ons moes gaan kyk na wat die Post-millennialiste (of die Preteriste) se interpretasie is.

Ons het o.a. ook gesê dat ons sal moet kyk na die datering van die boek Openbaring.  Benewens hierdie vraag, het ons ook gesê dat die volgende belangrik is:
o    Ons moet kortliks kyk na die literêre genre van die boek Openbaring.
o    Dan moet ons ook kyk na die historiese konteks van die boek.
o    Dit is ook baie belangrik dat ons moet terug gaan na Openb.1:1 en kyk na wat daar staan, nl. ~ Wat hier volg, is deur Jesus Christus geopenbaar. God het die openbaring oor wat binnekort moet gebeur, vir Hom gegee om aan sy dienaars bekend te maak.  Ons het daarop die vraag gevra:  Wat gaan binnekort gebeur? 
o    As ons na al hierdie dinge gekyk het, moet ons terugkeer na 10:9-10.

2.         LITERÊRE GENRE:
Ons moet besef dat die literêre genre van Openbaring, Apokalipties van aard is en dit word voortdurend gebou op die Ou Testamentiese beelde.  Apokalips beteken inligting wat geopenbaar word t.o.v. hemelse geheime of gebeure wat in die toekoms (nabye of verre) plaasvind. 

Die rede vir die Apokaliptiese taal in Openbaring is dat dit verskuil kon wees vir die teenstanders van die gelowiges in daardie dae (amper iets soos ’n geheime taal).  Deur hierdie skryfstyl word die gelowiges wat gebuk gegaan het onder geweldige vervolging, bemoedig, deur vir hulle te laat verstaan dat hulle moet volhard, want Christus is die Oorwinnaar.  Hierdie skryfstyl was dus nie vreemd vir die gelowiges nie (omdat hulle die Ou Testament goed geken het).

Bykans al die simbole in Openbaring, is gebaseer op die Ou Testament.  Enkele voorbeelde:  Daniël praat bv. van Die Bees – die finale bees is Babilon, Mede Persië en Griekeland en uiteindelik die Romeinse Ryk.  Die Romeine is bv. by die see en as die Romeinse Ryk opstaan teen die gelowiges kom hulle van die see af – hy kom op uit die see (bv. Openb.13:1).  Hy het tien krone  (bv. Openb.13:1).  ’n Koning dra ’n kroon.  Rome het 10 koninkryke gehad, waarvan Israel een was en Israel se “kroon” was Herodes.  Uiteindelik sal daar ’n Rots kom om die koninkryk te verpletter – dit is Jesus se hemelvaart en derhalwe word Sy koninkryk hier op aarde gevestig – die Rots vernietig dus Rome.

Nero het die Keiserlike aanbidding ingestel (net soos die Farao’s van destyds) – Nero rig regoor die Romeinse koninkryk, beelde van homself op (hierdie beelde het soos ’n Bees gelyk). Hy het ook bekend gestaan as “die Bees” – hy het dikwels ’n vel met die kop en horings van ’n bees oor hom gehang en dan het hy in nakende gelowiges ingehardloop en hulle in die ingewande gegaffel. 

Wanneer ons na die beelde in Openbaring kyk, moet ons terselfdertyd na die Ou Testamentiese beelde kyk ten einde Openbaring se beelde beter te verstaan.

3.         HISTORIESE KONTEKS:
Tweedens moet ons na die historiese konteks kyk.  Sewe gemeentes ontvang briewe in hul besondere omstandighede en omtrent almal ervaar vervolging en hierdie briewe word dan juis geskryf om hierdie gemeentes te bemoedig en/of te berispe, ten einde hulle geestelik voor te berei om weerbaar te wees, maar ook om vir hulle goeie moed te gee dat die “swaarkrytyd” amper verby is (Paulus word bv. onthoof deur Nero).  Volharding kom deur hoop en daarom sê Openbaring hoop kom deur twee gebeurtenisse en daarom moet hulle volhard .  Eerstens gaan die Tempel in 70 n.C. verwoes word (Openb.11 – Johannes kry opdrag om die Tempel op te meet).  Hierdie verwoesting van die tempel is baie belangrik, want daardeur kom die Ou Testamentiese wyse van aanbidding tot ’n einde.  Hierdie is maar een rede waarom ons kan sê dat Openbaring nie na 95 n.C. geskryf is nie.  En dit is belangrik om die datering van Openbaring reg te kry, omdat baie mense wat nie wil aanvaar dat die Sewe Briewe werklike briewe was ten einde die gemeentes voor te berei op die val van Jerusalem en die uitkoms wat daardeur gegee sal word nie – indien hulle die boek na 95 n.C. dateer ontglip hulle dus hierdie realiteit.  ’n Bietjie later meer hieroor.

Ons moet dus altyd na die historiese konteks kyk wanneer ons die Woord verklaar en daarom kan ons tereg ook die vraag vra, hoe ons nié die boek van Openbaring op ons toepasbaar moet of kan maak nie ?  Ons kan bv. nié na die Aandnuus op TV kyk en sê:  “Wow dit lyk soos die skerpioene in Openb. en daarom is hier nou ’n vervulling van bepaalde profesieë nie.”  Dit kan sommer net “koerant eksegese” genoem word.  Enige iets wat rondom ons gebeur kan dan sommer na goeddunke of op eie gevoel gekoppel word aan Openbaring – Ons vind dit veral onder die Dispensasionaliste (Charismatiese- en Pinkstergroepe) maar ook onder die A-Millennialiste – weliswaar in ’n baie mindere mate.  Sulke interpretasies en eksegese is nie alleen strydig met die reëls vir eksegese en die omgaan met die Woord nie, maar dit word, en dit is, net eenvoudig te wollerig om die Woord op so ’n wyse te verklaar.  Hierdie feit het my persoonlik tot nadenke gestem en het die Postmillennialistiese (of Preteristiese) standpunt en wyse van benadering tot die verklaring van Openbaring, vir my al meer en meer aanneemlik geraak en algaande meer en meer oopgegaan.

Net so terloops:  Om Openbaring bloot te stel aan “koerant-eksegese” is baie gewild, omdat dit so beeldryk en avontuurlustig lyk en klink en skrywers soos Hal Lindsey,  Lester Sumrall, Frank Peretti, Rebecca Brown, e.a. maak miljoene uit boeke wat hul op hierdie wyse skryf (bv. Planet Earth – 2000: Will Mankind Survive; I Predict 2000, This Present Darkness, ens.).  Verder is hierdie wyse van omgaan met Openbaring deur die eeue heen gevestig, omdat baie teoloë geglo het dat die Pous die Antichris is en sodoende is Openbaring op so ’n wyse ingespan dat hierdie oortuiging t.o.v. die Pous gemotiveer kan word (ek verklaar nie met hierdie opmerking die Pous “heilig” en onskuldig nie).

Hoe moet Openbaring wel geïnterpreteer word?  Ons moet voortdurend terugkeer na die tema van die boek, nl. Die Oorwinning van Christus oor die wêreld, ens. (oor Nero; vervolging ens.).  Net soos wat Jesus die oorwinning oor Nero behaal het, net so gaan Hy die uiteindelike oorwinning vir ons behaal.  Neem die basiese tema van Openbaring en pas dit as volg toe op ons situasie vandag:  Christus het toe die oorwinning behaal.  Is Christus vandag steeds die Oorwinnaar?  Die antwoord is ’n onomwonde “Ja” en daarom sal Hy ook oorwin ter wille van my en jou en ons uiteindelik finaal verlos.

Jesus Christus word dus ook voortdurend deur Openbaring gepreek soos in al die ander boeke van die Bybel.  Ons moet dus elke keer dat ons in Openbaring lees (soos met al die ander boeke van die Bybel) vir onsself die vraag afvra:  Wat leer hierdie gedeelte vir my van Jesus Christus.  Wanneer ons so na Openbaring begin kyk, sal ons vind dat Openbaring, ’n boek van Hoop is.

Dwarsdeur die boek is daar geweldig baie geskryf oor aanbidding en dit is die reaksie wat dit by ons behoort te ontketen wanneer ons Openbaring lees.  Christus is die Oorwinnaar en dit is genoeg rede vir ons om Hom te aanbid en daarna te strewe om elke dag van ons lewe “in Sy voetspore” te volg.

4.         PRETERISME:
Ek het tot nou ’n paar keer verwys na Preterisme, deur dit tussen hakies agter die naam Postmillennialisme te skryf.  Net ’n woord of twee daaroor:
-        Die woord Preterisme beteken “in die verlede”.  Wanneer Preteriste dus praat oor Openbaring sê hulle dat die meeste van die profesieë daarin rééds vervul is.  Dit impliseer dus dat, toe die profesieë gegee is, daar vooruit gekyk is na die gebeure waaroor geprofeteer is – soos met alle profesieë dus. Maar vanuit ons oogpunt, word daar terug gekyk na hierdie profesieë en sien ons dat dit reeds vervulde profesieë is – of sommige ten minste (netnou meer hieroor). 
-        Ons kry “Vol-Preteriste” of “Hiper-Preteriste”.  Hulle glo dat alle profesieë reeds tot vervulling gekom het, insluitende die tweede koms van Christus, die algemene opstanding van die dooies, asook die finale oordeel.  Die Hiper-Preteriste sê dan ook dat al hierdie profesieë reeds voor 70 n.C. vervul is.  Hulle sê dat die meeste van hierdie profesieë se vervulling, geestelik van aard is. So ’n standpunt (Hiper-Preterisme) is nie ’n regsinnige of Gereformeerde uitganspunt nie, want die regsinnige Christendom het nog altyd geglo dat die wederkoms, die algemene opstanding van die dooies en die laaste oordeel, fisiese, liggaamlike, sigbare en letterlike gebeure sal wees en daarom kon dit nog nie plaasgevind het nie.

Ek het nou onlangs ’n vraag aan ’n Hiper-Preteris in Amerika gevra, nl. hoe dit moontlik is dat geeneen van die “agtergeblewenes” na die wegraping iets daarvan gemeld het nie – dit moes tog uiters nuuswaardig gewees het, want sommige manne sou hulle vrouens en van hulle kinders vermis het, net om te hoor dat sy buurman en sy werkgewer en sy oom en sy...... ook hulle vrouens en van hulle kinders en van hul familie vermis.  Hierdie Hiper-Preteris se antwoord was dat niemand dit agtergekom het nie, want onthou, dit was ’n geestelike wederkoms en –wegraping.  Om die minste te sê:  Dít is ’n belaglike wyse om, om te gaan met die Woord.
-        “Gedeeltelike-Preterisme” of “Gematigde-Preterisme” (voortaan genoem Preterisme) leer egter dat Openbaring; die “Olyfberggesprek” (Matt.24); en verskeie Ou Testamentiese profesieë (bv. Daniël se 70-weke, Sagaria 12, ens.) reeds vervul was teen 70 n.C., maar hulle glo egter ook dat sekere gedeeltes nog vervul moet word, soos bv. die wederkoms, die algemene opstanding van die dooies en die laaste oordeel.
-        Postmillennialiste (Pretersite) glo ook dat sekere gedeeltes van Openbaring en die Olyfberggesprek wel te doen het met Christus se tweede koms wat nog in die toekoms lê en dit is in ooreenstemming met Skrifgedeeltes soos bv. 1Tes.4:13-18; Hand.1:10-11; ens. – dit handel dus ook oor onvervulde profesieë, of toekomstige gebeurtenisse.
-        Bekende hedendaagse Preteriste is manne soos R.C. Sproul, Kennith Gentry, Keith Mathison, Gary de Mar. Hank Hanegraaff en Douglas Wilson.

5.         DATERING VAN OPENBARING:
Soos reeds gesê, is dit belangrik dat ons sal vasstel of Openbaring vóór of ná 70 n.C. geskryf is, want dit bepaal tot ’n groot mate, die interpretasie en daarom ook die betekenis van die boek Openbaring.  Ons sien dat Openb.1:1 sê ~ ...oor wat binnekort moet gebeur... en dit is net hier waar die A-Millennialiste (en die Dispensasionaliste) en die Post-Millennialiste se eksegetiese paaie skei. 

Ter aanvang is dit belangrik dat ons in gedagte sal hou, dat Openbaring geskryf is terwyl die kerk van die Here Jesus Christus, fel vervolg is

Daar is talle teoloë wat beweer dat hierdie openbaring eers ná 70n.C. ontvang is.  EN almal van hulle beweer dat dit ook die standpunt van die vroeë Kerkvaders was.  Dit is egter nie die volle waarheid nie, inteendeel, die standpunt wat sedert die vroegste tye gehandhaaf was, was juis dié van ’n vóór 70 n.C. datering.  Dit was eers ná die laat 1800’s dat ander stemme begin opgaan het.

Een van die vroegste Kerkvaders by name Clement van Alexandrië (150 – 230 n.C.) skryf dat Johannes na “die dood van die Tiran” van die eiland van Patmos verskuif is.  In Openb.1:9 sien ons dat Johannes die openbaring ontvang het, terwyl hy op Patmos was.  Wat ons nou te doen staan is om te bepaal wie die tiran was, want dan kan ons vasstel gedurende watter keiser se regering Johannes die profesie ontvang het.

Ter aanvang kan net vermeld word, dat die keiser wat gedurende 81 – 96 N.C. regeer het, Domitianus was en sy regeringstydperk was gekenmerk deur vrede en voorspoed – hy kon dus nie die tiran gewees het nie.

Keiser Nero was egter so ’n tiran en Christen sowel as heiden het hom gevrees.  Baie mense het hom die “Verdelger van die mensdom” genoem, asook die “gif van
die wêreld”.  Talle vroeë skrywers het na Nero verwys as “die Tiran”.

’n Volgende en baie belangrike persoon na wie daar gekyk moet word is Irenaeus en hier moet ons so bietjie tegnies raak.  Iranaeus skryf in sy geskrif, “Against Heresies” (geskryf, iewers tussen 180 en 190 n.C.) die volgende:  We will not, however, incur the risk of pronouncing positively as to the name of Antichrist; for if it was neccessary that this name should be distinctly revealed in this preset time, it would have been announced by him who beheld the apocalyptic vision (Johannes m.a.w.).  For that was seen no very long times since, but almost in our day, towards the end of Domitian’s reign.  Wanneer ’n mens hierdie aanhaling lees kan dit maklik klink asof Openbaring ná 95 gedateer moet word – in Domitianus se regeringstyd dus.

Die uitdrukking “that was seen” word algemeen aanvaar, is ’n terugverwysing na die Apokalips (Openbaring).  Die “na-90’ers” interpreteer hierdie uitdrukking as volg:  Die Apokaliptiese visioen was aan Johannes geopenbaar tydens die laat regeringsjare van Domitianus.  Daar bestaan egter ook ’n ander aanvaarbare vertolking van hierdie uitdrukking “that was seen”, nl. dat die ontvanger van hierdie profesie by name Johannes, laat in die regeringstyd van Domitianus gesien is.  Beide hierdie vertolkings kan as goeie taalkundige vertalings uit die Grieks gesien word en ons weet dat Johannes diep in die 90 jaar oud geword het.

Dit impliseer dus dat Irenaeus een van twee dinge kon sê:
-        Dat Johannes die visioen aan die einde van Domitianus se regeringstydperk ontvang het, of
-        Dat Johannes aan die einde van Domitianus se regeringstydperk gesien is.

Kom ons kyk kortliks na die logika van beide interpretasies.  T.o.v.. die eerste vertolking sê Irenaeus dus, “Dit is nie nodig vir my om die naam van die Antichris openbaar te maak nie, omdat die Openbaring teen einde van Domitianus se regeringstydperk geskryf is.  Die vraag is nou, dat indien Openbaring aan die einde van Domitianus se regeringstydperk geskryf is, waarom is dit nie nodig is vir Irenaeus om die naam van die Antichris bekend te maak nie?

Aan die anderkant, volgens die tweede interpretasies sê Irenaeus:  Dit is nie vir my nodig om die naam van die Antichris openbaar te maak nie, want Johannes, wat oorspronklik oor die Antichris geskryf het, was lewend gesien teen die einde van Domitianus se regeringstydperk.  Dit maak dus baie meer sin dat, indien Johannes nie so lank terug gesien is nie en hy dit nie nodig geag het om die naam van die Antichris bekend te maak nie, dit ook nie vir Irenaeus nodig was om die naam van die Antichris bekend te maak nie.  

Dit maak dus baie meer sin, dat Johannes in die middel 90’s gesien is, eerder as wat hy die Openbaring in die laat 90’s ontvang het.

Al die teoloë wat ’n “laat-90’s datum” aangehang het en steeds aanhang, grond al hulle redenasies op Irenaeus se geskrif en om dit te doen is, soos ons gesien het, uiters wankelrig.  Dit is soos wat in die jare sestig gebeur het, toe wetenskaplikes bevind het dat botter uiters sleg is vir die mens en dat geel-margarine gesond is (en skielik word geel margarine bemark).  Al die wetenskapliks daarna, het hulle navorsing verder gebaseer op hierdie eerste wetenskaplikes se bevindinge. Totdat daar in die 1990’s bevind is dat dit juis andersom is – margarine is “gif” en botter is gesond – toe val al die “ooms met die dikbrille” se teorieë in mekaar, want die een het voortgebou op die vorige een se verkeerde teorie, ens. 

Om dus ’n teorie op grond van een skrywer se teorie te bou is uiters gevaarlik en dit is presies wat gebeur het met die “laat-90’s teorie”.  Wat meer is, Irenaeus is ook glad nie so ’n betroubare Navorser nie, want hy het ondermeer Jesus se ouderdom op ouer as 50 gestel toe Hy gekruisig is en geen ernstige Bybelstudent sal dit onderskryf nie, inteendeel almal is eenstemmig daaroor dat Jesus jonger as 33 was toe Hy gekruisig is.

Ons lees in 2Tim.3:16-17 die volgende ~ Die hele Skrif is deur God geïnspireer en het groot waarde om in die waarheid te onderrig, dwaling te bestry, verkeerdhede reg te stel en ’n regte lewenswyse te kweek, 17 sodat die man wat in diens van God staan, volkome voorberei en toegerus sal wees vir elke goeie werk.  Indien ons dus wil vasstel wat die datum van die skrywe van Openbaring is, moet ons na die Woord self gaan kyk.  Ons moet onthou dat Irenaeus nie onder die inspirasie van die Heilige Gees geskryf het nie, maar Johannes wel – kom ons gaan kyk dus wat Johannes gesê het (net so terloops:  dit is maar onlangs dat teoloë begin kyk het na wat Openbaring self sê oor die datering).

Dit is belangrik dat ons sal kyk na bepaalde tydsfaktore in Openbaring – woorde soos:  “binnekort”, “gou”, “op hande”, ens.  Indien die profesie na 95 n.C. geskryf is, sal ons baie moeilik enige gebeure vind wat binnekort, of gou daarna tot vervulling gekom het en wat klop met die profesie.  Groot gebeurtenisse wat dalk gekoppel kan word aan die profesie, is die Eerste Wêreldoorlog en dit het bykans 1900 jaar ná die “laat datum” plaasgevind – dit stem dus beslis nie ooreen met uitdrukkings soos “binnekort”, ens. nie.  “Binnekort” is tog enige iets tussen nou-nou en binne die volgende paar jaar.  Indien Johannes geskryf het om sy lesers te bemoedig met die oog op die oordeel wat geslagte van etlike eeue later sou moes verduur, maak tog net nie sin nie.

Die ganse profesie van Openbaring moet binne die tydsraamwerk van Openb.1:1-3 gesien word (Wat hier volg, is deur Jesus Christus geopenbaar. God het die openbaring oor wat binnekort moet gebeur, vir Hom gegee om aan sy dienaars bekend te maak. Jesus het toe sy engel gestuur om sy dienaar Johannes dit alles te laat sien. 2 Johannes is die getuie van wat God gesê en wat Jesus Christus bevestig het; hy getuig van alles wat hy gesien het. 3 Geseënd is die een wat die woorde van hierdie profesie lees, en die mense wat dit hoor en wat ter harte neem wat daarin  geskrywe staan, want die eindtyd is naby); 22:6-7, 10 en 12 (Toe sê die engel vir my: “Hierdie woorde is betroubaar en waar. Die Here God, wat sy Gees aan die profete gee, het sy engel gestuur om vir sy dienaars te wys wat binnekort moet gebeur.” 7 Jesus sê toe: “Kyk, Ek kom gou! Geseënd is elkeen wat die woorde van hierdie profetiese boek ter harte neem.” ...... Verder sê hy vir my: “Moenie die woorde van hierdie profetiese boek geheim hou nie, want die eindtyd is naby. ...... Jesus sê toe weer: “Kyk, Ek kom gou! Ek bring die loon saam met My om elkeen te beloon vir wat hy gedoen het).  Dit is dus asof Johannes wil sê:  Moenie dit mis nie- hierdie dinge gaan binnekort plaasvind!   Ongelukkig is dit so dat baie dit gemis het en steeds mis (en amper ek ook!).

Dit blyk ook duidelik uit Johannes se woorde, dat daar ’n ernstige bedreiging vanuit Joodse geledere teen sy lesers bestaan.  Hy skryf bv. aan beide die gemeentes in Smirna en Filadelfia van die “Sinagoge van die satan” (Openb.2:9; 3:9). Ons het alreeds gesien dat hierdie uitdrukking, Johannes se verwysing was na die Jode wat Jesus Christus verwerp het.  Hierdie naam is egter ook gebruik om ’n onderskeid te tref tussen die ware Jode (hulle wie Christus ontvang het) en die vals Jode (hulle wie Christus verwerp het).  Met die lees van die Woord is dit ook duidelik dat die ware kerk, baie Joods was, maar hierdie situasie stem egter net ooreen met die tyd vóór die val van Jerusalem in 70 n.C.  Nadat die Tempel verwoes is, is die Evangelie tot aan die uiteindes van die wêreld versprei en Judaïsme as nie meer ’n bedreiging nie.  Voor 70 n.C. was Judaïsme en die Christendom baie na aan mekaar verwant, maar na 70 n.C. was dit glad nie meer die geval nie.  Openbaring se Joodse bedreiging kon dus net voor 70 n.C. ’n realiteit gewees het en nie na 95 n.C. nie. 

Die feit dat die Tempel in Openb.11 vermeld word, is ’n verdere interne aanduiding van ’n “vroeë datum”.  Indien Johannes na 90 n.C. geskryf het, sou dit vreemd wees dat hy nie na die herboude Tempel verwys het nie.  Dit sou egter ewe vreemd gewees het as hy nie na die verwoeste Tempel verwys het nie, terwyl die Tempel ’n baie belangrike onderwerp in Openbaring is (dit word nie minder as 16 keer vermeld).  Ons kan dus die afleiding maak dat die oorspronklike Tempel nog gestaan het toe Johannes Openbaring geskryf het.  Weereens dus ’n duidelike bewys van ’n “vroeë datering”.

Die sewe konings van wie daar in Openb.17:10 gepraat is, is verdere bewys van ’n “vroeëre datering”.  Toe Johannes geskryf het, was 5 konings (of keisers of “Caesar”) reeds gestorwe (Julius, Augustus, Tiberius, Caligula, Claudius) – Nero was die een wat toe regeer het en ons het reeds gesien dat Domitianus se regeringstydperk, gekenmerk was deur vrede en voorspoed en hy het regeer tydens 81 – 96 n.C.

Ons kan dus ’n baie goeie saak daarvoor uitmaak dat die politieke bees van Openbaring (13:1-10), Rome onder die heerskappy van Nero was en aangesien Openbaring ’n profesie was, moes dit geskryf gewees het voor die dood van Nero op 9 Junie 68 n.C.

Die oorweldigende interne getuienis dui dus daarop dat Openbaring voor die val van Jerusalem en die Tempel in 70 n.C. geskied het, wat dan verder daarop dui dat meeste van die profesie in Openbaring reeds tot vervulling gekom het voor 70 n.C.

Sunday, August 25, 2013

Die Brief aan die Hebreërs - 22 ("Nader tot God in Opregtheid")


1.    SKRIFLESING:
       Ons het in die voorafgaande hoofstukke van Hebreërs (tot 10:18) gesien hoe dat die skrywer bepaalde leerstellinge in detail uiteensit. Ons kom nou by ’n gedeelte waar die Hebreërskrywer ’n opregte en ernstige oproep rig tot sy lesers, ten einde die leerstellige wat hy tot nou toe met hulle gedeel het, toe te pas in die praktyk. Hierdie metode – eers leerstellinge en dan die praktyk, is presies dieselfde metode wat in die res van die Apostoliese briewe gebruik word. Leerstellings is nie blote teologie nie: dit moet toegepas word. Geloof moet beide beoefen en bely word. Die Waarheid moet gelééf word, anders is dit nie die papier werd waarop dit geskryf staan nie.
      
       Hebr.10:19-25 ~ Broers, ons het dus nou deur die bloed van Jesus vrye toegang tot die heiligdom, 20en dit op ’n weg wat nuut is en na die lewe lei. Hierdie weg het Hy vir ons gebaan deur die voorhangsel heen, dit is deur sy liggaam. 21En terwyl ons Hom ook as groot priester oor die huis van God het, 22laat ons tot God nader met ’n opregte hart en met volle geloofsekerheid. Ons harte is immers gereinig van ’n skuldige gewete, en ons liggame is gewas met skoon water. 23Laat ons styf vashou aan die hoop wat ons bely, want God is getrou: Hy doen wat Hy beloof het. 24Laat ons ook na mekaar omsien deur mekaar aan te spoor tot liefde en goeie dade. 25Ons moenie van die samekomste van die gemeente af wegbly soos party se gewoonte is nie, maar mekaar eerder aanmoedig om daarheen te gaan, en dit des te meer namate julle die oordeelsdag sien nader kom.

2.    INLEIDING:
       Verse 19-21 vorm ’n brug tussen die leerstellige aan die eenkant (1:1-10:18) waarna ek verwys het en die volgende verse (10:22 en verder).

       In v.19 sien ons dat daar geen twyfel bestaan nie – gelowiges kan God met oorgawe nader, want Jesus het vir ons die "deur oopgemaak" na die Vader. Daar hoef dus geen vrees of onsekerheid by ons te bestaan nie. God die Vader sal ons gebede – ons toetrede tot Sy genadetroon, aanvaar op grond daarvan dat Hy Sy Seun se offer aan die kruis aanvaar het – daar is dus vrye toegang vir elkeen van ons bewerkstellig. Die Allerheiligste van die Tabernakel of van die Tempel, het God se teenwoordigheid onder die volk gesimboliseer en net die Hoë Priester kon een maal per jaar daar ingaan, maar Christus se volmaakte offer het dit alles verander – wat ’n voorreg het ons nie nou om self in die Vader se teenwoordigheid te kom nie en wat meer is, ons mag meer as eenkeer per jaar dit doen, trouens ons kan dit voortdurend doen!

       Ons moet enersyds besef dat dit vir toegewyde Jode wat uit die Judaïsme oorgekom het na die Christendom op grond van God se uitverkiesende genade, ’n geweldige gedagte moes gewees het – vir eeue kon net die Hoë Priester een maal per jaar in die Allerheiligste kom en nou? Nou kan elke individuele gelowige dit vrylik en meer as gereeld doen!

       Aan die anderkant moet ons ook besef, dat geen mens in God se teenwoordigheid kan kom, indien hy dit op grond van sy eie verdienste, of karakter, of dade, of godsdienstigheid ens. probeer doen nie – hy sal geen toegang vind nie; geen ontvanklikheid nie; geen antwoord nie! So ’n persoon kan ook nie toegang verkry, bloot net op grond van sy belydenis dat hy in Christus glo nie ~ Nie elkeen wat vir My sê: ‘Here, Here,’ sal in die koninkryk van die hemel ingaan nie, maar net hy wat die wil doen van my Vader wat in die hemel is. 22Baie sal daardie dag vir My sê: ‘Here, Here, het ons dan nie in u Naam gepreek nie, deur u Naam bose geeste uitgedryf en deur u Naam baie wonders gedoen nie?’23Dan sal Ek openlik vir hulle sê: Ek het julle nooit geken nie. Gaan weg van My af, julle wat die wet van God oortree (Matt.7:21-23) – ’n Persoonlike verhouding met Jesus Christus, is nodig voor vrye toegang geniet kan word en natuurlik word daardie verhouding uit
genade en deur die soendood van Jesus Christus aan die uitverkorenes geskenk – selfs die geloof wat hulle bely word uit genade aan hulle geskenk.

       Ons lees in v.20 van ’n "weg wat nuut" is. Hierdie woordjie "nuut" is in die Grieks πρόσφατος (prosphatos) en word net een keer in die ganse Nuwe Testament gebruik. Dit beteken letterlik "om vars geslag te wees" Jesus is hierdie "vars geslagte offer" wat die pad oopmaak vir elke gelowige na die Vader se genadetroon. Op die oog af klink dit na ’n teenstrydigheid, want slagting dui tog immers op dood, maar hier dui dit juis op ’n nuwe lewe – dit is omdat Jesus se dood, die dood self oorwin het en daarom lewe gee. Sy dood is die enigste weg tot ’n ewige lewe en daarom ’n oop en lewende verhouding met God.

       Vers 21 som vir ons die hele middelste gedeelte van hierdie Sendbrief op, nl. dat ons ’n Hoë Priester het wat vir ons by die Vader intree. In Eks.28 word daar baie spesifieke voorskrifte deur God gegee t.o.v. die volk se verteenwoordiging deur die Hoë Priester voor God. So moes Aäron bv. twee stene op die skouerbande van sy priesterlikekleed gedra het, sodat die stene verteenwoordigend kon wees van die twaalf stamme van Israel (Eks.28:12) en in v.21 sien ons dat die name van die stamme op twaalf stene gegraveer word en die priester moes hierdie stene op ’n borssak, oor sy bors gedra het.

       As ons hierdie voorskrifte in gedagte hou en onthou dat die priester ook net op spesifieke tye voor God kon verskyn ten einde die stamme te verteenwoordig, dan het ons soveel om voor dankbaar te wees, want Christus dra nie net ons name op Sy skouers en op Sy bors nie – nee, ons name is in Sy hand gegraveer (Jes.49:16) – Hy dra ons name in Sy totale wese.

       Met hierdie vertroostende stelling sluit die skrywer sy leerstellige gedeelte af en gaan hy nou in v.22 voort, met die praktiese toepassing van die leerstellige wat hy tot nou met sy lesers gedeel het.

3.    EERSTE OPROEP:
       In vv.22-25 ontvang ons as gelowiges ’n hartlike uitnodiging en roep die skrywer ons op om in die teenwoordigheid van God te leef. Daar is egter ’n voorwaarde gekoppel aan hierdie uitnodiging en dié voorwaarde word vir ons in v.22 uitgespel, nl. dat ons dit slegs kan doen met ’n "opregte hart" en met "volle geloofsekerheid". "Opreg" is in die Grieks ἀληθινός (alēthinos) en die Afrikaanse vertaling hiervan kan nie meer sê as wat dit reeds sê nie – "opreg", met ’n opregte hart. Wat beteken dit egter om ’n opregte hart te hê wanneer ons in die teenwoordigheid van die Here wil leef? Eerstens kan ons sê dat die teenoorgestelde vir "opreg", is "vals" – dit gaan dus hier oor ons motiewe. Waarom bid ons tot God? Om ons gewete te salf? Om ’n pligpleging afgetik te kan kry op ons "om-te-doen-lysie"? Gaan ons na die Here omdat ons Hom waarlik in eerlikheid en opregtheid wil verheerlik; wil loof en prys en wil dank? Om ons harte in opregtheid voor Hom oop te maak en te bid om vertroosting, hulp en leiding?

       Vers 22 sê egter ook dat ons in "volle geloofsekerheid" (πληροφορία / plērophoria) in God se teenwoordigheid moet leef en daarom ook tot God moet bid. Dit beteken m.a.w. dat ons absolute sekerheid en oortuiging daarvan sal hê, dat ons kinders van God is en dat ons met vrymoedigheid voor Hom mag staan. Ons moet derhalwe verstaan waar ons reddinggeloof vandaan kom, nl. van God en deur Sy uitverkiesende genade wat vasgemaak is deur Jesus Christus se soendood aan die kruis en ons geloof in Hom wat deur die Heilige Gees in ons bewerk en aan ons geskenk is. Vra bietjie vir mense op grond waarvan is hulle gered en kyk hoe min kan vir jou regtig vertel waarom hulle glo dat hulle gered is en as jy dan verder met hulle gesels, kom jy gewoonlik baie gou agter dat diesulkes nie ’n idee het waaroor dit gaan nie en daarom waarskynlik ook nie gered is nie – sulke mense het nié "volle geloofsekerheid" nie en jy kan ook baie gou agterkom dat hulle nie gemaklik is om te bid nie, of selfs hoegenaamd te bid nie.

       Ons vind baie voorbeelde in die Woord waar mense nié met opregte harte na die Here gegaan het nie. Een so ’n voorbeeld in die Nuwe Testament is bv. waar Petrus vir Simon betig en veroordeel omdat hy nie met ’n opregte hart na Jesus gegaan het nie ~ Maar Petrus antwoord hom: “Gaan na die verderf met jou geld en al! Dink jy jy kan die gawe van God met geld koop? 21In hierdie werk is daar vir jou geen plek nie, want jou gesindheid teenoor God is nie reg nie. 22Bekeer jou van hierdie dwaling en bid tot die Here: miskien sal Hy jou hierdie gesindheid van jou hart vergewe (Hand.8:21-22).

       Indien ons in ons lewe op ’n plek is waar ons nie in opregtheid na God kom en in Sy teenwoordigheid leef nie, is daar egter hoop vir ons. Ons vind in die Ou Testament nog ’n voorbeeld van mense wat nie in opregtheid na God gegaan het nie ~ En asof dit nie genoeg was nie, het haar ontroue suster Juda na My toe teruggekom, maar nie met volle oorgawe nie; dit was vals, sê die Here (Jer.3:10). Daar was egter hoop en ’n vooruitsig dat die volk se gesindheid en situasie sou verander en ons sien dit reeds Jer.24:7 ~ En Ek sal hulle ’n hart gee om My te ken, dat Ek die Here is; en hulle sal vir My ’n volk wees, en Ek sal vir hulle ’n God wees, want hulle sal na My terugkeer met hul hele hart (OAV). Die Here het Sy volk se harte verander, hoeveel te meer nie ons harte, indien ons verhouding met die Here verswak het, om watter rede ook al – indien ons in opregtheid vir Hom vra om ons situasie om te draai; om ons ontrouheid om te draai, hoeveel te meer sal Hy dit nie nou in Christus Jesus, ons Hoë Priester doen nie – Hy wat onophoudelik vir ons intree by die Vader!

        Ons vind in die tweede gedeelte van v.22 twee eienskappe wat tekenend is van verloste mense – mense wat met opregte harte en in volle geloofsekerheid in die teenwoordigheid van die Here leef en na Hom gaan – in die eerste plek is dit diegene wie verlossing van ’n skuldige gewete ervaar. Die teoloog Philip Hughes sê: "Only a heart that has been 'sprinkled from an evil conscience' can be 'a true heart' and can know the 'full assurance of faith'; and this heart belongs to the person whose humanity has been 'washed with pure water'".

       Wanneer Rom.10:9-13 vir ons ’n vaste realiteit is, nl. ~ As jy met jou mond bely dat Jesus die Here is, en met jou hart glo dat God Hom uit die dood opgewek het, sal jy gered word. 10Met die hart glo ons, en ons word vrygespreek; en met die mond bely ons, en ons word gered. 11Die Skrif sê tog: “Niemand wat in Hom glo, sal teleurgestel word nie.” 12“Niemand nie!” Dit maak dus geen verskil of ’n mens ’n Jood of ’n Griek is nie, want dieselfde Here is Here van almal, en Hy seën almal wat Hom aanroep, ryklik, 13want elkeen wat die Naam van die Here aanroep, sal gered word – wanneer hierdie wonderlike belofte van die Here vir ons ’n vaste realiteit is, sal en mag ons beskik oor geloofsekerheid en wanneer ons oor geloofsekerheid beskik, reinig die Here ons van allerlei skuldige gewetens oor sonde uit ons verlede.

       ’n Skuldige gewete veroordeel ons voortdurend en wanneer dit gebeur is een van drie dinge besig om te gebeur:
·           Of jy is nie vergewe nie en derhalwe nie wedergebore nie, omdat ’n skuldige gewete nie verwyder kan of sal word as jy nie vergewe is nie en as jy nie vergewe is nie, is jy nie gered nie en moet jy dringend aandag aan hierdie geweldige wete en feit skenk en ernstig voor die Here kom en Hom vra om vergifnis en genade - reddingsgenade.
·           As jy geteister word deur ’n skuldige gewete oor bepaalde sonde in jou lewe, kan dit wees omdat jy, jou "ore uitleen" vir die vyand en toelaat dat hy jou beskuldig van dinge wat wél gebeur het in jou lewe, maar waarvoor jy reeds volkome  vergifnis ontvang het en daarom moet jy die vyand teenstaan, deur Ef.6:14-17 se wapenrusting in gedagte te hou en dit prakties toe te pas en dan spesifiek in hierdie geval, die borsharnas van vryspraak en die verlossing as helm op die kop, toe te pas in jou weerstand teen die satan wanneer hy jou beskuldig – jy moet m.a.w. seker maak en seker wees van jou wedergeboorte – om m.a.w. seker te wees dat jy in Christus is en dat jy jou redding ten alle tye in gedagte sal hou; daaraan vas te hou; die sekerheid en realiteit daarvan uit te leef en dit onwrikbaar te glo.
·           ’n Derde moontlike rede waarom jy dalk sit met ’n skuldige gewete, is omdat jy nie die geloof as skild in die hand het nie – dat jy nie presies weet wát jy glo en waarom jy dit glo nie; dat jy nie dinge verstaan soos God se uitverkiesende genade nie; God se soewereiniteit en almag nie, ens. Indien dit die geval is, moet jy ernstig werk maak daarvan en ’n studie te maak van o.a. die sondeval; God se verlossingsplan wat reeds in Gen.3 aangekondig is; van  genade; van die uitverkiesing; van geloof, ens.

       Om dit alles moontlik te maak, is dit derhalwe noodsaaklik dat jy die swaard van die Gees en die waarheid as gordel aan sal hê – om m.a.w. voortdurend in die Woord te wees en jou kennis van die Woord uit te brei en dit uit te leef – dan sal jy nie meer sit met ’n skuldige gewete nie.

       Vierdens sê die skrywer dat gelowiges wat in opregtheid bid en wat geloofsekerheid ervaar en wat vry van ’n skuldige gewete is, ook moet weet dat hulle liggame skoon gewas is met skoon water. Net vir geval daar dalk enige moontlike onsekerheid bestaan – daar bestaan geen verband tussen hierdie "water" en die doop nie. Dit gaan hier oor die wyse waarop ons lewe; die wyse waarop die Heilige Gees ons lewe verander – ons groei in heiligmaking. Dit is dieselfde reiniging waarvan Paulus in Titus 3:5 praat ~ Hy het ons verlos, nie op grond van iets wat ons vir ons vryspraak gedoen het nie, maar op grond van sy eie ontferming. Dit het Hy gedoen deur die wedergeboorte wat die sonde afwas, en deur die Heilige Gees wat nuwe lewe gee. Hier verwys Paulus na die reiniging van die wedergeboorte en vernuwing deur die Heilige Gees. Dan verwys dit ook na Ef.5:26 wat gaan oor die was of reiniging deur die Woord van God ~ Dit het Hy gedoen om die kerk aan God te wy, nadat Hy dit met die water en die woord gereinig het. Hierdie twee aspekte van reiniging is onafskeidbaar van mekaar – die een kan nie sonder die ander nie – wedergeboorte en die lees en bestudering van God se Woord is ’n identiese tweeling – waar die een is, moet die ander een wees. Christus het deur Sy kruisdood die straf op ons sonde betaal en God is tevrede gestel en dan begin die Heilige Gees se reinigingsproses in ons lewe en dit geskied deur die Woord te lees en te leef – ons word gewas deur die Woord en heiligmaking vind plaas – ons word van binne en van buite gewas en gereinig en daarom kan ons in God se teenwoordigheid verskyn.Here HereHere hartehartekkkkkharte

       Om v.22 dan saam te vat: ’n Lewe en geloof en gebed wat God verheerlik, is geloof wat voortspruit uit ’n opregte hart – ’n opregte hart wat weet dat hy deur die genadewerking van God die Vader en die offer wat Christus aan die kruis gebring het, verlos is van die ewige verdoemenis, maar ook ’n lewe wat derdens, ’n rein gewete het en laastens wie se lewe skoon gewas is en daarom ’n heilige lewe lei.

4.    TWEEDE OPROEP:
       Ons het dan nou gesien, dat die heel eerste reaksie op ’n lewe wat wederbaar is, ’n uitnodiging is wat God aan ons rig om met opregte harte en sekerheid van redding, in Sy teenwoordigheid te leef. In v.23 vind ons ’n tweede oproep wat volg op die eerste en dit is dat ons moet vashou aan die hoop wat ons bely.

       Voor ons egter aan "hoop kan vashou" en dit bely soos v.23 sê, moet ons sekerlik eers verstaan wat hierdie hoop is. Ons het reeds in 4:14 ’n verwysing gekry na hierdie woord "hoop" ~ Terwyl ons dan nou ’n groot Hoëpriester het wat reeds deur die hemele gegaan het, Jesus, die Seun van God, laat ons vashou aan die geloof wat ons bely. Ons hoop bestaan dus daarin dat ons verlossing uiteindelik en finaal afgehandel sal word met die tweede koms van ons Here Jesus Christus – daardie dag wanneer ons finaal geregverdig sal word en onbevlek voor God in die hemelse Koninkryk sal staan ~ Wat ons betref, deur die werking van die Gees is dit ons hoop en verwagting dat ons deur te glo, vrygespreek sal word (Gal.5:5).

       Net mense wat hierdie verwagting van Gal.5:5 kan koester, kan in opregtheid aan die hoop van uiteindelike redding vashou en die Hebreërskrywer sê in v.23 dat ons aan hierdie hoop kán vashou, omdat God getrou is en Hy doen wat Hy beloof het. Hierdie hoop moet ons vertroetel; ons moet ons verheug daarin en ons moet die vyand daaraan herinner, voor ons ons "ore uitleen" aan hom.

5.    DERDE OPROEP:
       Ten einde hierdie perikoop waarna ons vanoggend kyk, af te sluit, kom die skrywer en nadat hy eerstens ’n oproep tot ons gerig het t.o.v. geloof en toe t.o.v. hoop, rig hy nou ’n derde oproep tot ons en wel om twee dinge te doen:
·           In die eerste plek sê hy dat ons ...na mekaar (moet) omsien. Waarom sou hy hierdie oproep tot sy destydse lesers gerig het? Waarskynlik omdat daar tekens was van afval onder van die lede van die liggaam en waarskynlik ook ’n laksheid om liefde teenoor mekaar te toon. Die probleem met so ’n situasie waar lidmate nie meer omgee vir die welsyn van die liggaam nie, is simptomaties van mense wat in sonde is – sonde van egoïsme (soos wat ’n goeie vriend van my altyd daarna verwys: "die onheilige drie-eenheid – ek, my en myself"). Die probleem met selfsug of egoïsme, is dat selfsug en skeurmakery altyd hand-aan-hand gaan, want selfliefde kweek gewoonlik ’n gees van afsondering en isolasie. Daarteenoor sê die Here Jesus in 1 Joh.4:7-12 ~ Geliefdes, ons moet mekaar liefhê, want liefde kom van God, en elkeen wat liefhet, is ’n kind van God en ken God. 8Wie nie liefhet nie, het geen kennis van God nie, want God is liefde. 9Híerin is God se liefde vir ons geopenbaar: sy enigste Seun het Hy na die wêreld toe gestuur sodat ons deur Hom die lewe kan hê. 10Werklike liefde is dít: nie die liefde wat ons vir God het nie, maar die liefde wat Hy aan ons bewys het deur sy Seun te stuur as versoening vir ons sondes. 11Geliefdes, as dit is hoe God sy liefde aan ons bewys het, behoort ons mekaar ook lief te hê. 12Niemand het God nog ooit gesien nie, maar as ons mekaar liefhet, bly God in ons en het sy liefde in ons sy doel volkome bereik.

       Ons moet onsself en mekaar se liefde en omgee vir mekaar dus voortdurend onder die loep neem en kyk waar ons staan t.o.v. hierdie oproep van die Hebreërskrywer en ons moet t.w.v. onsself en van mekaar, maar allereers t.w.v. die eer van die Here, in mekaar se lewens inspreek as ons bemerk dat daar ’n agteruitgang in onderlinge liefde is en daarom moet ons n.a.v. v.24, ...omsien (na) mekaar, (deur mekaar) aan te spoor tot liefde en goeie dade.
·           Tweedens sê die Apostel dat ons nie ...van die samekomste van die gemeente af (moet) wegbly soos party se gewoonte is nie.... En dan gaan hy voort deur aan te sluit by sy vorige opdrag, nl. om na mekaar om te sien, wanneer hy sê dat ons mekaar moet aanmoedig om die onderlinge byeenkomste by te woon. Waarom is dit so belangrik? Want dit sal ons help om in die lig van v.23, styf vas te hou aan die hoop. Hoeveel keer sien ’n mens dit nie, dat mense wat onbetrokke is, die eerstes is wat terugval.

       Ons moet so gereeld moontlik met ons broers en susters byeen kom ter wille daarvan dat ons opgebou kan word in die allerheiligste geloof en dat ons mekaar kan bemoedig en aanspoor en ons moet dit doen, want sê die Hebreërskrywer, die oordeelsdag kom nader. Omdat die einde elke dag een dag nader is, behoort ons elke nuwe dag ernstiger te wees met ons verhouding met die Here Jesus, as die vorige dag.

6.    SLOTSOM:
       Die Apostel maak dit baie duidelik in hierdie gedeelte, dat dit nie genoeg is om bloot net die Waarheid te ken nie – nee, die gewenste en toepaslike reaksie moet voortspruit uit ons kennis van die Waarheid en die regte reaksie, soos wat hy verduidelik het, is ’n onbeskaamde Christusgesentreerde lewe wat gekenmerk word deur gebed, gemeenskap met gelowiges, groeiende ywer, besorgdheid oor medegelowiges en ’n onophoudelike verwagting dat Jesus gaan kom.


[1] Boodskap deur Kobus van der Walt – Vaaldriehoek Gereformeerde Baptistegemeente (Drie Riviere) – Sondag 16 Junie 2013.